นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 108
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 108
"บ-บ้าไปแล้ว คุณชายบ้าไปแล้วแน่ๆ..."
ดอเรียนตัวสั่นขณะที่เขายืนเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำของโรงประมูล
'ความกล้าหาญของเขาต้องเยอะขนาดไหนกันถึงจะกล้าขโมยของจากตลาดมืดได้เนี่ย'
เขาอยากจะมุดเข้าไปในสมองของราอนเพื่อดูว่าเขามีความคิดที่บ้าบอขนาดนี้ได้ยังไง
'เขาคงไม่ได้เอาจริงหรอกใช่ไหม?'
ดอเรียนพยายามหลอกตัวเองว่าราอนน่าจะพูดเล่น
ใช่แล้ว เขาแค่หลอกตัวเองอยู่ เพราะราอนเป็นคนประเภทที่ทำทุกอย่างตามที่เขาพูด
ราอนไม่เคยผิดคำพูดเลยสักครั้ง ทั้งตอนสังหารปีศาจนักรบ รอดชีวิตจากปีศาจกระหายเลือด รวมทั้งเอาชนะราเดน
“เฮ้อ…”
ประตูเปิดออกในขณะที่เขาถอนหายใจอย่างแรง ราอนออกมาพร้อมกับสวมชุดสีดำสนิทตั้งแต่หัวจรดเท้า
'ฮือ! เขาใส่มันจริงๆ ด้วย’
ราอนกำลังสวมชุดที่ได้มาจากกระเป๋าของเขาและสวมหน้ากาก ราอนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
"แค่นี้น่าจะพอ ฉันไม่โดนจับได้หรอก”
"ต-แต่คุณชาย คือว...หือ?”
ดอเรียนเอียงหัว
'เกิดอะไรขึ้น?'
ที่จริงแล้วราอนมีส่วนสูงพอๆ กับเขา แต่ตอนนี้เขากลับดูตัวเล็กแปลกๆ ส่วนสูงของเขาเหมือนจะลดลงเหลือประมาณ 165 ซม.
"ค-คุณชาย? ส่วนสูง..."
“อ้อ ฉันไม่อยากให้ใครรู้ก็เลยลดส่วนสูงลงน่ะ”
“อ๋อออ... ฮะ?”
'จะบ้ารึไง?'
แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญดาบขั้นสูงกับผู้เชี่ยวชาญพิเศษก็ไม่สามารถลดหรือเพิ่มความสูงได้ตามที่ต้องการ
"ค-ใครสอนมาเหรอครับ?”
"อาจารย์ริมเมอร์”
“อา…”
เขารู้สึกว่ามันฟังขึ้นเพราะอาจารย์ริมเมอร์เป็นเอลฟ์ที่คาดเดาไม่ได้อยู่แล้ว
“ฉันได้ตรวจสอบระบบรักษาความปลอดภัยคร่าวๆ แล้ว ฉันคิดมันว่าพอเป็นไปได้อยู่”
ราอนยิ้มขณะยืดเส้นยืดสาย ดอเรียนรู้สึกเหมือนว่าเขาได้เห็นรอยยิ้มของปีศาจ ความหนาวเย็นวิ่งไปตามกระดูกสันหลังของเขา
“คุณชาย... ผีเสื้อตัวนั้น ผมได้ยินมาว่ามันเป็นของหายากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาไม่ได้อีก ครั้งหน้าคุณชายอาจจะ...”
"แต่เราไม่มีเวลาขนาดนั้น แล้วเราก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่บ่อยๆ เหมือนกัน”
ราอนยิ้มบางๆ แต่เปลวไฟลุกโชนขึ้นในดวงตาของเขา
“พวกนั้นดูถูกเราอย่างโจ่งแจ้งและหัวเราะเยาะ ไม่มีเหตุผลที่จะทนกับเรื่องนี้”
"โอ้..."
ดอเรียนเกาหัว ราอนพูดถูกจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นหาเรื่องพวกเขาอย่างโจ่งแจ้งและขัดขวางการประมูลของพวกเขา
“นายพอจะรู้ไหมว่าผู้หญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอกคนนั้นเป็นใคร?”
"รู้สิครับ และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ผมพยายามหยุดคุณชาย จริงๆ ผมอยากจะมัดคุณชายไว้ตรงนี้ด้วยซ้ำ”
"งั้นเธอคือใครล่ะ?”
“เธอคือเจ้าหญิงเจย์น่าจากอาณาจักรบัลการ์ครับ เธอเป็นลูกสาวคนโปรดของกษัตริย์องค์ปัจจุบัน ไม่เพียงแค่พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ที่โดดเด่นเท่านั้นแต่เธอยังมีความสามารถในการใช้อุปกรณ์อีกด้วย”
“เข้าใจแล้ว เธอมาจากบัลการ์สินะ”
ราอนยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินว่าเธอคือเจ้าหญิงของบัลการ์ หน้าตาราอนเหมือนสัตว์ร้ายที่จ้องตะครุบเหยื่อ
“แสดงว่าของที่เธอประมูลได้จะถูกส่งไปที่ห้องวีไอพีใช่ไหม?”
"ครับ? น่าจะแบบนั้นนะครับ.."
โรงประมูลจะให้ห้องสุดหรูกับลูกค้าวีไอพีที่ใช้เงินเป็นจำนวนมากและส่งสินค้าที่ประมูลได้ไปที่ห้องพวกนั้น เจ้าหญิงแห่งบัลการ์ก็คงได้ห้องเป็นของตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่นับว่าขโมยของจากตลาดมืด แค่ขโมยของจากเจ้าหญิง”
"ครับ? อ-อย่างนั้นเหรอครับ? ผมก็ไม่ค่อยรู้เร..."
“ไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก นายรอตรงนี้นะ”
“เอ๋? คุณชาย!”
ราอนหายตัวไปจากห้องน้ำทันทีหลังจากยิ้มให้เขา
“ม-ไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงอันตรายกว่าตลาดมืดรึไง? นี่เขาบ้าไปแล้วเหรอ?”
ดอเรียนส่ายหัวในขณะมองไปที่ห้องน้ำที่ว่างเปล่า
* * *
ฝีเท้าของนักฆ่าที่เก่งกาจที่สุดจะมีลักษณะเฉพาะ
'คาซาน'นักฆ่าแห่งทิศตะวันออกมีฝีเท้าที่ว่องไว 'โดรุมะ'นักฆ่าแห่งทิศตะวันตกมีฝีเท้าที่แผ่วเบา 'พาทู'นักฆ่าแห่งทิศเหนือมีฝีเท้าที่เฉียบคม
และ'ราอน'ที่เคยเป็นนักฆ่าแห่งทิศใต้มีฝีเท้าที่ลึกลับ
ก้าวไร้เงาที่เขาเคยเรียนรู้มาทำให้เขาแทบไม่มีตัวตนราวกับเงาในคืนไร้แสงจันทร์ ถึงขนาดที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็ยังไม่สามารถเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเขาได้อย่างถูกต้อง
หลังจากใช้ก้าวไร้เงา ราอนก็สามารถมาถึงชั้นสี่ของโรงประมูลได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น มันเป็นชั้นของห้องวีไอพี
'ก้าวไร้เงาคือสิ่งที่ดีที่สุดในสถานการณ์แบบนี้'
ก้าวไร้เงาเป็นฝีเท้าซ่อนเร้นที่ทำให้ไม่มีใครหาเขาเจอ แม้ว่ามันจะช้าแต่มันก็เป็นฝีเท้าที่ดีที่สุดสำหรับการซ่อนตัว
และเพราะเขาลดขนาดตัวเองลงโดยใช้การควบคุมกระดูก คนที่อยู่ในชั้นวีไอพีทุกคนจะไม่มีทางสังเกตเห็นเขา
แปลกแฮะ นิสัยปกติของเจ้าคงไม่มีทางทำอะไรบ้าๆ แบบนี้หรอก หรือว่าจะบ้าเพราะคิดถึงบ้านกันนะ?
อย่างที่ราธพูด เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆ ปกติแล้วเขาคงไม่มีทางทำอะไรแบบนี้
เขาอาจจะรู้สึกหงุดหงิดและรำคาญเจ้าหญิงเจย์น่า แต่เขาก็ต้องการผีเสื้อนั่นมากกว่า
และเหตุผลที่เขากล้าเข้ามาก็ง่ายมาก
'ฉันเคยมาที่นี่แล้ว’
เขาเคยลอบสังหารขุนนางระดับสูงในห้องวีไอพีของที่นี่ในชีวิตก่อนหน้านี้มาแล้ว เขาปลอมแปลงว่ามันเป็นการตายตามธรรมชาติและไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นฝีมือของเขา
และเพราะประสบการณ์ครั้งนั้นทำให้เขามั่นใจว่าครั้งนี้เขาจะประสบความสำเร็จแน่นอน
'น่าจะเป็นช่วงนี้สินะ'
ของที่เธอประมูลได้คงกำลังถูกขนย้ายมา การเข้าไปในห้องวีไอพีพร้อมกับของพวกนั้นจะทำให้การขโมยผีเสื้อสีดำเป็นเรื่องง่าย
“เฮ้อ”
เขาควบคุมลมหายใจและซ่อนอยู่ตรงมุมทางเดิน
'ที่มันเป็นไปได้ก็เพราะเป็นที่นี่'
การรักษาความปลอดภัยของตลาดมืดชั้นใต้ดินชั้นที่สองนั้นเข้มงวดมากขึ้นกว่านที่นี่เยอะ เขาคงยอมแพ้แน่ถ้าเป็นชั้นใต้ดินที่สอง
ครืดดด
ไม่นานนักก็มีพนักงานคนหนึ่งเข็นรถเข็นขึ้นมาที่ชั้นสี่ รถเข็นถูกคลุมด้วยผ้า เขาสามารถมองเห็นเงาลางๆของกรงนกได้
'นั่นไง’
มันต้องเป็นสินค้าประมูลของเจ้าหญิงแน่ๆ
ขณะที่เขากำลังจะตามพนักงานคนนั้นไป เสียงเบาๆ ของระบบรักษาความปลอดภัยเวทมนตร์ก็ดังขึ้น
ราอนแยกแยะตำแหน่งของเส้นใยบางๆ ผ่านเสียงของมันและหลบจากระบบรักษาความปลอดภัยที่ปรากฏออกมาราวกับใยแมงมุม
'มันก็ไม่ได้อันตรายเท่าไหร่’
สิ่งที่อันตรายจริงๆ ไม่ใช่ระบบรักษาความปลอดภัยที่ใช้เส้นใยมานา แต่เป็นกับดักและเซ็นเซอร์ที่สามารถตรวจจับมานาได้
กับดักและเซ็นเซอร์ที่ทำจากหินเวทมนตร์ระดับสูงสามารถตรวจจับมานาของผู้คนที่ไม่ได้รับอนุญาตได้
ไม่มีทางที่หินมานาระดับสูงจะตรวจจับมานาของมนุษย์ที่ไม่บริสุทธิ์ไม่ได้
'แต่ใช้กับฉันไม่ได้หรอก’
เพราะพลังของเขาถูกทำให้บริสุทธิ์โดยวงแหวนแห่งไฟแล้ว
วืด!
เขาใช้หมื่นเปลวเพลิงเพียงเล็กน้อยเพื่อผ่านกับดักและเซ็นเซอร์พวกนั้น
มันเป็นอย่างที่เขาคิด กับดักและเซ็นเซอร์ไม่ตอบสนองเพราะมานาของเขาใกล้เคียงกับก้อนมานาตามธรรมชาติมากเกินไป
ราอนย่องผ่านกับดักและเซ็นเซอร์ทั้งหมดแล้วค่อยๆ ตามหลังพนักงานคนนั้นไป
พนักงานหยุดที่ด้านหน้าของห้อง 404 และเคาะประตู ไม่นานนักประตูก็เปิดออก องครักษ์ที่เคยอยู่ข้างๆ เจ้าหญิงก้าวออกมาจากประตู
“ผมมาส่งมอบสินค้าประมูลของลูกค้าวีไอพีครับ”
“อืม”
เขาพยักหน้าและพนักงานก็เข็นรถเข็นเข้าไปในห้อง
'ตอนนี้แหละ!’
ตอนที่พวกเขามองเข้าไปด้านในราอนก็ใช้ฝีเท้าเงาเข้าไปในห้อง
มีองครักษ์อีกสองคนอยู่ข้างในแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย
"มีทั้งหมดสิบสองชิ้นนะครับ ตรวจสอบดูก่อนได้เลย”
พนักงานยื่นเอกสารและนำสิ่งของออกจากรถเข็นทีละรายการ
ของสิบสองชิ้นรวมถึงผีเสื้อสีดำถูกวางลงบนพื้น องครักษ์พยักหน้าและลงชื่อในเอกสาร
'เยี่ยมเลย’
ของเพิ่งถูกย้ายของจากตลาดมืดไปให้เจ้าหญิง แค่นี้เขาก็ไม่ต้องมีปัญหากับตลาดมืดแล้ว
* * *
* * *
“เธอซื้อของแบบนี้ด้วยเงินห้าสิบเหรียญทองจริงๆ เหรอ?”
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดว่าเธอพึ่งทำอะไรโง่ๆ ลงไป
"เธอสามารถจ่ายเท่าไหร่ก็ได้เพื่อให้ได้สิ่งที่ชอบ แต่ครั้งนี้เป็นเพราะเธออยากแก้แค้น”
“เธอเคยทำลายครอบครัวชาวบ้านเพื่อให้ได้ของที่ชอบด้วยนะ นั่นมันแย่สุดๆ”
“ฉันพนันได้เลยว่าเด็กผู้ชายคนก่อนหน้านี้จะโดนจับมาบดให้เป็นเศษหินเพราะเขาไม่ยอมมอบแหวนให้”
"โอ้ งั้นฉันขอทำงานนั้นนะ ฉันจะขูดมันให้เหมือนขูดชีสเลย”
พวกองครักษ์นั่งหัวเราะคิกคักอยู่ที่โต๊ะ
'พวกมันก็เหมือนกับเธอ'
ตอนแรกเขาลังเลนิดหน่อยเพราะคิดว่าองครักษ์จะต้องลำบากมากแน่เมื่อเขาขโมยผีเสื้อสีดำไป แต่พวกเขาก็ดันมีนิสัยแย่ๆ เหมือนเธอ ความรู้สึกผิดหายไปจากจิตสำนึกของเขาทันที
“มาเล่นไพ่กันเถอะ ครั้งที่แล้วฉันชนะใช่มั้ย?”
“เด็กคนเมื่อวานดูดีนะ ฉันว่าจะเค้นความลับสักหน่อยถ้าได้จับตัวมันมา”
"ฉันเอาด้วย ฉันมั่นใจว่ามันจะตอบคำถามเราหมดเปลือกแน่ถ้าเราฝังมันไว้ในดิน”
พวกเขาหัวเราะคิกคักและเริ่มเล่นไพ่โป๊กเกอร์
'เฮอะ'
ราอนขมวดคิ้ว
'ของอยู่ใกล้พวกมันเกินไป’
ยากที่จะหยิบของออกมาโดยที่พวกมันอยู่ข้างๆ
เขาสามารถจัดการคนพวกนั้นลงได้ แต่นั่นจะทำให้เขาเสี่ยงโดนคนของตลาดมืดจับแทน
'ไม่มีทางเลย ฉันคงต้องเอาไปแค่ผีเสื้อสีดำ'
ราอนย่อตัวลงเหมือนกบและมองดูกรงที่มีผีเสื้อสีดำอยู่
เพราะผีเสื้อสีดำจะตายเร็วกว่าเดิมถ้าอยู่ในพื้นที่แคบๆ มันจึงถูกเก็บไว้ในกรงนกขนาดใหญ่แบบนั้น
ถ้าถามว่าทำไมผีเสื้อสีดำถึงเกาะติดกับหินเวทมนตร์ทั้งๆ ที่มันสามารถบินหนีได้?
คำตอบนั้นง่ายมาก เพราะมันชอบกินมานาที่มีความบริสุทธิ์สูง
นั่นหมายความว่าผีเสื้อจะบินมาหาเขาเองถ้าเขาหามานาที่บริสุทธิ์กว่าหินก้อนนั้นได้
วืด!
ราอนใช้วงแหวนไฟเพื่อชำระล้างออร่าของตัวเอง เขาหั่นออร่าบริสุทธิ์ออกเป็นเส้นบางๆ และปล่อยให้มันไหลไปทางผีเสื้อตัวนั้น
ผีเสื้อสีดำที่กำลังดูดมานาจากหินเวทมนตร์หยุดชะงัก จากนั้นก็กระพือปีกออกจากกรงแล้วบินมาตามเส้นใยออร่าของเขา
'ว่าแล้วเชียว’
เขาตัดสินใจถูกที่นั่งลง องครักษ์คงสังเกตเห็นปีกที่กระพือของผีเสื้อถ้าเขายังยืนอยู่
"เฮ้อออ"
เขาหายใจเข้าช้าๆ ผีเสื้อสีดำออกจากกรงนกมาแล้ว แต่เขาก็ยังประมาทไม่ได้เพราะมันกำลังลอดใต้โต๊ะซึ่งมีขาของพวกองครักษ์อยู่
ทุกอย่างจะจบลงถ้าปีกของมันปัดผ่านขาขององครักษ์
ราอนควบคุมออร่าของเขาอย่างระมัดระวังเพื่อล่อผีเสื้อสีดำ
จากขวาไปซ้าย จากล่างขึ้นบน เขานำทางผีเสื้อสีดำมาโดยที่มันไม่สัมผัสโดนเสื้อผ้าขององครักษ์ด้วยซ้ำ
ฟึ่บ!
ผีเสื้อสีดำเสร็จสิ้นการเดินทางระยะสั้นแต่ยาวนานเพื่อมาเกาะบนมือของราอน
'ยินดีต้อนรับ’
เขาเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านในแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน องครักษ์ยังมุ่งความสนใจไปที่เกมไพ่โดยไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย
“อ๊าาาก ฉันแพ้อีกแล้ว!”
“แกแพ้มาแล้วหกรอบติดแล้วเนี่ย เอาเงินเดือนของแกมาเลย”
"โอ๊ยยย เวรเอ๊ยยย! ไม่มีอะไรเป็นไปตามใจฉันส…หือ?”
องครักษ์ที่พ่ายแพ้สังเกตเห็นกรงนกที่ไม่มีผีเสื้อสีดำอยู่ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
"ว-เวรแล้ว! ไม่มีแล้ว! กรงนั่น...!”
"อะไรนะ?”
“ผีเสื้อหายไปแล้ว!”
องครักษ์ตรวจสอบกรงนกในมุมต่างๆ และเริ่มตัวสั่น
"ค-ค้นหา! ค้นหาให้หมดทุกซอกทุกมุม! ไม่งั้นเราตายแน่!”
องครักษ์เริ่มคว่ำทุกอย่างลง ไม่ใช่แค่สินค้าที่ประมูลเท่านั้นแต่ยังรวมถึงเตียง เก้าอี้ และเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดด้วย ในที่สุดพวกเขาก็เปิดหน้าต่างและประตู
ราอนยิ้มเพราะเขารอช่วงเวลานี้อยู่
'ได้ไปสักที’
เขาแอบหยิบของประมูลมาอีกห้าชิ้นจากห้องที่รกวุ่นวาย และย่องออกจากห้องผ่านประตูที่เปิดอยู่
ที่แท้เจ้าก็ไม่ใช่มนุษย์ขี้โกง แต่เป็นหัวขโมยชัดๆ! ก่อนที่ราชาแห่งแก่นแท้จะมาเจ้าใช้ชีวิตแบบไหนกัน?
'ชีวิตที่สกปรก’
ราอนยิ้มอย่างเศร้าๆ
'ฉันใช้ชีวิตสกปรกมาก'
* * *
ราอนกลับไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเปลี่ยนร่างกายให้มีขนาดเท่าเดิมก่อนจะกลับไปที่โรงประมูล
เสียงของพิธีกรดังขึ้นกว่าเดิมเพราะการประมูลกำลังดำเนินอยู่
“เอ่อ ห-หัวใจของผมมันแปลกๆ…”
ดอเรียนเกาหน้าอกข้างซ้ายและไหล่ของเขาด้วยมือที่สั่นเทา
“นายควรเลิกกินขนมเยอะเกินไปได้แล้ว”
ราอนขมวดคิ้ว
“อ่า…”
ดอเรียนอ้าปากค้าง สีหน้าของราอนกำลังถามเขาว่าเขาพูดอะไรทั้งๆ ที่มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด
"เอ่อ คุณชายครับ”
เขาถอนหายใจและขยับไปใกล้ราอน
"แน่ใจใช่ไหมครับว่าไม่มีใครเห็น?”
"อืม”
“เฮ้อ โล่งอกที่คุณชายไม่ได้ขโมยมาจริงๆ การขโมยของจากตลาดมืดนี่มันบ้าไปแล้วเน…”
"ใครบอกว่าฉันไม่ได้ของมา”
"หาาา?”
ทันใดนั้นเสียงของดอเรียนก็ดังขึ้น เขาคงคิดว่าราอนยอมแพ้แล้วจึงกลับมาเร็ว
"ม-ไม่มีทางน่า..."
"มีสิ”
"เห้ยยย!”
ราอนเคาะกระเป๋าเสื้อแล้วดอเรียนก็รู้สึกมึนหัว
“อ๊ะ...”
ขณะที่ดอเรียนกำลังจะถอยหลัง ก็มีเงาปรากฏขึ้นที่ด้านหลังดอเรียน เมื่อเขาหันไปมองก็เจอผู้หญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอกก็ยืนอยู่ตรงนั้น
"ดูเหมือนว่าจะติดปัญหากันอยู่นะ”
เสียงของเธอเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด มันโจ่งแจ้งมากจนปากของเธอบิดเบี้ยวไปหมด
“นี่คือเหตุผลที่แกควรดูคู่ต่อสู้ให้ดีๆ นี่แหละคือสิ่งที่แมลงอวดดีแบบแกสมควรได้รับ”
แม้จะสวมหน้ากากแต่การแสดงออกของเธอก็ชัดเจน
"โลกไม่ได้หมุนรอบตัวแก ถ้าอยากอายุยืนก็ใช้ชีวิตแบบฉลาดๆ แล้วรู้จุดยืนของตัวเองหน่อย”
การที่เธอข่มขู่เขาแม้จะไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้เป็นแบบไหน ทำให้เขาหัวเราะ
"ฉันจะให้โอกาสสุดท้าย เอาแหวนนั่นมาให้ฉัน แกคงรู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน นี่ไม่ใช่การข่มขู่แต่ชีวิตของแกจะลำบากมากแน่ถ้าแกปฏิเสธ”
เธอแบมือออก เหมือนเธอจะมั่นใจว่าเขาคงมอบมันให้
"จะไม่ใช่ข่มขู่ได้ยังไง? แล้วเธอหูหนวกหรือเปล่าเนี่ย? ฉันบอกแล้วไงว่า ไม่! ขาย!”
ราอนปัดมือราวกับว่าเขากำลังไล่แมลงวัน
“ห-หา? แกพูดว่าไงนะ?”
“ฉันบอกให้แคะขี้หูบ้าง”
"ก-แก!”
"เลิกทำตัวน่ารำคาญแล้วไปให้พ้น”
“กรี๊ดดด!”
หน้ากากของเธอสั่นด้วยความโกรธที่ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เจ้าหญิงเริ่มเรียกพลังของตัวเอง
“พูดดีๆ คงคุยกันไม่รู้เรื่องสินะ ผีเสื้อคือสิ่งที่แกต้องการใช่มั้ย? งั้นฉันจะซื้อมันให้หมดจนแกจะไม่ได้เห็นมันอีกเลย”
นั่นไม่สำคัญเพราะเขาได้มันมาแล้ว
“หรือว่าฉันจะทำให้แกไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นอีกเลยดี? ฉันสามารถจัดการทหารรับจ้างห่วยๆ แบบแกได้ด้วยการชี้นิ้่วเลยนะ เพราะฉันเป็น...”
ขณะที่เธอกำลังจะถอดหน้ากากออก พวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
"อะ...เอ่อ คุณหนูครับ!”
องครักษ์ที่เขาเห็นในห้องวีไอพีเดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
"ผ-ผมมีบางอย่างจะบอกครับ ตอนนี้..."
"หา? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?”
ใบหน้าของหญิงสาวแข็งค้างเมื่อได้คำกระซิบขององครักษ์
“ดูเหมือนว่าเธอจะมีปัญหาอยู่นะ”
ราอนยิ้ม เขารู้สึกถึงการขยับตัวของผีเสื้อสีดำในกระเป๋าเสื้อของเขา
