บทที่ 179 เหล่านักรบ Z ที่สิ้นหวัง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 179
บทที่ 179 เหล่านักรบ Z ที่สิ้นหวัง
ลมหนาวพัดผ่านมา
เมื่อคูลเลอร์ปรากฏตัวบนสนามรบ เสียงที่เคยดังมากมายกลับเงียบหายลงไป
ทหารของกองทัพคูลเลอร์ที่กำลังใกล้จะสิ้นหวังเมื่อสักครู่ก็ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป พวกเขากู่ร้องออกมาด้วยความยินดี
ในฝั่งของดาวเคราะห์โลก ทุกคนต่างเงียบสนิท
ทุกคนสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่น่ากลัวเล็ดลอดออกมาจากตัวคูลเลอร์
“น…น่าสะพรึงกลัวมาก!”
"เขาคือคูลเลอร์เหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน? เขามีพลังมากเกินไปแล้ว!”
"ราชาคูลเลอร์!”
เซาเซอร์และอีกสองคนได้บินไปที่ด้านข้างของคูลเลอร์ โค้งคำนับให้กลางอากาศ แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกกลัวเช่นกัน
เพราะความไร้ความสามารถของพวกเขา คูลเลอร์จึงต้องลงมือด้วยตนเอง หากเป็นในอดีต คูลเลอร์คงจะลงโทษพวกเขาแล้ว
โชคดีที่เวลานี้คูลเลอร์ไม่ได้พูดอะไร
“เซาเซอร์ พวกเจ้าจงพาพวกมันถอยออกมาซะ หากเจ้าจะตาย ก็จงตายบนดาวเคราะห์เบจิต้า!”
"ข...ขอรับนายท่าน”
เซาเซอร์เข้าใจความหมายในคำพูดของคูลเลอร์ทันที
จุดหมายสุดท้ายของพวกเขาคือดาวเคราะห์เบจิต้า
คูลเลอร์ไม่ต้องการที่จะสูญเสียกองกำลังมากเกินไป ก่อนที่จะต่อสู้ศึกตัดสิน
เซาเซอร์หันไปรอบๆ เผยแสดงรอยยิ้มที่เหนือกว่าใส่โกคูและคนอื่นๆ
“เมื่อราชาคูลเลอร์ได้ลงมือด้วยตัวท่านเอง เหล่าชาวไซย่าเอ๋ย เจ้าจะต้องเสียใจที่ไม่ตายด้วยมือของเราแต่แรก”
ใบหน้าของเบจิต้ายามนี้กลับกลายเป็นน่าเกลียดมาก เขาตระหนักได้เลยว่าเขาคิดผิดมหันต์
ราดิชพูดถูก พวกเขาควรรีบหนีจากโลกไป ที่นี่ไม่ใช่ดาวเคราะห์เบจิต้า ถึงแม้ว่ามันจะถูกทำลาย มันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา
แต่มันก็สายเกินไปที่จะหนีไปแล้ว ออร่ามากมายได้ท่วมท้นออกมาจากร่างของคูลเลอร์จนพวกเขาไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้
ใบหน้าของโกคูดูหวาดกลัวยิ่ง เขารีบหยิบถั่วเซียนออกมาแล้วป้อนให้พิคโกโร่พร้อมกับพูดว่า"พิคโกโร่ เจ้าจงพาโกฮังและคนอื่นๆ หนีไปซะ พวกเขาคงไม่สามารถช่วยต่อสู้ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว”
พิคโกโร่ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "โกคู ความคิดของเจ้ามันไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ยามนี้เราจะหนีไปไหนได้บ้าง?”
"ตอนนี้ทางออกเดียวของเราคือการซื้อเวลาและรอให้พระเจ้าใช้เชนรอนเพื่อเรียกกำลังเสริม!”
"โอ้?"
คูลเลอร์ที่เห็นพิคโกโร่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วหลังจากกินถั่วเซียนก็ยิ้มเยาะออกมา "รักษาได้อย่างสมบูรณ์แบบนี้ในชั่วพริบตาเลยงั้นเหรอ? ดังที่คาดไว้ โลกเต็มไปด้วยความลับมากมายจริงๆ”
คูลเลอร์ค่อยๆ ลงมาบนพื้นและเดินไปหาโกคูกับคนอื่นๆ
คุริรินและคนอื่นๆ ก็ตามมาสมทบข้างโกคู กระทั่งเบจิต้าก็ลงมาที่พื้นด้วยเช่นกัน
แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่มาจากคูลเลอร์ทำให้พวกเขารู้สึกว่าควรต้องรวมตัวกัน
เมื่อหยุดฝีเท้าลง คูลเลอร์ก็หัวเราะและพูดว่า “ชาวไซย่า! ไม่เจอกันนานเลย ข้าคูลเลอร์! ข้าสงสัยเหลือเกินว่าพวกเจ้าเคยเห็นข้าบ้างหรือเปล่า!”
“ยามนั้นข้าได้รับการดูแลอย่างดีจากพวกเจ้าบนดาวเคราะห์อิฟริต!”
"ทำไมเจ้าถึงมาถึงโลกกัน? จงออกไปจากที่นี่ซะ!" โกคูตะโกน
“ตามจริงแล้ว ข้าก็ไม่สนใจที่นี่ แต่ถ้าเจ้าบอกสาเหตุว่าทำไมบาร์ดัคถึงออกจากดาวเคราะห์เบจิต้ามาที่นี่ทุกปี ข้าก็จะไปให้” คูลเลอร์กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ทุกคนตะลึงกับคำพูดของเขา พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าทั้งหมดที่เขาต้องการมีเพียงคำพูดเท่านั้น
"บาทหลวงเป็นพ่อของข้า เขามาที่โลกเพื่อพบข้า" โกคูตอบในทันที
"อะไรนะ?" ปากของคูลเลอร์กระตุก
หนึ่งในสามซูเปอร์ไซย่าจากดาวเคราะห์เบจิต้ามาเยือนโลกปีละครั้งเพียงเพื่อพบลูกของตนเองงั้นเหรอ?
จู่ๆ คูลเลอร์ก็รู้สึกเหมือนกับตนกำลังถูกหลอก เขาคิดมาตลอดว่าบาร์ดัคมายังสถานที่ห่างไกลเช่นโลกบ่อยครั้งเพราะมีบางอย่างที่สำคัญที่ต้องปกป้อง แต่กลับกลายเป็นว่าแค่มาพบลูกของเขางั้นเหรอ?
"แล้วเบจิต้าเล่า?“คูลเลอร์หันไปหาเบจิต้า”ข้าได้ยินมาว่าเจ้าคือคนรุ่นหลังที่แข็งแกร่งที่สุดในดาวเคราะห์เบจิต้า! เจ้ามาที่โลกทำไม?”
"ข้ามาที่นี่เพื่อต่อสู้กับคาคารอท"
คูลเลอร์กำหมัดของเขาแน่น
งั้น...ทั้งหมดเป็นความผิดพลาดตั้งแต่ต้นงั้นเหรอ?
ไม่มีความลับใดที่ควรค่าแก่การมาบนดาวเคราะห์ดวงนี้หรือ?
ทั้งหมดนี้มันแค่ชาวไซย่ามาสานสัมพันธ์พบปะครอบครัวเนี่ยนะ?
นี่ข้าต้องเดินทางข้ามสองกาแลคซี่เพื่อพบอะไรแบบนี้เหรอ?
ช่างไร้สาระสิ้นดี!
คูลเลอร์หัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “เอาล่ะ ดูเหมือนว่าทุกอย่างข้าจะเข้าใจผิดไปเอง ถ้าเช่นนั้นข้าจะจากไป แต่ก่อนหน้านั้น พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องตาย”
"อะไรกัน?"
"แล้วข้าจะไปยังดาวเคราะห์เบจิต้าเพื่อสังหารชาวไซย่าทั้งหมดลงเสีย! ทว่าก่อนที่จะทำเช่นนั้น ข้าขออุ่นเครื่องกับพวกเจ้าก่อนแล้วกัน มันจะเป็นการอุ่นเครื่องเล็กน้อยก่อนที่จะไปที่ดาวเคราะห์เบจิต้า ดังนั้นข้าคงต้องขอขอบคุณพวกเจ้าล่วงหน้า”
คูลเลอร์ยื่นมือไปด้านข้างและร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นเล็กน้อย
ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้น มันลุกโชนคล้ายดั่งเปลวเพลิง
ทั้งอากาศและพื้นดินสั่นสะเทือนไปหมด
โกคูและคนอื่นๆ สัมผัสได้ถึงออร่าที่ปล่อยออกมาจากคูลเลอร์ ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความสิ้นหวัง
"ทำไมมันถึงเป็นเช่นนี้กัน?”
"โลกจบสิ้นแล้ว!”
เมื่อปลดปล่อยออร่าออกมา คูลเลอร์ก็เงยหน้าขึ้น
"เอาล่ะ ใครจะเข้ามาก่อน? ไม่มีใครอยากจะเข้ามาเลยงั้นเหรอ? งั้นข้าจะเลือกเอง”
ทันทีที่เขาพูดจบ คูลเลอร์ก็เหวี่ยงมือของเขาในอากาศและออร่าที่สะพรึงก็ปะทุใส่ทุกคน
ทันใดนั้น คุริริน โกฮังและคนอื่นๆ ก็ถูกพัดหายไป เหลือเพียงโกคู เบจิต้า ราดิชและพิคโกโร่ที่ยืนต้านทานสายลมกระโชกแรง
"ดี ข้าเลือกเป้าหมายของข้าได้แล้ว” แสงเย็นเหยียบเป็นประกายปรากฏสายตาของคูลเลอร์ และเขาก็หายไปจากตำแหน่งของเขาทันที
"โอ้ ไม่นะ! เขากำลังมาแล้ว!” เบจิต้าตะโกนทันที
เกือบจะในเวลาเดียวกัน คูลเลอร์ได้พุ่งไปที่พวกเขาทั้งสี่คนแล้วต่อยราดิชด้วยหมัด
“บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องเป็นข้ากันเล่า?” ราดิชตะโกนด้วยความหงุดหงิด ในขณะที่พยายามป้องกันทุกอย่างด้วยมือของเขา
"เจ้าโง่! รีบหนีไปซะ!"
เมื่อเห็นว่าเรดิทซ์พยายามรับการโจมตีของคูลเลอร์ เบจิต้าก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนกทันที
ทว่ามันสายเกินไปแล้ว หมัดของคูลเลอร์เหมือนใบมีดคมกริบ เมื่อเรดิทซ์พยายามป้องกันมัน มันก็หักแขนของเขาในทันที
"อ๊าก!!!"
ราดิชกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ท่านพี่!"
โกคูตะโกนและร่างกายของเขาก็ปลดปล่อยออร่าสีแดงออกมา
“วิชาหมัดเจ้าพิภพ 10 เท่า!”
โกคูชกเข้าหาคูลเลอร์อย่างสุดกำลัง แต่พลาดไป เบจิต้าก็ตะโกนร้องเตือนว่า “คาคารอท ข้างหลังเจ้า!”
ปัง!
คูลเลอร์เตะโกคูที่ด้านหลัง พลังอันยิ่งใหญ่ได้ส่งเขาบินลงไปบนพื้น ทำให้เกิดหลุมลึกอย่างน้อยหลายสิบเมตร
"ท่านพ่อ!"
โกฮังร้องออกมาด้วยความเศร้าโศก เขายกมือของเขาขึ้น "อย่าทำร้ายพ่อของข้านะ! ระเบิดลำแสงมาร!”
"โกฮัง!" คุริรินตกใจมากที่เห็นโกฮังกำลังยั่วยุปีศาจ เขาได้แต่ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกทันที
แต่เมื่อเห็นโกฮังเคลื่อนไหวแล้ว คุริรินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดอย่างหนึ่งออกมา “ทุกคนโจมตีด้วยกันเลย!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เทนชินฮัง หยำฉา เจาสึและแม้แต่พิคโกโร่ที่เพิ่งกินถั่วเซียนก็ใช้ท่าไม้ตายของตนทันที
เป็นการระเบิดพลังชุดเดียวใส่คูลเลอร์
"เยี่ยม! เข้าเป้าเป๊ะ!" หยำฉาโบกมือไปมาอย่างตื่นเต้น
แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้รู้สึกยินดี แสงหนึ่งก็พุ่งออกมาจากหมอกควัน
ฟู่ม!
ศีรษะของเจาสึถูกลำแสงทะลวงผ่าน เขาหยุดหายใจในทันที
"เจาสึ!"
ท่ามกลางความเศร้าโศกของเทนชินฮัง คูลเลอร์ก็ออกมาพร้อมกับหัวเราะจากด้านหลังหมอกควันที่หนาทึบ
"ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ข้าโจมตีโดนใครหรือเปล่า? ชาวไซย่า? มนุษย์โลก? หรือชาวดาวนาเม็ก?"
ทุกคนได้แต่กล้ำกลืนความเจ็บปวดลงไป ทว่าใบหน้าของพวกเขายังเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
แม้ว่าอีกฝ่ายจะรับการโจมตีแบบรวมพลังเต็มพิกัดไปแล้ว แต่คูลเลอร์กลับไม่เพียงแต่ไม่ตาย ทั้งยังโผล่ออกมาโดยไม่มีรอยขีดข่วนสักนิดเดียว
"โลก...จบสิ้นแล้ว" หยำฉาได้แต่พูดคำของเบจิต้าก่อนหน้านี้ซ้ำไปมา
