บทที่ 53 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (2-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 53 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (2-2)
เกือบทุกคนจากห้องรอมารวมตัวกันที่จัตุรัส พวกเขากระซิบพึมพำ ความสนใจของพวกเขาจับจ้องไปที่สาเหตุของความปั่นป่วน
ฉันเลือกม้านั่งที่เหมาะๆ และนั่งลง
ตรงกลางลานกว้างของจัตุรัสมีคนห้าคนยืนอยู่
พวกเขาสวมชุดเกราะหนังสีดำ เป็นชายและหญิงรวมกันห้าคน
['ปาร์ตี้ 5' จะถูกเปลี่ยนชื่อเป็น 'หมาป่าคะนอง' ต้องการเปลี่ยนชื่อหรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
นายท่านไรด็ได้กำลังเตรียมจัดตั้งกลุ่มปาร์ตี้หลัก
ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์มาก
[เริ่มก่อตั้งปาร์ตี้]
[ลากและวางฮีโร่!]
['เอแวนท์ (★★★)' เข้าร่วม 'หมาป่าคะนอง'!]
['จาเค็น (★★★)' เข้าร่วม 'หมาป่าคะนอง'!]
[เวฟ (★★★)' เข้าร่วม 'หมาป่าคะนอง'!]
['เวจิน (★★★)' เข้าร่วม 'หมาป่าคะนอง'!]
['อีดิส (★★★)' เข้าร่วม 'หมาป่าคะนอง'!]
['เอแวนท์ (★★★)' ถูกกำหนดให้เป็นผู้นำของ 'หมาป่าคะนอง'!]
[จงเปิดออกรอยของมิติและเวลา!]
เสียงเอี๊ยดดังขึ้น
ประตูหน้าของจัตุรัสเปิดออก
“เขาจะส่งพวกเราไปทันทีเลยเหรอ?” ชายหน้าตาคมคายที่ยืนอยู่ใจกลางกลุ่มพูดขึ้น
รอยแผลเป็นแนวตั้งที่ตาขวาของเขามันช่าง….
ฉันดูหน้าต่างสถานะของเขาอย่างรวดเร็ว ชื่อของเขาคือ เอแวนท์ ดาซิก ดูจากค่าสถานะและทักษะของเขา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ดาบมือเดียว
“เขาเป็นผู้นำกลุ่มสินะ” ฉันคิด
อีกสี่คนสังเกตท่าทางของเอแวนท์อย่างเงียบๆ
“เอาล่ะ ไปกันเลย! ไปกันเถอะ! นายท่านกำลังรออยู่!” เขาตะโกน
'พวกเขาเข้าใจสถานการณ์โดยต้องขอคำอธิบายจากไอเซลล์เลย'
“เรามาผจญภัยกันสักหน่อยไหม?”
เอแวนท์ที่เป็นผู้นำเดินสู่รอยแยก
จาเค็นเดินตามหลังเข้าไป โดยทิ้งขาหลังของกวางที่เหลือทิ้งไป
เวฟและเวจินตามหลัง โดยมีอีดิสปิดท้ายแถว
“ไม่มีนักเวทในหมู่พวกเขา”
พวกเขาต้องการนักเวทย์เพื่อสร้างความสมดุล แต่โชคยังไม่เข้าข้างนายท่าน
ปาร์ตี้หมาป่าคะนองประกอบด้วยนักรบสี่คนและโจรหนึ่งคน
เมื่อทั้งห้าเข้าไปแล้ว รอยแยกก็ปิดลง
“ฮะ ฮาน!”
ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาฉันขณะที่ฉันนั่งอยู่
"มีอะไร?"
“คุณรู้จักคนเหล่านั้นไหม? มีบางอย่างดูผิดปกติมากเลยนะ”
“พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันเหมือนกัน”
“แต่พวกเขาพกอาวุธ!”
“แล้วไง ฉันก็พกอาวุธเหมือนกัน”
"ผมมีความรู้สึกว่า…"
“ว่าพวกเขาเป็นคนเลวเหรอ?”
"ใช่แน่นอน!"
ฉันหัวเราะเบาๆ
นั่นคือที่มาของความวุ่นวายสินะ
เพราะพวกเขามีอำนาจ
“เจนน่า เธอคิดอย่างไรกับคนพวกนี้?”
“กลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าคะนองเหรอ? ฉันไม่แน่ใจ อีดิสดูไม่มีอะไรนัก แต่คนอื่นๆ ไม่รู้”
ฉันมองกลับไปที่เจฟเฟอร์แล้วพูด
“แล้วนายคาดหวังให้ฉันทำอะไรล่ะ? ปกป้องนายเหรอ?”
“ถ้าอย่างนั้นก็จะเป็นพระคุณมาก...”
"ให้ทำฟรีเหรอ?"
“ตะ แต่ว่า...”
ฉันสำรวจบริเวณโดยรอบ
ดวงตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน
ดวงตาเหล่านั้นเปล่งประกายความต้องการออกมาอย่างรุนแรงเช่นเดียวกับสายตาของเจฟเฟอร์
“อยากให้เราปกป้อง แต่ทำไมไม่พยายามทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นล่ะ? ที่ผ่านมาก็ฝึกฝนมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ หรือตอนนั้นไม่ได้จริงจังในการฝึก? มันจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ?”
“แต่คุณแข็งแกร่งกว่าเรานะ!” เจฟเฟอร์บอกฉัน
“มันเป็นกลยุทธ์การเอาชีวิตรอดของนาย ที่จะเพิ่งคนที่ดูแข็งแกร่งและทำตัวเหมือนคนขี้ขลาดงั้นเหรอ?”
ฮีโร่ระดับ 1 ดาวมารวมตัวกันที่นี่ พวกเขาเทียบกับอารอนและดีก้าไม่ได้ด้วยซ้ำ
แม้ว่าพวกเขาจะขาดทักษะพิเศษ แต่พวกเขาสองคนก็ไม่อ่อนแอจนไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ คนพวกนี้แค่แสร้งออกไปยังสนามฝึกซ้อม กวัดแกว่งดาบอย่างไร้จุดหมายแค่เข้าสนามฝึกเพื่อเอาหน้า จากนั้นกลับไปลิ้มลองเนื้อที่เจนน่าล่าและปรุงโดยโคลอี้ สิ่งเหล่านี้กลับกลายกิจวัตรที่กลายเป็นเรื่องปกติประจำวันของพวกเขา
อย่างน้อยเขาก็ควรช่วยงานได้แบบโคลอี้หรือเป็นช่างไม้ก็ได้ แต่พวกเขากลับหลบเลี่ยงการหลอมรวมอย่างมีไหวพริบ โดยแสร้งทำเป็นทำงานหนักให้นายท่านเห็น
ท้ายที่สุดแล้วเมื่อนายท่านเก่งมากขึ้น คนเหล่านั้นก็จะค่อยๆ หายไปเอง
“ออกไปก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสีย”
ฝูงชนกระจัดกระจายอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงฉัน เจนน่า อารอน และดีก้าอยู่ในจัตุรัส
“อารอน”
“ครับพี่”
“ในขณะที่นายกำลังหลั่งเลือดต่อสู้และเกือบตาย คนเหล่านั้นก็นอนหลับสนิทในห้องพัก”
“ผมรู้ดีถึงเรื่องนั้น”
“ถ้าอย่างนั้น ไม่ต้องไปเห็นใจพวกมัน”
"ครับ…"
ฉันหันสายตาไปทางดีก้า
“แล้วนายดีก้า เกิดอะไรขึ้น?”
"พี่หมายถึงอะไร…"
“นายไปมีเรื่องมาเหรอ?”
“พี่รู้ได้ไงครับ?”
“หน้านายฟกช้ำและบวมขนาดนั้น ใครไม่รู้ก็ไง่แล้ว”
ดีก้าถึงกับตกตะลึง
“แค่ท้าดวลปกติครับ ดีก้าไปท้าพวกนั้น”
ฉันบีบกำปั้นแน่น
“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
“แล้วพี่ล่ะครับ?”
“ฉันอยากจะรอดูคนพวกนั้นก่อน”
เวลาผ่านไปช้าๆ
อารอนและดีก้าเดินทางกลับไปยังที่พัก
“ทำไมเธอไม่กลับไปสักทีล่ะ?” ฉันมองไปที่เจนน่า
เจนน่ายืนข้างๆ ฉัน ผิวปากเบาๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ฉันหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางของเธอ