บทที่ 41: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (4-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 41: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (4-2)
“ไอ้บัดซบ!”
ยุ่งผิดคนแล้วไอ้เศษสวะ
ฉันขว้างโล่ใส่ก็อบลินที่ปีนขึ้นมา
เสียงกรีดร้องเซงแซ่ได้ดังมาจากข้างล่างฉัน
“โอ้ยยยย!”
['เจนน่า (★)' มีเลือดออก พลังชีวิตของเธอลดลงเรื่อยๆ]
“ยังไหวไหม!”
“ฉันไม่เป็นไร ฉันทนได้”
มีดสั้นปักติดอยู่ที่สีข้างของเจนน่า
ชุดของเธอเปื้อนเลือดสีแดงฉาน
อารอนมีอาการตกใจเล็กน้อย ร่างกายของเขาสั่นเทา และมีเลือดไหลทะลักออกมาจากขาที่ถูกตัดเรื่อยๆ
“ห้ามตายนะ! แค่รอจนกว่าจะจบ! พวกเราก็จะกลับกันไปได้แล้ว”
“แต่…ผมคิดว่า ผมมาไกลได้แค่นี้แล้วครับ…”
"หุบปาก! พวกเราจะไม่แพ้!”
ก็อบลินหลายสิบตัวแห่กันขึ้นมา
"ถอย! เร็ว เข้าไปข้างใน เข้าไปข้างใน!”
“แต่ข้างในมีแต่พวกมันนะ!”
"บอกให้เข้าไป!"
ฉันรู้สึกชาที่แขนขวาของฉัน
ฉันรู้สึกปวดหัวมาก โลกมันคล้ายกับหมุนเร็วมากขึ้น
“กร๊าก-กร๊าก กร๊ากกกกกก!”
“แกต้องการที่จะฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ? ไม่มีทางหรอก รอห่าอะไรล่ะ เข้ามาเลยไอ้พวกโง่!”
ไม่มีดาบไม่มีโล่
ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เหลืออีกกี่วินาที
ฉันไม่สามารถเข้าไปดูอาการของเจนน่าและอารอนได้
"กร๊าากก!"
ก็อบลินหลายสิบตัวพุ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกัน
ดาบที่โชกเลือดของพวกมันมุ่งเป้ามาที่ฉัน หมายจะฉีกฉันออกจากกันเป็นชิ้นๆ
แต่แล้ว…
[00:00]
ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่ง การเคลื่อนไหวของก็อบลินก็หยุดลง แต่ดาบของพวกมันก็ยังชี้มาที่ฉัน
[ผ่านด่านแล้ว!]
['ฮาน (★)', 'เจนน่า (★)', 'อารอน (★)' ได้รับการเลื่อนขั้น!]
[รางวัล – 30,000 ทอง, แร่เหล็ก (B) x3, หนัง (B) x2, กระดาษแข็ง (B) x2]
[ฮีโร่ยอดเยี่ยม – 'ฮาน (★)']
“…”
ทิวทัศน์เมืองที่พังทลาย ฝูงก็อบลินและร่างไร้ชีวิตของซีกับแฮนสัน ล้วนแต่ค่อยๆ สลายหายไปในลำแสงอันเจิดจ้า
แสงสีขาวอ่อนโยนปกคลุมทั่วร่างกายฉัน มันช่วยรักษาบาดแผลที่มีให้หายไป ความรู้สึกของแขนกลับมาแล้ว ปอดกลับมาหายใจเป็นจังหวะอีกครั้ง และกล้ามเนื้อที่ฉีกขาดก็ได้รับการฟื้นฟู
มีดที่ฝังอยู่ที่สีข้างของเจนน่าร่วงลงกับพื้น และชิ้นส่วนขาก็งอกขึ้นมาจากขาที่ขาดไปของแอรอน
"อ่า แฮ่ก แฮ่ก"
เจนน่าถอนหายใจและทรุดตัวลงกับพื้น
“ดึงฉันทีได้ไหม? ขาไม่มีแรงแล้ว”
ฉันยื่นมือออกไปโดยไม่พูดอะไร
เจนน่าคว้ามือฉัน ก่อนที่จะพยุงตัวลุกขึ้น
“…พวกเราทำสำเร็จแล้วเหรอ เรารอดแล้วใช่ไหม?”
"…ใช่"
มันเป็นห้องที่คุ้นเคย
[ปีนหอคอยและกอบกู้โลก!]
[ดันเจี้ยนหลัก: ชั้นปัจจุบัน – 5]
ข้อความบนกระจกด้านซ้ายเป็นสัญญาณว่าเราผ่านพื้นบ้านั่นมาแล้ว
เสียงเอี๊ยดที่คุ้นเคยดังก้องไปทั่วอากาศขณะที่ห้องรอเริ่มยกสูงขึ้น
อารอนยังคงนอนอยู่บนพื้น
แม้จะหมดสติ แต่ลมหายใจก็ยังคงเป็นจังหวะ นั้นเป็นสัญญาณที่ดีทีเดียว
เขารอด
“ตั้งแต่ชั้น 5 เป็นต้นไปจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า? ถ้างั้นชั้นต่อไปก็คง…”
“ไม่หรอก ชั้นนี้มันเป็นชั้นพิเศษ”
ฉันไตร่ตรองถึงการต่อสู้
ฝูงก็อบลินที่รุมถือได้ว่ามากมายมหาศาล
แต่มันก็เป็นความล้มเหลวของพวกเราด้วย เพราะคนในกลุ่มเราทำหน้าที่ตัวเองได้ไม่ดี การที่พลาดไปแม้แต่ตัวเดียวก็สามารถนำไปสู่การทำลายล้างพวกเราทั้งหมดได้ หากฉันฝึกฝนซีและแฮนสันมากกว่านี้อีกสักนิด เราก็ไม่ต้องต่อสู้อย่างยากลำบากขนาดนี้
การเอาชีวิตรอดในภารกิจไม่ใช่เรื่องยากเกินไปหากจัดตั้งปาร์ตี้ดีๆ น่าเสียดายที่เราดันเปราะบางและไม่มีความแข็งแกร่งมากพอ
ฉันหยิบดาบเหล็กและโล่ที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา
แม้แต่อุปกรณ์ที่โชกเลือดก็ยังได้รับการฟื้นฟูทำความสะอาดอย่างน่าอัศจรรย์
“ฉันเข้าใจแล้ว! ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันคงจะฝึกให้หนักขึ้น!”
เจนน่าพึมพำ สะพายคันธนูไว้บนหลังของเธอ
น้ำเสียงของเธอดูร่าเริง แต่ใบหน้าของเธอกลับเศร้าหมอง
เธอถูกแทงจนเกือบตาย
ซีและแฮนสันเสียชีวิตแล้ว
และฉันยังตัดขาของอารอน
…
เมื่อเรากลับไปในจัตุรัส ดีก้าที่รอเราอยู่ก็รีบวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าดีใจ
“พี่กลับมาแล้ว เหนื่อยไหมครับ?”
ฉันเดินไปที่พักเงียบๆ
“ซีและแฮนสันอยู่ข้างในหรือเปล่าครับ? ทำไมยังไม่ออกมา พี่โคลอี้บอกว่าเธอเตรียมของอร่อยไว้รออยู่”
“พวกเขาตายแล้ว”
"อะไรนะครับ?"
"พวกเขาไม่รอด"
ดีก้ายืนตัวแข็งทื่อ
ฉันเดินเข้าไปในที่พักโดยไม่สนใจเขา
มีคนไม่กี่คนในห้องนั่งเล่นมองมาที่ฉัน ฉันค่อยๆ วางอารอนบนโซฟาและวางหอกไว้ข้างๆตัวเขา บาดแผลของเขาหายดีแล้ว แต่เขากลับยังไม่รู้ตัว
[นายท่านเรียกตัวแล้ว หากใครได้ยินชื่อก็ก้าวออกมาซะ!]
เสียงของไอเซลล์ดังก้องไปทั่วจัตุรัส
ดูเหมือนว่านายท่านกำลังพยายามจัดตั้งปาร์ตี้ย่อย
“หัวฉันปวดแทบจะระเบิดแล้ว”
ฉันไม่เคยอ่อนไหวให้กับความตายมาก่อน
เพราะในสถานที่แบบนี้ ความตายเกิดขึ้นทุกวัน แต่อาการปวดหัวของฉันไม่สามารถหยุดลงได้เลย
ฉันเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปข้างในห้อง มันเป็นห้องของฉันในที่พัก ฉันคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มากขึ้น แม้ว่ามันจะมีสภาพห่างไกลจากบ้านสมัยใหม่ของฉันก็ตาม
ฉันทรุดตัวลงบนเตียง
[ขอแสดงความยินดีนายท่าน! ท่านจัดการชั้น 5 สำเร็จแล้ว ดันเจี้ยนรายสัปดาห์เปิดให้บริการ รวบรวมวัสดุต่างๆ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับห้องรอและฮีโร่ท่านได้เลย]
มีข้อความปรากฏขึ้นเพื่อประกาศการเปิดดันเจี้ยนรายสัปดาห์หลังจากจัดการชั้นที่ 5 เสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมฉันถึงได้รับทักษะบ้าดีเดือด…”
การสงบจิตใจและทักษะบ้าดีเดือดมันไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ สองทักษะนี้มันอยู่คนล่ะขั้วกันเลย
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นข้อผิดพลาดที่ระบบ
การสงบจิตใจทำให้ฉันมีเหตุผล มีสติในทุกสถานการณ์ ในขณะที่ความบ้าดีเดือดทำให้การควบคุมสติและอารมณ์ลดลง แต่ความกล้าหาญในการต่อสู้จะเพิ่มมากขึ้น
บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันเป็นนายท่านที่เป็นฮีโร่หรือเปล่า?
ฉันยังไม่มีคำตอบ อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ไม่อยากจะจมอยู่กับมัน แค่นี้ก็เจอเรื่องปวดหัวมามากพอแล้ว
ตั้งแต่พรุ่งนี้ สิ่งต่างๆ ก็คงจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง
ฉันไปถึงระดับ 10 แล้ว ซึ่งมันคือขีดจำกัดสำหรับฮีโร่ 1 ดาว และดันเจี้ยนรายสัปดาห์ที่ซึ่งฉันสามารถหาวัตถุดิบอันมีค่าก็ได้เปิดแล้วด้วย ถึงเวลาตั้งเป้าเลื่อนเป็นระดับ 2 ดาว
เอาล่ะ พักผ่อนให้เต็มที่กันดีกว่า
ฉันหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
