อดีต 2

รู้ตัวอีกทีโรงเรียนก็เปิดแล้วยังโชดดีที่พ่อของฉันนั้นยังส่งค่าเลี้ยงดูมาให้อยู่ ทำให้ชีวิตของฉันนั้นไม่ลำบากจนเกินไป

“เอาล่ะ ช่างเรื่องที่ผ่านมา แล้วไปสนุกกับชีวิตในโรงเรียนดีกว่า”ฉันพูดให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะพยายามก้าวเดินต่อไป

คุณย่าเคยบอกฉันไว้ว่าช่วงชีวิตตอนเป็นนักเรียนเป็นชีวิตที่ดีที่สุด และแกก็มักจะเล่าเรื่องตอนที่แกยังเป็นเด็กให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆ มันสนุกเลยล่ะ

..

ในช่วงพักกลางวัน

‘เอาล่ะ ฉันต้องหาเพื่อนให้ได้!’ฉันให้กำลังใจตัวพร้อมกําหมัดแน่น พร้อมพยายามกวาดสายตาไปทั่วห้อง

“ใช่ไหมล่ะ ง่ายจะตายไปแค่ทำแบบนี้ก็ได้แล้ว”เด็กสาวน่ารักเส้นผมสีแดงสวยพูดกับกลุ่มเด็กที่อยู่ใกล้ๆ

เสียงของพวกเธอได้ดึงดูดความสนใจของฉันก่อนที่ฉันจะหันไปมอง และเดินไปใกล้ๆมองดูสิ่งที่พวกเธอกำลังทำอยู่

‘นี้มันวิชาคณิตนี่’ฉันมองดูหนังสือในมือเด็กสาวในขณะที่เธอกำลังสอนคนอื่นๆ

“ว้าว! มินามิเก่งจัง”เด็กสาวที่อยู่ใกล้ๆตาเป็นประกายขณะที่มองดูหนังสือในมือมินามิ

“หึหึ ของแค่นี้แค่เรื่องง่ายๆ เอาเถอะหากพวกเธอทำไม่ได้ เดี๋ยวฉันคนนี้จะช่วยสอนให้ก็ได้”มินามิยิ้มอย่างภูมิใจขณะพูด

‘นี้มัน?’ฉันคิดอย่างแปลกใจขณะที่เห็นโจทย์เลขในหนังสือของเธอ

“นี้.. ตรงนี้ผิดนะ ที่จริงต้องทำแบบนี้ต่างหากล่ะ”ฉันพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่โจทย์เลขในหนังสือเธอ พร้อมอธิบายวิธีทำที่ถูกต้อง

ใช่แล้วเพราะโจทย์เลขที่มินามิกำลังสอนให้เพื่อนร่วมชั้นนั้นมันผิด ที่ฉันรู้เพราะตลอดเวลาที่ฉันอยู่บ้านเพราะนอกจากพูดคุยกับคุณย่าก็ไม่ค่อยมีอะไรทำ ฉันจึงมักจะเอาเวลาไปอ่านหนังสือต่างๆ และมันทำให้ฉันค่อนข้างเก่งเรื่องเรียนเลยล่ะ!

“เอ๋.. ฉันก็ว่าอยู่วิธีของมินามิมันแปลกๆที่จริงก็ผิดนี่เอง”

“ก็ว่าทำตามมินามิทีไรคะแนนน้อยทุกทีเลย ที่แท้ก็ผิดนี่หว่า”

“เธอจริงเก่งจัง งั้นๆ ข้อนี้ล่ะ”เด็กสาวที่อยู่ใกล้ๆ ยื่นหนังสือมาให้ดู

“อ๋อ ข้อนี้ต้องทำแบบนี้นะ”ฉันรับหนังสือมาก่อนจะบอกวิธีทำไป

“ว้าว! เข้าใจง่ายขึ้นเยอะขอบคุณน่า!”เด็กคนนั้นพูดขอบคุณฉันอย่างร่าเริง

“อื้มๆ ไม่เป็นไร”ฉันยิ้มตอบ

ไม่นานก็มีเด็กหลายคนเข้ามาหาเพื่อให้สอนหนังสือให้ทำให้รอบๆตัวฉันเต็มไปด้วยกลุ่มเด็กที่เข้ามารุมล้อม

‘อา แบบนี้สินะที่คุณย่าเคยบอกเอาไว้ ’ฉันคิดพร้อมยิ้มออกมาเบาๆ โดนที่ไม่ได้รับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมาอย่างไม่พอใจ

‘ดูเหมือนชีวิตในโรงเรียนของฉันจะไปได้ดีนะ..’

ฉันคิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้น แต่ไม่นานฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิด..

..

“นี่เธอจะอวดดีมากไปแล้วนะ”ภายในห้องน้ำฉันถูกเด็กสาวผมแดง ผักลงไปนอนกับพื้นพร้องกับมองมาที่ฉันอย่างเกลียดชัง

“แค่เรียนเก่งนิดหน่อย อย่ามาอวดดีให้มันมากนัก เป็นแค่พวกไม่มีพ่อแม่แท้ๆ”

คำพูดของเธอทำให้เธอตกใจ

'ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนั้นล่ะ! ฉันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครนิ?'

“นี่คุณรู้ได้ไง!!”ฉันพูดอย่างตกใจ

“หึ ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ แล้วทำไมฉันต้องบอกด้วยล่ะ ยัยโง่!”พูดเสร็จเธอก็ใช้เท้าเตะมาที่ท้องฉันอย่างแรง ทำให้ฉันล้มลงไปกับพื้น

ฉันใช้มือจับท้องพร้อมร้องครวญครางออกมาอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้นเธอคนนั้นก็ได้มองมาที่ฉันอย่างพอใจ

“เฮ้อ เหม็นกลิ่นพวกโง่จริงๆเลย ไหนๆก็มาห้องน้ำแล้วทำไมเธอไม่ล้างหน้าหน่อยล่ะ?”พูดเสร็จเธอก็ยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

ก่อนจะใช้มือจับเส้นผมฉันแล้วดึงไปที่ชักโครก ก่อนจะพยายาใช้มือกดใบหน้าฉันลงไปในชักโครก

“ไม่ ไม่นะ!!”ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง พร้อมพยายามต่อต้าน แต่ไม่นานฉันก็หมดแรงพร้อมถูกเธอกดหัวลงไปไหนชักโครก

ทุกอย่างเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ เมื่อนั่นมันไม่ใช่ครั้งสุดท้าย.. แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นต่างหาก!

ตั้งแต่นั้นมา ทุกๆวันฉันจะถูกเธอกลั่นแกล้งพร้อมพูดจาโหดร้ายมากมายใส่ ฉันพยายามขอความช่วยเหลือจากครูและนักเรียนในห้อง แต่พวกคุณครูกลับไม่ช่วยพร้อมทำท่าทางไม่อยากเข้ามายุ่งด้วย

ส่วนเด็กคนอื่นแม้ตอนแรกพวกเค้าจะพยายามเข้ามาช่วยแต่พอวันถัดมาพวกเค้าก็ตีตัวออกห่างและไม่เข้ามาใกล้ฉันอีก

“ฉันได้ข่าวว่าเธอขอให้คนอื่นช่วยสินะ?”คุณมินามิพูดขึ้นพร้อมยิ้มมาให้ฉัน

“เธอนี่มันโง่ๆจริงๆเลย ไม่รู้รึไงว่าครอบครัวเป็นใคร?”พูดเสร็จเธอก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย และเริ่มทุบตีฉันอีก

ทุกๆวันผ่านไปอย่างกับนรกจนฉันทนไม่ไหวแล้วเริ่มพูดกับเธอไป

“ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้เธอสักหน่อย ทำไมต้องมาแกล้งกันด้วย!!”ฉันตะโกนออกพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

หลังจากที่เธอได้ฟันสิ่งที่ฉันพูดไป สีหน้าก็ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะพุ่งเข้ามาตบฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงไปกับพื้น และดึงผมฉันขึ้นมาจากพื้น

ความเจ็บปวดได้ถาโถมใส่ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว จนทำให้ฉันร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“จ..เจ็บ! เจ็บนะ! ขอโทษ ขอโทษ ฮือ ฮือ~”ฉันร้องไห้ออกมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“ไม่เคย? ไม่เคยเหรอ!! ถ้าไม่ใช่เพราะแกกับพ่อของแกล่ะก็ ครอบครัวฉันคง..”เธอพูดอย่างโกรธแค้น พร้อมกับเริ่มทุบตีฉันไม่หยุด

..

หลังจากนั้นไม่นานฉันก็รู้ เรื่องที่.. คุณพ่อได้ไปเป็นชู้กับแม่ของเธอจนทำให้ครอบครัวของเธอต้องแตก..

แต่.. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? ทำไมถึงต้องมาลงที่ฉันด้วย เพราะเป็นลูกงั้นเหรอ?  ฉันก็แค่ อยากมีชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป

"แล้วทำไม? ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย?!!"ฉันตะโกนออกไปอย่างสิ้นหวัง

“คุณพ่อคะ..”ฉันนั่งหลังพิงกำแพงด้วยเสื้อผ้าที่สกปรก หลังจากที่โดนแกล้งไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่..

ทุกๆวันฉันจะถูกเธอรังแกไม่มีหยุด ความทุกข์ทรมานถาโถมใส่ไม่หยุด จนวันหนึ่งเธอก็คิดได้!

งั้นทำไมฉันไม่ตายซะล่ะ? ใช่แล้วถ้าตายล่ะก็ทุกอย่างก็คงจบ..

ฉันคิดอย่างนั้นพร้อมจับมีดในมือแน่นก่อนจะหันคมมีดมาหาตัว คมมีดได้สะท้อนแสงไปมาอย่างน่ากลัว

“ฉัน.. ฉัน ทำไม่่ได้..”มีดได้หล่นลงสู่พื้นเกิดเสียงเบาๆ

“ฉันน่ะ ไม่ได้มีความกล้าขนาดนั้นซะหน่อย”ฉันพูดอย่างสิ้นหวังพร้อมก้มตัวลง และเริ่มร้องไห้ในมุมห้อง

และแล้ววันปิดเทอมก็ได้มาถึง ความทุกข์ทรมานที่ฉันต้องเผชิญทุกวันก็ได้จบลง แม้จะต้องมาอยู่ตัวคนเดียวในบ้านที่ไม่มีใคร แต่มันก็ดีกว่าที่จะต้องถูกทำร้าย

วันเวลาได้ผ่านไปช้าๆคอยเยียวยาหัวใจฉันเบาๆ

“ไม่เป็นไรทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ไม่เป็นไร..”ฉันพูดพูดปลอบประโลมตัวเอง ในขณะที่มุดตัวอยู่ในผ้าห่ม

รู้ตัวอีกทีเปิดเทอมก็ได้มาถึงแล้ว ฉันมองดูแสงแดดยามเช้าที่ไม่อยากให้มาถึง แม้จะไม่อยากไปโรงเรียกแค่ไหนก็ตาม แต่หลังจากที่ทบทวนตัวเองในห้องตลอดปิดเทอมฉันก็รู้หากไม่ไปล่ะก็ สุดท้ายฉันก็จะไม่เหลืออะไร ..

และจะกลายคนว่างงานที่ต้องตายด้วยความหิวโหย ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้นแม้จะต้องไปเจอกับเธอคนนั้นก็ตาม..

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกอดตุ๊กตาที่คุณพ่อเคยให้ไว้..

つづく