บทที่ 19: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (2-2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 19: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (2-2)
เรากลับมาที่จัตุรัสโดยผ่านรอยแยกของมิติและเวลา
เจนน่าสัมผัสบาดแผลบนหน้าผากของเธอที่ตอนนี้หายไปแล้วด้วยสีหน้างุนงงเหมือนกับอีกสามคนนั้น
[ยินดีด้วยที่ผ่านด่านชั้นที่ 2 ได้!]
[คุณกำลังถูกส่งขึ้นไปชั้นที่ 3]
ครืน ครืน ครืน
ภายในห้องรอสั่นสะเทือน
“กะกะ เกิดอะไร… เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย?”
ชายคนหนึ่งพึมพำด้วยเสียงสั่นเครือ
ไอเซลไม่ปรากฏตัวออกมาเหมือนเช่นเคย หรือว่าเธอขี้เกียจ? แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก
'หน้าต่างสถานะ'
[ ฮาน อิสลัต (★) Lv. 6 (ค่าประสบการณ์ 13/50)]
[อาชีพ: ผู้เริ่มต้น]
[ความแข็งแกร่ง: 17/17]
[สติปัญญา: 14/14]
[แรงกาย: 16/16]
[ความชำนาญ: 16/16]
[ทักษะ: วิชาดาบมือใหม่ (Lv.1), วิชาโล่มือใหม่ (Lv.1)]
"เอาจริงเหรอเนี่ย?"
ค่าสติปัญญาของฉันลดลง 1 แต่ความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้น 2 จุด อัตราการพัฒนาโดยรวมยังคงอยู่ที่ระดับ 4 ประสิทธิภาพในการเก็บค่าประสบการณ์ของฉันดีขึ้น สงสัยว่าการฝึกมันได้ผลจริงๆ
[นายท่าน ท่านต้องการยุติการเล่นของท่านหรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
[ลาก่อน!]
วันละหนึ่งชั้นเท่านั้น
นายท่านไม่เร่งรีบในการเคลียร์ดันเจี้ยน ถ้าเราบุกเข้าไปเหมือนตอนชั้น 1 ทั้งเจนน่าและฉันคงตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าจะไม่ปรากฏอาการบาดเจ็บให้เห็น แต่ความเหนื่อยล้ายังคงอยู่
ฉันเข้าไปในคลังเก็บอาวุธ แขวนโล่แล้วออกมาข้างนอก
เจนน่าและอีกสามคนก็กำลังทะเลาะกัน
“ทำไมถึงเอาแต่หลบด้านหลังล่ะ? มีแค่เราสองคนที่สู้นะ!”
“เธอควรบอกให้เรารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้สิ! นี้มันบ้าอะไรกัน!”
“ฉันอธิบายตั้งแต่แรกแล้ว! ก็บอกว่าแค่สู้ไง!”
“ทำไมฉันต้องสู้ด้วย? ที่นี่ที่ไหน? สัตว์ประหลาดพวกนั้นคือตัวอะไร และพวกมันลากเรามาที่นี่ด้วยเวทย์มนตร์อะไรหรือสักอย่างได้ยังไงกัน?”
“ตอนนี้เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเลย เพื่อความอยู่รอดเราต้องต่อสู้ก่อนสิ เราค่อยคิดทีหลังก็ได้ว่ามันคืออะไร”
“ฉันไม่เคยถือดาบเลยสักครั้งในชีวิต แล้วฉันจะต่อสู้กับพวกสัตว์ประหลาดได้ไง?”
“แล้วใครมันจะเคยต่อสู้มาก่อนล่ะ?”
การโต้เถียงเริ่มเดือดมากขึ้นทุกที
เจนน่าบอกพวกเขาไปว่าเราเองก็ถูกอัญเชิญมาก่อนหน้านี้และก็ได้ต่อสู้เหมือนที่พวกเราเพิ่งทำไป เราต้องทำงานร่วมกัน รวมจุดแข็งของเราทุกคนเพื่อความอยู่รอด ทว่าอีกสามคนกลับไม่สนใจพวกเขาปฏิเสธหันชนฝาบอกว่าจะไม่เข้าร่วมโดยเด็ดขาด
พวกเขาคงยอมรับความจริงไม่ได้
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกฮีโร่ 1 ดาวถึงถูกเรียกว่าขยะที่ใช้แล้วทิ้ง
ฮีโร่ 1 ดาวเป็นเพียงคนธรรมดา พวกเขาใช้ชีวิตโดยไม่ได้เกี่ยวข้องกับสนามรบมาก่อน แค่นึกถึงการแนะนำตัวเมื่อตอนที่มีการอัญเชิญที่ 10 ครั้งนั้นก็ไม่มีใครมีอาชีพที่เกี่ยวข้องกับการรบหรือต่อสู้เลย
ยกเว้นโมลมอนต์ที่ระดับ 2 ดาว
เขาเป็นทหารรับจ้าง
“หมายความว่า ถ้าอัญเชิญเยอะๆ ก็อาจจะได้ดาวสูงๆ และอาชีพที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ก็จะถูกเรียกออกมาสินะ”
พวกฮีโร่ขั้นสูงไม่เคยมีความลังเลเลย
เมื่อเราเลือกฮีโร่ 1 ดาวที่เพิ่งอัญเชิญมาเข้าสู่การต่อสู้ พวกเขาจะหนี กลัว และตื่นตระหนกได้อย่างง่ายดาย มันแตกต่างจากฮีโร่ 3 ดาวขึ้นไป พวกเขานั้นจะเข้าร่วมการต่อสู้ทันที
“หรือว่าพวกเขามาที่นี่โดยรู้ว่าจะถูกอัญเชิญเหรอ?”
แถมรู้เหตุผลในการต่อสู้และแม้กระทั่งเป้าหมายในการต่อสู้ด้วย
เชย์เองก็คงจะรู้อยู่แล้ว เห็นได้จากท่าทีของเธอ มันก็มั่นใจได้เลยทีเดียว
หากฉันใจเย็นและมีสติกว่านี้อีกสักหน่อย ฉันน่าจะถามเธอเรื่องนี้ก่อน
“นี่มันน่าหงุดหงิดเหลือเกิน!”
เจนน่าเข้าไปในคลังอาวุธด้วยความโมโห และกลับออกมาหลังจากเก็บธนูแล้ว
“มีคนแบบนี้อยู่ด้วยจริงๆ เหรอเนี่ย? เราอุตส่าห์ช่วยสู้นะ ฉันว่านายควรจะไปพูดเกลี่ยกล่อมหรือทำอะไรสักอย่างเถอะ”
“ทำไมฉันต้องไปยุ่งกับคนไร้ประโยชน์อย่างพวกนั้นด้วยล่ะ?”
“มีเพื่อนช่วยกันต่อสู้ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลยนะ”
“เดี๋ยวพวกเขาก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่แล้ว”
"หมายความว่าไง?"
"รอดูแล้วกัน"
มันอาจจะไม่ได้หมายถึงความตายเสมอไปหรอกนะ
หากพวกเขายังคงอยู่ในสภาพนั้นจนกว่าจะถึงการต่อสู้ครั้งถัดไป นั่นแหละคือเวลาที่พวกเขาจะหายไปจริงๆ
ฉันมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ มันคือห้องหลอมรวม
“ในการต่อสู้ครั้งต่อไป เธอและฉันจะต่อสู้ด้วยกันสองคน ส่วนคนที่เหลือไม่ต้องกังวลอะไรเรื่องของพวกเขา”
เจนน่าเหมือนจะบ่น แต่ก็พยักหน้ารับ
“เอ่อ ฉันอยากไปดูห้องพักห้องนาย”
"ห้องของฉัน?"
“ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นแบบไหน นายจะอนุญาตไหม? หรือจะไปดูห้องฉันก่อนก็ได้นะ”
“ได้”
เราเดินผ่านใจกลางจัตุรัสและมุ่งหน้าไปยังที่ห้องพัก ระหว่างทางมีชายคนหนึ่งที่กำลังบ่นพึมพำอะไรสักอย่างกับตัวเองอยู่ที่มุมหนึ่งของจัตุรัส เมื่อเห็นเรา เขาก็เดินเข้ามาหาเรา
“คือว่าคุณครับ ผมมีเรื่องอยากถาม!”
“ไม่เอา น่ารำคาญ”
"ว่ายังไงนะ?"
ชายคนนั้นกระชากคอเสื้อฉัน
ฉันเหวี่ยงหมัดไปที่หน้าเขาทันที
"ค่อก!"
ชายคนนั้นเซถอยไป
“คนที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมข้างหลังในขณะที่เราหลั่งเลือดในการต่อสู่มีหน้ามาทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ?”
"ไม่นะครับ! คือว่า…”
ฉันถ่มน้ำลายลงบนพื้นก่อนจะเดินต่อไป ชายคนนั้นกำจมูกที่มีเลือดออกและอีกสองคนนั้นก็รีบมาพยุงเขาขึ้น
“คิก คิก”
“มีอะไรน่าตลกขนาดนั้น?”
"ไม่มีอะไรหรอก"
เจนน่าพูดแล้วเปิดประตูเข้าห้องพัก
ภายในห้องที่ทำจากไม้ได้ถูกเปิดออกมา เฟอร์นิเจอร์เช่นโต๊ะรับประทานอาหาร เก้าอี้ และตู้โชว์เรียงรายอยู่ในห้อง และมีหินเรืองแสงฝังอยู่ในผนัง
มันไม่มีของจากอารยธรรมสมัยใหม่เลย และก็ไม่มีของใช้อย่างพวกตู้เย็นหรือเตาแก๊สด้วย
[ที่พัก Lv.1]
มันเป็นที่พัก
พูดตามตรงเลยนะ บ้านของเจนน่าควรจะได้อยู่ที่ดีกว่านี้ และฉันคิดว่าพวกน่าสมเพชสามคนนั้นต่างหากที่ควรจะอยู่ในที่พักเช่นนี้
“ทำไมห้องของฉันถึงแตกต่างไปล่ะ?”
ฉันยังไม่สามารถเข้าใจได้เลยสักนิดเดียว
ไว้คิดทีหลังแล้วกัน
"นายอยากกินอะไร? ฉันมีมันฝรั่งเท่านั้นนะ”
“แค่มันฝรั่งเหรอ?”
“อืม มันฝรั่งกับเกลือและน้ำ กินได้ไหม? มันไม่เยอะเท่าไรหรอก แต่พวกมันจะเติมใหม่เองในวันพรุ่งนี้”
ส่วนในห้องของฉัน มีแค่บะหมี่ ราเมงกึ่งสำเร็จรูปและน้ำส้มเท่านั้น
อาจเป็นเพราะที่พักเจนน่านั้นอยู่ในระดับต่ำ
เจนน่าหยิบมันฝรั่งสองสามหัวออกมาจากตู้ ใช้ไม้เสียบมัน จากนั้นนำไปวางไว้บนเตาไฟที่ตรงกลางห้อง
ขณะรอให้มันฝรั่งสุก ฉันก็เริ่มสำรวจที่พัก
ทางเดินยาวทอดยาวเข้าไปด้านใน มีห้องต่างๆ เรียงรายอยู่
ปัจจุบัน มีห้องพักไม่มากนัก และสิ่งอำนวยความสะดวกก็ธรรมดา แต่เมื่อระดับที่พักเพิ่มขึ้น มันก็จะค่อยๆ ใหญ่ขึ้นและกว้างขวางมากขึ้น
เมื่อเริ่มเกม นายท่านสามารถมีฮีโร่ได้มากถึง 20 ตัว จากนั้นน่ายท่านจำเป็นต้องอัปเกรดที่พักเพื่อเรียกฮีโร่เพิ่ม นั่นคือวิธีการในเกมพิกมีอัพนี้
เอาจริงๆ ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกนะในตอนแรก แต่มันฝรั่งของที่นี่อร่อยมากเลย