บทที่ 22: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (4-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 22: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (4-1)
โอกาสนั้นก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้า
แม้ว่าการฝึกของเราอันมากมายนายท่านจะไม่ได้เห็นในช่วงที่ไม่ได้เข้าเกม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายท่านจะไม่รับรู้ถึงสถานการณ์เลย เขาเองก็คงพอจะรู้ว่าใครเป็นแนวหน้าของการต่อสู้ ใครมีความกระตือรือร้นมากที่สุด และใครที่เอาแต่หลบอยู่ข้างหลัง
[บันทึก 'ฮาน (★)เป็นฮีโร่ตัวโปรด']
[บันทึก 'เจนน่า (★)เป็นฮีโร่ตัวโปรด']
ดูเหมือนว่าจะไม่เกิดความผิดพลาดแบบเดิมๆ อีกแล้ว
ไอเซลล์ปรากฏตัวและตะโกนเสียงดังกลางจัตุรัส
[เจนน่า เยลสัน เข้าไปที่ห้องหลวมรวมเดี๋ยวนี้!]
“หลอมรวมเหรอ? มันอยู่ที่ไหน?”
[มองไม่เห็นประตูทางขวาเหรอ? แค่เข้าไปตรงนั้น]
เยลสันมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าวิตกกังวล
อะไร?
เขาต้องการให้ฉันช่วยเหรอ?
หากว่าเขาแกล้งทำเป็นต่อสู้ ฉันก็จะพยายามช่วยสักหน่อยอยู่แหละ เช่นเดียวกับที่เชย์ทำตอนนั้น ฉันก็เต็มใจที่จะยอมช่วยเธอ
ฉันทำเป็นเมินเขา แต่ฉันก็ยังคุยกับเจนน่า
“ไปเถอะ เธอปลอดภัยแน่นอน”
"งั้นเดี๋ยวฉันจะกลับมา"
เจนน่าเดินไปด้วยความมั่นใจ แต่ในทางกลับกัน เยลสันกลับไม่กล้าขยับตัวเลย
“ทำไมไม่ไป?”
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไป”
“ก็เป็นการตัดสินจากสิ่งที่นายทำมาไงล่ะ”
“ฉันถูกลากมาที่นี่โดยไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรกนะ!”
“แล้วแต่จะคิดเถอะ”
[โอ้ แกพูดเข้าหูฉันเป็นครั้งแรกเลยนะ!]
รอยยิ้มซุกซนปรากฏบนใบหน้าของไอเซลล์
[ฉันเบื่อที่จะต้องเล่นเป็นพี่เลี้ยงเด็กแล้ว เข้าไปสักที]
“ฉันไม่ไป”
[เอางั้นเหรอ?]
ไอเซลล์ผลักเขาเข้าไปในห้องหลอมรวม
ประตูปิดลง
[ท่านต้องการที่จะหลอมรวมใช่หรือไม่?]
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
[หลอมรวมเยลสันเสร็จสมบูรณ์!]
['เยลเลนส์ (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
['เจนน่า (★)' รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้นแล้ว! ได้รับทักษะ 'ตาเหยี่ยว'!]
ประตูเปิดออก เจนน่าเดินออกมาด้วยสีหน้างุนงง
"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงกลายเป็นแสงสว่างแล้วหายตัวไป?”
“คนไร้ประโยชน์ในที่แห่งนี้ย่อมเป็นผู้เสียสละเพื่อผู้มีประโยชน์ ต่อไปคงเป็นตาของฉัน ชักจะสงสัยแล้วสิว่าพวกนายคนไหนที่จะมาหลอมรวมกับฉัน?”
ฉันมองดูพวกเขาสองคนแล้วพูดขึ้น
ประตูยังไม่ปิด
[ต่อไป ฮานกับโทบี้!]
“ฉันจะได้กลับบ้านใช่ไหม?”
ดูเหมือนไอเซลล์รำคาญเกินกว่าจะตอบ ฉันเดินเข้าไปในห้องหลอมรวม ในนั้นล้อมรอบด้วยกำแพงโลหะวงกลมเวทมนตร์สีม่วงเรืองแสงราวกับเป็นลางร้าย
“จบแล้วเหรอ? ฉันกำลังกลับบ้านสินะ!”
เขาพูดด้วยสีหน้าดีใจ
“ถ้าคิดแบบนั้นก็แล้วแต่จะคิดเลย”
ฉันไม่มีแรงที่จะตอบโต้ ถ้าเกิดจะตายแบบนี้ ฉันขอยอมตายตอนต่อสู้ดีกว่า
โทบี้ค่อยๆ สลายตัวหายไป
[การหลอมรวมเสร็จสมบูรณ์!]
['โทบี้ (★)' กลายเป็นแสงสว่างและหายไป]
['ฮาน (★)' ประสบการณ์เพิ่มขึ้นแล้ว! ได้รับทักษะ 'การสงบจิตใจ'!]
เมื่อออกมาที่จัตุรัส ห้องหลอมรวมก็ปิดลง อารอนที่เหลืออยู่คนเดียวจ้องมองมาที่ฉันด้วยความว่างเปล่า
ฉันยิ้มและตบไหล่อารอน
"ถือว่านายโชคดี"
“ทำไม ทำไมพวกเขาถึงไม่กลับมา? พวกเขาตายไปแล้วเหรอ?”
“พวกเขาอาจจะกลับบ้านไปแล้ว อยากลองเข้าไปดูไหมล่ะ?”
อารอนส่ายศีรษะไปมาเร็วๆ ราวกับว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วในตอนนี้ เขาได้แต่พูดด้วยสีหน้ากังวล
“แก รู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหม?…แต่แกกลับไม่ได้บอกพวกเราเลย”
“ถ้าฉันบอก แล้วพวกนายจะเชื่อฉันเหรอ?”
ร่างกายของอารอนสั่นไหว แต่เขาไม่เงยหน้ามามองฉัน เขาคร่ำครวญแล้วเดินกลับไปที่ห้องพัก
ฉันคุยกับไอเซลล์
“วันนี้จบแล้วเหรอ?”
[ไม่รู้หรอก! นายท่านยังไม่ได้ออกจากเกมเลย]
ไอเซลล์หมุนตัวไปในอากาศแล้วหายตัวไป
หลังจากนั้นไม่นาน ข้อความของระบบก็ปรากฏขึ้น
“ก่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวก กรุณาเลือกประเภทสิ่งอำนวยความสะดวกที่ต้องการ”
“ท่านเลือกส่วนเสริมของอาคาร 'โรงตีเหล็ก' สำหรับ 'คลังอาวุธ Lv.1' ยืนยันจะสร้างหรือไม่? การก่อสร้างต้องใช้อัญมณี 500 เม็ด”
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
โรงตีเหล็กเหรอ?
ดีเหมือนกัน เพราะเราได้สะสมวัสดุไว้ค่อนข้างมาก ก็คงถึงเวลาสังเคราะห์อาวุธแล้ว
“นายท่าน หากท่านยุ่งอยู่ในโลกภายนอกนั้น ลองปล่อยให้ฮีโร่ดำเนินการฝึกด้วยตนเองดูไหม? ท่านอาจได้รับรางวัลพิเศษ!”
[คำแนะนำ :'การดำเนินการฝึกอัตโนมัติ'ของฮีโร่เป็นหนึ่งในคุณสมบัติหลักของพิกมีอัพ ซึ่งช่วยให้ฮีโร่ดำเนินการตามฝึกความต้องการของตัวเองได้ถึงแม้นายท่านจะไม่ได้เข้าสู่ระบบก็ตาม ผลลัพธ์ที่ได้จะแตกต่างกันออกไปขึ้นอยู่กับอุปนิสัยของฮีโร่แต่ละตัว]
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
“นายท่าน ท่านต้องการยุติการเล่นของท่านหรือไม่?”
[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]
“ลาก่อน!”
ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา นายท่านออกจากเกมพิกมีอัพไปแล้ว
"มันจบแล้วหรือยัง?" เจนน่าถาม
"ก็สำหรับตอนนี้ มันจบลงแล้ว"
“ถ้าอย่างนั้นสองคนนั้นล่ะ…?”
“น่าจะตายไปแล้ว”
“คนที่นายท่านเห็นว่าไม่จำเป็นจะสลายหายไปในห้องหลอมรวมนั้น”
เมื่อได้ฟังที่ฉันพูดว่า เจนน่าก็ดูกังวลเล็กน้อย
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ? เธอกลายเป็นคนขี้กลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ก็ถ้าวันหนึ่งนายท่านไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ฉันจะหายไปด้วยหรือเปล่า?”
สีหน้าของเธอดูนิ่ง แต่มือกลับสั่นเทา
“ยิ่งขึ้นชั้นสูงขึ้นไป พวกตัวประหลาดที่เราต้องต่อสู้ก็จะแข็งแกร่งขึ้น และมนุษย์ที่ถูกอัญเชิญมาก็จะแข็งแกร่งตามมาด้วย ถ้าเราจะตาย เราจะตายด้วยน้ำมือของศัตรูหรือกลายเป็นผู้เสียสละ ก็มีเพียงสองเส้นทางนี้เท่านั้น”
"เข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่านายจะรู้ทุกอย่างมาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินคำถาม ฉันจึงถามเจนน่ากลับไปแทน
“เธออยากมีชีวิตอยู่ไหม?”
"อืม"
“ฟังคำที่พ่อเธอสอนเอาไว้”
“คำพูดของพ่อฉันเหรอ?” เจนน่าพึมพำขณะมองมาที่ฉัน
“หากต้องการมีชีวิตรอด…”
“จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี”
ฉันเดินผ่านเจนน่าและกลับมาที่หอพัก
ฉันหยิบน้ำส้มออกมาจากตู้เย็น ฉันเหยียดขาบนโซฟาสีดำเอนตัวลงและกลืนน้ำส้มมันลงไป มันสดชื่นอย่างยิ่ง
“ไอเซลล์ ถ้าอยู่แถวนี้ก็ออกมาหน่อย”
[แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้ามาออกคำสั่งกับหา?!]
“ฉันเริ่มเบื่อกับประโยคนี้แล้วนะ เปลี่ยนประโยคที่จะพูดหน่อยเถอะ”
[หยึยยยยยย!]
ไอเซลล์พุ่งเข้ามาหาฉัน
ฉันยังคงอยู่นิ่งๆ ไอเซลล์ไม่สามารถสัมผัสร่างกายของฉันได้ เธอได้แต่เหวี่ยงหมัดตรงในอากาศใส่หน้าฉันเท่านั้น
“เธอเองก็เหนื่อยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
[หา! พูดอยู่ได้ น่ารำคาญ!]
“เธอคือคนที่ให้คำแนะนำแก่ไรก็ได้สินะ”
[ทำไม? มันเกี่ยวอะไรกับแก?]
“ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าใช่”
