บทที่ 42: ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (1-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 42: ดันเจี้ยนรายสัปดาห์ (1-1)
เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบกับท้องฟ้าเหนือห้องของฉัน ท้องฟ้าสีจางๆ พิจารณาจากความสว่างของมันแล้ว ดูเหมือนคงเป็นเวลาช่วงเช้าตรู่
หลังจากสะดุ้งตื่น ฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงและล้างหน้าจากชามที่โคลอี้วางทิ้งไว้ ทุกรุ่งเช้าเธอจะคอยจัดหาชามน้ำให้ทุกห้องที่มีคนอยู่อย่างขยันขันแข็ง
เมื่อฉันก้าวเข้าไปในห้องโถง กลิ่นหอมก็มากระตุ้นประสาทสัมผัสของฉัน เมื่อมองดูนาฬิกาก็แสดงว่าเป็นเวลา 5:45 น. ฉันเดินไปที่บริเวณรับประทานอาหารและหยิบมันฝรั่งที่ย่างกำลังดีมาจากโต๊ะ
“คุณตื่นแล้วเหรอคะ? ขอให้เป็นวันที่ดีนะคะ” โคลอี้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการอุ่นสตูว์ในครัวทักทายฉัน
ฉันมองดูท้องฟ้า สงสัยว่าอะไรทำให้มันเป็นเช้าที่แสนวิเศษเช่นนี้
“วันนี้คุณจะออกไปเร็วอีกแล้วเหรอคะ?”
“ใช่” ฉันตอบ
ฉันไม่สามารถพลาดการฝึกได้สักวันเดียว นอกจากนี้ฉันยังต้องนำทักษะที่ฉันได้รับจากการต่อสู้เมื่อวันก่อนมาทดสอบอีกด้วย
“ลองไปทานอาหารร่วมกับคนอื่นบ้างเป็นดูไหมคะ? กินข้าวคนเดียวตลอดอาจจะเหงาก็ได้นะคะ” โคลอี้แนะนำ
“ก็ถ้าเหงาเดี๋ยวจะทำตามที่เธอว่าแล้วกัน” ฉันตอบส่งๆ ปอกมันฝรั่งกินแล้วเดินไปที่ห้องครัว
ห้องรอเต็มไปด้วยของต่างๆ มากมาย และดูเป็นระเบียบอย่างมาก มีการตั้งกฎสองสามข้อขึ้น กฎข้อหนึ่งคือจะรวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหาร ไม่นานนักคนอื่นๆ ก็ตื่นจากการหลับใหลและเดินออกมาจากห้อง
ทว่าฉันได้รับข้อยกเว้นสำหรับกฎนี้
ดวงตาที่สดใสแต่บวมเป่งของโคลอี้แวบขึ้นมาในใจของฉัน เธอทำงานอย่างไม่เคยรู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย ซีและแฮนสันคอยติดตามเธอเหมือนเงา สองคนนั้นคอยช่วยเหลือเธอทำงาน เพราะการเตรียมอาหารสำหรับยี่สิบคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และฉันจำได้ว่าเด็กสามคนนั้นเสนอตัวช่วยเหลือบ่อยๆ เพราะรู้ว่าโคลอี้พักผ่อนน้อยขนาดไหน
ฉันเดินไปที่สนามฝึกซ้อม
เจนน่าอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว ตัวเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกโชกขณะที่เธอกวัดแกว่งกริชอย่างเชี่ยวชาญ
ผู้หญิงคนนี้มักจะอ้างว่าต้องการนอนเพิ่ม และบ่นตลอดเวลาถึงเรื่องการฝึกซ้อมในตอนเช้า การที่เธอมาแต่รุ่งเช้าเช่นนี้ถือว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่พอสมควร
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ หัวฟาดพื้นมาเหรอ?” ฉันถาม
“ฉันแค่ไม่อยากตายน่ะ!” เจนน่าตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น
เธอทำการซ้อมโจมตีไกลด้วยท่วงท่าสง่างาม และโจมตีระยะสั้นอย่างรวดเร็วด้วยกริชของเธอ
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอได้รับทักษะใหม่มาจาการสู้เมื่อวันก่อน เจนน่ามีความรสมดุลและความว่องไวเป็นพิเศษ ซึ่งเหนือกว่าฮีโร่คนอื่นๆ แม้แต่ฉันยังต้องใช้พยายามตามการเคลื่อนไหวของเธอให้ทัน ด้วยปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วปานสายฟ้า เธอสามารถจัดการเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย เจนน่าเป็นคนที่มีพรสวรรค์และความพยายามมาก
“ตรงกันข้ามกับอารอน…” ฉันพึมพำในใจ
แม้จะรอดจากการต่อสู้เมื่อคืนนี้ และพยายามอย่างหนักมากแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้รับทักษะใหม่อะไร
เขายังคงอาศัยเทคนิคหอกขั้นพื้นฐานที่มีเพียงอันเดียว
ฉันใส่กระสอบทรายไว้รอบข้อเท้าและข้อมือ ปรับน้ำหนักให้ได้ประมาณ 10 กิโลกรัมพร้อมก้าวย่างไปอย่างแน่วแน่ ฉันออกไปวิ่งช้าๆ รอบๆ สนามฝึกซ้อม เจนน่าวิ่งเคียงข้างฉัน เธอในตอนนี้เป็นเหมือนแรงบันดาลใจในการพัฒนาการต่อสู้ของฉันแล้ว
แม้ว่าเราจะวิ่งด้วยความเร็วมากขึ้น ฉันก็พบว่าตัวเองไม่เหนื่อยหอบเลยสักนิดเดียว
ระหว่างวิ่ง ฉันโยนกระสอบทรายทิ้งไปและเตรียมทำการฝึกร่างกายแบบใหม่
ด้วยความอยากรู้ ฉันจึงตีลังกาและงอแขนค้าง พยุงตัวไว้คล้ายกับเล่นโยคะ
น่าแปลกที่มันได้ผล
ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ค่อยๆ สมดุล
เมื่อระดับของฉันเพิ่มขึ้น ร่างกายของฉันก็เกินความสามารถของคนทั่วไป ความแข็งแกร่ง ความอดทน การตอบสนองต่างๆ ทุกด้านได้รับการเปลี่ยนแปลงไปอย่างน่าทึ่ง หากฉันกลับไปยังโลกในสภาพนี้ ฉันอาจจะเป็นกีฬาหรือเป็นเทรนเนอร์ได้เลยด้วยซ้ำ
ร่างกายผู้ใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยธรรมดาของฉัน ตอนนี้มันได้พัฒนากล้ามเนื้อจนแข็งแรงและไร้ไขมัน หากมองในกระจก มันจะเผยให้เห็นซิกแพคที่ชัดเจน ไม่ใช่กล้ามเนื้อนูนของนักเพาะกาย แต่เป็นกล้ามเนื้อที่ใช้งานได้จริงภายในการต่อสู้
"หู้ ฟู้ว"
ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจท้าทายตัวเองด้วยการวิดพื้นมือเดียว
ในที่สุดมันก็รู้สึกเหมือนเป็นการออกกำลังกายจริงๆ ในเวลาเดียวกันร่างกายของฉันก็ได้รับการปรับสมดุล รวมทั้งความแข็งแกร่งด้วย
ฉันจึงเปิด “หน้าต่างสถานะ” ของฉัน
[ ฮาน อิสลัต (★) LV.9 (ค่าประสบการณ์ 54/70)]
[อาชีพ: ผู้เริ่มต้น]
[ความแข็งแกร่ง: 23/23]
[สติปัญญา: 11/11]
[แรงกาย: 21/21]
[ความว่องไว: 21/21]
[ทักษะ: วิชาดาบและโล่มือใหม่ (ระดับ 5), การต้านทานความเจ็บปวด (ระดับ 2) การสงบจิตใจ (ระดับ 3) บ้าดีเดือด (ระดับ 1)]
ความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้น 3 แรงกาย 1 ความคล่องตัว 1 และสติปัญญาลดลง 1
การเติบโตทั้งหมดคือ 5 นับตั้งแต่การเลื่อนระดับก่อนหน้านี้ การเติบโตยังคงอยู่ที่ 5 มันเป็นค่าที่ไม่ธรรมดาและยืดหยุ่นพอสมควร ซึ่งปกติแล้วเราจะเห็นได้แค่ในพวกฮีโร่ 3 ดาวเท่านั้น
ทักษะของฉันก็รุดหน้าไปมากเช่นกัน
ฉันสามารถเพิ่มระดับทักษะของฉันได้ในการต่อสู้ครั้งเดียว ปรากฏการณ์นี้เรียกว่าการปลุกทักษะ มันจะเกิดขึ้นระหว่างการต่อสู้ของฮีโร่ ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากมาก
"ไม่เลว"
แนวโน้มการเติบโตของฉันค่อนข้างสดใสทีเดียว
หากไม่นับความจริงที่ว่าฉันได้รับทักษะบ้าดีเดือดนั้น ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน ในอนาคตฉันอาจจะหาคำตอบได้ว่าการสงบจิตใจและบ้าดีเดือดมันจะทำงานร่วมกันได้ยังไง
ฉันรักษาท่าทางให้มั่นคง ฉันงอแขนขวาแล้วยืดตัวขึ้น
ผลลัพธ์ก็เหมือนกับการยกน้ำหนัก 70 กก. ด้วยมือเดียว แต่แขนขวาของฉันกลับไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย
แม้ว่าระดับของฉันจะยังไม่ถึง 20 แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าตัวฉันจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนเมื่อมีค่าสถานะเกิน 100 ฉันจะมีความสามารถในการพังกำแพงหรือเจาะแผ่นเหล็กด้วยปลายนิ้วของฉันหรือเปล่า ?
ตอนนี้ฉันใกล้ถึงระดับ 10 แล้ว คงจะหาจังหวะเวลาอันสมบูรณ์แบบไปมากกว่านี้ไม่ได้อีก ฉันจำเป็นต้องหาวัตถุดิบสำหรับการเลื่อนขั้นจากดันเจี้ยนรายสัปดาห์ที่เพิ่งปลดล็อคเมื่อวันก่อนนี้
ทว่า…
“นี่เธอกำลังกำลังทำไรอยู่?” ฉันถามขณะตั้งท่าอย่างมั่นคง
ตอนนี้ฉันกำลังทำท่ายื่นด้วยมือ ทำให้เสื้อของฉันก็เลื่อนลงมา เผยให้เห็นหน้าท้องของฉัน เจนน่ายามนี้กำลังลูบไล้ซิกแพคอย่างอ่อนโยน
“ก็มันอดใจไม่ได้” เธอตอบ
“เอามือออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ทำไมเล่า? จับนิดเดียวมันไม่หายไปหรอกน่า”
“มันน่ารำคาญ ช่วยเอามือออกไปด้วย”
ฉันเกร็งและยืดแขนออกโดยใช้แรงผลักในการพลิกตัวทั้งตัวขึ้นมา
ตัวฉันในปัจจุบันก็สามารถทำอะไรเหนือมนุษย์เช่นนี้ได้
“พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ยัยเด็กคนนี้ก็…”
กล้าขึ้นกว่าเดิมมาก
แม้ว่าเราจะมีประสบการณ์แย่ๆ เมื่อวันก่อนนี้ แต่เธอก็ยังคงไม่สะทกสะท้านและทำตัวบ้าๆ บอๆ ในวันรุ่งขึ้นได้อย่างปกติ
บางทีแนวทางการใช้ชีวิตของเจนน่าอาจเป็นวิธีที่ถูกต้องแล้วก็ได้
เราต้องไม่จมอยู่กับอดีตที่เจ็บปวด สิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงคือสิ่งที่เราต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุดและทำให้สำเร็จ ตราบใดที่ทำตามเรื่องง่ายๆนี้ได้ เราก็สามารถรักษาความสงบในใจได้ ถึงจะต้องเจอเรื่องบัดซบมากแค่ไหนก็ตาม
พรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจนน่าอาจไม่ได้อยู่ที่ทักษะนักธนูที่แม่นยำหรือความสามารถทางกายภาพ แต่อยู่ที่จิตใจที่เธอมีต่างหาก
การฝึกความแข็งแกร่งขั้นพื้นฐานในวันนี้จบลงค่อนข้างรวดเร็ว
เวลาของอาหารกลางวันจะยังคงอีกสักพัก เราเปลี่ยนมาฝึกอาวุธทันที ตอนนี้การฝึกฝนทักษะอาวุธของเรามีประสิทธิภาพมากขึ้น แทนที่จะมุ่งเน้นไปที่ความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียวเช่นเคย แต่เราเลือกฝึกความคล่องตัวและการรักษาสมดุลด้วย
“การฝึกเหมือนจะเป็นไปตามที่วางแผนไว้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราจะฝึกต่อตามแผนปกติเลยหรือเปล่า?”
ฉันพยักหน้าตอบไป
