อดีต

Part ริเอะ

ฉันชื่อ อาเคริ ริเอะ เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด ฉันเป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนึง ฐานะทางบ้านแม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ก็ยังพอมีพอใช้ไม่ขัดสน

ฉันไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่ เพราะพวกท่านไปทำงานที่ต่างเมือง แต่พวกท่านมักจะส่งเงินมาให้ฉันและคุณย่าเสมอ ๆ

ไม่บ่อยนักที่ฉันจะได้มีโอกาสเจอกับพ่อและแม่ ตั้งแต่ฉันจำความได้ คุณย่าจะเป็นคนเลี้ยงดูฉันมาโดยตลอด ฉันจึงรักคุณย่ามาก รักมากยิ่งกว่าพ่อกับแม่แท้ ๆของฉันเสียอีก

.

..

...

ในห้องครัว

"คุณย่าคะ ทำไมพ่อกับแม่ ถึงไม่ค่อยกลับบ้านมาหาหนูบ้างเลยล่ะคะ" ฉันหันไปถามคุณย่าที่กำลังยืนเคี่ยวน้ำซุปกระดูกหมูอยู่ ขณะที่ฉันเองก็กำลังช่วยคุณย่าล้างผัก เพื่อเอามาทำอาหารค่ำ

"พ่อกับแม่ของหลาน ช่วงนี้คงงานยุ่งมาก เดี๋ยวพอพวกเขาว่าง ก็จะต้องรีบกลับมาเยี่ยมหลานแน่นอนจ๊ะ" คุณย่าพูดตอบพร้อมหันมาส่งยิ้มให้กับฉัน

“แล้วเมื่อไหร่ พ่อกับแม่ ถึงจะกลับมาหาหนูล่ะคะ หนูไม่ได้เจอพ่อกับแม่มาเป็นปีแล้ว หรือว่าพ่อกับแม่จะไม่รักหนูแล้วล่ะคะ” ฉันถามด้วยความรู้สึกน้อยใจ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เจอพ่อกับแม่

"อย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะริเอะ รู้ไหมว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก ๆ เลยนะจ๊ะ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่ของหลานคงไม่ยอมเดินทางไปทำงานที่ไกล ๆ เพื่อหาเงินมาส่งเสียให้หลานได้เรียนหนังสือในโรงเรียนดี ๆ หรอกนะจ๊ะ" คุณย่าพูดพร้อมกับหันมาหยิบผักที่ฉันล้างเสร็จแล้ว ใส่ลงไปในหม้อน้ำซุปที่กำลังเดือดจัด

"ถ้าอย่างนั้น ริเอะจะตั้งใจเรียนนะคะคุณย่า ริเอะจะเป็นเด็กดี จะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้พ่อกับแม่ และคุณย่าผิดหวังแน่นอนค่ะ" ฉันพูดพร้อมหันไปยิ้มกว้างให้กับคุณย่า ตอนนี้กลิ่นน้ำซุปในหม้อหอมโชยมา ทำให้ท้องของฉันเริ่มร้องประท้วงออกมานิด ๆ แล้ว

"ทำหน้าแบบนี้ แสดงว่าหิวแล้วล่ะสิริเอะ งั้นก็ช่วยย่าจัดโต๊ะทานมื้อค่ำกันได้แล้ว คืนนี้จะได้มีแรงอ่านหนังสือ" คุณย่าหันมายิ้มแล้วพูดบอก คงเพราะเห็นฉันยกมือขึ้นมาลูบท้อง

"ได้เลยค่ะคุณย่า ได้กลิ่นน้ำซุปหอม ๆ หนูก็ท้องร้องขึ้นมาทันทีเลยค่ะ" พูดจบฉันก็รีบหันไปจัดโต๊ะอาหาร เพื่อเตรียมทานมื้อค่ำกับคุณย่าทันที

…

..

.

วันต่อมา

"ริเอะ กำลังทำอะไรอยู่นะลูก" เสียงคุ้นหูที่ฉันรอคอยมานานดังขึ้น ฉันจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นคุณพ่อที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันในบ้าน

"คุณพ่อ มาได้ยังไงคะเนี่ย ริเอะคิดถึงคุณพ่อมากๆเลยค่ะ" ฉันรีบลุกจากโต๊ะ ปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ และวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อทันที เพราะเองก็อ้าแขนรับอ้อมกอดของฉันเช่นกัน

"พ่อก็คิดถึงลูกมากๆเลยนะ ดูนี่สิริเอะพ่อมีตุ๊กตามาฝากหนูด้วยนะ"คุณพ่อพูดพร้อม หยิบถุงกระดาษใบสีน้ำตาลส่งให้ฉัน ฉันจึงรีบรับมา และเปิดออกดูทันที

"ว้าว! นี่มันตุ๊กตาคุณกระต่ายนี่คะ" ฉันพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อเปิดถุงกระดาษออกดูแล้วพบว่า มีตุ๊กตากระต่ายน้อยสีชมพูน่ารักอยู่ข้างในถุง

"พ่อไปเจอตุ๊กตาตัวนี้ และคิดว่ามันดูน่ารักเหมือนลูก พ่อเลยซื้อมาฝาก พ่อดีใจนะที่ลูกชอบ" พ่อพูดพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ

"ขอบคุณนะคะคุณพ่อ ริเอะจะดูแลน้องกระต่ายอย่างดีเลยค่ะ" พูดจบฉันก็หันไปหอมแก้มคุณพ่อฟอดใหญ่

"อะแฮ่ม! มาขัดจังหวะคุณกับลูกหรือเปล่านะ" อยู่ๆก็มีเสียงกระแอมไอดังขึ้น ฉันและพ่อจึงรีบหันไปมองทางต้นเสียง ก็พบว่าเป็นคุณแม่กำลังยืนมองพวกเราอยู่

"คุณแม่!! คุณแม่ก็กลับมาหาริเอะเหรอคะ" ฉันรีบพูดอย่างดีใจเมื่อหันไปเห็นคุณแม่ พร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดท่าน

"ริเอะ วันนี้แม่มีธุระจะคุยกับพ่อ หนูออกไปนั่งเล่นข้างนอกก่อนนะ ส่วนคุณ ตามฉันมา เรามีเรื่องต้องคุยกัน" แม่พูดพร้อมแกะมือของฉันที่อยู่ที่เอวออก และหันไปพูดกับพ่อ จากนั้นก็เดินนำพ่อเข้าไปในห้อง

ฉันเองก็ได้แต่มองตามพ่อกับแม่ที่เดินหายเข้าไปในห้อง ฉันอยากจะบอกกับแม่ว่าฉันคิดถึงแม่มาก ๆ แต่ฉันก็ไม่มีโอกาสได้บอก ฉันได้ยินเสียงพ่อกับแม่คุยกันในห้องอยู่สักพัก

[หวังว่าคงไม่ได้ทะเลาะกันนะ] ฉันได้แต่คิดในใจ

"แล้วฉันจะนัดวันหย่ากับคุณ เตรียมตัวไว้ละกันนะ" เสียงแม่พูดขณะเดินออกมาจากห้อง โดยมีพ่อเดินตามออกมาติด ๆ สีหน้าของทั้งคู่ดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"คุณก็นัดวันมาแล้วกัน ผมจะรอ" พ่อตอบกลับ

"ริเอะ แม่กลับก่อนนะ แล้วถ้าแม่ว่างเมื่อไหร่ แม่จะมาเยี่ยมลูกใหม่นะ" แม่หันมาบอกฉัน ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ฉันเองก็ได้แต่มองดูแม่เดินจากไปโดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้กล่าวลาแม่แม้แต่คำเดียว

"ริเอะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พ่อคงต้องกลับแล้วนะลูก" เสียงทุ้มของพ่อก็ดังขึ้น

"คุณพ่อจะไม่อยู่ค้างกับหนูสักคืนเหรอคะ" ฉันพูดพร้อมวิ่งเข้าไปกอดพ่ออีกครั้ง

"พ่อต้องไปทำธุระต่อ ลูกเล่นกับน้องกระต่ายไปก่อนนะ ไว้คราวหน้าพ่อจะมาเยี่ยมลูกใหม่" พ่อพูดพร้อมก้มลงมาหอมแก้มฉัน

"ลาก่อนค่ะคุณพ่อ เดินทางปลอดภัยนะคะ" ฉันพูดเมื่อเดินออกมาส่งคุณพ่อที่หน้าบ้าน และยืนมองตามรถของคุณพ่อ ที่ค่อย ๆ ขับหายวับไป

...

..

.

"คุณย่าคะ!!...คุณย่า" ฉันร้องเรียกคุณย่า ขณะเดินเข้ามาหาท่านในห้องนั่งเล่น ตอนนี้คุณย่ากำลังนั่งปักผ้าอยู่

"ว่ายังไงริเอะ มีอะไรหรือเปล่าลูก" คุณย่าพูดพร้อมวางผ้าที่กำลังปักลงไว้บนตัก แล้วหันมามองที่ฉัน

"หนูจะบอกคุณย่าว่า เมื่อวานนี้คุณพ่อกับคุณแม่ พวกท่านกลับบ้านมาหาหนูด้วยค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ คุณย่า

“เมื่อวานพ่อกับแม่ของหลาน กลับมาที่บ้านพร้อมกันอย่างนั้นเหรอ เมื่อวานย่าออกไปทำธุระข้างนอก กว่าจะกลับมาก็มืดค่ำแล้ว เสียดายจัง เลยไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่ของหลานเลย” คุณย่าพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวลนิด ๆ ปกติแล้วพ่อกับแม่แทบจะไม่เคยกลับมาที่บ้านพร้อมหน้ากันแบบนี้

“ใช่ค่ะคุณย่า พอมาถึงก็เข้าไปคุยกันสองคนในห้อง พอคุยกันเสร็จ คุณแม่ก็กลับ ริเอะก็แทบจะไม่ได้คุยกับคุณแม่เลยค่ะ” ฉันพูดตอบน้ำเสียงเจือความน้อยใจ

"แล้วพ่อกับแม่ของหลาน เขาคุยอะไรกันบ้างจ๊ะ" คุณย่าเอ่ยถาม

"หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แต่เห็นท่านคุยกัน แล้วทำหน้าเครียดทั้งคู่เลย" ฉันพูดบอก ส่วนคุณย่าก็พยักหน้าตอบรับ แต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไร

"คุณย่าดูนี่สิคะ 'คุณกระต่าย' คุณพ่อซื้อมาฝากหนูด้วยค่ะ น่ารักมาก ๆ เลยใช่ไหมคะคุณย่า" ฉันพูดออกมาอย่างดีใจ พร้อมหยิบตุ๊กตากระต่ายสีชมพูน่ารัก ที่พ่อซื้อมาฝากโชว์ให้คุณย่าดู

"น่ารักมากเลยริเอะ พ่อของหลานตั้งใจซื้อมาฝาก ดูเหมาะกับหลานมาก ๆ เลยจ๊ะ ริเอะต้องดูแลคุณกระต่ายดีๆนะจ๊ะ" คุณย่าพูดพร้อมยกมือขึ้นลูบศีรษะของฉันเบา ๆ อย่างเอ็นดู

..

.

“ว่าแต่..คุณย่าคะ คำว่า 'หย่า' หมายถึงอะไรเหรอคะ” ฉันถามคุณย่า ขณะที่สองมือกำลังเล่นกับน้องกระต่ายไปด้วย ส่วนคุณย่าเมื่อได้ยินคำถามของฉัน ท่านก็หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

“หลานไปได้ยินคำคำนั้นมาจากที่ไหน” คุณย่ารีบถามกลับทันที

"หนูได้ยินพ่อกับแม่คุยกันเมื่อวานนี้ค่ะ พวกท่านพูดกันถึงเรื่องหย่า แต่หนูก็ไม่เข้าใจว่าที่พวกท่านพูดหมายถึงอะไร" ฉันพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับคุณย่า ที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ฉันเช่นเดียวกัน

"เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ไว้โตขึ้นหนูก็จะรู้และเข้าใจได้เอง ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะ ไป ๆ เข้าไปในครัวกันดีกว่า เดี๋ยวย่าจะทำของอร่อย ๆ ให้ทาน"

คุณย่าตอบกลับ พร้อมใช้มือลูบที่หัวของฉันเบา ๆ ก่อนจะดึงฉันให้ลุกขึ้น แล้วเดินพาเข้าไปในห้องครัว

…

..

.

หลังจากวันนั้น ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตประจำวันเหมือนปกติ

จนกระทั่งผ่านไป 1 เดือน

วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย พ่อกับแม่ของฉัน ต่างยอมเซ็นใบหย่าให้กันและกัน และในวันนั้นเอง ฉันก็ได้เข้าใจความหมายของคำว่า 'หย่า'

แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ ทำไมพวกท่าน..ถึงต้องหย่ากัน คงเป็นเพราะพวกท่านไม่ได้รักกันแล้วใช่ไหม?

นับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่หย่ากัน ฉันก็ไม่ได้เจอหน้าพวกท่านอีกเลย เวลายังคงดำเนินผ่านไป ตอนนี้ฉันก็เริ่มทำใจเรื่องของพ่อกับแม่ได้แล้ว

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น

อยู่ ๆ คุณย่าก็เริ่มล้มป่วยลง โดยไม่ทราบสาเหตุ อาการของคุณย่าไม่ค่อยดีนัก หลายครั้งที่คุณย่ามักจะหน้ามืด และเป็นลมหมดสติไปบ่อย ๆ

"คุณย่า ไปหาหมอกันเถอะนะคะ ริเอะจะพาคุณย่าไปโรงพยาบาลเอง" ฉันพูดกับคุณย่า ขณะที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำ เช็ดตัวให้กับคุณย่า ที่ตอนนี้กำลังมีไข้ขึ้นสูง

"ย่าไม่เป็นอะไรหรอกริเอะ จะไปหาหมอทำไมให้เปลืองเงินกันเปล่า ๆ ให้ย่านอนสักพัก เดี๋ยวย่าก็ดีขึ้นแล้วล่ะ" คุณย่าตอบกลับเสียงแผ่ว

"ต..แต่คุณย่าตัวร้อนมากเลยนะคะ ไปหาหมอกันเถอะค่ะ ถ้าคุณย่าเป็นอะไรไป ริเอะจะอยู่กับใคร พ่อกับแม่ก็ทิ้งริเอะไปแล้ว ถ้าคุณย่าทิ้งริเอะไปอีกคน ริเอะจะต้องอยู่ไม่ได้แน่ ๆ " ฉันพูดกับคุณย่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในใจเต็มไปด้วยความกลัว กลัวการที่ต้องอยู่คนเดียว และกลัวที่จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่เหลือใคร

"อย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะหลาน ย่าไม่มีทางทิ้งหนูหรอกนะ อย่างน้อยถึงแม้ตัวของย่าจะไม่อยู่แล้ว แต่ย่าก็ยังจะอยู่ในใจของหลาน จะอยู่ในความทรงจำดี ๆ ของหลานตลอดไป" คุณย่าพูดปลอบ

"ฮือ ๆ คุณย่าอย่าพูดแบบนั้นสิคะ ริเอะรักคุณย่า คุณย่าก็รักริเอะ เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป" ฉันพูดกับคุณย่า พร้อมน้ำตาที่กำลังไหลลงมาอาบสองแก้ม สองมือฉันโอบกอดคุณย่าไว้แน่น คุณย่าเองก็ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน พร้อมโอบกอดฉันกลับมาเช่นกัน

"ริเอะ ฟังย่านะลูก ถ้าวันใดที่ย่าไม่อยู่แล้ว หลานจะต้องเข้มแข็ง หลานจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขให้ได้ ย่าจะคอยมองดูหลานจากบนท้องฟ้า ถ้าริเอะคิดถึงย่า ก็ให้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงดาวบนนั้นจะคอยเป็นตัวแทนของย่า จะคอยช่วยดูแล เป็นแสงสว่างนำทางให้ริเอะของย่า พบเจอแต่คนดี ๆ

ย่าอยู่บนนั้น ก็จะคอยสวดมนต์และอวยพรให้หลานของย่ามีแต่ความสุข

สัญญากับย่าได้ไหมริเอะ ว่าหลานจะต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปให้ได้ และจะต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข"

คุณย่าพูดพร้อมกับใช้มือลูบศีรษะของฉันไปด้วย ทำให้ใจฉันที่กำลังเหน็บหนาว กลับเปลี่ยนเป็นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ฮือ ๆ ได้ค่ะ..คุณย่า ริเอะสัญญาค่ะ ฮึก ๆ" ฉันพูดพร้อมน้ำตา และกอดคุณย่าให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

"จำไว้นะริเอะ รักตัวเองให้มาก ๆ ดูแลตัวเองให้ดี ริเอะของย่าเป็นเด็กดี ย่าเชื่อว่าไม่ว่าใครที่ได้รู้จัก หรือได้อยู่ใกล้ ๆ หนู พวกเขาจะต้องรักและเอ็นดูหนูเหมือนที่ย่ารัก อดทนไว้นะริเอะ ย่าจะไปรอหนูอยู่บนสวรรค์ แล้วสักวันหนึ่งเราสองคน จะได้เจอกันอีกครั้ง" คุณย่าพูดบอก

"ค่ะคุณย่า ฮือ ริเอะสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี และจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ฮือ" ฉันตอบกลับทั้งน้ำตา

"ถ้าอย่างนั้น หลานยิ้มให้ย่าดูหน่อยนะ ย่าอยากเห็นรอยยิ้มของหลาน ก่อนที่เราทั้งคู่ จะต้องแยกจากกันไปจริง ๆ ยิ้มให้ย่าดูหน่อยนะลูกนะ" คุณย่าพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้ฉัน ส่วนฉันเอง ก็ส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคุณย่าเช่นกัน

สำหรับฉัน รอยยิ้มของคุณย่า เป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าสิ่งใดในโลก ฉันและคุณย่านอนกอดกันไป คุยกันไปจนเผลอหลับกันไปตอนไหนก็ไม่รู้

ฉันนอนกอดคุณย่าอยู่แบบนั้นทั้งคืน รู้สึกอบอุ่น และมีความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

พอฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ความสุขทั้งหมดของฉันก็ได้พังทลายหายไป สิ่งที่ฉันไม่ต้องการให้เกิดขึ้น กลับมารอฉันอยู่ตรงเบื้องหน้า

น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกจากดวงตาอาบสองแก้ม คุณย่าได้จากฉันไปเสียแล้ว จากฉันไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล

"หลับให้สบายนะคะคุณย่า แล้วสักวันเราจะได้เจอกันอีกครั้ง คุณย่ารอริเอะด้วยนะคะ" ฉันบอกลาคุณย่า

คุณย่าที่จากฉันไปพร้อมด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข แต่ก็แฝงไปด้วยความกังวลและห่วงใย

ตลอดเวลา ฉันมีแค่คุณย่าเพียงคนเดียวที่คอยอยู่ข้าง ๆ ฉัน คอยให้ความรัก ความอบอุ่น คอยดูแล ห่วงใย เอาใจใส่ฉัน คอยทำอาหารอร่อย ๆ ให้ฉันได้กิน

คอยให้การอบรม เลี้ยงดูฉัน คอยปลอบใจ เวลาที่ฉันมีความทุกข์ และหัวเราะไปด้วยกันกับฉัน ในยามที่ฉันมีความสุข

จากนี้ไป..คงไม่มีอีกแล้วสินะ....

...

..

.

งานศพคุณย่าได้ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย

"ริเอะหนูอยากจะไปอยู่กับแม่หรือเปล่า" แม่ของฉันถามขึ้น

"หรือหนูอยากจะไปอยู่กับพ่อหรือเปล่า" พ่อของฉันก็ถามออกมาเช่นเดียวกัน

แต่ฉันก็รู้ดีว่าท่านทั้งสองคน คงไม่ต้องการให้ฉันไปอยู่ด้วยจริงๆหรอก ถ้าพวกเขาต้องการฉันจริง พวกเขาคงมารับฉันไปอยู่ด้วยกันนานแล้ว ไม่ทิ้งให้ฉันต้องอยู่กับคุณย่าแค่สองคน มาเป็นสิบ ๆ ปีหรอก

"หนูสามารถอยู่คนเดียวได้ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงหนูหรอกนะคะ" ฉันตอบกลับพวกท่านไปอย่างนั้น เพื่อให้พวกท่านสบายใจ ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองจะสามารถใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้จริง ๆ ไหม

"งั้นพ่อจะโอนเงินเข้าบัญชีให้ลูกทุกเดือนนะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็ขอให้บอกพ่อ นี่เป็นนามบัตรของพ่อ ลูกเก็บไว้ให้ดีนะมีอะไรโทรหาพ่อได้ตลอดเวลา" พ่อพูดพร้อมยื่นนามบัตรให้กับฉัน ส่วนฉันก็รับมาเก็บไว้ จากนั้นก็มีหญิงสาวสวย ท่าทางภูมิฐานเดินเข้ามาหยุดยืนข้าง ๆ พ่อ

"กลับกันเถอะค่ะคุณ ป่านนี้ลูกคงรอเราแย่แล้ว" หญิงสาวที่เดินเข้ามา ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่พูดขึ้น เธอใช้มือคล้องที่แขนของพ่อ ท่าทางสนิทสนม เธอปรายตามองแม่ของฉันเล็กน้อย และหันมามองที่ฉันด้วยสายตาที่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตร แม่ฉันเองก็ได้แต่หันหน้าหนีโดยไม่ได้พูดอะไร

"งั้นพ่อกลับก่อนนะริเอะ ดูแลตัวเองให้ดีนะลูกถ้ามีอะไรให้พ่อช่วยก็โทรหาพ่อได้ตลอดเวลาเลยนะ" พ่อพูดบอก ฉันจึงทำความเคารพคุณพ่อ และผู้หญิงที่อยู่ข้างๆพ่อ พ่อพยักหน้ารับ แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างพ่อ เธอเชิดหน้าใส่ฉัน แล้วก็ดึงแขนพ่อให้เดินตามเธอออกไป

"ริเอะ แม่เองก็ต้องขอตัวกลับก่อนนะ เบอร์ของแม่หนูมีแล้วใช่ไหม ถ้ามีอะไรก็ติดต่อแม่ได้ตลอดเวลาเลยนะ แล้วก็นี่เก็บไว้ใช้นะ" แม่พูดจบก็ยื่นซองธนบัตรใส่เงินให้ฉัน ก่อนจะเดินจากไปอีกคน ฉันมองตามแผ่นหลังแม่ แม่เดินไปขึ้นรถสีขาวคันใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นของแฟนใหม่ของแม่ที่จอดรอรับอยู่ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผล ที่ฉันไม่อยากไปอยู่กับแม่

ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันตัดสินใจไปอยู่กับแม่ ฉันจะสร้างปัญหา หรือทำให้แม่เดือดร้อนไหม ฉันจึงตัดสินใจที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า อยู่ในที่ของตัวเอง อย่างเงียบ ๆ ...คนเดียว

ฉันได้แต่ยืนมองพ่อและแม่เดินจากฉันไป น้ำตาใสไหลรินลงมาจากดวงตาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ในใจรู้สึกรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ไม่มีอีกแล้วสินะ คนที่จะคอยอยู่เคียงข้างฉัน ในวันที่ฉันสิ้นหวังหรือท้อแท้ ต่อจากนี้ไป ฉันจะต้องอยู่คนเดียวให้ได้ จะต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ตามที่เคยให้สัญญาไว้กับคุณย่า ฉันจะต้องทำมันให้ได้

"ลาก่อนนะคะคุณย่า หนูขอให้คุณย่าอยู่บนท้องฟ้าอย่างมีความสุข แล้วสักวันเราสองคนคงจะได้เจอกันอีกครั้งนะคะ" ฉันพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม คงเหมือนหัวใจของฉันในตอนนี้ ที่ทั้งมืดมนและดูหม่นหมองไปหมด

แต่ฉันก็เชื่อว่า จะต้องมีสักวันที่หัวใจของฉัน จะกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง เหมือนกับฟ้าหลังฝน เมื่อพายุฝนผ่านไป ท้องฟ้าก็จะกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง

ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยงามเสมอ...

つづく