บทที่ 37: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (2-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 37: ประเภทภารกิจ - จงเอาชีวิตรอดให้ได้ (2-2)
เมื่อเสร็จสิ้นการสร้างป้อมปราการขนาดย่อม อารอน ซี และแฮนสันก็ทำเช่นเดียวกัน
"กร๊าาาก!"
ในที่สุดก็อบลินก็หาพวกเราเจอ
[29:59]
'มันมาแล้ว'
ภารกิจนี้ไม่ใช่แค่การป้องกันตัวเองเท่านั้น หากเราคนใดคนหนึ่งถูกโจมตี พื้นที่จะเปิดโล่งและเราจะตกอยู่ในอันตราย
'ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อใจเจนน่า'
เมื่อมองแวบแรก บทบาทของเธออาจดูเหมือนไม่จำเป็นที่สุด แต่ความจริงนั้นแตกต่างออกไป
ด้วยลักษณะของภารกิจนี้ เราจะเหนื่อยจนถึงขีดจำกัดทางกายภาพของเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากเจนน่าไม่มาแทนที่ การป้องกันจะพังทลายลงทันที
“ก๊ากกก!”
ก็อบลินเริ่มพุ่งเข้ามาในตรอก
ฉันแทงคอของก็อบลินทันที และก็อบลินทรุดตัวลงมีเลือดไหลออกมาจากลำคอมัน
“ใช้ศพ! สร้างเป็นกำแพง!”
ฉันพูดซ้ำเพื่อให้พวกเขาทำตาม
“เข้าใจแล้ว!”
แล้วฉันก็ได้ยินเสียงตอบรับของอารอนกับซี
การปะทะกันยังคงดำเนินต่อไป
หนึ่งคนต่อหนึ่งก็อบลิน
พวกมันเคลื่อนไหวรูปแบบเดิมๆ
"ตาย ตาย ตาย!"
พวกก็อบลินก็ใช้อาวุธของมันแทงผ่านช่องว่างที่สิ่งกีดขวางกั้นอยู่เข้ามาด้วย
ฉันป้องกันและตอบโต้อย่างรวดเร็ว
ตายไปอีกหนึ่ง
บนถนนสายหลัก ฝูงก็อบลินมารวมตัวกัน จำนวนมันมากจนนับไม่ได้ ดูเหมือนพวกมันอยากที่จะเข้ามาจนแย่งกันเข้าไปในตรอกแคบๆ
'ช่างโง่เขลาจริงๆ…'
ก็อบลินบางตัวคงรู้ตัวว่ามีศพพวกมันขวางเส้นทางอยู่ มันจึงลากศพหลายศพออกจากตรอก
"กร๊ากก!"
ก็อบลินที่อยู่แถวหน้าแทงอาวุธของมัน
เป็นรูปแบบการสู้แบบซ้ำๆ ฉันจึงป้องกันและโต้กลับอีกครั้ง
ในขณะเดียวกัน ก็อบลินจอมเจ้าเล่ห์ที่อยู่ข้างล่างก็เริ่มรื้อสิ่งกีดขวางออก ฉันฟาดหัวมันด้วยโล่ผ่านช่องว่าง เลือดก็กระเซ็นออกจากกะโหลกที่แตกกระจายของมัน
ฉันมองกลับไป
อีกสามคนแทงดาบผ่านช่องว่างโดยไม่ถอยกลับ
“ถ้าเหนื่อยก็บอกฉันนะ!”
เจนน่าตะโกนจากพื้นที่โล่ง
'หนทางยังอีกยาวไกล'
ฉันยกดาบขึ้นและเฉือนแขนของก็อบลินขาด แขนนั้นลอยไปในอากาศ ก็อบลินตัวที่แขนหายไปเหวี่ยงมืออีกข้างหนึ่งด้วยกรงเล็บอันแหลมคม เล็งไปที่สิ่งกีดขวาง
ฉันเหวี่ยงดาบไปที่หัวของมัน
ทันใดนั้นก็อบลินที่อยู่ข้างหลังก็ลากศพออกไปทันที
“เฮ้อ ไอ้พวกนี้มันโง่เหลือเกิน”
หน้าตาพวกมันดูโง่และก็ยังทำตัวโง่ตามไปด้วยอีก
ทว่าแท้จริงแล้วพวกมันกำลังค่อยๆ เรียนรู้ เมื่อก็อบลินส่วนหน้าตาย ตัวอื่นๆ จะรอแล้วลากศพออกจากตรอก บางตัวถึงกับหมอบลงเพื่อค่อยๆ ดันก้อนหินหรือแผ่นไม้ที่สร้างเป็นแนวป้องกันออกไปข้างนอก มีแม้กระทั่งตัวที่เหยียบไหล่พวกเดียวกันเพื่อเดินผ่านไป เส้นทางเองก็ค่อยๆ เปิดออก
[26:48]
พวกมันไม่ได้แข็งแกร่งอะไร ร่างกายของพวกมันอ่อนปวกเปียกและไร้พละกำลัง
แต่จำนวนของพวกมันดันเยอะมาก
มากจนเกินไป
ปลายดาบของฉันแทงเข้าใส่ดวงตาของก็อบลิน และมันก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา ก็อบลินเดินโซเซบิดตัวขณะที่มันล้มลงพร้อมกับตัวอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลัง
ก็อบลินที่รวมตัวกันอยู่บนถนนสายหลักไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อยลงเลย
มันไม่รู้สึกกลัวตายเลยเหรอ? มันมุ่งเข้ามาข้างหน้าอย่างเต็มใจราวกับว่ามีความปรารถนาที่จะตาย
ทว่าตอนนี้มันรื้อถอนสิ่งกีดขวางไปแล้วกว่าครึ่ง
ฉันรีบดึงเท้าขวากลับอย่างรวดเร็ว
ก็อบลินตัวหนึ่งบีบร่างกายผ่านช่องว่างในสิ่งกีดขวาง โจมตีตรงที่เท้าขวาของฉันอยู่ด้วยมีดสั้น ฉันรีบแทงดาบของฉันลงไปที่ด้านหลังหัวของมัน
ฉันมองกลับไปที่คนอื่นๆ
ทางด้านขวา อารอนจัดการกับก็อบลินได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ความแตกต่างในด้านทักษะจากตอนแรกจนถึงตอนนี้ของเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม เขาช่างน่าชื่นชมมาก
ส่วนซีตัวเปียกโชกด้วยเหงื่อและเริ่มหายใจไม่ออก
“ซี เปลี่ยนตัว!”
“เอ่อ ผมยัง...”
“หุบปาก เปลี่ยนตัวซะ!”
"นายพักเถอะ! ฉันจะจัดการมันเอง!”
แฮนสันที่รอคอยอยู่รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยดาบและโล่ของเขา
ซีถอยกลับเข้าไปในพื้นที่เปิดโล่งและหอบหายใจ
'แรงกายของเขายังต่ำอยู่'
นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันจัดตำแหน่งซีและแฮนสันให้อยู่ด้วยกัน พวกเขาไม่เพียงแต่มีระดับที่ต่ำกว่า แต่ยังขาดทักษะอื่นอีกด้วย ไม่ว่าจะเกิดจากความตื่นเต้นในการต่อสู้หรือความตึงเครียด พวกเขาก็ยังใช้ความแข็งแกร่งมากเกินไปในการโจมตีแต่ละครั้ง
พวกเขาเลยเหนื่อยง่ายกว่าปกติ
พวกเขายังไม่มีประสบการณ์การใช้ดาบ ที่จริงถ้าจัดวางทวงท่าให้ดี การฟันออกไปเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว
แค่ผ่อนคลายร่างกายและแกว่งดาบไปมา
เพิ่มประสิทธิภาพสูงสุดด้วยการใช้แรงให้น้อยที่สุด
จำนวนศพก็อบลินเริ่มกองรวมกันเยอะขึ้น
[22:58]
“เปลี่ยนอีกครั้ง!”
“แฮนสัน!”
“เข้าใจแล้วครับ!”
แฮนสันเปลี่ยนกับซี
สิ่งกีดขวางด้านหน้าพวกเขาเกือบจะพังลงหมดแล้ว ก็อบลินที่อัดแน่นหลายสิบตัวที่อยู่ไกลออกไปเริ่มวิ่งตะกายเข้ามา บางตัวถูกเหยียบจนตาย
'พื้นที่ของเด็กพวกนั้นอันตรายที่สุด!'
ฉันเรียกหาเจนน่า
คนหนึ่งจัดการก็อบลิน ในขณะที่อีกคนให้หาอะไรเสริมสิ่งกีดขวาง
จากนั้น
"กร๊าก!"
หัวของก็อบลินปรากฏขึ้นบนกำแพงสูงของพื้นที่เปิดโล่ง
“อย่าปล่อยให้พวกมันข้ามมา!” ฉันตะโกน
“เข้าใจแล้ว!”
ชึบ!
ลูกศรแทงทะลุหัวของก็อบลิน ก็อบลินพยายามที่จะปีนข้ามกำแพงก็ร่วงลงมาที่พื้น
ก็อบลินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังพยายามที่ปีนกำแพงเช่นกัน
“เจนน่าจัดการพวกก็อบลินที่จะปีนขึ้นมาที! เข้าใจไหม?”
"เข้าใจแล้ว!"
ก็อบลินที่ยื่นหัวออกมาจากผนังฝั่งตรงข้าม
มันโดนลูกธนูของเจนน่าแทงทะลุหน้าผากอีกครั้ง
“เก็บลูกธนูกลับมาด้วย!”
เจนน่ารีบวิ่งไปที่ศพก็อบลินแล้วดึงลูกธนูออกมา ในขณะเดียวกัน ก็อบลินอีกตัวก็กำลังปีนกำแพงฝั่งตรงข้าม
ถ้าเราปล่อยให้มันบุกพื้นที่ว่างได้ เราก็จะถูกล้อมรอบ
“พี่ครับ แค่ 10 นาทีไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้ผ่านมาแค่ 5 นาทีเท่านั้น!”
[18:49]
"อั้ก!"
จู่ๆ ซีก็จับที่แขนของเขา หน้าตาของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดและมีเลือดไหลออกมาจากแขน
