บทที่ 176 ลางสังหรณ์ของพระเจ้า
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 176
บทที่ 176 ลางสังหรณ์ของพระเจ้า
หลังจากนั้นไม่นาน แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้จากโลก แต่โกคูและคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นแล้วว่าออร่าชั่วร้ายได้มาถึงวงโคจรรอบโลกแล้ว ซึ่งมันกำลังหยุดลง
ซึ่งหมายความว่า ความเป็นไปได้ที่คนพวกนี้เพียงผ่านทางมาคงจะไม่ใช่
ทว่าสิ่งที่ทำให้ทุกคนสับสนคือ การที่มียานอวกาศจำนวนหนึ่งจอดอยู่ในวงโคจรรอบโลก แต่ในยามนั้นเอง พระเจ้าก็พบว่ามียานลำหนึ่งนั้นที่บินออกมา
ด้วยความสามารถของพระเจ้า เขาจึงรับรู้ได้ทันทีว่ายานอวกาศนี้อยู่ทางตะวันออกของซีกโลกเหนือ
"โกคู นี่เป็นถั่วเซียนจากคาริน จงเอาไปกับเจ้าด้วย"
"ขอบคุณขอรับพระเจ้า”
โกคูรับถุงถั่วเซียนจากพระเจ้า
"ทุกคน ไปกันเถอะ!"
ขณะที่พวกเขากำลังจะเตรียมตัวบินไป พระเจ้าก็หยุดพวกเขาเอาไว้ "เดี๋ยวก่อน หากพวกเจ้าบินไปคงถูกพบตัวแน่ ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่นั่นเอง”
"ส่งพวกเราไปงั้นเหรอ?”
ก่อนที่โกคูจะได้ตอบสนอง พระเจ้าก็พยักหน้าให้กับมิสเตอร์โปโป้
"ยืนนิ่งๆ”
มิสเตอร์โปโป้เตือนแล้วเขาก็ค่อยๆ เดินไปที่ขอบของวังพระเจ้า
"เฮ้ ช่วยรีบทำหน่อยได้ไหม? เหมือนพวกมันจะเข้าสู่ชั้นบรรยากาศแล้ว!” เบจิต้ากล่าวออกมาด้วยความหงุดหงิด
แต่ในขณะนั้นเอง ทุกคนก็รู้สึกว่าวังพระเจ้าภายใต้เท้าของพวกเขากำลังสั่น หลังจากนั้นวังพระเจ้าก็ได้ถอนเสาที่เชื่อมต่อกับหอคอยคาริน และจากนั้นมันก็บินไปทางทิศตะวันออกของซีกโลกเหนือ
"วังพระเจ้ากำลังขยับ?”
คุริรินและคนอื่นๆ อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
วังพระเจ้าไม่เพียงแต่มีความสามารถในการเคลื่อนไหว แต่ความเร็วของมันก็ยังรวดเร็วมากอีกด้วย ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที พวกเขาก็รู้สึกได้ว่าใกล้กับจุดลงจอดของยานอวกาศมากแล้ว
พอหินเช่นนี้ พิคโกโร่ก็เตือนพวกเขาทันที"จงปกปิดกลิ่นอายของพวกเจ้าไว้ มันอาจจะมีเครื่องวัดพลังอยู่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็กดระดับพลังของพวกเขาลงให้อยู่ในระดับที่ต่ำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ทันที
ไม่นานนัก วังพระเจ้าก็หยุดลงและมิสเตอร์โปโป้จึงพูดขึ้นว่า"จุดลงจอดของยานอวกาศอยู่ในทุ่งหญ้าเบื้องหน้า เช่นนั้นข้าขอให้พวกเจ้าโชคดี”
เบจิต้าเป็นคนแรกที่เข้าใกล้ขอบของวังพระเจ้า จากนั้นเขาก็หันไปหาโกคูและคนอื่นๆ แล้วพูดว่า"อย่าลืมปกปิดออร่าของพวกเจ้า ห้ามเปิดเผยตัวเองเด็ดขาด!”
หลังจากที่บอกไป เบจิต้ากระโดดลงมา
พิคโกโร่ เทนชินฮังและเจาสึได้รีบทำตามอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้โกคูยืนอยู่ที่ขอบขอวังพระเจ้าและกอดโกฮังไว้ในอ้อมแขนของเขา
“ข้างล่างนั่นอันตรายเกินไป! เจ้าควรอยู่ที่วังพระเจ้านะ” โกคูแนะนำ
"ท่านพ่อ! ข้าเรียนรู้อะไรมากมายจากลุงพิคโกโร่ ได้โปรดให้ข้าช่วยด้วยเถอะ!” โกฮังขอร้อง
"ได้ แต่ห้ามพุ่งแบบมุทะลุเข้าไปเด็ดขาด อย่าลืมปกป้องตัวเองด้วย ” โกคูเตือน
"ขอรับ"
ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองคนจึงกระโดดลงไปเช่นกัน
ราดิชตามหลังไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "บัดซบ! ทั้งท่านเบจิต้าและคาคารอทต่างก็เป็นแบบนี้ พวกเขาไม่กลัวเลยหรือไงกัน? นี่มันน่าหงุดหงิดเกินไปแล้ว!"
ราดิชตะโกนเสียงดังแล้วกระโดดลงมาตามหลังพวกเขา
หยำฉาและคุริรินเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในวังพระเจ้า ในขณะที่หยำฉากำลังจะกระโดดลงมา เขาก็เห็นคุริรินเดินไปทางพระเจ้า
"คุริริน?"
"ท่านพระเจ้า!"
คุริรินมองไปที่พระเจ้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า "ได้โปรดบอกโบรลี่ด้วยว่าคราวนี้มันแตกต่างจากเดิมมาก เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดเท่าที่จะมีได้”
“ข้าจะส่งต่อข้อความให้โบรลี่เอง” พระเจ้าพยักหน้า
"เช่นนั้นก็ขอฝากท่านด้วย”
หลังจากพูดจบ คุริรินก็พยักหน้าให้หยำฉา และพวกเขาก็บินไปยังโลกมนุษย์ด้วยกัน
“พระเจ้า?”
มิสเตอร์โปโป้หันหัวของเขามา
พระเจ้าพยักหน้า "โบรลี่ เจ้าเห็นสถานการณ์ข้างนอกแล้วใช่ไหม?”
ทันทีที่พระเจ้าพูดจบ โบรลี่ก็เดินออกมาจากวังพระเจ้า
ท่าทางของโบรลี่ยังคงไม่แยแส ในขณะที่เขากล่าวว่า"ข้าขอโทษด้วย ท่านพระเจ้า ตัวข้า-"
"โบรลี่! สถานการณ์ยามนี้มันต่างกัน“พระเจ้ากล่าวอย่างจริงจัง”ข้ามีความรู้สึกที่ไม่ดี ข้าสามารถรู้สึกได้ถึงความตายของข้าที่กำลังใกล้เข้ามา..."
"ความตายที่กำลังจะใกล้เข้ามา?” โบรลี่ได้นิ่งเฉยตลอดกลับเบิกตากว้าง เขาดูประหลาดใจอย่างมาก
"ท่านพระเจ้า ท่าน..."
พระเจ้ากล่าวอย่างใจเย็นออกไป "ข้ามีเวทมนตร์บางอย่าง ดังนั้นข้าจึงสามารถรู้ถึงความตายของตนเองได้ ข้ามีลางสังหรณ์ว่าพิคโกโร่อาจจะตายในสงครามครั้งนี้ พิคโกโร่กับข้าเป็นหนึ่งเดียวกัน ถ้าเขาตาย ข้าก็ตายเหมือนกัน”
"ข้ามีลางสังหรณ์นี้ พิคโกโร่ก็คงจะไม่ต่างกัน นั่นเป็นเหตุผลที่เขาสัญญากับโกคูเมื่อปีที่แล้วว่าจะฝึกลูกชายของเขาอย่างโกฮัง บางทีเขาอาจจะอยากทำส่วนสุดท้ายที่เขาจะทำได้"
"ท่านพระเจ้า" โบรลี่ดูตะลึง เขาไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรออกมา
"โบรลี่ เจ้าได้อยู่อาศัยกับข้าเป็นเวลาหลายปีแล้ว ตอนที่หลินเฉินส่งเจ้ามามาที่นี่ มันก็เพื่อให้เจ้าได้มีชีวิตที่สงบสุข แต่ครั้งนี้เพื่อประโยชน์ของโลก ข้าคงได้แต่ต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าเท่านั้น หากสถานการณ์เลวร้ายลงจนถึงจุดที่ไม่สามารถย้อนกลับได้จริงๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะใช้พลังของเจ้าเพื่อโลก…”
“ข้า…” โบรลี่เงียบไปชั่วขณะ
ในยามนั้นเอง โกคูและคนอื่นๆ ก็ได้ลงมาบนพื้นโลกและปกปิดออร่าของพวกเขาไว้แล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที พวกเขาก็เห็นยานอวกาศคล้ายจานแผ่นลงมาจากฟากฟ้าไม่ไกลจากพวกเขา
ขณะที่พวกเขาเห็นยานอวกาศลำนี้ ทุกคนต่างก็ต้องตกใจ
แม้ว่าพวกเขาจะสัมผัสได้ถึงออร่าที่น่ากลัวที่แผ่ออกมาจากยานอวกาศก่อนหน้านี้ แต่เมื่อยานเข้ามาใกล้พวกเขา ทุกคนก็ตระหนักว่าออร่านี้ไม่ได้น่ากลัวเพียงอย่างเดียว มันเหมือนกับห้วงอเวจีเลยต่างหาก
มันเหมือนกับว่ามีสัตว์ดึกดำบรรพ์กำลังซ่อนอยู่ภายในยานอวกาศ
ทุกสายตาจับจ้องไปที่ยาน
“ท่านเบจิต้า! ตรวจสอบระดับพลังของคนในยานที!”
ราดิชหันไปหาเบจิต้าและกล่าวออกมา มีเพียงเบจิต้าเท่านั้นที่มีเครื่องวัดพลัง
"22 ล้าน!" เบจิต้ากัดฟันแน่นและกล่าวออกมา
"อ-อะไรนะ?” ราดิชเกือบหยุดหายใจแล้ว
"โกคู ระดับพลังของเจ้าคือเท่าไร?” เทนชินฮังหันหน้าไปถามโกคู
"6...600,000..."ใบหน้าของโกคูเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง
ประมาณหนึ่งปีก่อน ระดับพลังงานของโกคูมีเพียง 90,000 เท่านั้นและภายในหนึ่งปี มันก็เพิ่มขึ้นเกือบเจ็ดเท่า มันถือว่าเป็นความสำเร็จที่น่าประทับใจ แต่ความแข็งแรงของศัตรูยังคงห่างไกลจากพวกเขามากโข…
นอกเหนือจากเบจิต้าแล้ว โกคูนั้นแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาทุก
เช่นนั้นพวกเขาจะต่อสู้สงครามครั้งนี้ได้ยังไงกัน?
ชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของทุกคนก็ขาวซีด จิตใจของพวกเขาตึงเครียดอย่างยิ่ง
"นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน! แตกต่างมากถึงเพียงนี้ ไม่มีทางหรอกที่เราจะเอาชนะได้!” หยำฉาตะโกนออกมา
"เช่นนั้นเจ้าจะให้เรานิ่งเฉยและรอความตายงั้นหรือ?” พิคโกโร่เอ่ยถาม
จู่ๆ ราดิชก็คิดถึงอะไรอย่างขึ้นมาได้"นั่นไงเล่า! ท่านเบจิต้า ใช้เครื่องมือสื่อสารติดต่อกับดาวเคราะห์เบจิต้าสิ เรียกท่านพ่อของข้ามา! เขาเป็นซูเปอร์ไซย่า เขาคงสามารถจัดการกับพวกมันได้แน่!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม้เบจิต้าจะไม่ต้องการ แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นเพียงทางเลือกเดียว
เขาใช้เครื่องสื่อสารของเขาส่งสัญญาณไปหาดาวเคราะห์เบจิต้าทันที
ทว่าในขณะนั้นเอง เบจิต้าก็พบว่าสัญญาณจากเครื่องสื่อสารของเขากลับถูกขัดขวางไม่ให้ส่งไป!
