บทที่ 20: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (3-1)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 20: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (3-1)
ในวันรุ่งขึ้นพวกเราก็ทำการฝึกต่อไปเรื่อยๆ
หลังจากฝึกมาสามวัน ตารางการฝึกก็เป็นระบบกว่าเดิม
ในตอนเช้าจะออกกำลังกายขั้นพื้นฐาน เช่น การวิ่งหรือวิดพื้น เจนน่าทำตามที่ฉันทำ ฉันไม่ได้ทักท้วงอะไรและปล่อยให้ทำตาม
เมื่อการฝึกขั้นพื้นฐานเสร็จสิ้น การฝึกฝนในการใช้อาวุธก็เริ่มขึ้น
หากจะเรียกว่าเป็นการฝึกการใช้อาวุธก็อาจเป็นการพูดเกินจริงไปสักหน่อย สำหรับฉันมันเป็นแค่การแกว่งดาบไปมาให้โดนหุ่นซ้อมและสำหรับเจนน่ามันเป็นแค่การยิงธนูใส่หุ่นซ้อม แต่ถึงยังไงเราไม่ได้หยุดพักซ้อมเลย
ขณะแกว่งดาบ ฉันรู้สึกได้ถึงความแข็งแรง พละกำลัง และท่าทางการยืนการจับดาบที่ถูกต้อง ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง ฉันสามารถรู้ได้ว่าตอนนี้ทักษะมันมีอะไรบ้างโดยแค่ดูในหน้าต่างสถานะ
แต่ถึงแม้ฉันจะพยายามมากแค่ไหน ทักษะฉันก็ยังตามหลังฮีโร่ที่เรียนรู้วิชาดาบมาตั้งแต่แรกอยู่เยอะมาก
มันคงจะแตกต่างออกไปมากกว่านี้ถ้ามีผู้ชำนาญคอยชี้แนะและเป็นคู่ซ้อมให้เรา แต่ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว ส่วนเจนน่ามีอาวุธหลักของเธอคือธนู ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถขอให้เธอเป็นคู่ซ้อมได้
อีกสามคนไม่ได้มาที่ลานฝึกด้วยซ้ำ
บางครั้งฉันเห็นพวกเขาคุยกันว่าจะหาทางออกหรือวิธีหลบหนียังไงดี
แต่แน่นอนว่ามันคงไม่มีทางให้ออกไปได้หรอก
และแล้วก็ผ่านไปอีกอีกสองวัน
วันนี้ต่างออกไปจากเดิม ฉันกับเจนน่าเผชิญหน้ากันในลานฝึก
“นายจะเอาอย่างนั้นเหรอ?”
"อืม"
ฉันเคาะโล่ไม้ด้วยดาบ
เจนน่ามีธนูอยู่ในมือ
ฉันมาคิดได้ว่าทั้งเจนน่าและฉันจำเป็นต้องฝึกปฏิบัติมากกว่านี้
การต่อสู้ด้วยดาบเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ แต่ก็พอจะมีวิธีอื่นอยู่บ้าง
“นายอาจจะได้รับบาดเจ็บนะรู้ใช่ไหม?”
“ตราบใดที่ฉันยังไม่ตายก็ไม่เป็นไร”
มีหลายครั้งที่ฉันเหวี่ยงดาบแรงเกินไปจนเจ็บที่ข้อมือ
แต่ข้อมือที่บาดเจ็บก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าห้องรอนี้จะมีผลในการรักษาอยู่ ฉะนั้นตราบใดที่ฉันยังไม่ตายจากการโจมตีเพียงครั้งเดียวเหมือนโมลมอนต์ มันก็จะฟื้นตัวได้เองตามธรรมชาติ
นี่คือหนึ่งในวิธีการฝึกฝนที่ฉันคิดได้เมื่อคืนนี้
"มาเริ่มเลยเถอะ!"
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็อย่าว่าฉันนะ!”
เจนน่าเริ่มยิงธนู
ชึ้ก!
ลูกธนูปักเข้าไปในโล่ ฉันดึงลูกธนูออกมาแล้วโยนกลับไปให้เจนน่า มันดึงออกมาอย่างง่ายดายก็อาจเป็นเพราะว่ามันเป็นแค่ลูกธนูที่ใช้สำหรับฝึก
"ยิงอีก"
การฝึกยังคงดำเนินต่อไป
สำหรับเจนน่า มันคือการฝึกยิงใส่คู่ต่อสู้ที่ยังมีชีวิตอยู่
ส่วนสำหรับฉัน มันเป็นการฝึกใช้โล่เพื่อป้องกันลูกธนูที่พุ่งเข้ามา
ฉันเพิ่มการฝึกอีกหนึ่งอย่าง นั้นคือกันลูกธนูด้วยโล่ไม้ขณะเดียวกันก็โจมตีหุ่นฝึกไปด้วยพร้อมๆ กัน เท่ากับว่าฉันจะได้ฝึกการโจมตีและการป้องกัน
จากนั้นฉันจึงเปลี่ยนจุดในการโจมตี
เริ่มแรกที่หัว จากนั้นที่หน้าอก และสุดท้ายก็ที่ขา
ฉันเหวี่ยงมือวาดเป็นวงกลมด้วยมือขวาและวาดมือเป็นสี่เหลี่ยมด้วยมือซ้าย ฉันต้องแบ่งสมาธิออกเป็นสองส่วน
ฉึก!
“…!”
ฉันคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวดที่ต้นขา
“นาย…นายเป็นอะไรไหม?”
“บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงไง”
ขณะที่ฉันคุกเข่าอยู่ครู่หนึ่ง และดึงธนูออกมาหลังจากนั้นแผลก็สมานกันในบริเวณที่ได้บาดเจ็บ ฉันยืนขึ้นมันไม่มีความเจ็บอะไรหลงเหลืออยู่เลย ฉันสามารถเดินได้ปกติ
“เธอควรคิดวิธีอื่นในการสู้ด้วย พวกศัตรูจะไม่เพียงแค่ยืนนิ่ง แต่มันจะโจมตีเธอด้วย เธออยากแค่ยืนนิ่งๆ แล้วยิงหรือไง?”
เจนน่าทำตามคำแนะนำของฉัน
เธอยิงธนูขณะเคลื่อนที่ไปด้วย
เมื่อสมาธิของฉันเริ่มลดลง ฉันก็เริ่มถูกโจมตีบ่อยขึ้น บางครั้งก็เกือบถึงตาย แต่ฉันก็สามารถเอาชีวิตรอดมาได้ ถึงยังไงบาดแผลที่เกิดขึ้นมาก็หายดีแล้ว แต่ความเจ็บปวดนั้นยังคงอยู่
“ฉันต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”
ความคิดแย่ๆ เริ่มคืบคลานเข้ามา
แต่ฉันก็ไม่ได้หยุด ต่อให้เจ็บก็ไม่เป็นไร เพราะมันเป็นข้อพิสูจน์ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่
สิ่งที่ฉันทำตอนนี้ยังไม่เพียงพอหรอก ฉันต้องปีนขึ้นไปหอคอย นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะรอดได้
และ…
['ทักษะดาบพื้นฐาน' ของฮาน(★) เพิ่มเป็น Lv.2!]
['เทคนิคโล่พื้นฐาน' ของ'ฮาน(★) เพิ่มเป็น Lv.2!]
['ฮาน(★)' ได้รับทักษะ 'ต้านทานความเจ็บปวด'!]
"อย่างที่คาดไว้"
ฉันได้รับทักษะต้านทานความเจ็บปวด ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นทักษะติดตัวที่จำเป็นสำหรับนักรบ
ถ้าฉันเพิ่มระดับต้านทานความเจ็บปวดให้ถึงระดับ 10 ฉันก็สามารถที่จะพัฒนาเป็นทักษะระดับสูงสุดที่เรียกว่าการต้านทานความเจ็บปวดขั้นสูง ซึ่งเป็นทักษะระดับ A ที่จะรักษาพลังการต่อสู้ของฮีโร่ไว้จนวินาทีแห่งความตาย
สิ่งที่ยังขาดคือ...
'ความสงบ'
มันเป็นทักษะย่อยของตรรกะในการต่อสู้
ถ้าฉันมีระดับทักษะความสงบสูงถึงระดับ 10 ฉันจะได้รับตรรกะในต่อสู้ และถ้าฉันพัฒนาระดับตรรกะในการต่อสู้ ถึงระดับ 10 ฉันจะได้รับทักษะขั้นสูงสุด นั่นก็คือ จิตแห่งการรู้แจ้ง ด้วยจิตใจที่รู้แจ้งฉันจะสามารถป้องกันและควบคุมความอ่อนไหวทางจิตใจต่อสิ่งเร้าใดๆก็ต่างที่ถาโถมเข้ามาได้
ในทางตรงกันข้าม การมีทักษะอย่าง สู้บ้าระห่ำ ความหลงไหลแห่งชัยชนะหรือความบ้าดีเดือดจะให้ผลตรงกันข้ามมาก เพราะจุดแข็งของฉันอยู่ที่แค่มีความรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเกมพิกมีอัพ แต่จุดอ่อนตอนนี้คือจิตใจที่ว้าวุ่น ซึ่งมันเป็นสิ่งที่อันตรายมากสำหรับฉัน
ฉันไม่ควรตื่นตระหนกในสถานการณ์อันตราย
ฉันต้องสังเกตสถานการณ์และตั้งรับอย่างใจเย็น
ระหว่างการฝึกสอนและการต่อสู้ครั้งแรก ฉันไม่ได้ทำให้จิตใจให้สงบเลย ในอนาคตหากจบลงในสภาพเช่นนี้ ฉันก็อาจจะได้เรียนรู้ทักษะอย่างบ้าดีเดือด และนั่นอาจจะไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไรเลย เพราะทักษะที่ทำให้จิตใจสงบกับทักษะที่ทำให้บ้าคลั่งต่างก็เป็นทักษะที่เข้ากันไม่ได้
“ต้องพยายามมากว่านี้”
ในบรรดาทักษะนับพันในพิกมีอัพ มีเพียงทักษะบางส่วนเท่านั้นที่สามารถทำงานร่วมกันได้
ซึ่งฉันรู้ทุกการผสมผสานทักษะที่สามารถร่วมกันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
…
และแล้ววันเวลาก็ผ่านไป
นายท่านไรก็ได้ ไม่ได้เข้าสู่ระบบมาระยะหนึ่งแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างยุ่ง ฉันคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเลิกเล่น ซึ่งแม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้าสู่ระบบ แต่ก็มีอย่างอื่นที่เราสามารถทำได้
(ขอเปลี่ยนหุ่นซ้อมเป็นหุ่นไล่กานะคะ)
ฉันเหวี่ยงดาบใส่หุ่นไล่กาที่เรียงรายอยู่
ฉันป้องกันลูกธนูจากเจนน่าด้วยโล่ไม้
การป้องกันและการโจมตี ไม่ควรทำสองอย่างแยกกัน มันจะต้องรวมกันเป็นอันหนึ่งอันเดียว
ลูกธนูพุ่งตรงลอยมาที่ฉัน
หลังจากฝึกแบบนี้มาสองสามวัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเอาแต่คอยมองลูกธนูอย่างระมัดระวังอีกต่อไป ฉันยกโล่ไม้ขึ้นตรงที่ลูกธนูจะมาและฟันคอหุ่นไล่กาด้วยดาบ
ใช่แล้ว ตอนนี้ดาบและโล่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวกัน
ดาบและโล่กลายเป็น 'อาวุธชิ้นเดียวกัน'
[ดิ๊ง!]
[ปลุกทักษะ!]
[ทักษะใหม่เกิดจาก 'ทักษะดาบพื้นฐาน' ของ 'ฮาน(★)' และ 'เทคนิคโล่พื้นฐาน']
['ฮาน (★)' ได้รับทักษะ 'เทคนิคดาบและโล่ระดับกลาง (Lv.3)'!]
ความรู้สึกสดชื่นแล่นไปทั่วร่างกายของฉัน
รู้สึกได้ว่ากับว่าดาบและโล่กลายเป็นส่วนหนึ่งของฉัน เป็นความรู้สึกที่ดีอย่างยิ่ง
“พอแล้วสำหรับวันนี้”
ฉันลดโล่ในมือของฉันลง
โล่ไม้ถูกปกคลุมไปด้วยลูกธนูหลายสิบดอก ดูเหมือนตัวเม่นไม่มีผิด
ไม่ใช่แค่ทักษะของฉันเท่านั้นที่พัฒนาขึ้น เจนน่ายังค่อยๆ เพิ่มเงื่อนไขในการฝึกยิงธนูของเธอเช่นกัน การยิงธนูขณะเดิน การยิงธนูขณะวิ่ง การยิงธนูครั้งล่ะสองดอก และอื่นๆ ทักษะการยิงธนูเริ่มต้นของเจนน่าถึงระดับ 4 แล้ว
ขณะที่เจนนาเก็บธนูกลับเข้าไปในกระบอก เธอถามว่า “ดูเหมือนนายท่านจะไม่เข้ามาแล้ว ถ้าเขาไม่กลับมาแบบนี้? เราจะต้องติดอยู่ที่นี่ตลอดไปเหรอ?”
ความวิตกกังวลปรากฏขึ้นบนหน้าของเจนน่า
ฉันหัวเราะเบาๆ
“ถ้าเขาไม่มาภายในหนึ่งเดือน…”
“จะเป็นยังไงถ้านายท่านไม่เข้ามาภายในหนึ่งเดือน?”
"ฉันไม่รู้ เราคงจะต้องรอดูกันต่อไป”
ฉันวางดาบและโล่กลับไปยังตำแหน่งเดิม
[ยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]
หึ! พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
[การโหลดเสร็จสมบูรณ์]
[ติ๊ง! (เลือก)]
"เขามาแล้ว"
"ฉันดีใจมากเลยแฮะ ชักคันไม้คันมือยังไงไม่รู้ อยากลองใช้ทักษะที่เพิ่งฝึกมาพอดี”
“ดูเหมือนเธอจะปรับตัวได้ดีกว่าฉันอีกมั้งเนี่ย?”
“เครื่องมันติดแล้วให้ทำไงล่ะ”
ตามที่เธอเล่าให้ฉันฟังตอนที่เราพัก เจนน่าอาศัยอยู่ตามลำพังในป่าอันแสนห่างไกล
เธอบอกว่าพ่อของเธอกลับบ้านแค่เดือนละครั้ง และพ่อของเธอก็เสียชีวิตในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเมื่อปีที่แล้ว...