บทที่ 50 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (1-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 50 : สุ่มติดต่อกัน 5 ครั้ง (1-1)
ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากนั้น
[เริ่มสร้างปาร์ตี้]
[ลากและวางฮีโร่ของคุณ!]
“ดีก้า (★)' เข้าร่วม 'ปาร์ตี้ 1' แล้ว!”
ดีก้ากลายเป็นสมาชิกของปาร์ตี้หลักของเรา
“ผมรอเวลาที่จะสู้เคียงข้างพวกพี่มานานแล้ว!”
ดีก้าพยักหน้าให้ฉันด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
หลังจากการตายอย่างน่าสลดใจของซีและแฮนสัน ดีก้าก็เศร้าหมองอยู่พักหนึ่ง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถฟื้นฟูอารมณ์กลับมาได้เมื่อเร็วๆ นี้ เขามาร่วมฝึกซ้อมร่วมกับฉันและอารอนแล้วด้วย
ท้องฟ้าส่องแสงสว่างสดใส
หมายความว่านายท่านได้เข้าสู่ระบบแล้ว
“ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่แค่ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ใช่ไหม?”
อารอนปรับหอกของเขาอย่างประหม่า
สมาชิกที่ไอเซลล์เรียกออกมาคือฉัน เจนน่า อารอน และดีก้า เราเป็นฮีโร่หลักในปัจจุบัน
เมื่อเทียบกับฉันแล้ว ดีก้ายังอ่อนแอกว่ามาก แต่เขาก็ทำได้ดีกว่าสมาชิกคนอื่นๆ ที่ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่ชั้น 1
เมื่อเข้าไปในดันเจี้ยนรายสัปดาห์ เราจะถูกส่งไปพร้อมกับสมาชิกย่อย ทุกคนต่างเข้าใจดีถึงความตั้งใจของนายท่าน
[จงเปิดออกรอยแยกของมิติและเวลา!]
ประตูกลางจัตุรัสเปิดออก
ใบหน้าของปาร์ตี้เราเป็นกังวล แม้แต่เจนน่าก็ยังแสดงท่าทีกังวลด้วย
“ทำไมถึงกังวลขนาดนั้นกันล่ะ?”
“ชั้น 5 นั้นท้าทายขีดกำจัดของผมมาก ผมกลัวว่าจะต้องตายที่นี่”
อารอนถอนหายใจ
"ไม่ต้องกังวล มันจะไม่เป็นแบบนั้นหรอก”
"จริงหรือครับ?"
“…ใช่”
แม้ว่าจะมีโอกาสเพียงเล็กน้อยในการเผชิญหน้ากับภารกิจที่มีความยากในด่านย่อย แต่ฉันก็ไม่แน่ใจนัก เพราะนั่นคือกฎของพิกมีอัพ
ฉันเดินไปข้างหน้า
และไม่นานก็มีอีกสามคนก็เดินตามมา
เราไม่สามารถเติมสมาชิกในปาร์ตี้ให้เต็มได้ แต่มันก็ไม่สำคัญ
ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมา
[ปีนหอคอยและกอบกู้โลก!]
[ดันเจี้ยนหลัก: ชั้นปัจจุบัน – 5]
กระจกด้านซ้ายในรอยแยกเริ่มเปล่งแสง
มันเป็นสัญญาณให้เราเข้าสู่ดันเจี้ยนหลัก ความตึงเครียดกลับมาสู่ใบหน้าของสมาชิกปาร์ตี้ของฉัน โดยเฉพาะดีก้าที่ตัวสั่นขณะจับดาบและโล่ไว้แน่น
เราไม่ได้บอกเขาว่าซีและแฮนสันพบกับจุดจบของพวกเขาได้ยังไง
ไม่นานแสงก็หายไป และเราพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
[ชั้น 6]
[ประเภทภารกิจ – การสำรวจ]
[เป้ามหาย – สำรวจสถานที่ที่ไม่รู้จัก!]
“ป่า ทุ่งนา”
ให้เราสำรวจเหรอ?
อีกหนึ่งภารกิจที่หายากได้ปรากฏขึ้น
ฉันใช้เวลาสักครู่เพื่อประเมินสภาพแวดล้อม
ไม่มีศัตรูอยู่เลย มีเพียงทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ที่ไหวเอนต่อหน้าเรา
“พี่ผมไม่เห็นศัตรูเลย ยะ อย่าบอกนะว่าเหมือนชั้น 5…?”
“ชู่”
อารอนเงียบและนิ่งเป็นรูปปั้นพร้อมกับพยักหน้าตอบ
“ทุกคนก้มตัวลงและพูดเสียงเบาๆ”
พวกเขานอนราบกับพื้นเหมือนทหารทันที
“….”
“ฉันบอกให้ก้ม ไม่ได้ให้หมอบ”
ทุกคนยืนขึ้นด้วยความสับสนเล็กน้อย
“ชั้นนี้ไม่น่าจะมีอะไร ดังนั้นผ่อนคลายเข้าไว ตราบใดที่เราปฏิบัติตามเงื่อนไข เราก็สามารถผ่านมันไปได้อย่างปลอดภัย”
"ครับ"
"รอที่นี่นะ เดี๋ยวฉันกลับมา"
หลังจากที่ซ่อนทั้งสามคนไว้กลางทุ่งแล้ว ฉันก็เดินไปสำรวจอย่างเงียบๆ
ขณะที่ฉันก้าวไปข้างหน้า ฉันสัมผัสได้ถึงสิ่งกีดขวางที่อยู่ข้างหน้าดูเหมือนผ่านไม่ได้
“มันเป็นแผนที่ที่เป็นเส้นตรงสินะ”
หากเราเดินตามเส้นทางที่กำหนดไว้ เราจะถึงจุดหมาย แต่เมื่อฉันกลับมาฉันก็สั่งให้ทุกคนเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม
“เราจะแอบอยู่ที่นี่เหรอ?”
เจนน่าถามพร้อมกับดึงใบไม้ออกจากหัวของเธอ
เราจะเข้าไปโดยซ่อนร่างกายของเราไว้อย่างระมัดระวัง ภายใต้ใบไม้หนาทึบของป่าหญ้า
ด้วยสายตาที่เฉียบแหลมของเจนน่า เธอจึงเป็นผู้นำทางและฉันก็เดินตามหลังเธอไปอย่างใกล้ชิด
“มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยแบบบอกไม่ถูกเลยแฮะ”
“ฉันไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย”
เจนน่าพึมพำกับตัวเองและเดินผ่านพุ่มไม้เขียวขจีอย่างเชี่ยวชาญ
ไม่นานนัก ความสนใจของเราก็ถูกดึงดูดไปด้วยการปรากฏตัวของศัตรู
ก็อบลินสามตัวยืนอยู่บนเส้นทาง
“เคอร์ คายัค!”
“คิระ คิราโร่!”
ก็อบลินต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
“พวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่?”
ก็อบลินเหล่านี้ไม่เหมือนที่เราเคยพบมาก่อน
แขนอันผอมแห้งของพวกมันตอนนี้กลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรง และร่างกายของมันก็ดูน่ากลัวมากขึ้น เครื่องแต่งกายกระจอกๆ ที่เคยเห็นตอนนี้ได้รับการเปลี่ยนแปลงแล้ว มันสวมชุดเกราะหนัง ทั้งยังถือดาบและโล่
[ก็อบลิน Lv.8 X 3]
“เราต้องฆ่าพวกมันเลยไหมครับพี่?”
อารอนจับหอกของเขาแน่นขึ้น
"รอก่อน"
ฉันตรวจสอบรูปลักษณ์ของก็อบลินอีกครั้ง
มันมีแตรเล็กๆ ห้อยลงมาจากเข็มขัดที่เอวของพวกมัน
ฉันชี้ไปที่ต้นไม้ข้างหญ้าหนาทึบแล้วสั่งเจนน่า
“เจนน่า เห็นต้นไม้นั่นไหม?”
"เห็น"
“ขึ้นไปข้างบนแล้วดูว่ามีอะไรอยู่ที่นั้นบ้าง”
เจนน่ารีบขึ้นไปบนต้นไม้
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เจนน่าก็กลับมาพร้อมกับข้อมูล
“ในถ้ำตรงนั้นเต็มไปด้วยก็อบลิน”
“มีกี่ตัว?”
"เป็นกองทัพ อาจจะประมาณร้อยก็ได้มั้ง?”
ฉันเข้าใจสถานการณ์แล้ว
ดูเหมือนจะเป็นกับดักสินะ
ฮีโร่ที่ไม่มีประสบการณ์จะเผชิญหน้ากับก็อบลินขณะเดินตามเส้นทางคงจะเข้าต่อสู้ทันที นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ในด่านส่วนใหญ่ ถ้าเราบุกไปสุ่มสี่สุ่มห้า มีหวังได้เป็นเหมือนเดิมแน่
“เจนน่าจัดการก็อบลินทางขวาสุดเมื่อฉันให้สัญญาณ”
"เข้าใจแล้ว"
“อารอน ฉันจะล่อพวกมันออกมา แทงหอกเข้าที่หัวของมันนะ”
“เข้าใจแล้วครับ”
“ส่วนนาย…”
ดีก้าจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มีความหวัง
“หากมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับพวกเรา รีบเข้ามาช่วยทันทีนะ”
"ครับ…"
ไม่มีอะไรจะมอบหมายอีกแล้ว
การสำรวจแทบจะไม่ให้ค่าประสบการณ์ที่สำคัญใดๆ เลย
ฉันนอนราบกับพื้น หยิบก้อนหินเล็กๆ แล้วเขวี้ยงออกไป
ตุ๊บ
ก้อนกรวดกระทบด้านหลังของก็อบลินที่ไม่เคลื่อนไหว
"กะ?"
ก็อบลินที่ถูกโจมตีหันไปทางหญ้าด้วยสีหน้างุนงง
ตุ๊บ ตุ๊บ
ฉันแตะพื้นเบา ๆ ด้วยด้ามดาบ
ก็อบลินตรวจจับเสียงได้จึงเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น กลิ่นสาบของก็อบลินลอยมาที่จมูกของฉัน
"ตอนนี้ล่ะ!"
ลูกธนูของเจนน่าแทงทะลุหน้าผากของก็อบลินตัวขวาสุด
หอกของแอรอนแทงไปที่ใบหน้าของก็อบลินที่ยื่นออกมาจากพุ่มไม้
ก็อบลินอีกตัวส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัวและดึงแตรออกมา
ฉันวิ่งไปข้างหน้าและโจมตีใบหน้าของมันอย่างแรงด้วยโล่ของฉัน แม้ฟันจะหัก แต่ก็อบลินก็ยังพยายามจะเป่าแตร
“ฟึบ…!”
ฉันเตะแตรออกไปอย่างรวดเร็วแล้วแทงดาบเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย ก็อบลินตายโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะกรีดร้องออกมา
ขณะที่ฉันดึงดาบออก เลือดเหนียวก็เกาะติดกับดาบของมัน
“มะ-มันจบแล้วเหรอครับ?”
ดีก้าโผล่ออกมาจากหญ้า
ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความประหลาดใจและความโล่งใจ
"ใช่ สำหรับตอนนี้นะ"
ฉันตอบและเช็ดเลือดออกจากใบมีด
ก็อบลินทั้งสามได้กลายร่างเป็นร่างที่ไร้ชีวิต ไม่มีใครสามารถเป่าแตรได้อีกแล้ว ฉันใช้เท้าสะกิดแตรที่บนพื้นเบาๆ แล้วพูดขึ้นมา
“ถ้าเราปล่อยให้เสียงแตรดังขึ้น กำลังเสริมจะไหลออกมาจากถ้ำ นั่นแหละจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น”
การมุทะลุรีบเข้าไปโดยไม่รู้คือกับดักของภารกิจสำรวจ
มีข้อความปรากฏขึ้น แสดงว่าภารกิจเสร็จสิ้น
[ผ่านด่านแล้ว!]
[รางวัล – 5,000 ทองคำ]
[ฮีโร่ยอดเยี่ยม – 'ฮาน(★)']
