บทที่ 57 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (4-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 57 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (4-2)
“คนที่ฉันจะช่วยจริงคือคนที่มาใหม่ สำหรับพวกนายมันจบแล้ว”
“คะ-คุณกำลังพูดอะไรกัน?”
ฉันยิ้มแล้วตอบ
“ดูเหมือนว่าตอนนี้นายท่านกำลังโกรธมากเลยทีเดียว”
[นายท่าน เริ่มการหลอมรวม]
[ลากและวางฮีโร่ที่คุณต้องการสังเวยลงบนฮีโร่ที่คุณต้องการเสริมพลัง! ฮีโร่ผู้ถูกสังเวยจะหายไป]
เสียงร้องของไอเซลล์ดังก้องมาจากจัตุรัส
[หลุยส์ เจฟเฟอร์ โอเว่น อันดิโอ อาร์โนลด์ ดันแคน ทั้งหกคนออกมาเดี๋ยวนี้นะ!]
ใบหน้าของผู้ที่ถูกเอ่ยชื่อซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
เจฟเฟอร์ปาดเหงื่อแล้วมองกลับไป
“จ-ทุกอย่างเรียบร้อยดี! เราจะไปจัดการก็อบลินเหมือนที่เคยผ่านมา”
“พวกนายเชื่ออย่างนั้นจริงๆ เหรอ?”
เจฟเฟอร์ยืนตัวแข็งอยู่กับที่
เขามีไหวพริบเฉียบแหลม แถมยังตัดสินใจเร็วด้วย เกิดคาดแฮะ
ถ้าจะสร้างปาร์ตี้ทุกที นายท่านจะเรียกไปแค่ 5 คน แต่ครั้งนี้นายท่านกลับเรียกไป 6 คน
วัตถุประสงค์จึงเปลี่ยนไปแล้ว
“เราจะแบ่งออกเป็นกลุ่มละสาม…”
“ตลก”
ฉันเดินไปที่โซฟาตรงกลางห้องนั่งเล่นและนั่งลงไป ทุกย่างมีแต่คนถอยเพื่อปูทางให้ฉันเดินผ่าน บางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก่อนก็รีบลุกขึ้นยืนและถอยห่างราวกับกำลังหาที่หลบภัย
เหลือเพียงเจนน่านั่งอยู่บนโซฟา ฉันนั่งลงข้างเธอ
“นายคิดว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหนกับการละเลยความรับผิดชอบหรือพยายามแค่นิดหน่อยล่ะ?”
“เราทำดีที่สุดแล้วนะ!”
“อารอน ดีก้า! นายคิดว่าพวกเขาทำดีที่สุดแล้วหรือยัง? ขณะที่นายสองคนออกไปฝึกซ้อมทั้งวัน พวกนั้นทำอะไรกัน? เคยเห็นพวกนี้ที่ลานฝึกไหม?”
ทั้งสองยังคงเงียบ เอาแต่ก้มหน้าอยู่ที่มุมห้อง
“เจนน่า! คนพวกนี้ช่วยเธอล่าสัตว์สักครั้งไหม?”
“พวกเขาขนเนื้อมาหลังจากล่าสัตว์เสร็จ…”
“วัวควายก็จัดการเรื่องนั้นได้ ดูเหมือนว่าพวกนายจะมีค่าน้อยกว่าสัตว์พวกนั้นอีกนะ”
“วัวควาย? มันจะมากไปแล้วนะ!”
ฉันก้าวไปข้างหน้า ต่อยไปที่หนึ่งใส่คนที่พยายามจะพุ่งเข้ามาหาฉัน
“มันน้อยไปด้วยซ้ำ”
เขาล้มลงบนพื้น
หลุยส์คว้าคอเสื้อของชายคนนั้นแล้วดึงเขาให้ลุกขึ้น
“ได้โปรดให้เราช่วยด้วย! หากคุณเป็นคนพูด นายท่านยอมฟังแน่!”
[บอกให้ออกไปที่จัตุรัส! ไม่ได้ยินฉันเหรอ?!]
ไอเซลล์ปรากฏตัวและวีนทันที
[บอกให้ออกมาที่จัตุรัสไง! ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งหรือไง? ใจดีด้วยหน่อยก็อย่าให้มันมากนักนะไอ้พวกนี้]
“นายท่านคิดจะทำอะไร?”
“มันเป็นการหลอมรวมไงล่ะ”
'อีดิสต้องเป็นเป้าหมายแน่นอน'
เธอเพิ่งถูกอัญเชิญมา ระดับก็ยังน้อย มันเป็นการตัดสินใจที่อยู่แล้วเวลามีการอัญเชิญฮีโร่ระดับสูงมา ฮีโร่ที่ระดับต่ำกว่าก็มักจะถูกเลือกให้สังเวย
“ฉันไม่ไปแน่นอน!”
ไอเซลล์ยิ้มด้วยความซุกซน จากนั้นก็จับพวกเขาทีละคนแล้วเหวี่ยงเข้าไป อีกสองสามคนดิ้นรนเปิดลูกบิดประตูห้องต่างๆ ตามทางเดิน แต่ประตูก็ยังคงปิดสนิท
ในที่สุดทั้ง 6 คนก็รู้ตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องหนึ่ง
แล้วก็…
[การหลอมรวมเสร็จสมบูรณ์!]
['หลุยส์ (★)' กลายร่างเป็นแสงเจิดจ้าและหายไป]
['เจฟเฟอร์ (★)' กลายร่างเป็นแสงเจิดจ้าและหายไป]
['โอเว่น(★)'... ]
['อีดิส(★★★)' ได้รับการเลื่อนขั้นแล้ว! ได้รับทักษะปลดกับดัก!]
ความเงียบเข้ามาปกคลุม
จัตุรัสตกอยู่ในความเงียบสงบจนน่าขนลุก
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกนายเป็นใครก่อนที่จะมาที่นี่ ไม่สำคัญว่ารวยหรือจน จงทิ้งทุกสิ่งไว้ข้างหลัง”
“…”
“อย่าคิดพึ่งคนอื่น อย่าคิดว่าจะมีใครมาปกป้อง หากต้องการมีชีวิตรอดจงพิสูจน์คุณค่าของตัวเอง”
ทันใดนั้น คนที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็ก้าวมาข้างหน้า น้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม
“ผมไม่มีความสามารถในการต่อสู้ ผมตัวสั่นเมื่อเห็นดาบ แล้วจะให้ทำยังไง? คุณกำลังบอกให้ผมรอความตายเหรอ?”
“โคลอี้ อีน็อค อัลเตอร์ แพทริค”
บุคคลที่มีชื่อเหล่านี้หันมองมาที่ฉัน
พวกเขาเป็นสมาชิกสี่คนของทีมเสริมในห้องรอปัจจุบัน ได้แก่ แม่ครัว ช่างไม้ ช่างตีเหล็ก และช่างตัดเสื้อ
“ถ้ามีใครอยากเรียนรู้งาน ก็จงสอนทักษะของพวกนายให้เขา”
“แต่การเรียนรู้ทักษะของช่างตีเหล็กนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ…”
ชายผู้มีหนวดเคราสีขาวพูด นั่นคืออัลเตอร์ที่เป็นช่างตีเหล็ก
“หากพวกเขามีความมุ่งมั่นก็สามารถเรียนรู้ได้”
การฝึกในห้องรอจะกลายเป็นทักษะที่พัฒนาได้อย่างรวดเร็วอยู่เเล้ว
“ถ้าใครอยากต่อสู้ก็มาหาฉัน อย่างน้อยฉันก็สามารถสอนเทคนิคการต่อสู้ขั้นพื้นฐานให้ได้ ถ้าอยากเรียนรู้การล่าสัตว์และการแล่เนื้อไปหาเจนน่า ส่วนงานช่างไม้ให้ไปหาอีน็อก มีเส้นทางมากมายให้เลือกทำ แค่พวกนายไม่พยายามกันเอง”
[นายท่าน ท่านต้องการยุติการเล่นของท่านหรือไม่?]
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
[ลาก่อน!]
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
ผู้คนต่างหายเข้าไปในห้องของตนทีละคน เงาแห่งความไม่สบายใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของพวกเขา
มีเพียงเจนน่า แอรอน ดีก้าและฉันเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องโถง
เจนน่าซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ฉันพูดขึ้น
“ใจดีจังเลยนะนายเนี่ย”
"ฉันเนี่ยนะ? อย่ามาพูดให้ขำเลย"
“นายสอนให้พวกเขาเห็นวิธีการเอาตัวรอดไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดของเธอถูกต้องเเล้ว
ตราบใดที่พวกเขาทำตามคำแนะนำของฉัน พวกเขาคงไม่พบกับความตายแบบโง่ๆ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาจะเป็นเพียงเบี้ยที่ใช้แล้วทิ้ง แม้ว่าจะไม่ใช่วันนี้ แต่ก็อาจจะเป็นวันหน้า
ดีก้าบ่นพึมพำ
“พี่ แล้วพวกเราล่ะ?”
“แค่ทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ต่อไปก็พอแล้ว”
"ครับพี่"
“ทำไมฉันต้องมาจัดการกับงานที่ลำบากแบบนี้นะ”
หัวของฉันแทบจะระเบิดเพราะต้องจัดการทุกเรื่องคนเดียว
ฉันนึกถึงอีดิสที่ยืนอยู่ที่จัตุรัส เธอบอกว่ามาจากกลุ่มทหารรับจ้าง เธอคงต้องสะสมประสบการณ์มากมายหลังจากเดินทางแน่นอน
ชั้น 10 ใกล้เข้ามาแล้ว
ก่อนถึงตอนนั้น ควรเริ่มสร้างปาร์ตี้สำรองไว้ก่อน
เพราะครั้งนี้มันะจะไม่ได้ใช้ปาร์ตี้เดียวอีกต่อไป แต่จะต้องทำให้คนในปาร์ตี้สำรองมีแข็งแกร่งเท่ากับปาร์ตี้หลักให้ได้
