บทที่ 56 :สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (4-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 56 :สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (4-1)
"พูดสิ…"
ฉันเตะไปที่ด้ามดาบที่ฝังอยู่ในหลังของเอแวนท์อย่างแรง ทำให้เขาทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“กร้อดด อ้ากกกก!”
“พูดชัดๆ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด”
"หยุดนะ! ปล่อยเขา เขาแพ้แล้ว”
“ปล่อยเขาไปเหรอ?”
ฉันจับด้ามดาบไว้แน่นและบิดมันอีกครั้ง พร้อมกับเสียงเนื้อที่ฉีกแยกออกจากกันอย่างน่าสยดสยอง เอเแวนท์ทำได้เพียงส่งเสียงครวญครางออกมาเท่านั้น
“พวกแกไม่เห็นปล่อยคนพวกนั้นไปเลย ฉันเห็นพวกแกวิ่งไล่จับคนพวกนั้นออกมาเป็นคนสังเวยให้ตัวเอง”
“นั่นมันไม่เห็นเกี่ยวกันเลย!”
“ฉันบอกว่ามันเกี่ยว มันก็ต้องเกี่ยวสิ แกไม่ต้องมาเสือก นี้มันเป็นการดวลของคนสองคน เรื่องจะจบหรือไม่จบมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกเรา”
“อะ อะ ฉะ ฉันน!”
ฉันปิดปากของเอแวนท์และทำให้เขาเงียบลง
“ถ้าไม่มีใครยอมแพ้ มันก็ยังไม่จบซักหน่อย”
กลุ่มหมาป่าคะนองจ้องมองมาที่ฉันด้วยสีหน้างุนงง ใบหน้าของพวกเขารู้สึกสงสัยยิ่ง
ฉันนั่งลงบนหลังของเอแวนท์ เขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“ไอ้หมอนี้เป็นเหยื่อของฉัน มันจะอยู่หรือมันจะตายก็ไม่ใช่เรื่องของแก ไสหัวไปซะ”
“ไอ้บ้านี่! ทำแบบนี้แกคิดว่าแกจะรอดออกไปได้เหรอ? ไม่รู้เหรอว่าเราเป็นใคร?”
“แกเคยบอกว่าเป็นกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าคะนองไม่ใช่เหรอ?”
ฉันหันสายตาไปทางอีดิสที่เอาแต่ก้มหน้าลงและแสดงสีหน้าเครียดออกมา ฉันถามเธอว่า
“อีดิส เธอเป็นสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างพวกนี้จริงๆ ใช่ไหม?”
เธอหลับตาลงแน่น และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ตอบว่า
“นั่นเป็นชื่อหน่วยในอดีต แต่ตอนนี้ เราเป็น เราเป็นแค่…”
“กลุ่มโจรกระจอกใช่ไหม? หรือว่าพวกที่ชอบหักหลังนายจ้าง ทำไมเธอถึงคบหาสมาคมกับขยะแบบนี้กัน?”
“ฉัน ฉันทำเพราะคำขอของพ่อฉัน…”
“อีดิส ลองคิดดูให้ดีนะ อยากเป็นแบบไอ้พวกนี้ หรือจะย้ายมาอยู่กับฉัน?”
"ฉัน…"
“นังนี่ กล้าดียังไงไปบอกความลับให้กับศัตรู? แกอยากตายเหรอ?”
“เห่าเก่งจัง สมแล้วที่เป็นหมา”
“ไอ้เวรนี่…อีดิส แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนทรยศ”
“…!”
เอดิสลืมตาขึ้นด้วยท่าทางมุ่งมั่นและเริ่มเดินมาหาฉัน ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มในขณะที่พูด
“ดีมาก เลือกข้างให้ถูกแล้วชีวิตจะดีเอง”
[อีดิส (★★★)' ออกจากปาร์ตี้ 'หมาป่าคะนอง!]
[กลุ่มหมาป่าคะนองได้สลายไปแล้ว]
“อีบ้าเอ๊ย...”
“ฉันไม่มีธุระกับขยะอย่างพวกแก ไสหัวออกไปซะ!”
"แค่ก แค่ก…"
“ดูเหมือนแกอยากจะพูดอะไรบางอย่างนะเอแวนท์? จะพูดคำว่าอะไรล่ะ? อย่าลืมสิถ้าแพ้แกจะกลายเป็นเครื่องสังเวยของฉันนะ”
เอแวนท์ใช้แขนขวาคลำไปที่พื้นโดยมีดาบวางอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ ด้วยความรู้สึกแค้นฉันกดเท้าของฉันเหยียบไปบนหลังมือมันอย่างแรง
“อ่อก แฮ่กๆ ละ-ละ-แล้วแก แกจะต้องเสียใจที่กล้ามาหาเรื่อง อ๊ากกกกกกกกกกกก!”
ฉันคว้าดาบที่ฝังอยู่ในหลังของเอแวนท์และบิดมันอีกครั้งอย่างไร้ความปราณี
“น่าเบื่อว่ะ พูดขึ้นมาสิ พูดให้มันจบประโยคสิ”
"ไม่ไม่! อ๊ากกก!”
“นี่ ไอ้เวร! ไอ้บัดซบนี้!”
พวกมันสามคนกวัดแกว่งอาวุธและพุ่งเข้ามาหาฉัน
ไอเซลล์กางมือขวางทางพวกมัน
[การต่อสู้ยังไม่จบ! ห้ามสอด!]
“เจ้าหนูตัวน้อย หลีกไป ไม่งั้นฉันจะจบชีวิตของแก!”
จาเค็นเหวี่ยงขวานไปที่หน้าผากของไอเซลล์
อีกสองคนแทงหอกและดาบจากด้านข้าง
ชั่วพริบตา…
[ฉันไม่พูดซ้ำสองนะ] ไอเซลล์ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ลาก่อนไอ้พวกโง่" ฉันได้แต่ยิ้มออกมา
['จาเค็น (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['เวฟ (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['เวจิน (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
[ตายกะทันหัน!]
[ทั้งกลุ่ม - ฆ่าตัวตายเนื่องจากความเครียด]
[บอกแล้วว่าอย่าสอด]
ร่างไร้ชีวิตของสามคนที่หัวขาดนอนเหยียดยาวอยู่ในจัตุรัส ไอเซลล์เช็ดเลือดออกจากมือของเธอด้วยสายตาไร้อารมณ์ จากนั้นแววตาของเธอก็เปลี่ยนไป เธอพุ่งเข้ามาหาฉันทันที
[ท่านโลกิฉันเป็นยังไงบ้าง? ประทับใจไหมคะ? ฉันทำได้ดีหรือเปล่า? สุดยอดเลยใช่ม๊าาา?]
“เยี่ยมมาก”
[เย้!]
ไอเซลล์หมุนตัวไปรอบๆ ทันทีและหายตัวไป
ฉันหันไปสนใจเอแวนท์ที่ดวงตาว่างเปล่า เขาจ้องมองไปที่ร่างที่ไร้ชีวิตของสหายเขาและพึมพำออกมา
“แฮ่กๆ…ฉันยอมแพ้…”
เอแวนท์ทรุดตัวลง
['ฮาน (★)' ยกเลิกทักษะบ้าดีเดือดแล้ว]
ฉันค่อย ๆ ลากเอแวนท์ที่เดินกะเผลกไปยังห้องหลอมรวม เขาไม่แสดงอาการต่อต้านใดๆ
['ฮาน (★)' คว้าชัยชนะในการดวลกับ 'เอแวนท์ (★★★)'! เอแวนท์จะถูกส่งไปสังเวย]
การแจ้งเตือนต่างๆ กระพริบไปทั่วแผงควบคุมของท่านนายเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเรา
เขาแตะหน้าจอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความโกรธ
“เขาอาจต้องการยกเลิกการหลอมรวมสินะ”
หากเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่ควรอนุญาตตั้งแต่แรกสิ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีระบบท้าดวลอยู่
[การหลอมรวมเสร็จสมบูรณ์!]
['เอแวนท์ (★★★)' กลายร่างเป็นแสงเจิดจ้าและหายไป]
['ฮาน (★)' ได้รับการเลื่อนขั้นแล้ว! ทักษะ 'ทักษะดาบและโล่พื้นฐาน' และ 'ความต้านทานการเจ็บปวด' เพิ่มขึ้น!]
[ฮานมาถึงระดับสูงสุดแล้ว เพื่อเพิ่มระดับของเขาต่อกรุณาทำการวิวัฒนาการ]
[คำแนะนำ : สามารถวิวัฒนาการฮีโร่ได้ด้วยหินธาตุหรือฮีโร่ระดับด้วยกัน ฮีโร่สามารถวิวัฒนาการได้สูงสุดถึงระดับ 7 ดาว]
เมื่อก้าวออกไปที่จัตุรัส ฉันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
นายท่านไม่มีโอกาสที่จะใช้ฮีโร่ขั้นสูงที่เขาอัญเชิญมาและสูญเสียพวกมันไปแล้ว เมื่อพิจารณาจากที่เขาใช้การสุ่มฟรี 10 ครั้งออกมาเพื่อการหลอมรวมเพิ่มระดับที่ไอ้พวกนั้นเพียงอย่างเดียว แต่สุดท้ายมันกลับเละไม่เป็นท่า น่าสมเพชจริงๆ
ต้องขอบคุณฉันเลยนะ หากว่าไอ้พวกนั้นยังคงอยู่ ห้องรอตอนนี้คงปั่นป่วนแน่ แต่ตอนนี้ดูทรงแล้วนายท่านคงจะหัวร้อนน่าดู
“เขารู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นฮีโร่ตัวหลัก”
ฉันถึงระดับ 10 แล้ว
ฉันมีสี่ทักษะและค่าสถานะโดยรวมของฉันก็เทียบได้กับฮีโร่ 3 ดาว
ฉันได้รับตำแหน่งฮีโร่ยอดเยี่ยมในเกือบทุกการต่อสู้
นายท่านไรก็ได้รู้ดีว่าฉันสามารถสร้างอุปกรณ์เกรด C ที่เขานึกไม่ถึงด้วยซ้ำ จากการสะสมวัสดุหายากมากมายจากดันเจี้ยนรายสัปดาห์
“จะทำไงต่อล่ะนายท่านไรก็ได้ ถ้าพยายามที่จะหาเรื่องฉันอีกก็คิดดูให้ดีเถอะนะ”
หากนายท่านโง่พอที่จะทิ้งฉันเข้าไปหลอมรวมในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีทางที่เขาจะปีนหอคอยได้เลย
ร่างไร้ชีวิตในจัตุรัสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแสงเจิดจ้าและสลายกลายเป็นความว่างเปล่า
อีดิสสังเกตเหตุการณ์นั้น ด้วยสีหน้าสับสนงุนงงบนใบหน้าของเธอ
“สงสารเหรอ?”
“ไม่ แต่ฉันก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่พวกเขาต้องตาย…”
ทุกอย่างล้วนเป็นอดีตไปแล้ว กระทั่งชีวิตของฉันเองไม่เคยสมบูรณ์แบบ
“สงบสติอารมณ์ได้แล้ว และเข้าไปข้างในหาห้องว่างให้ตัวเองเถอะ”
ฉันเดินผ่านอีดิสและเดินทางกลับที่พัก
ทันทีที่ฉันเปิดประตู สายตาของผู้คนหลายสิบคนในห้องนั่งเล่นก็จับจ้องมาที่ฉันทันที ฝูงชนจำนวนมากวิ่งมารวมตัวกัน
“พี่ครับ พี่สุดยอดมาก!”
ดีก้ากำหมัด ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความชื่นชม
ฉันเข้าไปหาเจนน่าซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ
ฉันตบหน้าผากเธอแรงๆ
“โอ๊ย มันเจ็บนะ”
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น?”
“ฉันแค่พูดความเจ๋งของนายเท่านั้นเอง”
“เงียบเลย”
ท่ามกลางความโกลาหล ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาเรา
เจฟเฟอร์คือคนที่ได้ยินบทสนทนาของเราก่อนหน้านี้
“ฮาน ขอบคุณครับ ผมได้ยินมาว่าพวกนั้นจะฆ่าเราทุกคน”
"พวกมันน่ารังเกียจจริงๆ!”
หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่มุมห้องตะโกนเข้ามา เธอเป็นหนึ่งในคนที่รอดพ้นจากความตายในจัตุรัสได้อย่างหวุดหวิดเมื่อไม่นานนี้
“ดูเหมือนพวกนายคงกำลังจะคิดผิดกันไปนะ”
“ผมเข้าใจที่คุณจะบอกครับ เราไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้น เพราะงั้นทั้งหมดที่เราต้องการคือการแสดงความขอบคุณ พวกเราเป็นหนี้ชีวิตของคุณครับ”
“คนที่ฉันจะช่วยจริงๆ คือคนที่มาใหม่ต่างหาก สำหรับพวกนาย มันจบแล้ว”
“คะ-คุณกำลังพูดอะไรกัน?”
ฉันยิ้มแล้วตอบ
“ดูเหมือนว่าตอนนี้นายท่านกำลังจะโกรธมากเลยทีเดียว”