นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 111
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 111
ดอเรียนมองดูการฝึกของราอนจากบนต้นไม้
"ว้าว...”
ในตอนแรกเขาแค่ต้องการที่จะยืนเฝ้าเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนไปรบกวนราอนเฉยๆ แต่เขาลืมจุดประสงค์นั้นไปแล้วและเอาแต่ชื่นชมเขา
'เขาแข็งแกร่งขึ้นหรือเปล่านะ?'
ดาบอันแหลมคมที่ฟันผ่านอากาศกับการเคลื่อนไหวที่ดูราบเรียบนั่น การผสมผสานที่เป็นธรรมชาติแสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของราอนเพิ่มขึ้นอีกขั้นหนึ่งจากตอนที่พวกเขาออกมาจากซีกฮาร์ท
'เป็นไปได้ยังไงนะ?’
สิ่งที่ราอนทำมีแค่เล่นการพนันจนพอใจ กินช็อกโกแลตมิ้นต์หลายอัน แล้วก็ขโมยของอย่างบุ่มบ่าม
ราอนแทบไม่ได้ทำอะไรเลยแต่เขากลับมีทักษะการใช้ดาบเพิ่มขึ้น
'หือ? เขาใช้ออร่าด้วยเหรอ?’
ดูเหมือนว่าราอนเริ่มจริงจัง เขารวบรวมออร่าของเขาออกมา พลังงานของเขาส่องแสงสีแดงอย่างชัดเจนเหมือนกับแสงแดด
"โห...”
ดอเรียนไม่สามารถหยุดความตื่นเต้นได้ จึงหยิบมันฝรั่งทอดกรอบที่เขาชอบออกมาจากกระเป๋าหน้าท้องแล้วกัดเข้าไป
ฟรึ่บ!
ราอนใช้ดาบเชื่อมดาว ทั้งๆ ที่ดอเรียนรู้เกี่ยวกับเทคนิคพวกนั้นแล้วแต่เทคนิคที่เขากำลังใช้ล้วนทรงพลังเกินกว่าเขาจะสกัดกั้นได้
ชิ้ง!
ทันใดนั้นวิถีของดาบสีแดงก็เปลี่ยนไปเป็นรุนแรง มันคือเขี้ยวแห่งความวิกลจริต วิชาดาบอันน่าสยดสยองที่เกือบจะฉีกจิตใจและร่างกายของเด็กฝึกหัดในสนามฝึกที่ห้าออกจากกัน
วืด!
การจับดาบเปลี่ยนไปอีกครั้ง ดอกไม้สีแดงเข้มเบ่งบานบนใบดาบ กลีบดอกไม้พลิ้วไหวเหมือนทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ร่วง พายุแห่งเปลวเพลิงที่ปกคลุมพื้นที่ทำให้ขนเขาลุกไปหมด
'ฉันคงป้องกันไม่ได้แน่เลย'
เขาฝึกฝนอย่างหนักเพราะนับถือราอน แต่เขาก็นึกภาพที่ตัวเองป้องกันมันไม่ออก เขามั่นใจว่าราอนคงแข็งแกร่งขึ้นตลอดเวลาแม้แต่ในตอนนี้ก็ด้วย
“เฮ้อ…”
ดอเรียนถอนหายใจและส่ายหัว
'อยากจะขอความช่วยเหลือจากเขาจัง'
ถ้าเขาได้ยืมความแข็งแกร่งของราอน เขาอาจจะทำ'สิ่งนั้น'ได้ก็ได้
อย่างไรก็ตาม…
เขาไม่กล้าบอกราอนเกี่ยวกับเรื่องนั้นจริงๆ
'ตอนแรกฉันแค่สนใจธรรมดา'
แม้จะมีสมาชิกของสายรองและสายตรงล้อเลียนเขา แต่ราอนก็มั่นใจราวกับไม่มีคำว่า'ยอมแพ้'ในพจนานุกรมของเขา ดอเรียนเข้าหาเขาเพราะสนใจในด้านนั้นของเขา
เมื่อดอเรียนได้สังเกตเขาอย่างใกล้ชิด เขาก็ตระหนักว่าราอนคือของจริง
ทั้งความสำเร็จและความกล้าหาญที่ไม่มีใครคาดคิด เขาได้รับการยอมรับจากทุกคนทั้งสายตรง สายรอง ครอบครัวขุนนาง และเด็กครอบครัวธรรมดา
แม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เด็กฝึกหัดสี่สิบสองคนในสนามฝึกที่ห้าก็ติดตามเขาอย่างสุดใจ
'เขาน่าทึ่งจริงๆ'
เมื่อดอเรียนเอามันฝรั่งทอดกรอบชิ้นที่สองเข้าปาก ราอนก็หันมา
“จะดูอยู่เฉยๆ เหรอ?”
“ฮะ? คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่?”
"เสียงกินขนมไง คิดว่าฉันจะไม่ได้ยินเหรอ?”
ราอนจ้องมันฝรั่งทอดกรอบที่เขาถืออยู่
“อ๊ะ!”
ดอเรียนยัดมันฝรั่งทอดที่เหลือเข้าไปในปากแล้ววิ่งไปหาราอน
“นายก็ควรฝึกเหมือนกัน”
"ครับ?"
“ฉันบอกให้ออกกำลังบ้าง นายไม่ได้จับดาบนานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
"เอ่อ ผมไม่เป็นไ..."
"ฝึก”
"ครับ!”
ดอเรียนพยักหน้าและชักดาบออกมา เขาแสดงดาบเชื่อมดาวเหมือนกับที่ราอนทำ
“ยืดแขนอีกหน่อย งอเข่า หายใจช้าลงประมาณ 25%...”
"ครับ!”
ดอเรียนจัดท่าทางตามคำแนะนำของราอน
ฟรึ่บ!
ลมที่พัดออกมาจากดาบนั้นแตกต่างออกไป
'อยู่กับเขาก็คงรอดตายแน่'
เขายืนยันความเชื่อมั่นของตัวเอง ความเชื่อมั่นที่ว่าเขาสามารถผ่านการทดสอบใดๆ ก็ได้ตราบใดที่เขาได้อยู่กับราอน
'เอ่อ... ยกเว้นปราสาทฮาบุนละกัน'
ที่นั่นน่ากลัวนิดหน่อย
...อันที่จริงก็น่ากลัวมาก
* * *
* * *
ราอนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้วและมุ่งหน้าไปยังถนนช่างฝีมือซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกสุด มันเป็นเวลาเช้าตรู่แต่ความร้อนจากโรงตีเหล็กก็กระจายไปทั้งถนน
'นึกถึงตอนนั้นเลย'
ความร้อนที่ทำให้เขาเหงื่อออก ทำให้เขานึกถึงตอนที่เขาฝึกฝนที่เตาถ่านของวัลแคน
'มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก’
เขาเกือบตายเพราะน้ำแข็งด้านในและความร้อนจากภายนอก
เฮอะ ราชาแห่งแก่นแท้แคยเจอความร้อนมากกว่านี้อีก ความร้อนที่ทำให้ข้าต้องกัดฟันอย่างรุนแรง...
ราธพ่นลมหายใจและพยายามขจัดความร้อนออกไป
“อืม...”
เขามองไปรอบๆ โรงตีเหล็กมีอาวุธต่างๆ จัดแสดงอยู่ รวมถึงดาบ กระบี่ หอก และอื่นๆ อีกมากมาย
'ของดีทั้งนั้น'
ดาบมีความสมดุลที่ดีระหว่างความแข็งแกร่ง ความคม และความสมดุล สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากความหลงใหลและหยาดเหงื่อของช่างตีเหล็กผู้มากความสามารถ
ดีรึ? นี่เจ้าตาถั่วหรือเปล่า? ใช้ตัดเล็บของราชาแห่งแก่นแท้ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ พวกมันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นอาวุธด้วยซ้ำ
'เล็บของแกทำจากเพชรรึไง?'
ราอนล้อเลียนและไปโรงตีเหล็กโรงต่อไป เขาบอกว่ามันดีแต่เขาไม่ได้บอกว่าจะซื้อ ดาบพวกนั้นไม่ได้เลวร้ายนักแต่ดาบที่เขาถืออยู่นั้นดีกว่า ดังนั้นมันจึงไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังมองหา
"คุณชาย"
ดอเรียนกำลังใส่ขนมเข้าปากหลังจากเดินสำรวจรอบๆ พักหนึ่ง
“ผมไม่เห็นโรงตีอาวุธที่เจ้าชายพูดถึงเลยครับ”
“มันคงไม่อยู่แถวนี้หรอก”
เกรียร์บอกเขาเมื่อวานว่ามันไม่มีป้ายบอกทางเข้าตรอก แปลว่ามันไม่ได้อยู่ติดถนนนี้
'ตรงนั้นเหรอ?’
มีตรอกแคบๆ อยู่ทางด้านขวา ที่แคบจนคนตัวใหญ่ยังแทบเดินผ่านไม่ได้ ดูจากความร้อนที่พัดมาจากทางนั้น คงจะเป็นโรงตีอาวุธที่เกรียร์พูดถึง
แคร้ง! แคร้ง!
พวกเขาเข้าไปในตรอกและได้ยินเสียงตีเหล็กดังออกมา ความร้อนก็รุนแรงขึ้นเช่นกัน
'ฉันมาถูกทางแล้ว'
เสียงตีเหล็กแสดงให้เขารู้ว่าที่นี่แตกต่างจากโรงตีเหล็กที่อื่นๆ ที่อยู่ติดถนนด้านนอก
เขามองไปที่อาวุธที่วางกองอยู่ด้านหน้าช่างตีเหล็กหลายคนในที่นี่ ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ขายของพวกนี้ เพราะพวกมันกระจัดกระจายอยู่อย่างรกๆ และไม่เป็นระเบียบโดยสิ้นเชิง
เขาหยิบดาบขึ้นมาเล่มหนึ่ง
'นี่มัน...'
มันไม่ได้ฉูดฉาดหรือซับซ้อน แต่ดาบกลับมีความสมดุลและความทนทานที่สมบูรณ์แบบ ความหนักของมันยังให้ความรู้สึกเหมือนว่าสามารถทนต่อการต่อสู้แบบไหนก็ได้
อืม สิ่งนี้ข้ายอมรับได้ แม้ว่ามันจะยังตัดเล็บเท้าของราชาแห่งแก่นแท้ไม่ได้ก็ตาม
เขาเมินเฉยต่อคำพูดไร้สาระของราธและมองหาดาบเล่มอื่น ทั้งดาบ กระบี่ หอกไปจนถึงกริช ทุกอย่างดีกว่าที่อื่นมาก
แคร้ง! แคร้ง! แคร้ง!
เขามองเข้าไปในโรงตีเหล็ก ชายชราผมขาวคนหนึ่งกำลังตีเหล็กจนพองตัวเหมือนหม้อ เขาไม่ยอมหยุดทำงานแม้จะสังเกตเห็นลูกค้าแล้วก็ตาม
'ช่างตีเหล็กทุกคนเป็นแบบนี้เหรอ?'
วัลแคนที่เขาพบที่เตาถ่านก็เป็นคนแบบนี้ ดูเหมือนช่างตีเหล็กจะมีความสามารถในการไม่สนใจคนรอบข้าง
'อย่างไรก็ตาม พวกนี้เป็นอาวุธที่ดีอย่างแน่นอน'
ดาบของที่นี่ดีกว่าตรงถนนมาก ดูเหมือนว่าเขามาถูกที่แล้ว
"ขอโทษนะครับ!"
ดอเรียนทนรอไม่ได้เลยตะโกนเรียกช่างตีเหล็ก
"คุณมีลูกค้า...”
"ดอเรียน..”
ราอนยังไม่ทันห้าม เสียงค้อนที่ทุบเป็นระยะๆ ก็หยุดลง
“อะแฮ่ม!”
ช่างตีเหล็กชราลุกขึ้นยืน เขาสูงเกือบถึงเพดาน กล้ามเนื้อของเขาก็ใหญ่โตพอๆ กับออร์ค
"ที่นี่ไม่รับลูกค้า”
เขาหันมาจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาล เขาดูเหมือนอสูรมากกว่าออร์คอีก
"อ๊าา!”
โดเรียนส่งเสียงและเริ่มตัวสั่นเมื่อสบตากับดวงตาของช่างตีเหล็กชรา
"ออกไป”
เขาโบกมืออันใหญ่โตของเขา แสดงถึงการไม่สนใจเรื่องเงินและลูกค้า
"มีคนแนะนำให้เรามาที่นี่"
"แนะนำ?”
ในที่สุดช่างตีเหล็กชราก็มองมาที่ราอน
“ท่านเกรียร์แนะนำผมมาว่าที่นี่มีช่างตีเหล็กเก่งๆ อยู่”
"เกรียร์? เกรียร์… ไม่มีทาง เธอหมายถึงเจ้าชายสามเหรอ?”
"ใช่ครับ"
“เด็กคลั่งดาบคนนั้นแนะนำที่นี่งั้นเหรอ? ไม่มีทางที่เขาจะ...หือ?”
ช่างตีเหล็กชราเอียงหัวมองร่างกายและแขนของราอน
"เธอเป็นใครกัน?”
"ครับ?"
"เธออายุเท่าไหร่แล้ว?"
"สิบห้า”
“เธออายุน้อยกว่าเกรียร์อีกนี่!”
ดวงตาของชายชราเบิกกว้าง
“เธอมีดาบออร่าตอนอายุสิบห้าได้ยังไง! เธอเป็นใครกันแน่?”
"คุณกำลังพูดถึงอะไร..."
“ฉันมองเห็นดาบในตัวเธอ มันยังไม่สมบูรณ์นักแต่มันเป็นดาบที่ใหญ่ คม และแข็งแกร่ง”
“อ่า…”
ราอนพยักหน้า มองดูดวงตาของชายชราที่กำลังดูระดับของทักษะดาบที่ราอนมี
เขาเป็นคนที่โดดเด่น สมกับที่ได้รับคำแนะนำมาจากเกรียร์
“เธอใช้ดาบออร่าในวัยนี้ได้ยังไง?”
"ผมแค่ฝึกฝนอย่างหนัก”
“ถ้าทุกคนไปถึงระดับนั้นได้ด้วยการฝึกฝนอย่างหนัก ทุกคนบนโลกนี้ก็คงกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไปหมดแล้ว คือแบบว่า... เธอคือนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดคนต่อไปของโอเว่นหรือยังไง?”
“ไม่ ผมไม่เกี่ยวข้องกับโอเว่น”
“อ่าฮะ ไม่ใช่นักดาบของโอเว่นจริงๆ ด้วย ความกดดันแบบนี้คือ...ซีกฮาร์ทใช่ไหม?”
"โอ๊ะ!”
คำตอบมาจากดอเรียนแทนที่จะเป็นราออน เขาอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
ช่างตีเหล็กที่เก่งกาจมักจะเป็นแบบนี้ พวกเขาสามารถบอกภูมิหลังของนักรบได้จากการมองเพียงอย่างเดียว ที่แดนปีศาจก็มีช่างตีเหล็กแบบนี้ ดาบของราชาแก่นแท้มี…
"ใช่ครับ"
ในเมื่อเขาถูกเปิดโปงแล้วเพราะดอเรียน ราอนจึงพยักหน้าและเพิกเฉยต่อเรื่องเล่าของราธเกี่ยวกับแดนปีศาจ
“สรุปแล้วเธอมาจากซีกฮาร์ทสินะ”
เขาหัวเราะแล้วก้าวถอยหลัง
“ผู้พิชิตแห่งแดนเหนือได้ปลุกสัตว์ประหลาดขึ้นมาแล้วสินะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนักดาบแบบเธอเลย”
"ผมชื่อราอนครับ”
เขาสมควรได้รับความเคารพจากราอนเพราะเขาสามารถวิเคราะห์ความแข็งแกร่งของราอนได้เพียงแค่มองดู ราอนแนะนำตัวเองโดยบอกเฉพาะชื่อจริง
"ฉันคูเบรัด ก็แค่ชายแก่ที่ทำเป็นแค่ถือค้อน”
“อ๊ะ!”
ราอนกลืนน้ำลาย คูเบรัด เจย์ตัน เขาเป็นหนึ่งในสุดยอดช่างตีเหล็กของทวีป เช่นเดียวกับวัลแคน เขาเป็นสุดยอดช่างตีเหล็กที่สร้างผลงานชิ้นเอกจำนวนนับไม่ถ้วนให้โอเว่นกับบัลการ์
“ทำไมคุณถึงมาอยู่ในที่แบบนี้…?”
ความจริงที่ว่าช่างตีเหล็กผู้ยิ่งใหญ่คนนี้อาศัยอยู่ในตรอกร้างนั้นน่าประหลาดใจพอๆ กับความจริงที่ว่าวัลแคนพยายามทำถ่านทองคำมานานกว่าสิบปี
“ฉันทำสิ่งที่อยากทำหมดแล้ว ก็เลยมาทำของพวกนี้เป็นงานอดิเรก”
เขาส่งสัญญาณให้พวกเขาเข้าไปข้างใน
"ล-แล้วผมล่ะ? คุณคิดยังไงกับผม?”
ดอเรียนเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วชี้ไปที่ตัวเอง
“หมายความว่าไง?”
“คุณเห็นดาบออร่าหรืออะไรก็แล้วแต่จากผมบ้างไหม?”
“อืมม.. หน้ากลม ตากลม แก้มบวม เธอน่าจะเป็นคนขี้ขลาด”
“เอ๋!”
ดอเรียนเดินสะดุดเมื่อโดนเขาพูดจี้จุด
ชายชราคนนี้เป็นนักทำนายที่แม่นยำดีนะ
'ใช่ไหมล่ะ?'
การสังเกตเห็นดาบออร่าของเขาก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าเขาจะรู้ด้วยว่าดอเรียนเป็นคนขี้ขลาด
ข้าอยากให้เขาเห็นใบหน้าอันสง่างามของราชาแห่งแก่นแท้ ข้ามั่นใจว่าเขาจะคุกเข่าลงและเริ่มบูชาข้าทันที
'ตลกจัง'
ราอนเยาะเย้ย เขาน่าจะพูดทันทีเห็นใบหน้าขาวโพลนของราธว่ามันเป็นปีศาจโรคจิต
เจ้า! ใบหน้าที่แท้จริงของราชาแห่งแก่นแท้ไม่ใช่ก้อนน้ำแข็งแบบนี้เสียหน่อย หน้าข้าเหมือนดอกไม้! เหมือนกับดอกไม้ที่เดินได้! ข้าหล่อเหลาที่สุดในแดนปีศาจ..
'อ๋อๆ เข้าใจแล้ว'
ราอนไม่สนใจเสียงกรีดร้องของราธและมองไปที่คูเบรัด
“แล้วทำไมเธอถึงมาหาฉันล่ะ?”
"พวกเรากำลังมองหาดาบ”
"ดาบ?"
“เราต้องมุ่งหน้าไปที่สนามรบอันโหดร้าย เรามาที่นี่เพื่อดาบที่แข็งแกร่งและคมกริบ”
“อืม เธออยากให้ฉันทำดาบให้เธอใช่ไหม?”
“ไม่ครับ ผมยังไม่ใช่นักดาบเต็มตัวแล้วผมก็สัญญากับใครบางคนไว้แล้วว่าจะให้เขาเป็นคนทำดาบเล่มแรกของผม”
“หือ?”
คูเบรัดชะงัก
“เธอบอกว่ายังไม่ได้เป็นนักดาบอย่างเป็นทางการเหรอ?”
"ครับ"
“เธอใช้ชีวิตมาแบบไหนกัน? เธอมีความสามารถขนาดนี้ทั้งๆ ที่เป็นเด็กฝึกหัดได้ไง…?”
เขานั่งลงบนกล่องไม้และบ่นว่ามันไร้สาระ
“ฉันไม่ได้เห็นสัตว์ประหลาดแบบนี้มานานแล้ว อืมม..วัลแคนจะเป็นคนทำดาบให้เธอใช่ไหม?”
“…”
“ฉันเดาถูกด้วย! ฉันได้ยินว่าเขาเกษียณไปแต่เขากลับมาแล้ว! อุฮ่าๆๆๆ!”
คูเบรัดนับรอยยิ้มของราอนเป็นคำตอบแล้วก็หัวเราะออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสัมพันธ์สักอย่างกับวัลแคน เขาแสดงออกเหมือนดีใจมาก
"ใช่แล้วๆ ฉันไม่แย่งนักดาบที่วัลแคนจับตามองไปหรอก”
เขายิ้มกว้างและผายมือออก
“เลือกได้เลย ทุกอย่างในนี้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างใส่ใจ มันช่วยเธอได้ทุกชิ้นแน่อน”
“ขอบคุณครับ”
"ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ดาบของฉันจะถูกใช้โดยเด็กหนุ่มที่อาจจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของทวีป”
คูเบรัดเริ่มยกขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นดื่ม
“ผ-ผมขอด้วยได้ไหมครับ?”
"อืมๆ ฉันอารมณ์ดีอยู่ดังนั้นฉันจะให้เธอด้วยหนึ่งชิ้นนะไอ้เด็กขี้ขลาด!”
“ฮึ่ย…”
ดอเรียนขมวดคิ้ว ราอนไม่ได้พูดอะไรแต่กำลังไล่มองดาบด้วยสายตาเป็นประกาย
“อืม…”
ราอนตรวจสอบดาบที่กองอยู่ทีละอัน
'ระดับสูงทั้งนั้นเลย'
แม้ว่าจะกองอยู่เหมือนไม่ตั้งใจทำ แต่พวกมันก็มีระดับที่สูงกว่าระดับแรร์เสียอีก เขาค่อนข้างพอใจกับของพวกนี้
'เล่มไหนดี... หือ?'
ขณะที่เขากำลังตรวจดูดาบเล่มยาวเล่มหนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ จากด้านซ้าย มันฟังดูเหมือนเสียงร้องไห้
โฮ!
เขาไม่ได้คิดไปเอง เขาวางดาบลงแล้วหันหน้าไปมอง
“หืม?”
มีกริชแปลกๆ วางอยู่ท่ามกลางดาบมากมายบนโต๊ะ กริชที่ปลอกและด้ามจับมีสีแดงกำลังส่งเสียงออกมา
