บทที่ 30: [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (3)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 30: [สำรวจอิสระ] ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด (3)
ดาบยาวเล่มหนึ่งโผล่ออกมาจากกล่อง ขอบมันหยักราวกับฟันเลื่อย
ข้ายกอาวุธขึ้นมาตรวจสอบรายละเอียดของมันอย่างละเอียด
[เครื่องเฉือนหนู (R) ระดับ 15]
-ประเภท: ดาบยาว
– พลังโจมตี: 20-25
- ความทนทาน: 25/25
– สร้างความเสียหายเพิ่มเติม 25% เมื่อโจมตีสัตว์ประหลาดประเภทหนู
《“มาจับหนู จับหนูกันเถอะ จิ๊ด จิ๊ด จิ๊ด!” – ผู้จัดการท่อระบายน้ำคนหนึ่ง》
มันเป็นผลมาจากการเคลียร์ดันเจี้ยนที่มีสัตว์ประหลาดประเภทหนูสินะ ถึงให้อุปกรณ์แบบนี้มาให้?
’สิ่งนี้อาจมีประโยชน์ก็ได้’
ข้าส่งดาบยาวให้ลูคัสทันที ในหมู่พวกเราทุกคน เขาเป็นตัวละครเพียงคนเดียวที่สามารถใช้ดาบได้ ดังนั้นจึงมีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น
“ลูคัส นี่สำหรับเจ้า”
“ขอบคุณมากขอรับองค์ชาย”
ลูคัสรับมาทันทีด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
“แต่ว่าข้ามีดาบของตัวเองอยู่แล้ว…”
ดาบที่ลูคัสใช้ในตอนแรกก็เป็นดาบระดับ R เช่นกัน อาวุธเล่มนี้ที่ได้มาใหม่ไม่อาจเทียบได้กับอาวุธเก่าที่เขากำลังใช้อยู่ได้เลยสักนิดเดียว
ทว่า...
“แค่เก็บมันไว้ เดี๋ยวเจ้าจะได้ใช้ประโยชน์จากมันเอง”
ความสามารถพิเศษของอุปกรณ์ชิ้นอาจมีประโยชน์
เมื่อได้ยินคำพูดของข้า ลูคัสก็เก็บดาบเล่มใหม่ไว้ที่เอวของเขาอย่างเงียบๆ ยามนี้เขาก็มีอาวุธอยู่สองเล่มแล้ว
เมื่อข้ามองไปที่เขาด้วยความพึงพอใจ ข้าก็เอื้อมมือเข้าไปในกล่องอีก น่าจะมีไอเท็มชิ้นอื่นอยู่ใช่ไหมนะ?
“เจอแล้ว”
มือของข้าจับอะไรบางอย่างได้ ขณะที่ข้าดึงมันออกมา...
[ม้วนคัมภีร์อัญเชิญ: ป้อมป้องกันอัตโนมัติ <ทักษะผู้เล่น>]
เป็นม้วนคัมภีร์แวววาวไปด้วยแสงสีฟ้า
"เจ้าสิ่งนี้แหละ!"
ข้าอุทานด้วยความยินดี
นี่เป็นไอเท็มที่รับประกัน 100% ว่าจะได้จากพื้นที่สำรวจ 1 ในความเป็นจริง สาเหตุที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อเจ้าสิ่งนี้
“องค์ชาย นั่นมันคืออะไร? ม้วนคัมภีร์หรือ?”
ลูคัสเอียงศีรษะพลางมองของในมือข้า ข้าเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างเงียบๆ
“ในไม่ช้าเจ้าจะได้รู้เองว่านี่คืออะไร”
เมื่อรวบรวมรางวัลทั้งหมดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป
“เอาล่ะ ได้เวลาออกไปกันแล้ว!”
ข้าโน้มตัวไปทางด้านหลังของกล่อง ประตูที่นำออกจากห้องบอสได้เปิดกว้าง
"ฮูเร่~!”
ลิลลี่ชูแขนของนางกางออกกว้าง นางพุ่งเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิลิลลี่! อย่าไปคนเดียว มันอันตราย!”
ลูคัสและสมาชิกทีมที่เหลือรีบตามไป ส่วนข้าเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องบอส
[พื้นที่ 1: ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด]
– ความคืบหน้าในการกวาดล้าง: ห้องธรรมดา 3/3 ห้องบอส 1/1
– หีบสมบัติที่ได้รับ: 2/2
กวาดล้างสมบูรณ์
ข้าสำรวจทุกห้องและหาหีบสมบัติทั้งหมดครบแล้ว
’อัตราความสมบูรณ์ของพื้นที่สำรวจแรก 100% !'
ถือว่าเริ่มต้นได้ดี
พวกเราก้าวเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงมุมห้องหนึ่ง การเดินทางในท่อระบายน้ำใกล้สิ้นสุดลงแล้ว
เส้นทางที่คับแคบได้นำไปสู่เหนือผืนดิน
[พื้นที่ 2: ตรอกซ่อนเร้น]
เขตสำรวจที่สองของดันเจี้ยน เรามาถึงตรอกซ่อนเร้นกันแล้ว
จากนี้ไปมันคือ ’อาณาจักรทะเลสาบ’ ที่แท้จริง
สมาชิกทีมที่ออกจากท่อระบายน้ำข้างหน้าข้าต่างยืนนิ่งทุกคน
สมาชิกที่ถือคบเพลิงไว้ในมือกำลังสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
“นี่มันอะไรกัน …”
เมื่อได้ยินเสียงพึมพำที่ดูกังวลของเดเมี่ยน ข้าก็เริ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเราเช่นกัน
'ยิ่งใหญ่'
ถนนที่นี่ดูตระการตายิ่ง
อาคารสูงตระหง่าน เปรียบได้กับอาคารในกรุงโซลของโลกเก่าข้า
ภายใต้ตึกระฟ้าสูงตระหง่าน ถนนได้รับการบำรุงรักษาอย่างไร้ที่ติ ประดับประดาด้วยลวดลายและการตกแต่งที่ซับซ้อน
กระทั่งตรอกของที่นี่ยังถูกออกแบบด้วยความประณีตมาก
เมืองแห่งนี้ดูจะเต็มไปด้วยอารยธรรมเวทมนตร์
สิ่งนี้คือตัวตนของอาณาจักรทะเลสาบที่ถูกทอดทิ้งไป
ทว่าถึงเมืองจะดูเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ แต่ยามนี้กลับไม่มีแม้แต่แสงปรากฏอยู่ สัญญาณของสิ่งมีชีวิตก็เช่นเดียวกัน
ทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด ราวกับว่าทั้งหมดได้ตายไปแล้ว
ตรอกด้านหลังของเมืองปูด้วยกระเบื้องหินห้าสีกลับถูกกลืนหายไปในความมืดมิด
โคมไฟถนนอันโดดเดี่ยวกำลังส่องสว่างไปทั่วมุม ซึ่งมันเป็นแหล่งกำเนิดแสงเพียงแหล่งเดียว
วี่ วี่...
เสียงแผ่วเบาของแมลงที่กัดกินบางสิ่งได้ดังก้องมาจากรอบๆ
เสียงของความมืดเริ่มรุกล้ำเข้ามา
“…”
“…”
เมื่อสัมผัสได้ถึงการปรากฏของความมืดอันน่าสะพรึง สมาชิกทีมก็พร้อมยกอาวุธของพวกเขาทันที
“ฐานที่นี่เป็นเขตปลอดภัย พวกเจ้าทุกคนไม่จำเป็นต้องระวังตัวมากเช่นนั้น”
ข้าพยายามทำให้สมาชิกทั้งทีมสงบลงและเดินไปที่โคมไฟบนถนน
กองหินที่ดูคุ้นเคยอยู่ด้านข้างโคมไฟ
ขณะที่ข้าวางมือบนกองหิน พวกมันก็หมุนและประกอบกันเป็นประตูเคลื่อนย้าย
ติ้ง!
[เชื่อมต่อกับ ’พื้นที่ 2: สร้างฐานของตรอกซ่อนเร้นเรียบร้อย!]
ประตูเคลื่อนย้ายถูกเชื่อมโยงแล้ว
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง
[ท่านยังไม่สามารถไปยังพื้นที่ถัดไปได้]
ข้อความปรากฏขึ้น ซึ่งมันบอกว่าข้าไม่สามารถเข้าไปยังพื้นที่ถัดไปได้
ข้าเหลือบมองตรอกที่ปกคลุมไปด้วยความมืด วันนี้ข้าก็ไม่มีความตั้งใจที่จะไปต่ออยู่แล้ว
ถ้าเราไปต่อ คงได้ถูกมันกลืนกินแน่
“ทุกคน ทำได้ดีกันมาก วันนี้ก็พอเท่านี้!”
ข้าปรบมือพร้อมกับเปิดใช้งานประตูเคลื่อนย้าย
[ประตูเคลื่อนย้าย]
– โปรดเลือกจุดหมายปลายทางของท่าน
> สวนหลังบ้านของคฤหาสน์เจ้าเมือง
> ท่าเรือริมทะเลสาบ
> ท่อระบายน้ำอันแห้งเหือด
> …….
ข้าเลือกสวนหลังบ้านของคฤหาสน์เจ้าเมือง
เมื่อประตูเคลื่อนย้ายเปิดใช้งาน ประตูเวทย์มนตร์นี้ก็เปล่งแสงประกายออกมา
ข้ายืนอยู่หน้าทางเดิน มุ่งตรงไปยังประตูที่สว่างไสวพร้อมกับยิ้มสดใสให้กับสมาชิกในทีมของข้า
“ได้เวลากันแล้ว!”
***
[สิ้นสุดการสำรวจอิสระ!]
[ตัวละครเพิ่มระดับ]
– แอช (EX) ระดับ 9 (↑1)
– ลิลลี่ (R) ระดับ 20 (↑1) (สามารถเปลี่ยนอาชีพขั้นแรกได้!)
– เดเมี่ยน(N) ระดับ 21 (↑1)
[อุปกรณ์ที่ได้รับ]
– <ดาบยาว> เครื่องเฉือนหนู (R)
[ไอเท็มที่ได้รับ]
– ม้วนคัมภีร์อัญเชิญ: ป้อมปืนป้องกันอัตโนมัติ <ทักษะผู้เล่น>
– ม้วนคัมภีร์ออกจากดันเจี้ยน
***
ณ สถานที่ที่แอชและทีมของพวกเขาเพิ่งออกมากัน
ภายในความมืดที่ปกคลุม ’ตรอกซ่อนเร้น’ ร่างของชายคนหนึ่งค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นมา
ชายคนนั้นสวมชุดนักกวีและสวมหมวกผ้าคลุมสีดำ
“… ผู้เล่นคนสุดท้ายสินะ?”
ชายคนนั้นถือขลุ่ยสีเทาไว้ในมือพลางกระซิบอย่างเงียบงัน
“ในที่สุดมันก็มาถึงกันแล้ว”
วี่-
ชายคนนั้นเป่าลมหายใจเบาๆ เข้าไปในขลุ่ย ความมืดโดยรอบพลันกระจายออกมา
กุก กัก...
จากนั้นดวงตาสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นจากทั้งสองด้านของชายคนนั้น แผ่ขยายออกไปราวกับโดมิโนที่ร่วงหล่นลงมา
มันราวกับว่าดวงดาวสีแดงดวงตานับพันเป็นประกายในความมืดมิด
“ยกโทษให้เราเพราะบาปของเราด้วยเถิด”
ชายคนนั้นที่ถูกล้อมรอบด้วยหนูท่อระบายน้ำจำนวนมากได้ก้มศีรษะลง
“ทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของอาณาจักรทะเลสาบ”
***
เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาเดินทางกลับไปยังครอสโรด มันก็เป็นช่วงดึกแล้ว
"เฮ้อ..."
ลิลลี่ทรุดตัวลงบนรถเข็นของนาง
“ร…เรากลับมาทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ได้…”
“เจ้าทำได้ดีมากเลยลิลลี่”
ขณะที่ข้าตบไหล่ของลิลลี่ ข้าก็มองสมาชิกคนอื่นๆ
“พวกเจ้าทุกคนต้องเหน็ดเหนื่อยกันพอสมควร เช่นนั้นก็ไปพักผ่อนให้เพียงพอเถิด”
“ข้าไม่รู้สิว่าเราจะยังพักผ่อนกันได้หรือเปล่า…”
จูปิเตอร์ถือซิการ์ไว้ระหว่างริมฝีปากของนาง
“เมืองที่มีอารยธรรมเวทมนตร์เช่นนั้นกลับจมอยู่ใต้ทะเลสาบ ถูกความมืดกลืนกิน ข้าไม่สามารถเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลยสักนิดเดียว”
“…”
“และเหนือสิ่งอื่นใด ไอ้ความมืดนั่น”
ปลายนิ้วของหญิงชราสั่นอย่างแผ่วเบา
“ความมืดนั่น…เห็นได้ชัดว่ามัน ’ผิดปกติ '”
“…”
“มีเรื่องอะไรที่ท่านควรบอกเราหรือเปล่า องค์ชาย?”
สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ข้า
ข้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ส่ายศีรษะตอบไปเบาๆ
"ยังไม่ใช่ยามนี้"
แม้ว่าข้าจะเล่นเกมจนจบ แต่เรื่องราวของเกมก็ไม่ได้เปิดเผยอย่างชัดเจนว่าทำไมอาณาจักรทะเลสาบถึงจบลงในสภาพเช่นนี้
เราเพียงแค่คาดเดาอย่างคร่าวๆ ด้วยการรวบรวมเบาะแสที่กระจัดกระจายเป็นส่วนๆ
แต่คราวนี้ ข้ามีลางสังหรณ์บางอย่าง
ลางสังหรณ์ที่ข้าอาจสามารถเจาะลึกเข้าไปในใจกลางของเมืองนั้นด้วยตัวเองและไขความจริงทั้งหมดได้
เมื่อยามนั้น ข้าจะบอกทุกอย่างแก่พวกเขา
“เมื่อเรามุ่งหน้าต่อไป เราก็จะรู้เรื่องทุกอยา่งเอง”
จูปิเตอร์จุดซิการ์พร้อมกับยิ้มออกมา
“ข้าไม่คิดว่าคืนนี้ข้าจะนอนหลับลงอย่างสบายแล้วสิ สงสัยข้าคงต้องดื่มด่ำกับเครื่องดื่มสักแก้ว”
"ขอข้าด้วย!"
ลิลลี่ยกมือขึ้น
“ไปด้วยกันเถอะ จูปิเตอร์! หากไม่ทำให้สติพร่ามัว ข้าคงไม่มีทางนอนหลับได้แน่”
“เช่นนั้นก็มาเถิดท่านหญิง ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ที่คู่ควรเอง”
หญิงสาวทั้งสองคนออกเดินทางเข้าไปยังเมืองด้วยกัน พวกนางดูสนิทกันอย่างน่าประหลาดใจ
“ข้าจะกลับไปที่วิหาร”
เดเมี่ยนยิ้มอย่างแผ่วเบาให้กับข้า
“ยิ่งข้านึกถึงความมืดยามนั้นเพียงใดข้าก็ยิ่งรู้สึกกลัว การไปสวดอ้อนวอนที่พระวิหารอาจจะทำให้ข้ารู้สึกสงบลงได้บ้าง”
"อืม เจ้าเองก็ทำได้ดีมากเดเมี่ยน พักผ่อนให้เพียงพอเถอะ”
ทีมถูกยุบแล้ว
แม้ว่าทั้งหมดที่ข้าทำจะเป็นการต่อยเพียงหนึ่งครั้ง แต่ข้าก็หมดแรงไปแล้ว
การลงดันเจี้ยนก็เหมือนกับการใช้ทั้งแรงกายและแรงใจ ให้ตายเถอะ
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเถอะ เราเองก็ต้องพักผ่อนด้วย”
“ขอรับองค์ชาย”
ขณะที่ลูคัสกับข้ากำลังกลับไปที่คฤหาสน์ เขาก็หันมาถามข้า
“องค์ชาย เราจะไม่กลับไปในดันเจี้ยนอีกงั้นเหรอขอรับ?”
"หา? เราจะไม่เข้าไปจนกว่าจะถึงการป้องกันเมืองครั้งถัดไป เจ้าถามทำไมหรือ?"
เป็นไปได้ไหมว่าเขาอยากจะไปที่นั่นบ่อยๆ? ถ้าพวกเขามีเวลาว่าง พวกเขาสามารถส่งทีมเพื่อหาค่าประสบการณ์และไปฟาร์มในจุดปลอดภัยได้อยู่แล้ว
“เราไม่จำเป็นต้องตรวจสอบว่าสัตว์ประหลาดชนิดใดจะโจมตีในครั้งนี้งั้นหรือขอรับ? เหมือนกับการสอดแนมครั้งก่อน?”
“อา ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าสงสัยแล้ว”
ลูคัสกำลังตั้งคำถามว่าจำเป็นต้องตรวจสอบฝูงสัตว์ประหลาดที่เกิดขึ้นจากทะเลสาบคล้ายกับที่พวกเขาทำก่อนหน้านี้ไหม ก่อนหน้านี้ ด้วยการสอดแนมฝูงสัตว์ประหลาด มันก็ทำให้พวกเขาทราบว่าต้องพบเจอกับชุดเกราะมีชีวิต
แต่
“เราได้ทำการสอดแนมเรียบร้อยแล้ว”
ครั้งนี้พวกเราสอดแนมไปแล้ว
ข้ากระพริบให้ลูคัสที่ยังคงสับสนอยู่
“ฝูงสัตว์ประหลาดที่จะบุกเข้ามาโจมตีเราคือกองทัพหนู”
"อะไรนะขอรับ? อึก...!"
เสียงถอนหายใจได้ถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากของลูคัส
กองทัพสัตว์ประหลาดที่ ’มหาศาล' ต่างถือกำเนิดจากอาณาจักรทะเลสาบ สัตว์ประหลาดเหล่านี้ที่ล้นออกมาจะอยู่ในพื้นที่สำรวจอิสระใต้ทะเลสาบ จากนั้นพวกมันก็จะข้ามธรณีประตูและพุ่งออกมาจากทะเลสาบ
สิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะคลืบคลานออกมาจากทะเลสาบและเข้าโจมตีเมือง
“สัตว์ประหลาดที่เราพบระหว่างการสำรวจอิสระคือสัตว์ประหลาดที่เราจะต้องเผชิญหน้าในการป้องกันครั้งต่อไป”
“เป็นเช่นนั้นเอง”
แม้ว่ามันจะถูกกำหนดแบบสุ่มในแต่ละครั้ง แต่การไปที่ดันเจี้ยนล่วงหน้าก็จะทำให้เรารู้ถึงชนิดศัตรูที่จะต้องสู้ด้วย
“ส่วนการป้องกันครั้งต่อไป คงต้องเตรียมเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดหนูพวกนี้ แน่นอนว่ามันคงจะไม่ง่ายนัก…”
ทว่าพวกเขามีเวลาพอสมควร
นอกจากนี้ หนูพวกนี้ยังรับมือได้ง่ายกว่าชุดเกราะมีชีวิตมาก
’เราจัดการมันได้แน่’
ขณะที่ข้าพยายามมองโลกในแง่ดี ข้าก็เปิดประตูทางเข้าคฤหาสน์
“พวกเรากลับมาแล้ว! อาหารเย็นและน้ำพร้อมหรือยัง ไอเดอร์?”
“โอ้ แหม แหม นายท่านกลับมาแล้วสินะขอรับ!”
ไอเดอร์รีบวิ่งออกมาจากในคฤหาสน์ทันที
“เรามีปัญหาใหญ่แล้วสิขอรับ!”
ไอเดอร์ดูสับสนยิ่ง
ข้าได้แต่กระพริบตาปริบๆ ตอบไป
ข้าคาดหวังว่าจะได้อาหารอุ่นๆ และน้ำอาบ แต่เหตุใดไอเดอร์จึงตะโกนออกมาด้วยความตกใจเช่นนี้
“เกิดอะไรขึ้นกัน? ใจเย็นๆ และอธิบายมา”
“เราไม่มีกำลังเสริมน่ะสิขอรับ!”
"...อะไรนะ?"
นี่มันกำลังพูดอะไรอยู่?
คำพูดของอีกฝ่ายได้ดังเข้ามาในหูของข้า ทำให้ข้าตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
“ไม่ว่าจะจากเมืองหลวงหรือแม้แต่จากเมืองใกล้เคียง! พวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่สามารถส่งกำลังเสริมใดๆ มาได้เลยขอรับ!”
มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย!
