บทที่ 43: ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (1-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 43: ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (1-2)
เจนน่าตีตัวออกห่างจากฉันประมาณ 10 เมตร
ในมือของเธอจับธนูไว้ แน่นอนว่ามันไม่ใช่อาวุธฝึกซ้อม แต่เป็นอาวุธสำหรับการต่อสู้จริง ลูกศรที่ติดอยู่นั้นมีปลายแหลมคมกริบ
การฝึกฝนการป้องกันลูกธนูด้วยโล่กลายเป็นเรื่องซ้ำซากจำเจ
ฉันจึงได้ก้าวไปสู่การฝึกขั้นสูง มันคือการใช้โล่และดาบร่วมกัน ทว่าโล่เพียงอย่างเดียวไม่สามารถเสริมประสิทธิภาพในการป้องกันลูกธนูได้ ดังนั้นการฝึกฝนต่อไปย่อมไร้ประโยชน์
ฉันทิ้งโล่ไป
ตอนนี้ฉันเหลือดาบเล่มเดียว
หากโดนลูกธนูอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้
ฉันรู้และเจนน่าก็รู้เช่นกัน
"ฉันพร้อมแล้ว"
"มา"
ชึ้บ!
เสียงที่คุ้นเคย ลูกธนูก็พุ่งเข้ามาหาฉันทันที
เพียงเสี้ยววินาที เวลาก็ดูเหมือนเวลาจะช้าลง ลูกศรหมุนวนไปในอากาศ มันพุ่งมาทางหน้าอกและมือขวาของฉันขยับตามสัญชาตญาณ
ลูกธนูแตกกระจายเมื่อถูกดาบกระแทกขณะที่มันเข้ามาใกล้ฉัน
"อีกที"
“รับไป!”
ลูกศรลูกที่สองพุ่งออกมา ฉันจับตาดูมันและดาบของฉันก็พุ่งไปอย่างรวดเร็วในแนวทแยง ทำให้ลูกธนูหักครึ่งได้อย่างแม่นยำ
ลูกธนูถัดไป ถูกยิงออกมาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ฉันกับเจนน่าต่างไม่พูดเมื่อไม่จำเป็น สนามฝึกซ้อมเต็มไปด้วยเสียงของลูกธนูที่ถูกปล่อยและเสียงดาบเท่านั้น
เมื่อฉันจัดการลูกธนูลูกที่สิบห้าให้แยกออกเป็นสองส่วน ก็มีคนหลายคนเข้ามาในพื้นที่สนามฝึกเรา จ้องมองอย่างตาค้าง
“สวัสดี”
เมื่อสบตากัน พวกเขาก็ทักทายเราเราอย่างเลี่ยงไม่ได้
ฉันพยักหน้าทักทายตอบ พวกเขานั่งอยู่ในมุมหนึ่ง เริ่มฝึกด้วยการเคลื่อนไหวที่เงอะงะ ส่วนอารอนก็ยังไม่ออกมา
“อารอนไม่อยู่ที่นี่เหรอ ไม่เห็นออกมาฝึกเลย?”
“ปล่อยเขาเถอะ เขาอาจจะกำลังทำใจอยู่ เขาสนิทกับเด็กสองคนนนั้นมาก”
โดยปกติเขาจะมาถึงก่อนฉันและฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง ดีก้าก็เหมือนกัน ทั้งสองคนตั้งใจฝึกมากกว่าใคร
ไม่เหมือนคนพวกนี้ที่กำลังฝึกอยู่ที่นี่
แค่แสร้งแกล้งทำเป็นฝึกฝน
น่าสมเพชชะมัด พวกนี้แกล้งทำเป็นขยันเมื่อนายท่านเข้ามาในเกมเพราะไม่อยากให้ตัวเองโดนหลอมรวม
“พวกนี้ควรจะเป็นคนที่ตายแทนซีกับแฮนสันมากกว่าอีก”
หากเด็กสองคนนนั้นได้รับการฝึกอีกสักเล็กน้อย รับรองได้เลยว่าสองคนนั้นช่วยอะไรได้มากกว่านี้อีกแน่นอน
สีหน้าของฉันดูเปลี่ยนไปจนเจนน่าดูเหมือนจะสัมผัสได้ เธอเองก็ได้แต่ยิ้มอย่างกระอักกระอวนใจ
“ไม่เอาน่า มาเริ่มการฝึกของเรากันเถอะ!”
"มา!"
ชึ้บ!
ลูกธนูลูกที่สิบหกพุ่งขึ้นไปในอากาศ เล็งไปที่ร่างกายส่วนล่างของฉัน ฉันหลบเลี่ยงมันอย่างชำนาญ
"ว้าว…"
“อย่าใส่ใจพวกเขาเลย”
เสียงกระซิบดังก้องไปทั่วฝูงชน
ฉันไม่มีเวลาว่างมานั่งฟังความคิดเห็นของใครหรอกนะ
“ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาการตอบสนองของฉันจะดีขึ้นจริงๆ”
การใช้ดาบและโล่ที่เป็นหนึ่งเดียวกัน จะทำได้ต่อเมื่อใช้อาวุธทั้งสองพร้อมกัน แต่มันก็จะไม่มีผลอะไรเลยหากใช้เพียงอาวุธชิ้นเดียว
ตอนนี้ร่างกายของฉันก้าวไปพร้อมกับความคิดของฉัน เช่นเดียวกับการหายใจ ดาบของฉันตอบสนองกับการเคลื่อนไหวร่างกายไปพร้อมๆ กัน
ถึงกระนั้น มันก็ยังคงเป็นทักษะพื้นฐานอยู่ดี
ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงทักษะดาบอันพิเศษสุดของเชย์ในวันแรกที่ฉันมาอยู่ที่นี่ เจาะคอก็อบลินด้วยการโจมตีที่แม่นยำ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ฉันคงยังต้องฝึกอีกยาวไกล
บางทีเชย์อาจจะสามารถผ่าลูกธนูที่เข้ามาครึ่งหนึ่งได้อย่างง่ายดายโดยใช้เวลาเพียงแค่เสี้ยววิเดียว
ในโลกนี้ แม้แต่การฝึกเพียงเล็กน้อยก็ให้ผลลัพธ์ที่น่าทึ่ง
เมื่อกลับมายังโลกที่แท้จริง การจะไปถึงระดับนี้อาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายปี
ลูกธนูที่หักกองอยู่เต็มเท้าฉัน
ลูกธนูบางลูกเสียบลงที่หญ้าเเถวนั้น รวมถึงที่แขนหรือขาของฉันด้วย จนมันทำให้เลือดกระเซ็นออกมา แม้จะมีบาดแผล แต่เจนน่าก็ยังคงยิงมาเรื่อยๆ และมีลูกธนูจำนวนมากตามมาอย่างรวดเร็ว
ลูกธนูเหล่านี้บินเข้ามาเพื่อฆ่าฉัน และฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้มันเสียบเข้ามาแทงตัวเองหรอก
ถ้าฉันต้องตายในการฝึกนี้ ที่ทำมาทั้งหมดก็คงไร้ประโยชน์
สองสามคนที่ยืนอยู่ห่างๆ จ้องมองมา สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เจนน่าและฉัน
เราคงดูเหมือนคนบ้า
ลูกธนูดอกที่เท่าไรก็ไม่รู้พุ่งตรงไปที่หน้าผากของฉัน การถูกโจมตีแบบนี้อาจถึงแก่ชีวิตได้ และไม่มีโอกาสฟื้นตัว ฉันสะบัดข้อมือหันเหทิศทางลูกธนูไปทางซ้าย มันฝังตัวลงบนพื้นใกล้กับเท้าของคนที่ยืนดูอยู่
“นายมองไม่เห็นหรือไง?”
ขณะที่ฉันตะโกนออกมา ทุกคนก็ถอยกลับไปยังตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่แกว่งอาวุธใส่หุ่นไล่กา ความสนใจของพวกเขาก็ยังคงมุ่งมาที่เรา พวกเขาไม่ได้ฝึกฝนอย่างเหมาะสมหรือถูกท่าทางด้วยซ้ำ
ในใจฉัน ฉันอยากส่งข้อความถึงนายท่านให้จัดการกับพวกนี้ ทว่าในฐานะฮีโร่ระดับ 9 มันไม่คุ้มหรอกที่จะหลอมรวมฮีโร่ระดับต่ำเช่นนี้ เช่นเดียวกับเจนน่า อารอนและดีก้า พวกเขาคงจะต้องพัฒนาตัวไปถึงระดับหนึ่งเพื่อลดความเสี่ยงที่จะไม่เป็นฮีโร่ชั้นต่ำแบบคนพวกนี้
คราวนี้จำนวนลูกธนูมันเป็นสองเท่า
ลูกธนูสองดอกพุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว เล็งไปที่หน้าอกและคอของฉัน ฉันปัดป้องทั้งคู่อย่างรวดเร็วด้วยความแม่นยำ
หลังจากการฝึกเสร็จ นายท่านก็เข้าสู่ระบบ
ฉันคาดว่าน่าจะประมาณ 22.00 น. ฉันเข้าใจกิจวัตรประจำวันของนายท่านไรก็ได้แล้ว เพราะงั้นฉันถึงได้ขอนาฬิกามาเรือนหนึ่ง
“เราจะต้องมุ่งมั่นลงดันเจี้ยนประจำสัปดาห์”
ฉันท่องอุปกรณ์ที่จำเป็นต้องใช้ในใจ
มือของฉันที่ถือดาบยังคงเคลื่อนไหวอย่างชำนาญและเด็ดเดี่ยว
