Hongda's Jealousy
ฮิวจ์นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และเฟิงจ้าวก็นั่งข้างเตียงแล้วจับมือของเขาไว้ มองฮิวจ์อย่างเป็นทุกข์
ทันใดนั้นเขาก็จับมือของเขา จากนั้นดวงตาของฮิวจ์ก็ค่อยๆ เปิดขึ้นครึ่งหนึ่ง
เฟิงจ้าวเห็นว่าฮิวจ์มีปฏิกิริยา จึงรู้สึกเหมือนกดกริ่งเรียก "ฮิวจ์ ฮิวจ์ คุณเป็นยังไงบ้าง"
เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของฮิวจ์ เฟิงจ้าวก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาแตกสลาย
ฮิวจ์ลืมตาด้วยความงุนงง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติ
ในเวลานี้ แพทย์ก็รีบไปที่วอร์ด ถ่ายรูป ฮิวจ์พร้อมกับเครื่องมือ และอ่านรายงานที่วิเคราะห์ด้วยเครื่องมืออยู่พักหนึ่งแล้วบอกว่า
"ไม่มีอะไร แค่เสียเลือดมาก พักผ่อนและ กินอะไรเพื่อเติมเลือด หากไม่ใช้ครีบกระดูกเป็นเวลา 3 เดือน ก็จะค่อยๆ ดีขึ้น นอกจากนี้บาดแผลบนใบหน้ายังเป็นพิษเล็กน้อยและผิวหนังบนใบหน้าก็อ่อนแอ . "
ใช่ ฮิวจ์รีบสัมผัสใบหน้าของเขา ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าใบหน้าของเขาเจ็บจึงถามหมอว่า
"จะมีแผลเป็นไหม ฉันอดทนได้ด้วยยาแรงๆ" เขาดูไม่ดีเลย จะทำอย่างไรถ้าหน้าแตก.
“หมออย่าฟังเขานะ ฮิวจ์ อย่าตกใจ ฉันชอบทุกอย่างที่คุณทำ” หลังจากพูดแล้วเขาก็จับมือเขาแล้วบอกว่าอย่าจับหน้าเขา
หมอ: ผมก็เป็นแค่หมอ ทำไมคุณถึงแสดงความรักต่อหน้าผมล่ะ
“ไอ~ ไม่หัก ไม่เป็นพิษเกินไป และก็ไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้อีกเดือนกว่าๆ ไม่เป็นไร ฉันจะไปหออื่นเป็นรอบก่อน แค่กดกริ่ง” หลังจากพูดจบหมอก็เดินออกไป
แค่จังหวะมันใหญ่ไปหน่อยเหมือนไม่อยากแสดงความรักแล้ววิ่งหนีไป
หลังจากฟังคำพูดของแพทย์ หัวใจที่ห้อยต่องแต่งของฮิวจ์ก็ปล่อยไปเช่นกัน จากนั้นฮิวจ์ก็สังเกตเห็นว่าหงต้าซึ่งยืนอยู่ข้างหลังกำลังมองเขาด้วยฟันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“พล.ต.สบายดีครับ” หงต้า ก้าวไปข้างหน้าและบอกว่าเขาสงสัยว่าทำไมฮิวจ์จึงไม่ตายภายใต้กรงเล็บของสัตว์ต่างดาว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่กี่วันของ Starship เมื่อทุกคนคุยกันว่าเฟิงจ้าวชื่นชอบฮิวจ์อย่างไร เขาแทบจะคลั่งด้วยความอิจฉา เดิมทีเขาคิดว่าฮิวจ์จะพังทลายในครั้งนี้ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะดีขึ้นในหนึ่งเดือน และเฟิงจ้าว เขาไม่สนใจเลยที่ฮิวจ์จะเสียโฉม
เมื่อเห็นว่าฮิวจ์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เขารู้สึกว่าฮิวจ์จงใจแสร้งทำเป็นจองหอง เป็นหนอนที่ไม่ดีเท่าตัวเขาเอง ทำไมเขาไม่แม้แต่จะมองดูตัวเองเลย
“พล.ต. สัตว์ต่างดาวทั้งเก้าตัวนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว และฉันเกือบจะมีเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับการสืบสวน แต่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับคุณ”
หงต้า เห็นว่าฮิวจ์เพิกเฉยต่อเขาและไม่สนใจเขาเมื่อกี้ ตื่นขึ้นมาและจงใจทำให้เขาหงุดหงิดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
เมื่อมองน้ำเสียงที่มีความหมายของฮงดา เขาก็ไม่พอใจเล็กน้อย: คุณกำลังพูดถึงอะไร ทำไมคุณไม่ตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้เจอฮิวจ์
“จริงเหรอ? ฉันไม่รู้ว่ามันเกี่ยวอะไรกับครอบครัวของฉัน ฮิวจ์” เฟิงจ้าวถามอย่างไม่พอใจ เหตุใดผู้มีชื่อเสียงผู้โด่งดังคนนี้จึงไม่เดินทางไปยังสมัยโบราณของโลกโบราณเพื่อไปที่พระราชวังเพื่อต่อสู้!
เพื่อให้รู้สึกถึงการปรากฏตัวต่อหน้าเฟิงจ้าวหงต้าจึงปรับโทนเสียงของเธอทันที:
"คราวนี้เมื่อสัตว์ร้ายวิ่งอย่างดุเดือดในครั้งนี้ มันเกิดจากตระกูลเต๋อ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นชนชั้นสูงแต่ก็น่าเสียดายที่ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่มีแมลงร้ายแรงในกลุ่มครั้งสุดท้ายที่ชายชาวเยอรมันและจีนต้องการแต่งงานกับฮิวจ์ก็เพื่อแสวงหาประโยชน์ทางทหารเพื่อรักษาเกียรติของครอบครัว แต่สุดท้าย ครอบครัวของพวกเขาก็นำยาเหล่านี้มาและต้องการแลกเปลี่ยนกับดาวดวงอื่นเพื่อให้ได้ผลประโยชน์ เพื่อบริษัทของครอบครัวจะได้อยู่ต่อไปได้ "
เป็นเต๋อจงคนนี้อีกแล้ว เฟิงจ้าวรู้สึกเสียใจเมื่อได้ยินชื่อ: "ฟังเสียงของคุณสิ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นเมื่อฮิวจ์แต่งงานกับเต๋อจงเหรอ?"
หงต้า: "แน่นอนว่าอุบัติเหตุครั้งนี้ร้ายแรงมาก ถ้า..."
ก่อนที่หงต้าจะพูดจบ เฟิงจ้าวก็ขัดจังหวะแล้วพูดว่า "นั่นคือสิ่งที่เขาสมควรได้รับ ฮิวจ์ไม่ใช่เป้าหมาย และการแต่งงานที่ได้รับการส่งเสริมตามจุดประสงค์ก็ไม่ควรเกิดขึ้น ยิ่งกว่านั้น อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดขึ้นเอง และ มีไว้เพื่อผลประโยชน์ การวิจัยเกี่ยวกับสารอันตรายเช่นนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้”
เฟิงจ้าวรู้สึกว่าหนอนชนิดนี้สมควรได้รับมัน ว่าถนนที่ดีไม่ควรหลงทาง และหนอนตัวอื่นๆ ควรถูกตำหนิเมื่อมีบางอย่างผิดพลาด หนอนเห็นแก่ตัวที่กล้าทำแต่ไม่กล้าทำก็สมควรได้รับมัน
"แต่..." หงต้าต้องการพูดอะไรบางอย่างที่เฟิงจ้าวขัดจังหวะเขา
"ครอบครัวของฉัน ฮิวจ์ เพิ่งตื่น และงานของเขาก็เสร็จสิ้นแล้ว การสืบสวนเป็นกิจการพลเรือนของคุณ"
หลังจากนั้นเขาก็ได้ร้องขอ ท่าทางหงต้ากัดริมฝีปากล่างของเธอแล้วเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ
เดิมทีเขาคิดว่าเฟิงจ้าวก็เป็นผู้ชายเช่นกัน และควรมีความคิดแบบเดียวกับตัวเขาเอง ซึ่งเป็นวิกฤติในครอบครัวที่ผู้หญิงสามารถแก้ไขได้ น่าเสียดายที่ เฟิงจ้าวไม่ใช่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัวและหยิ่งยโสของ Zerg
เขาจะไม่ยืนหยัดในมุมมองของ Zerg ลองคิดดูสิ
คราวนี้หงต้ามองเห็นได้ชัดเจนจริงๆ สำหรับเฟิงจ้าว เขาไม่ได้เล่นตั้งแต่แรก และทุกสิ่งที่เขาทำก็เหมือนเป็นเรื่องตลก น่าเสียดายที่เขาไม่เต็มใจที่จะทำในสิ่งที่ทำได้ และจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เฟิงจ้าวบีบและมือวางลง "ซิอุส นอนพักเถอะ ฉันจะไปซื้อตับหมูมาทำซุป แล้วตับหมูจะชดเชยเลือด คราวนี้คุณเสียเลือดมากเกินไป ดังนั้นคุณต้องชดเชยมัน"
ฮิวจ์นอนอย่างเชื่อฟังบนเตียงในโรงพยาบาล พร้อมยิ้มอย่างงี่เง่าเล็กน้อย เขามีความสุขมากที่ทุกสิ่งที่เฟิงจ้าวพูดในวอร์ดในวันนี้อยู่ข้างเขา เขาคิดเกี่ยวกับมันและสัมผัสใบหน้าของเขารู้สึกหวานในใจ .
เดิมที หลังจากที่รู้ว่าใบหน้าของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาก็กลัวมากว่าเฟิงจ้าวจะไม่ชอบ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเฟิงจ้าวไม่เพียงแต่ไม่สนใจ แต่ยังจูบเขาเมื่อกี้ด้วย
โทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อฮิวจ์นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง
"พล.ต.ฮิวจ์ ฉันชื่ออาดองเกอร์ คุณทำหน้าที่จับกุมเสร็จสิ้นแล้ว และที่เหลือให้กรมพลเรือนได้"
ฮิวจ์: "ใช่"
“ครั้งนี้ ฉันซาบซึ้งใจมากต่อกองกำลังของดาราทุนของคุณ ไม่เช่นนั้นงานตกแต่งจะไม่เสร็จเร็วขนาดนี้”
ใบหน้าของฮิวจ์อ่อนลง: "ไม่มีอะไร นี่คือสิ่งที่เราควรทำสำเร็จ"
“อา ยังไงก็ตาม ฉันเพิ่งกลับมาจากกรมพลเรือน ฉันคิดว่าพลโทของคุณชื่อหงต้าดูเหมือนจะเป็นศัตรูกับคุณ ดูเหมือนว่าครอบครัวที่เกี่ยวข้องในครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับคุณและเขาไม่อนุมัติ การหาประโยชน์ทางทหารของคุณในครั้งนี้”
“คุณกำลังพูดถึงตระกูลเต๋อ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของดาราดัง แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน และไม่ใช่เขาที่เป็นคนสุดท้ายในเรื่องคุณธรรมทางการทหาร”
อาดองเกอร์หยุดชั่วครู่หนึ่ง: "ถ้าพลตรีฮิวจ์มีอะไรหลังจากนั้น ตราบใดที่ฉันช่วยได้ คุณก็พูดมาได้เลย"
หลังจากเหตุการณ์นี้อาดองเกอร์ชื่นชมฮิวจ์ มากและคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่จะตีสนิทฮิวจ์ยังคิดว่าอาดองเกอร์เป็นหนอนที่ดีและตอบตกลงทันที
…
ในเวลานี้ ประตูถูกเปิดออก และเฟิงจ้าวก็เข้ามาพร้อมกับถังเก็บความร้อนสองใบ
เฟิงจ้าวยกเตียงขึ้น หยิบโต๊ะตัวเล็กมาวางอาหาร จากนั้นชามขนาดต่างๆ ก็เต็มโต๊ะเล็กทั้งหมด
“นี่คือซุปตับหมูบำรุงเลือด นี่คือซี่โครงหมูและปลาที่คุณโปรดปราน แล้วก็เครื่องเคียงอีกสองสามอย่าง นี่คือผลไม้ และอีกอย่างคือมีโจ๊กหนังกุ้งชามเล็กด้วย”
“ข้าวต้มกุ้ง?” ฮิวจ์ถามด้วยความสงสัย
“เฮ้ ฉันเอาสิ่งนี้มาจากบ้าน เกรงว่าคราวนี้จะอยู่นาน ฉันเอานิดหน่อยมาปรุงให้คุณ ไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้จะถูกค้นพบเร็วขนาดนี้ มัน สุกแล้ว”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ฮิวจ์ก็กอดเฟิงจ้าวทันที ฮีโร่ของเขามักจะนึกถึงตัวเองเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“โอเค โอเค~ กินข้าวกันก่อน ทำไมล่ะ? อยากให้ฉันป้อนไหม? มีแมลงอะไรนิดหน่อย” เฟิงจ้าวพูดขณะที่เขาวลูบไปตามผมของฮิวจ์
ฮิวจ์เงยหน้าขึ้นและดูน่าสงสารเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ฉันเป็นหนอนตัวน้อยและฉันอยากให้ฮีโร่ให้อาหารมัน"
แอนเวนและอาเธอร์ที่มาเยี่ยมถึงกับพาอาดองเกอร์ไปยืนที่ประตูไม่เข้าหรือออกด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย พวกเขาไม่ได้คาดหวังจริงๆ ว่าฮิวจ์จะทำตัวเหมือนเด็กเหลือขอที่เอาแต่ใจของเฟิงจ้าว แต่ดูเหมือน ว่าเฟิงจ้าวจะค่อนข้างมีประโยชน์
ฮิวจ์มองอย่างเขินอายเมื่อเห็นแมลงทั้งสามตัวยืนอยู่ที่ประตูและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงจ้าว
“ทุกคนมาที่นี่เพื่อพบฮิวจ์ เข้ามาเร็วเข้า” เฟิงจ้าวไม่ได้รู้สึกเขินอายและทักทายพวกเขาอย่างอบอุ่น
อันเว่นเดินไปที่เตียงของฮิวจ์แล้วพูดว่า "พล.ต. ยาพิษที่เป็นอัมพาตในตัวทุกคนได้รับการแก้ไขแล้ว ยกเว้นอาการร้ายแรงบางอย่างที่ได้รับการรักษาแล้ว"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮิวจ์ก็ถามอย่างจริงจังทันทีว่า "ครั้งนี้มีแมลงได้รับบาดเจ็บกี่ตัว?"
อาตงเอ๋อรับทันที: "แมลงสามสิบหกตัวได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนคนอื่น ๆ ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ทหารหญิงของเราฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว และอาการบาดเจ็บเล็กน้อยทั้งหมดก็หายเป็นปกติในเวลานี้ แม้ว่าตอนนี้คุณจะสาหัสแล้วก็ตาม แต่ก็ต้องขอบคุณคุณจริงๆ . .”
“นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ แต่จะใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนกว่าปีกกระดูกของฉันจะฟื้นตัว”
“เอกสารสำหรับคุณออกแล้วข้างต้นโดยระบุว่าเป็นทหารบุญระดับเฟิร์สคลาส เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ปีกกระดูกหากเกิดอุบัติเหตุจะไม่โอนให้กับคุณ คุณสามารถดำเนินการต่อได้เมื่อหายดี” "
อาเธอร์พูดแล้วหยิบเอกสารในมือไปหาฮิวจ์
ฮิวจ์ไม่แปลกใจที่เขาไม่จำเป็นต้องไปปฏิบัติภารกิจใดๆ ในระหว่างที่กระดูกโบนวิงได้รับบาดเจ็บ
หลังจากลงนามแล้ว เขาก็มอบเอกสารให้อาเธอร์
“โอเค โอเค ไม่มีอะไรจะกินก่อน” เฟิงไม่มีอะไรทำ เขาจึงขอให้ฮิวจ์กินข้าวก่อน
อาเธอร์: "งั้นเราไปกันก่อน หลังจากนั้นไม่กี่วัน อาการบาดเจ็บของนายพลก็คงที่และเขาก็สามารถกลับเมืองหลวงได้"
หลังจากที่แมลงทั้งสามตัวจากไป ฮิวจ์และเฟิงจ้าวก็เริ่มโหมดการกินแบบเหนียวๆ แล้ว
มันเป็นแบบที่คุณให้อาหารฉันและฉันให้อาหารคุณ
