Return journey
ฮิวจ์และเฟิงที่เล่นกันอย่างบ้าคลั่งมาสองสามวัน กำลังเก็บกระเป๋าอยู่ในขณะนี้ และพวกเขากำลังจะกลับเมืองหลวงในวันรุ่งขึ้น
ไม่กี่วันนี้เรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดสำหรับฮิวจ์ในรอบหลายปี กับเจ้านายผู้ชายและพ่อผู้หญิงที่รักเขา ช่วงนี้ความสุขดูเหมือนจะอยู่ในเมฆ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฮิวจ์เห็นว่าเจินลี่ยิ้มมากขึ้น ทุกวัน ใบหน้าของเขาแดงและร่าเริง และดูเหมือนเขาจะอายุน้อยกว่าสองสามปีเมื่อเขามีความสุขทุกวัน
แต่สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจมากที่สุดก็คือมันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฮิวจ์ที่กำลังจัดเสื้อผ้าก็อารมณ์ดี เขาฮัมเพลงเป็นครั้งคราว เมื่อได้ยินฮิวจ์ฮัมเพลง เขาก็เข้าร่วมด้วย
ด้วยความสามารถพิเศษมากมายในมือ เจิ้นลี่ยืนอยู่นอกประตู คู่หนุ่มสาวที่กำลังฟังเพลงฮัมในห้องยิ้มและส่ายหัว หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เคาะประตู
เจิ้นหลี่ยื่นบรรจุภัณฑ์ในมือของเขาแล้วพูดว่า "นี่เป็นอาหารจานพิเศษบางอย่างของที่นี่ มันอร่อยจริงๆ มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ด้วย ฉันจะนำบางส่วนมาที่นี่เพื่อให้คุณนำกลับเมืองหลวง “
ในอวกาศระหว่างดวงดาวนี้ไม่มีอะไรดีเลย แต่เนื่องจากมันอยู่ใกล้ทะเล ผลิตภัณฑ์พิเศษจึงมักเป็นอาหารทะเล
เฟิงจ้าวรับมันไว้อย่างมีความสุขและพูดอย่างไม่ลดละ: "ยังเป็นพ่อผู้หญิงที่คิดแบบนั้น ผมจะจัดการให้ฮิวจ์เมื่อถึงเวลา"
เจิ้นหลี่ตอบด้วยรอยยิ้มแล้วออกไป ปล่อยให้พวกเขาจัดเสื้อผ้าต่อไป เพื่อที่เขาจะได้ไม่รบกวนอารมณ์ที่ดีในการร้องเพลงของพวกเขา
ฮิวจ์ไม่คาดคิดว่าเจิ้นลี่จะได้ยินเขาร้องเพลง แต่เขาก็แปลกใจเช่นกันที่ดูเหมือนเขาจะร้องเพลงตอนที่ยังเป็นแมลงตัวน้อย
เขาส่ายหัวโดยคิดว่าเขาต้องมีความสุขเกินกว่าจะทำสิ่งนี้ นั่นเป็นคำอธิบายที่ดี
ในเวลานี้ ฮิวจ์แอบชำเลืองมองเฟิงจ้าวและในขณะที่เฟิงจ้าวกำลังจัดรายการพิเศษ เขาก็แอบยัดเสื้อผ้ากระต่ายน่ารักไว้ในกระเป๋าเดินทาง เขาไม่ต้องการให้เฟิงจ้าวค้นพบชุดนี้ตอนนี้ หรือรอจนกว่าคุณจะถึงบ้าน
เฟิงจ้าวมองดูพัสดุที่เจิ้นหลี่มอบให้เขาแล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ซิอุส มีกุ้งอยู่ในนั้น กลับไปแล้วผมจะทำโจ๊กกุ้งให้คุณดื่ม"
คำพูดที่จู่ๆ ของเฟิงจ้าวทำให้ฮิวจ์ตกใจ และล็อคกระเป๋าเดินทางอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขากลับมาเป็นปกติ
ฮิวจ์: "โอเค ฉันชอบกินทุกอย่างที่พระเอกทำ" ฮูสตันหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า "กล่องนี้เต็มแล้ว ดังนั้นใส่ของพิเศษเหล่านี้ลงในกล่องนั้น" หลังจากพูดแล้วเขาก็ยกกล่องอีกใบ มามากกว่า
ทันใดนั้น เฟิงจ้าวดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ เขาจึงรีบหยิบกล่องมาและพูดว่า "ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง คุณสามารถลงไปชั้นล่างแล้วไปกับแม่สามีของคุณก็ได้ เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้"
ฮิวจ์พูดถูกเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างเกือบจะเต็มไปหมดแล้ว เขาจึงพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจะลงไปชั้นล่าง"
เมื่อเห็นฮิวจ์ปิดประตู เฟิงจ้าวก็ถอนหายใจลึก ๆ “มันอันตราย เสื้อผ้าชุดนี้ที่ซื้อให้ฮิวจ์ถูกซ่อนอยู่ข้างในและเกือบจะถูกค้นพบแล้ว”
เฟิงจ้าวเปิดกล่องและมองดูชุดสูทหล่อๆ ที่อยู่ข้างใน โดยจินตนาการว่าฮิวจ์ต้องหล่ออยู่ในนั้น อิอิอิ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน มันจะต้องส่องแสงมากกว่าภายใต้แสงไฟ
ที่นี่เฟิงจ้าวจมอยู่กับจินตนาการของตัวเองอย่างมีความสุข และไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้
…
ชั้นล่าง
เมื่อเขาลงมาชั้นล่าง เขาเห็นเจินลี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง และจู่ๆ ฮิวจ์ก็เศร้าใจ พ่อเขาดูโดดเดี่ยวมากในขณะนี้
คราวนี้ทันทีที่เขาและนายชายจากไป พ่อผู้หญิงก็จะอยู่คนเดียวอีกครั้ง
ฮิวจ์เดินไปหาเจิ้นลี่แล้วตัดสินใจลองอีกครั้ง เขาพูดเบาๆ “พ่อผู้หญิงไม่ไปกับเราจริงๆ เหรอ?คุณไม่ต้องกังวลอะไร เพราะพระเอกพูดแล้ว เขาก็จะไม่สนใจ”
การแสดงออกของเจิ้นลี่เปลี่ยนจากมึนงง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า: "ฉันรู้ว่าเขาเป็นฮีโร่พิเศษ ฉันอยากจะไปกับคุณด้วย แต่เสี่ยวเป่าคุณยังไม่ได้ท้องกับหนอน พ่อผู้หญิงไม่ได้ อยากรบกวนชีวิตคุณเร็วเกินไป คุณโชคดีมากที่ได้พบกับฮีโร่ที่ดี แต่ควรมีหนอนอยู่ในครอบครัวจะดีกว่า ฉันจะไปที่นั่นเมื่อคุณมีหนอน และฉันอยากเห็นหนอนเร็วกว่านี้ "
ฮิวจ์รู้ดีว่าเมื่อเจินลี่ปฏิเสธ เขาคงคิดถึงเรื่องเหล่านี้ เขาเศร้าเล็กน้อยและเขาเข้าใจความคิดของแม่ของเขา
เขาและพ่อผู้หญิงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในอดีต ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะสบายดีในตอนนี้ แต่พ่อที่เป็นผู้หญิงก็ยังคงคิดถึงตัวเองมากขึ้นในอนาคต
ฮิวจ์นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ เจิ้นลี่เหมือนหนอนตัวน้อย ฝังหัวของเขาไว้ในอ้อมแขนของเจิ้นลี่แล้วร้องไห้เบา ๆ
เจิ้นลี่ลูบหลังของฮิวจ์อย่างอ่อนโยน ราวกับย้อนกลับไปเมื่อเขายังเป็นเด็ก ตอนที่พวกเขาถูกใส่ร้ายและถูกทอดทิ้ง และฮิวจ์ก็รู้สึกผิดในอ้อมแขนของ เจิ้นลี่เช่นกัน
แต่ที่ต่างกันคือตอนนั้นฮิวจ์ตัวน้อยโตขึ้น...
เขาไม่รู้ว่าเมื่อใดที่เฟิงจ้าวซึ่งยืนอยู่ด้านข้างฟังการสนทนาของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินจากไป เป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้ฮิวจ์ระบายออกไปเล็กน้อย ดังนั้นอย่าเข้ามารบกวนพวกเขา และปล่อยให้พ่อและลูกชายของพวกเขาดูแลความคับข้องใจของพวกเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ระบายออก
วันถัดไป.
เฟิงจ้าวมองไปที่เจิ้นหลี่และพูดเศร้า ๆ ว่า: "ท่านพ่อ กลับไปก่อน อีกสักครู่เราจะขึ้นเรือแล้ว" เฟิงจ้าวไม่อยากให้เจิ้นหลี่มองดูแผ่นหลังของตัวเองและฮิวจ์จากไป ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้เจนกลับไปก่อน
เจิ้นหลี่เข้าใจความคิดของเฟิงจ้าวด้วย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไป และฉันจะดูแลฮิวจ์เมื่อเขาตั้งท้องไข่หนอน"
เขาไม่ต้องการที่จะมองดูพวกเขาจากไป ความรู้สึกนั้นเจ็บปวดเกินไป
ฮิวจ์หน้าแดง
หลังจากพูดแล้วก็มองไปที่เฟิงจ้าวและฮิวจ์แม้ว่าเธอจะลังเลใจมาก แต่เธอก็กลั้นตาไว้และจากไป
ฮิวจ์เศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแผ่นหลังของแม่ เมื่อมีมือคู่หนึ่งแนบอยู่กับฮิวจ์
เฟิงจ้าวรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นท่าทางเศร้าของฮิวจ์ เขาเอื้อมมือไปตบไหล่ฮิวจ์เบาๆ และปลอบโยน “อย่าเศร้าไปเลย พวกเราจะพบพ่อเมื่อเรามีวันหยุด”
ฮิวจ์มองเข้าไปในดวงตาของแมลงตัวผู้ หัวใจของเขาขมขื่น สำลักในการตอบสนอง
ในเวลานี้ สิ่งที่เกิดขึ้นที่ฝั่งของฮิวจ์นั้น มีแมลงตัวผู้มองเห็นอยู่ไม่ไกลนัก และแมลงตัวผู้ก็กำหมัดแน่น
“เอาล่ะ ฮิวจ์ คราวที่แล้วฉันไม่ได้ให้คุณอยู่กับฉัน และฉันก็ถูกแมลงอื่นๆ เยาะเย้ยมาระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว ดูเหมือนว่าจะถึงเวลากดดันคุณแล้ว”
ในขณะนี้ ลอร์ดผู้กล้าหาญที่มีใบหน้าดุร้ายคือผู้มีคุณธรรมที่นึกถึงคุณธรรมทางทหารของฮิวจ์
ครั้งสุดท้ายที่เขาไม่ได้แต่งตั้งฮิวจ์เป็นคนรับใช้หญิงของเขา เต๋อจงถูกผู้ชายในแวดวงชนชั้นสูงเยาะเย้ยมาเป็นเวลานาน และแน่นอนว่าผู้ชายคนอื่นๆ ในครอบครัวก็ถือโอกาสเยาะเย้ยเขา
ทุกคนบอกว่าเมื่อพวกเขาอยากตาย ครอบครัวก็เลือกที่จะแต่งงานกับฮิวจ์ และพวกเขาสามารถพาเขากลับบ้านได้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุดแล้ว ความดีความชอบทางการทหารของฮิวจ์ก็คือใบหน้าของพวกเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่ครอบครัวขุนนางปลอมเหล่านี้ให้ความสำคัญมากที่สุด
ฮิวจ์และเฟิงจ้าวซึ่งได้ขึ้นเรือที่นี่แล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเผชิญอะไรต่อไปเมื่อพวกเขากลับมาสู่เมืองหลวงอีกครั้ง
พวกเขานั่งอยู่ในที่นั่งของพวกเขา เมื่อเห็นว่าฮิวจ์ยังคงเศร้า เฟิงจ้าวก็รีบหาหนังตลกมาให้เขาดูด้วย หลังจากให้ความสนใจ เฮ่อเฟิงจ้าวก็มองเขาด้วยรอยยิ้ม
