ตอนที่ 2 ชีวิตที่สิ้นหวัง

ตอนที่ 2 ชีวิตที่สิ้นหวัง

“เวรแล้วไง เวรแล้วไง เวรแล้วไง!”ทันทีที่ตั้งสติได้เขาก็รีบลุกขึ้น พร้อมกับรีบวิ่งหนีพวกตัวประหลาดนั่นอย่างสุดชีวิต ปากก็พึมพำพูดบ่นออกมาไม่หยุด

และเมื่อตัวประหลาดเหล่านั้นเห็นเขาวิ่ง มันก็รีบวิ่งไล่ตามเขาอย่างติดๆ พร้อมกับส่งเสียงคำรามออกมาดูน่ากลัว

เมื่อเขาได้ยินเสียงของพวกมันเขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที

“ทำไงดี.. ทำไงดี? คิดสิคิด!”

เขาพยายามที่จะระดมความคิดอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เขาก็ยังคิดไม่ออก ขณะที่สองขาของเขาก็ยังวิ่งต่อไปไม่หยุด

แต่อนิจจัง เขานั้นเป็นแค่คนธรรมดาที่แทบจะไม่เคยได้ออกกำลังกายเหมือนกับคนอื่นเขา

เขาวิ่งหนีไปได้ไม่นาน เหงื่อของเขาก็ไหลออกมาเต็มตัว พร้อมกับรู้สึกเจ็บที่ขาทั้งสองข้าง ทำให้เวลานี้เขาวิ่งได้ช้าลงจนแทบจะก้าวขาไม่ออกแล้ว

"แฮ่กๆ เหนื่อยจัง เหมือนจะก้าวขาไม่ออกแล้วสิเรา ตายแน่ๆๆ ถ้าพวกมันตามมาทัน มันจะต้องฆ่าเราตายแน่ๆ" เขาเริ่มรู้สึกสิ้นหวังเมื่อรู้สึกเจ็บที่ขาจนแทบจะก้าวต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกปวดหัวไปกว่านั้นก็คือ ดูเหมือนไอ้พวกก็อบลินนั่น มันจะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมดวิ่งไล่ตามเขามาแต่อย่างใด

พวกมันได้แต่วิ่งประกบหลังและซ้ายขวา สายตาของพวกมันที่มองมาที่เขาราวกับว่ากำลังมองมาที่เหยื่อ พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว

แม้เขาจะไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไร แต่แผนหลอกเด็กที่พวกมันใช้ เขาก็ดูออก

การที่พวกมันไม่เข้ามาจู่โจมเขาในทันทีทั้งๆ ที่สามารถทำได้ นั่นก็เพราะว่าพวกมันต้องการให้เขาวิ่งหนีจนเหนื่อยล้าและหมดแรงอย่างถึงที่สุดก่อน จากนั้นพวกมันก็จะเข้ามาเผด็จศึกโดยที่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านขัดขืนพวกมันอีกแล้ว

‘บ้าเอ้ย ไอ้พวกตัวประหลาดนี่ อย่ามาทำตัวฉลาดแบบนี้จะได้ไหม มันทำให้ฉันที่กำลังวิ่งหนีอยู่ก็เหมือนเป็นคนโง่เลยสิ’ เขาได้แต่บ่นตัวเองในใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองได้เสียรู้พวกมันไปแล้ว

หากเลือกได้เขาเองก็ไม่ได้อยากจะวิ่งหนีพวกมันแบบนี้แต่อย่างใด แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เขาไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแรง ไม่มีอาวุธสักชิ้น ประสบการณ์ต่อสู้ก็ไม่เคยมี และที่สำคัญคือเขากลัว!

ลองคิดดูสิว่า ถ้าอยู่ดีๆ มีคนบ้าถืออาวุธวิ่งมาเพื่อจะฆ่าพวกคุณ จะมีใครบ้างล่ะที่ไม่หนี? เขาไม่เคยเห็นข่าว มีคนใช้มือเปล่าชนะพวกใช้มีดได้สักคน เห็นแต่คนวิ่งหนีก่อนจะโดนพวกที่ใช้มีดไล่ตามมาเชือดจนบาดเจ็บหรือตายอย่างสยดสยอง

แม้ในโลกออนไลน์จะมีคลิปที่ผู้เชี่ยวชาญสอนเรื่องวิธีการป้องกันตัวจากของมีคม แต่แทบไม่เห็นข่าวว่ามีคนเคยเอาไปใช้จริงได้เลยแม้แต่น้อย

‘นนท์เอ๊ยนนท์ คิดเข้าสิ! ไม่งั้นเป็นแบบนี้ต่อไปนายได้ตายแน่ๆ อย่างน้อยที่สุด ก็โชคดีที่ในมือของพวกมันมีแค่ท่อนไม้ ไม่ใช่พวกอาวุธหรือของมีคม

หากอ้างอิงจากเกมพวกก็อบลินแล้ว พวกมันโคตรจะอ่อนแอเลย ตีไม่กี่ทีก็ตายแล้ว ยะ อย่าไปกลัวมัน! สู้สิ นนท์!! นายจะมาแพ้พวกมอนสเตอร์กระจอกแบบนี้ไม่ได้นะ’

เขาพยายามที่จะคิดเพื่อให้กำลังใจตัวเอง ในระหว่างที่คิดนั้นเขาก็ได้หันหลังไปมองดูพวกมันที่กำลังวิ่งไล่ตามมาอย่างติดๆ

"เฮ้ย! โอ๊ยยยยย เจ็บชะมัดเลย!!!"

และด้วยความที่ไม่ทันได้ระวัง ทำให้ในจังหวะที่กำลังก้าวเท้าวิ่งอยู่นั้น เท้าของเขาก็ได้ไปสะดุดเท่ากับรากไม้ใหญ่ทำให้เขาสะดุดล้มกลิ้งไปตามพื้นอย่างแรง

ตัวของเขากระแทกลงไปบนพื้นแข็งๆ ที่เต็มไปด้วยเศษหินและเศษไม้ มันทิ่มแทงตัวเขาทำให้เกิดบาดแผลเล็กๆ ตามใบหน้าและลำตัวเขาเต็มไปหมด ทำให้ในตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดและแสบผิวไปทั่วทั้งตัว

“เจ็บโว้ย! แฮ่กๆ” เขารู้สึกทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ จนตอนนี้เขาอยากจะร้องไห้ออกมาเสียแล้ว

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีเวลามาบ่นต่ออีกแล้ว เพราะตอนนี้พวกสัตว์นรกที่ไล่ตามเขามา มันได้หยุดวิ่ง และเดินหัวเราะเข้ามาหาเขา

ไร้ซึ่งวี่แววแห่งการช่วยเหลือ ในโลกบ้าๆ ที่ไม่น่าสนุกเลยสักนิด เขากำลังจะตาย โดยที่ยังไม่ได้ทันจะเข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

“บ้าเอ้ย บ้าเอ้ย! มันไม่มีทางเลยรึไง! โธ่เอ๊ย!! ถ้าได้สกิลอื่นที่ไม่ใช่สกิลงี่เง่าอย่างระบบเกมจีบสาว ล่ะก็ อย่างน้อยที่สุด เราก็คงไม่มาตายอย่างน่าสมเพชแบบนี้” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจ เพราะเขาลองศึกษาใช้สกิลนี้ตอนหนีมาตลอดทาง แต่มันกลับไม่มีอะไรออกมาเลย

ยังไม่ทันที่เขาจะได้บ่นอะไรมากไปกว่านั้น พวกตัวประหลาดมันก็เดินมาจนถึงเขาในที่สุด พวกมันมองมาที่เขา พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าเกลียด รอยยิ้มของมันทำให้เขารู้สึกขนลุกทั่วทั้งตัว

แต่ด้วยความโกรธ ความเหนื่อย และความเจ็บ ความหวาดกลัวที่เคยมีต่อพวกมัน ก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว และถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกโกรธและไม่พอใจแทน

“จะตายทั้งที งั้นก็ขอเอาพวกแกไปด้วยก็แล้วกัน!!” สิ้นคำพูด เขาได้กำเศษดินที่พื้นสาดใส่ตัวประหลาดที่อยู่ทางด้านซ้ายมือของเขา

และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด เศษดินเหล่านั้นมันได้กระเด็นเข้าไปโดนดวงตาของมัน และทำให้มันส่งเสียงร้องคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ

เขารีบลุกขึ้นทันที และคิดจะอาศัยโอกาสนี้ตรงเข้าต่อยที่ใบหน้าของมัน

แต่พอเขาลุกขึ้นปุ๊บ ก็รู้สึกเหมือนว่ามีของแข็งๆ ฟาดเข้าที่กลางหลังเขาอย่างแรง และนั่นก็ทำให้ร่างของเขา ต้องล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นอีกครั้ง

"โอ๊ย ไอ้เจ้าบ้านี่ เล่นทีเผลองั้นเหรอ โอ๊ยย!!" เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่อยู่ๆก็โดนไม้ฟาดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

และไม่ทันที่เขาจะได้ร้องหรือพูดอะไรต่อ พวกมันก็ใช้ท่อนไม้อีกอันหนึ่ง ฟาดลงมาที่หน้าอกของเขาต่อทันที จากนั้นพวกสัตว์ประหลาดทั้งสองตัวก็รุมตีเขา

เสียง ตุบ ตับ ตุบ ตับ! ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง พวกมันทั้งสองตัวได้รุมฟาดไม้ใส่ร่างของเขาอย่างไม่มีปราณี พวกมันช่วยกันฟาดแล้วฟาดอีก โดยที่ตัวของเขาเองนั้นก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้หรือขัดขืนอะไรได้

เขาได้แต่นอนนิ่ง พร้อมกับพยายามยกมือขึ้นมาบดบังใบหน้าและศรีษะของตัวเองไว้

หลังจากนั้นไม่นาน สัตว์ประหลาดตัวที่เขาสาดดินใส่นั้น มันก็เดินเข้ามาใกล้เขาพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะจับท่อนไม้ ฟาดมาที่เขาอย่างโกรธแค้น

ไม่นานร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยบาดแผล และเริ่มมีเลือดออกเต็มไปหมด ลำตัวใบหน้าแขนขา ทั้งตัวของเขายังคงถูกพวกมันทุบตีอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

และด้วยความรู้สึกเจ็บปวดมากมายที่เขากำลังได้รับ มันก็ทำให้น้ำตาของเขาค่อยๆ รินไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง

"ฮึกๆ... พอได้แล้ว ฮึกๆ" แม้เขาจะส่งเสียงร้องไห้ดังออกมามากเท่าไร สัตว์ประหลาดทั้งสามตัว ยังคงใช้ไม้ฟาดลงบนตัวเขาไม่หยุด

ตอนนี้เขานึกอยากจะให้พวกมันมีอาวุธคมอยู่ในมือ เขาอยากจะให้ความเจ็บปวดทรมานแบบนี้หมดไปโดยไว ด้วยความเจ็บปวดมากมายที่กำลังได้รับ เขาก็ได้ร้องขอชีวิตออกมาอย่างหมดหวัง

“ฮึกๆ พะ พอแล้วๆ ฉันขอโทษ ยะ อย่า ทะ ทำฉันเลย ฉันเจ็บ ฮึกๆ ปะ ปล่อยฉันเถอะนะ”

เขาพยายามพูดอ้อนวอนขอร้องพวกมัน พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนขอร้องพวกมันแค่ไหน พวกมันก็ไม่คิดจะหยุดมือเลยซักนิด สัตว์ประหลาดทั้งสาม ยังคงรุมตีเขาอย่างไม่ปราณี

พวกมันได้รุมตีเขาต่อไปอีกพักใหญ่ จนร่างกายของเขาเริ่มบอบช้ำ เลือดสีแดงไหลอาบไปทั่วตัวเขาจนเต็มไปหมด และในตอนนี้เขาไม่มีแรง แม้แต่จะอ้าปากพูดร้องขอชีวิตกับพวกมันอีกแล้ว

แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกเจ็บปวดทรมานมากมายแสนสาหัสเพียงไหน แต่เขาก็ยังไม่ตาย เขาทำได้แต่เพียงนอนรอความตาย และซึมซับกับความเจ็บปวดที่ได้รับ ราวกับกำลังตกนรกทั้งเป็นอยู่แบบนั้น

เขารู้สึกราวกับว่าตอนนี้ กระดูกทั้งร่างของเขาคงแตกละเอียดไปหมดแล้ว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ เลือดไหลนองตามตัวและเต็มพื้นรอบๆ เขาเต็มไปหมด

และในวินาทีที่เขาคิดว่าตัวเองคงใกล้จะหมดลมหายใจ อยู่ๆ เสียงรอบข้างได้เริ่มหายไป

สิ่งที่มองเห็นก็มีเพียงแต่ภาพพวกมันสามตัวที่กำลังรุมตีเขาอยู่ และอาจจะเพราะเลือดได้ไหลไปบดบังดวงตาของเขา ทำให้ภาพที่เขามองเห็นมันมีแต่สีแดงของเลือด

‘ไม่ไหวแล้ว รีบฆ่าฉันให้ตายสักทีเถอะ..’ เขาคิดในใจอย่างทรมาน

และในระหว่างที่เขากำลังนอนรอความตายด้วยความสิ้นหวังอยู่นั้นเอง เขาก็เห็นภาพเป็นเงารางๆ ว่า หัวของพวกมันตัวหนึ่งได้ถูกดาบฟันจนขาด เขาเห็นได้เพียงเท่านั้นสติของเขาก็ได้ดับวูบลงไป..

つづく