บทที่ 18: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (2-1)
บทที่ 18: หากต้องการมีชีวิตรอด จงโต้คลื่นที่ซัดเข้ามาให้ดี (2-1)
พวกเขาทั้งสามคนมองมาที่เราเหมือนกับว่าพวกเราเป็นคนบ้า
จำนวนอาวุธในคลังอาวุธลดลงไปเยอะมาก เหลือเพียงแค่สองอย่างเท่านั้น นั่นคือธนูและโล่ไม้ ในพิกมีอัพเมื่อฮีโร่เสียชีวิต อาวุธที่พวกเขาใช้อยู่จะหายไปด้วย
เจนน่ามือสั่นและหยิบธนูออกมาสะพายไว้ที่หลังของเธอ และฉันก็รัดสายของโล่ไม้ไว้ที่ข้อมือของฉันเช่นเดียวกัน
ขณะที่เราเตรียมอุปกรณ์และก้าวออกมาจากคลังอาวุธ ประตูก็ปิดลงทันที
ไอเซลล์ปรากฏตัวขึ้นและตวาดพวกเรา
[ฮาน เจนน่า อารอน โทบี้ เยลสัน! มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!]
“ทั้งหมดนี้มันอะไรกัน?”
“ต้องการอะไรจากพวกเรา”
"เธอเป็นใคร? ส่งพวกเรากลับเดี๋ยวนี้นะ!”
พวกผู้ชายต่างแสดงความหยาบคายใส่ไอเซลล์
เจนน่าเข้ามาแทรกทันที
"หยุดนะ พวกนายคงไม่อยากรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเข้าไปยุ่งกับเธอ”
“เธอเป็นพวกเดียวเหรอ? เธอพาเรามาที่นี่เหรอ?”
“ฉันไม่ได้เป็น ‘พวกเดียวกัน’ กับเธอ เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้ฉันยังถูกพามาที่นี่เหมือนกับนายนั้นแหละ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันปรับตัวได้ก่อน”
“ทำไมต้องมาคอยอธิบายกับพวกน่ารำคาญนี้ด้วย? เดี๋ยวพวกเขาก็คงจะรู้เองภายในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้”
หลังจากพูดแบบนั้น ฉันก็เดินเข้าไปในรอยแยกของมิติและเวลา
ไม่ว่าฉันและเจนน่าจะอธิบายมากแค่ไหนพวกเขาก็ไม่เข้าใจหรอก ถ้าพวกเขาไม่เจอกับมันเอง
“เอ่อ จริงด้วยสิ”
เจนน่าหงุดหงิด ถอนหายใจแล้วเดินตามหลังฉันเข้าไปในประตู แต่ก็มีเสียงบ่นจากด้านหลัง
“เมียฉันรออยู่นะ! ส่งฉันกลับไปได้เเล้ว!”
“ฉันเป็นชาวนาที่ยากจนไม่มีเงินสักเหรียญเดียว พวกแกพามาผิดคนแล้ว!”
ฉันสงสัยว่าไอเเซลล์จะอดทนได้นานแค่ไหนกัน
เจนน่าถามฉันขึ้นมา
“พวกเขาจะตายไหม?”
“ถ้าพวกเขาพยายามสัมผัสตัวไอเซลล์ คงได้ตายแน่”
หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนหนึ่งก็ถูกโยนเข้ามาหาเราราวกับกระสุนปืน เขาล้มลงกับพื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
อีกสองคนที่เหลือก็ถูกโยนมาหาเราเช่นกัน ในที่สุดเมื่อไอเซลล์เข้ามา ประตูที่พาออกไปสู่จัตุรัสก็ปิดลง
“จากนี้ไปถ้าไม่อยากถูกทิ้งเหมือนขยะเปียก จงตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉันพูดเหมือนสองคนนั้นซะ”
กระจกด้านซ้ายสุดเริ่มส่องแสงสว่างออกมา
มันเป็นกระจกของดันเจี้ยนหลัก นายท่านอาจจะส่งเราไปที่ชั้นสองอีกครั้ง เราสามารถกลับไปที่ชั้นหนึ่งได้ แต่คงไม่มีทางที่นายท่านจะให้ไปเคลียร์ดันเจี้ยนซ้ำ
ขณะที่แสงสว่างค่อยๆ ปกคลุมห้อง สมาชิกในปาร์ตี้คนอื่นๆนอกจากเราสองคนก็ทุบที่ทางออก เพราะคิดว่าพวกเขากำลังจะตาย บางคนถึงกับจะโจมตีไอเซลล์
“เหอะ น่ารำคาญจริงๆ!”
ไอเซลล์บินทะยานขึ้นไปข้างบนเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของพวกเขา
จากนั้นห้องก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง
“ชั้นที่ 2”
“ประเภทภารกิจ – ปราบปราม”
“เป้าหมาย – กำจัดศัตรูให้หมด!”
“ด่านแบบธรรมดา”
มันคล้ายทุ่งหญ้า แต่กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง หญ้าก็มีแค่นิดหน่อยและพื้นก็ลาดเอียง
“หมาป่าเหรอ?”
[ก็อบลิน Lv.3] x 2
[หมาป่าทุ่งหญ้า Lv.4] x 2
หมาป่าขนสีเทาเงาตัวหนึ่งคำรามบนทางลาดที่สูงขึ้นไป ข้างบนพวกมันมีก็อบลินที่พร้อมจะเขวี้ยงหินออกมา
ฉันเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน ทั้งภูมิประเทศและที่ตั้งเราล้วนเป็นที่ได้เปรียบของศัตรู เราอยู่ด้านล่าง พวกมันอยู่ด้านบน ถ้าเป็นแค่หมาป่ามันก็คงไม่เป็นปัญหา แต่กลับมีก็อบลินที่สามารถโจมตีระยะไกลได้ด้วยน่ะสิ
“พวกนี้มันอะไรกัน?”
['อารอน(★)' รู้สึกหวาดกลัว ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%]
['โทบี้(★)' รู้สึกหวาดกลัว ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%]
['เยลสัน(★)' รู้สึกหวาดกลัว ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%]
ฉันหายใจเข้าปอดลึกๆ
มนุษย์ธรรมดาเคยเจอพวกสัตว์ประหลาดแบบนี้บ้างไหมนะ?
หมาป่าแสดงท่าทีดุร้ายและพร้อมตะครุบพวกเราตลอดเวลา ฉันมองเห็นเขี้ยวอันแหลมคมของพวกมัน ทีพร้อมจะกัดและฉีกกระชากเนื้อมนุษย์ออกจากกัน
ฉันได้แต่ปลอบตัวเองและทำใจของฉันให้สงบไว้ พวกหมาป่าอาจดูแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้มีทักษะพิเศษอะไร ฉันมีประสบการณ์การต่อสู้และฉันก็แข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว
“กรร กรร…”
['เจนน่า(★)' รู้สึกหวาดกลัว ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 30%]
ไม่ เธอไม่ควรเป็นแบบนี้สิ
ฉันแตะไหล่ของเจนน่า เธอตัวสั่น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นฉันจึงเอื้อมมือออกไปแตะที่ตัวเธอ และจู่ๆ เธอก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“กรี๊ดดดดดดดดดด!”
เธอกรี๊ดเหรอ?
“เป็นอะไร? หรือว่ากินอะไรผิดสำแดงมา?”
"อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!"
เจนน่าถลึงตาใส่ฉัน
แต่ในช่วงเวลาต่อมา เจนน่าก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง
['เจนน่า(★)' หายจากการหวาดกลัว]
“…”
"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่...แค่ต้องการเวลาสักหน่อย”
“เธอจัดการไอ้ก็อบลินสองตัวนั้น ฉันจะจัดการกับหมาป่าเอง”
ฟิ้วว!
ก็อบลินขว้างก้อนหินเข้ามา มันไม่ได้มุ่งเป้ามาที่ฉัน มันเล็งไปที่เจนน่าที่กำลังค้นหยิบลูกธนูจากกระบอก ฉันวิ่งไปข้างหน้าและป้องกันหินด้วยโล่ไม้ทันที
“นี่ครั้งสุดท้ายแล้วนะ!”
"เข้าใจแล้ว!"
เมื่อฉันมองไปข้างหลังฉัน อีกสามคนก็กอดกันตัวสั่น
“พวกนี้มันไร้ประโยชน์จริงๆ”
คราวนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถทำหน้าที่เป็นตัวล่อศัตรูได้ ศัตรูจึงมุ่งเป้าเข้ามาที่ฉันและเจนน่าอย่างเห็นได้ชัด
ฉันกัดริมฝีปาก ฉันจะต้องไม่ลงเอยแบบคนพวกนั้น ฉันจะสู้ สู้จนถึงที่สุด
และรอดไปให้ได้
“กร๊ากกกกกก”
หมาป่าอ้าปากพร้อมกับกระโจนเข้ามา หมาป่ามันเป็นสัตว์สี่เท้า แตกต่างจากมนุษย์ พวกมันมีความคล่องตัวที่ยอดเยี่ยม แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เอาอยู่
ฉันแทงดาบเหล็กเก่าๆ เข้าไปในปากของหมาป่า แต่ทว่า….
“ยังไม่ตายเหรอ?”
หมาป่าล้มลงด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่ได้ตายจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว
แม้ว่าจะแทงทะลุเพดานปากของมัน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทะลุไปถึงสมองของมัน ฉันพยายามดึงดาบออกมา แต่มันคงติดอยู่กับกระดูก มันถึงดึงไม่ออกแบบนี้ ขณะเดียวกันบนยอดเขาก็มีหมาป่าอีกตัวหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามา
“เป็นเพราะอาวุธพวกนี้มันห่วยงั้นเหรอ?”
ยังไม่ทันได้คำตอบว่าเพราะอาวุธห่วยหรือเพราะฝีมือกันเเน่ หมาป่าอีกตัวก็กระโดดเข้ามาตะปบฉัน แต่ฉันก็เบี่ยงตัวแล้วก้มลงกับพื้นทำให้มันเสียหลักกลิ้งไปด้านล่าง อาจจะเพราะสภาพพื้นที่ลาดชันด้วย หมาป่าตัวนั้นจึงพลาดไป
ฉันรีบยืนขึ้น และรีบวิ่งไปข้างหน้าเตะหมาป่าตัวที่ดาบที่ติดอยู่ในปากของมัน จากนั้นจึงชักดาบออกมาด้วยกำลังกำลังทั้งหมดที่มีและเหวี่ยงดาบลงไปที่ศีรษะของมันอีกครั้ง
'หนึ่ง'
"บรู้วววว! บรู้ววววว!"
หมาป่าอีกตัวหอนพร้อมกับวิ่งลงมาจากเนินเขา
ตำแหน่งฉันกับมันถูกสลับกัน
หมาป่าวิ่งมาเป็นแนวตรง ไม่จำเป็นต้องวิ่งหนี ฉันวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับโล่ไม้ที่ตอนนี้กลายมาเป็นอาวุธคู่ใจ
ทันทีที่เผชิญหน้ากันกับมัน ฉันก็ตบโล่ไม้เข้าไปที่แก้มของหมาป่า แล้วแทงดาบเข้าที่สีข้างของมันอย่างคล่องแคล่ว
“แอ๋ง! เอ๋งงง!”
หมาป่าดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น สักพักก็แน่นิ่งไป
“ตายไปสอง”
แล้วพวกก็อบลินล่ะ?
ฉันมองขึ้นไปบนเนินเขา ก็อบลินสองตัวที่สภาพตอนนี้กลายเป็นตัวเม่นเพราะลูกศรปักเต็มหลัง นอนเหยียดยาวกองอยู่บนพื้น และลูกธนูอีกดอกหนึ่งก็พุ่งเจาะเข้าไปในศพของก็อบลินอย่างแม่นยำ
"พอแล้วเจนน่า! พวกมันตายแล้ว”
“อะ อืม!”
“…”
เลือดไหลอาบหน้าผากของเจนน่า ดูเหมือนเธอจะถูกก้อนหินกระแทก
[ผ่านด่านแล้ว!]
['ฮาน(★)', 'เจนน่า(★)' ได้รับการเลื่อนระดับ!]
[รางวัล – 5,000G, หนัง(C) x 3, แร่เหล็ก(C) x 1]
[ฮีโร่ยอดเยี่ยม – 'ฮาน(★)']
