บทที่ 40: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (4-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 40: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (4-1)
ร่างไร้ชีวิตของซีและแฮนสันถูกฝังอยู่ท่ามกลางฝูงก็อบลิน
ดวงตาสีแดงเข้มหลายร้อยหรือหลายพันคู่จ้องมองมาทางเราอย่างน่าสะพรึง
“เจนน่า เห็นกำแพงด้านหลังเราไหม”
"เห็น"
“ปีนกำแพงขึ้นไปเร็วเข้า”
เมื่อได้รับแรงกดดันจากฝูงก็อบลิน เราก็พบว่าตัวเองกำลังถูกกดันติดกับแผงกั้นที่สูงตระหง่าน โดยมีหลังคาของอาคารยื่นออกไปด้านบน
เจนน่ามองข้างหลังเธออย่างรวดเร็ว
“จะให้ฉันหนีไปคนเดียวงั้นเหรอ?”
“พูดบ้าอะไร? เธอขึ้นไปก่อน ตามด้วยอารอนและค่อยยื่นมือออกมาช่วยฉัน”
“เข้าใจแล้ว”
สภาพของอารอนแย่มากเกินคำบรรยาย
เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
"เร็วเข้า พวกมันกำลังมาแล้ว! อารอน!” ฉันตะโกน
“งั้นฉันจะปีนขึ้นไปก่อนนะ!”
เจนน่าเริ่มปีนขึ้นไปบนกำแพงหิน
"กร๊าาาาก!"
ฝูงก็อบลินกรูเข้ามาหาเรา ฉันเหวี่ยงอาวุธออกไปใส่มันทันที ในขณะที่อารอนก็ถือหอกเพื่อต่อสู้ด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า
“เสียเวลาฆ่าทีละตัวไม่ได้แล้ว!”
ฉันปัดการโจมตีด้วยโล่ของ แล้วโจมตีกลับรวดเร็ว
จำนวนก็อบลินที่เราต้องเผชิญนั้นเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมาก แม้ว่าฉันจะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ฉันก็ไม่สามารถป้องกันหรือหลบเลี่ยงพวกมันทั้งหมดได้ บาดแผลเริ่มปรากฏตามร่างกายของฉัน
“รีบปีนขึ้นมาเร็ว!”
"ฉันกำลังไป!"
ฉันออกแรงโจมตีอย่างหนักหน่วง ก็อบลินถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ
และฉันก็ปีนขึ้นไปบนกำแพงหิน โชคยังที่มีรอยแยกให้เกาะขึ้นไป
[03:12]
“อารอน รีบขึ้นมา!”
“….”
“อารอน! ไม่ได้ยินเหรอ?”
ทันใดนั้นอารอนก็ได้สติและหันมาทางฉัน
"อะ อืม ผ-ผมกำลังไป ผมกำลังตามไป!”
"ยื่นมือมาเร็วหน่อยสิ"
เจนน่ายื่นมือออกมา ฉันจับมือเธอที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยเลือดและเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอช่วยดึงฉันขึ้นไป อารอนเองก็รีบปีนขึ้นมาเช่นกัน
“จับมือฉันไว้”
ฉันยื่นมือออกจากหลังคา
ในชั่วขณะนั้นเองที่รออารอนกำลังจะจับมือของฉันและพยายามจะขึ้นมานั้น...
“อ๊ากก!”
อารอนส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด
“….”
ใบมีดฝังอยู่ในน่องของอารอน
ใบมีดติดอยู่ลึกเข้าไปในรอยแยกของผนัง
“ผ…ผมทำไม่ได้…”
“เจนน่า จับอารอนไว้ ห้ามปล่อยเด็ดขาดเลยนะ”
ฉันคว้าขอบหลังคาแล้วปีนลงไปที่อารอน
"จะทำอะไรน่ะ?"
“ฉันจะตัดขาของเขา ถ้าฉันตัดมันออก เราก็จะสามารถดึงเขาขึ้นไปได้ทันที”
"….เข้าใจแล้ว"
มือซ้ายจับหลังคาไว้ ฉันเหวี่ยงดาบในมือขวาอย่างแรง
มันไม่ใช่ตำแหน่งที่เหมาะในการใช้ดาบ แต่ฉันต้องทำมันให้ได้ในครั้งเดียว ฉันนึกถึงความรู้สึกที่ต้องฟันหุ่นฟางพร้อมกับเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียว
"อ๊ากกก!"
ขาข้างหนึ่งของอารอนร่วงหล่นลงไปที่พื้น
“ดึงเขาขึ้นมา!”
เจนน่าจับมือขวาของแอรอนด้วยมือทั้งสองแล้วดึงเขาขึ้นมา
เลือดไหลโชกออกมาจากขาที่ถูกตัด ทำให้มันกระเด็นมาโดนใบหน้าของฉันด้วย
"ถุ้ย"
ฉันพ่นเลือดที่เข้าปากออกแล้วปีนกลับขึ้นไปบนหลังคา
['อารอน (★)' มีเลือดออก พลังชีวิตของเขาลดลงเรื่อยๆ]
ดูเหมือนอารอนจะไม่มีกำลังเหลือแล้ว เขาจึงทรุดตัวลงบนพื้น
ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ฉันรีบขึ้นไปอย่างรวดเร็วและมองกลับมาดูที่พื้น
“ล้อกันเล่นใช่ไหม?”
ก็อบลินนับไม่ถ้วนกำลังปีนและต่อตัวกันขึ้นมา
ก็อบลินมองมาที่เราคล้ายกับมันกำลังหัวเราะใส่เรา
“พวกมันยอมแพ้กันแล้วเหรอ?”
“เธอพูดบ้าอะไร คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นเหรอ?”
ก็อบลินตัวหนึ่งล้มลง ก็อบลินอีกตัวหนึ่งปีนขึ้นไปบนนั้น ก็อบลินเริ่มต่อตัวขึ้นมาเหมือนพีรามิด
“ว้าว มันฉลาดชะมัดเลย”
“ฉลาด? ใช่เวลามาชมว่ามันฉลาดชะมัดไหม?”
ฉันสำรวจพื้นที่ที่เราอยู่ โดยรอบชำรุดทรุดโทรม เต็มไปด้วยเศษอิฐแตกๆ ได้การล่ะ ฉันขว้างเศษอิฐไปที่ก็อบลินด้านล่างทันที
“กร๊ากกก!”
ก็อบลินที่ถูกโจมตีเข้าที่ใบหน้าโดยตรงทรุดตัวลงสู่ความตาย
“เราต้องหยุดพวกมันไม่ให้ปีนขึ้นไป!”
"ตายซะ!"
[01:58]
ไม่นานเราสองคนก็หาอิฐเพื่อขว้างอิฐใส่ก็อบลิน
ตอนนี้ก็อบลินก็โผล่ออกมาจากทุกทิศทุกทาง
เจนน่ากำกริชของเธอแน่นขึ้น
['อารอน (★)' เข้าสู่ภาวะวิกฤติและมีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิต!]
อารอนที่กำลังนอนเจ็บอยู่นั้น อาการของเขาเริ่มแย่ลง
เขายังไม่ตาย แต่คงอีกไม่นานเพราะเลือดออกรุนแรงมาก
“ใช้หอกของอารอน แทงพวกมันเลย!”
เจนน่าถือดาบสั้นไว้ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางของเธอ และขว้างมันไปที่ก็อบลิน และกริชแทงทะลุหน้าผากของก็อบลิน
เจนน่าจับหอกแล้วเริ่มแทงลงไป ส่วนฉันก็ยกดาบขึ้นมาและโจมตีก็อบลินอย่างไร้ความปราณี
ก็อบลินที่อยู่ด้านบนเหยียบตัวที่อยู่ข้างใต้เพื่อขึ้นมา ก็อบลินเริ่มปีนขึ้นมาได้แล้ว
'ไม่มีที่ไหนให้วิ่งหนีอีกต่อไป…'
ฉันเตะก็อบลินออกไป และพยายามมองรอบๆ ตัว
'บ้าจริง'
ตึกรอบข้างได้ถูกพวกก็อบลินยึดไปแล้ว ดวงตาสีแดงเข้มจับจ้องมาที่เรา
“แย่แล้ว!” เจนน่าตะโกน
"เกิดอะไรขึ้น? โดนแทงเหรอ!”
ฉันรีบมองไปที่เธอ
มันคงเป็นอันตรายถ้าเจนน่าโดนจัดการไปอีกคน ฉันไม่สามารถป้องกันศัตรูได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ
เจนน่ากำมือขวาของเธอแน่น
เธอไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอเสียหอกไป
“หอกของฉันหายไปแล้ว”
“ทำไงดี?”
"ยังต้องถามอีกเหรอ? ใช้เท้าถีบพวกมันไปสิ!”
เจนน่าเอนตัวพิงหลังคาที่ลาดเอียง เตะไปที่ใบหน้าของก็อบลินที่เข้ามาใกล้อย่างสุดพลัง พวกมันล้มลงกับพื้นพร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
[01:24]
"กร๊าก! กร๊าก!”
มือหลายสิบคู่พุ่งขึ้นมาจากใต้หลังคาเพื่อคว้าอาวุธของพวกเรา เนื้อสีเขียวถูกหั่นเป็นชิ้นๆ พร้อมกับเลือดที่ไหลโชก แต่พวกก็อบลินก็ไม่สนใจ พวกมันปีนสูงขึ้นและดึงอาวุธเรา
“เคล้ง!”
น่าเสียดายที่ฉันทำดาบหลุดมือไปแล้ว อาวุธถูกกลืนกินลงไปในทะเลก็อบลิน
เหลือเพียงโล่ที่เปื้อนเลือด
ฉันฟาดมือที่ถือโล่ไปที่ก็อบลินที่กำลังปีนตึกเข้ามา นิ้วมันขาดวิ่นกระเซ็นไปทั่ว เลือดล่องลอยไปทั่วอากาศ
“มันมากเกินไปแล้วนะ! อีกนานแค่ไหนกว่าจะหมดเวลา? ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วนะ!”
“30 วินาที แค่ 30 วินาที!”
“รู้สึกเหมือนหนึ่งชั่วโมงเลย!”
“เชื่อฉันเถอะ อดทนอีกหน่อยนะ!”
[00:32]
ตาของฉันเริ่มพร่ามัว
เลือดไหลลงมาปกคลุมตาขวาของฉัน ทำให้การมองเห็นของฉันแย่ลง
ฉันไม่สามารถแยกได้ว่ามันเป็นเลือดของฉันหรือของก็อบลิน
ร่างกายของฉันเริ่มเหนื่อยอ่อน
'ฉันทุ่มเททุกอย่างไปแล้ว พักสักหน่อยจะดีไหมนะ?'
แต่ฉันก็กัดริมฝีปากแรงๆ เพื่อเรียกสติกลับมาอีกครั้ง
ฉันเรียกพลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดออกมา ไม่ยอมจำนนต่อความอ่อนแอของร่างกาย
การตายที่นี่ไม่ใช่ทางเลือกของฉัน ฉันต้องเคลียร์ชั้น 5 ให้ได้ แค่รออีกนิดเดียวเท่านั้น!
ในที่สุดก็อบลินก็สามารถขึ้นมาที่หลังคาได้
ฉันโจมตีมันอย่างรวดเร็วด้วยขอบของโล่ มันล้มลงไป แต่ดาบของมันฟันเข้าที่แขนขวาของฉัน มันลึกมาก เลือดกระเซ็นออกมาจนท่วมแขน
['ฮาน (★)' เลือดออก มีเลือดออก พลังชีวิตของเขาลดลงเรื่อยๆ]
สติกำลังว่างเปล่า
ฉันเริ่มไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงต้องอดทนกับความยากลำบากอยู่ที่นี่ ทำไมฉันถึงอยู่ที่โลกใบนี้? เรื่องพวกนี้เป็นแค่ความฝันใช่ไหม? ตอนนี้ฉันกำลังนอนบนเตียงที่อบอุ่น นุ่มสบาย และเพลิดเพลินกับอาหารมื้ออร่อยใช่ไหม?
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้กันเล่า!
ฉันมาที่นี่ทำไม?
ทำไมพวกมันถึงอัญเชิญฉันมาต่อสู้กับสัตว์ประหลาด?
ทำไมต้องเป็นฉัน?
ทำไมต้องเป็นฉัน?!
ทำไมต้องเป็นฉัน?!!!!
[ ทักษะปลุกพลัง! ]
['ฮาน (★)' ได้รับทักษะ 'บ้าดีเดือด'!]
