บทที่ 46 : ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (3-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 46 : ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (3-1)
ราชินีแห่งพงไพรพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง
ฉันบิดเอวเพื่อหลบการโจมตีของมัน เขาของมันฟาดต้นไม้จนขาดเป็นท่อนๆ เสียงสะท้อนดังกึกก้องไปทั่วผืนป่าขณะที่ต้นไม้เริ่มเอียงและล้มลง
“มันไม่มีประโยชน์หรอก”
ราชินีแห่งพงไพรส่ายศีรษะ สะบัดเศษไม้ออกไป และพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง
รู้สึกราวกับว่ารถบรรทุกขนาด 1.5 ตัน กำลังเร่งความเร็วเต็มที่พุ่งมา ฉันกลิ้งตัวไปบนพื้นและหลบเลี่ยงเส้นทางของมันที่วิ่งมาได้อย่างหวุดหวิดและใช้ดาบแทงขาของมันไว้ได้
แต่บาดแผลที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงนิดเดียว หนังที่หนาและโครงร่างกำยำทำให้จู่โจมยากมาก
ฉันลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมรับการโจมตีครั้งที่สาม
มาลองดูกัน
ฉันหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
ฝุ่นลอยตลบอยู่ด้านหลังราชินีแห่งพงไพรที่วิ่งเข้ามาทางข้างหน้า ทุกการวิ่งของมัน กีบเท้านั้นทำให้พื้นดินจมลงทิ้งรอยประทับไว้ลึก พิสูจน์ถึงพลังกระโดดอันน่าสะพรึงของมัน
ขณะที่เขาของราชินีแห่งพงไพรที่รูปร่างบิดเบี้ยวกำลังพุ่งเข้ามาหวังฉีกร่างของฉัน ฉันก็รีบหลบทันที
สุบ!
เขาของราชินีแห่งพงไพรเสียบเข้ากับลำต้นของต้นไม้ แม้แต่การแทงดาบเข้าไปในต้นไม้ที่ลำต้นหนาทึบเช่นนี้ก็ว่ายากมากแล้ว แต่ราชินีแห่งพงไพรกลับทำมันได้อย่างง่ายดาย
ขณะที่ราชินีแห่งพงไพรสะบัดหัวอย่างรุนแรงจากด้านหนึ่งไปอีกด้าน เศษชิ้นส่วนไม้ที่แตกกระจายก็ปลิวไปในอากาศต้นไม้ก็ใกล้จะพังทลายลงเช่นกัน ฉันฉวยโอกาสนี้แล้วก็รีบถอยออกไป
ราชินีแห่งพงไพรที่เขาของมันถูกตรึงไว้นั้นเริ่มเตะขาหลังของมันเข้ามาที่ฉัน และแม้ว่าฉันจะพยายามป้องกันมันด้วยโล่ แต่แรงกระแทกก็เหมือนกับเสียงค้อนขนาดใหญ่ที่กระแทกเข้ามาจนมันส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่ว
“ให้ตายเถอะ ไหงไม่หยุดสักทีเนี่ย”
ฉันกำมือขวารอบด้ามดาบเหล็กอย่างแน่นหนา และพุ่งเข้าหาส่วนหลังของราชินีแห่งพงไพร มันฟาดขาหลังออกไปอีกครั้ง ฉันบิดร่างกายส่วนบนของตัวเองและหลบเลี่ยงมันอย่างหวุดหวิด ไม่งั้นกระดูกไหปลาร้าของฉันได้แหลกสลายเป็นชิ้นๆ แน่นอน
ฉันแทงดาบของฉันเข้าไปในบั้นท้ายของราชินีแห่งพงไพร การเจาะทะลุชั้นเนื้อนั้นค่อยข้างจะยากกว่าปกติเพราะมันมีกล้ามเนื้อที่หนามาก แม้ว่าดาบจะเจาะทะลุไม่หมด แต่ฉันก็พยายามบิดมันอย่างแรง
ด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด ราชินีแห่งพงไพรจึงสะบัดตัวจนหลุดออกมาได้
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเผชิญหน้ากับเขาของราชินีแห่งพงไพรที่สามารถทำอันตรายได้ถึงชีวิตแบบตัวต่อตัว ขณะที่ร่างกายของฉันย่อตัวลงจนเกือบจะหมอบ ฉันก็เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
วิ๊ดดดดด!
ลมกระโชกแรงพัดมากระทบหูของฉัน
ฉันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ปรับการถือโล่ในมือซ้ายใหม่ ดาบยังคงฝังอยู่ในบั้นท้ายของราชินีแห่งพงไพร
ฉันโจมตีเข้าที่หน้าของราชินีแห่งพงไพรด้วยโล่ขณะที่มันวิ่งมาหา จากนั้นจึงดึงด้ามดาบที่ฝังอยู่ในบั้นท้ายของมันออกอย่างแรง
"กี้ดดดดดดดด!"
เสียงร้องดังก้องไปในอากาศ
ยอดเยี่ยม ดาบยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ฉันรีบทิ้งโล่ทันที และกำด้ามดาบให้แน่นขึ้น แม้ว่าหนังราชินีแห่งพงไพรจะมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง แต่ฉันก็สามารถดึงใบมีดออกมาได้
ฉันสอดใบมีดเข้าไปในแผลเดิมอีกครั้ง
คราวนี้ลึกลงไปอีก
กึก!
ฉันถอยกลับอย่างรวดเร็วและสร้างระยะห่าง เสื้อผ้าของฉันขาดรุ่งริ่ง
เป็นอีกครั้งที่ฉันพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกวัดแกว่งด้ามดาบ เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมา เนื้อที่ถูกเฉือนก็หลุดรอดออกมาจากดาบ
ด้วยความเจ็บปวดทรมาน ราชินีแห่งพงไพรก็ฟาดเขาไปรอบๆ กระโดดไปทุกทิศทาง เขาของมันแกว่งไปมาอย่างดุเดือด กิ่งก้านและก้อนหินที่ติดอยู่ภายในเขาเริ่มแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ฉันถอยกลับไปสองสามก้าวเพื่อดูสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าฉัน
จบเกมแล้ว...
ฉันพุ่งไปข้างหน้าและแทงดาบทะลุกะโหลก ไม่มีสัตว์ประหลาดตัวใดสามารถรอดจากการโจมตีเช่นนี้ได้หรอก ดวงตาของราชินีแห่งพงไพรเริ่มสูญเสียความมองเห็น และร่างของเธอก็ทรุดลงกับพื้น
"เฮ้อ"
ฉันเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วหมุนแขนซ้าย กล้ามเนื้อมันเกร็งนิดหน่อย แต่ฉันก็ยังขยับได้ โชคดีที่มันไม่เคลื่อนหรือไหล่หลุดไป
ฉันเช็ดเลือดออกจากดาบ เก็บโล่ของฉันและสำรวจซากศพของราชินีแห่งพงไพรที่ล่วงลับไปแล้ว
เมื่อมองดูเธอตอนนี้ มันยากที่จะเชื่อว่าเธอเป็นกวาง ร่างของเธอดูคล้ายกับสัตว์ในตำนาน พวกยูนิคอนหรืออะไรทำนองนั้น บางทีอาจจะดูเป็นวัวด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้สภาพของเธอเหลือเพียงขาเดียว
ฉันควรทำอะไรต่อไปดีนะ?
ขั้นแรกฉันต้องการหาหินธาตุลม
“แต่มันจะอยู่ที่ไหนได้ล่ะ?”
ฉันลองคิดดูว่ามันจะเก็บของนั้นไว้ที่ไหน ขณะที่ฉันไตร่ตรองว่าจะเรียกหาเจนน่าให้มาช่วยแล่เนื้อราชินีแห่งพงไพรดีหรือไม่ ราชินีแห่งพงไพรก็คายบางอย่างออกจากปากมัน
มันเป็นลูกปัดสีเขียวแวววาว
[หินธาตุลมเกรดต่ำ]
[เกรด – D-]
[หินธาตุลม ที่สั่งสมไปด้วยจิตวิญญาณของป่า ใช้สำหรับการประดิษฐ์อุปกรณ์ต่างๆ และเสริมพลังการวิวัฒนาการให้กับฮีโร่บางคน]
บิงโก
ฉันได้หินธาตุแล้ว
ต่อไป ฉันต้องค้นหาส่วนประกอบอันมีค่าจากราชินีแห่งพงไพรเพิ่มอีก
“เลือดและเขาของเธอไงล่ะ”
ทั้งสองเป็นส่วนผสมที่สำคัญสำหรับการสร้างอุปกรณ์หรืออาวุธที่เหนือกว่า
ทว่าฉันขาดเครื่องมือที่จำเป็นในการแยกของเหล่านี้ออกจากตัวเธอ ฉันพยายามดันใบมีดไปที่เขาของราชินีแห่งพงไพร แต่มันก็แทงแทบไม่เข้า ไม่แม้แต่มีรอยขีดข่วนเลย พวกมันดูแข็งแกร่งกว่าเหล็กอีก ถ้าเอาเลื่อยมาก็คงไม่ช่วยอะไรเช่นกัน
“ฉันว่าฉันคงต้องแทงและรีดเลือดแทนแล้วล่ะ”
หลังจากใช้ใบมีดกรีดหลายแผล ในที่สุดฉันก็สามารถตัดหลอดเลือดแดงแบบที่เจนน่าทำกับกวางตัวนั้นได้
ฉันนำโล่มาไว้ใต้คอเพื่อรองเลือดที่กำลังไหลออกมา ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แค่ให้เลือดเต็มโล่
“…”
ฉันก้มลงมองและสังเกตเลือดที่ไหลออกมาจากคอราชินีแห่งพงไพร
ฉันลุกขึ้นยืนและจับดาบไว้แน่น ตอนนี้ฉันมุ่งความสนใจไปที่เขาของเธอ
ตอนแรกฉันคิดจะทิ้งพวกมันไว้ แต่ความคิดของฉันก็เปลี่ยนไป เพราะไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสได้รับมันอีกครั้งเมื่อใด
ฉันผ่อนคลายร่างกาย เพิ่มสมาธิ มือสองข้างจับด้ามดาบฉันเตรียมโจมตีอย่างเด็ดขาด
ฉันเหวี่ยงดาบลงอย่างแรง
ฟึบ!
"เหลือเชื่อ"
ประกายไฟปะทุขึ้นจากจุดที่กระทบระหว่างดาบกับเขาของราชินีแห่งพงไพร
ฉันตกตะลึงมาก รู้สึกราวกับว่าฉันกำลังตัดเหล็ก ไม่แปลกใจที่มันสามารถโค่นต้นไม้ใหญ่ลงได้ขนาดนั้น
และสุดท้ายก็ตัดมันได้เสียที
