บทที่ 9: บทฝึกสอน (3-2)
บทที่ 9: บทฝึกสอน (3-2)
ร่างเชย์เปล่งแสงสว่างออกมาแล้วก็กระจัดกระจายหายไป
ครืดด
ประตูที่ไปสู่จตุรัสเปิดออก
[นี่คือวิธีที่ฮีโร่แข็งแกร่งขึ้นผ่านการหลอมรวม]
[นายท่าน จงเชื่อในความผูกพันกับฮีโร่ของท่าน อนาคตของโลกอยู่ในมือของท่านแล้ว!]
[บทฝึกสอนสิ้นสุดลงแล้ว]
[คำแนะนำจากไอเซลล์ช่วยคุณได้เสมอ อย่าพลาดรับข้อมูลอันมีค่าเพื่อกลายเป็นนายท่านผู้ทรงพลัง!]
[สำหรับกลยุทธ์โดยละเอียดเพิ่มเติม โปรดตรวจสอบข้อมูล]
[ คุณได้รับรางวัล โปรดตรวจสอบกล่องจดหมายของคุณเสมอ]
[ยินดีต้อนรับสู่โลกของพิกมีอัพ!]
[ติ๊ง!]
ด้วยเอฟเฟกต์เสียงดัง หน้าต่างโฮโลแกรมก็หายไป
ฉันยืนอยู่กลางจตุรัสสักพักพร้อมกับตะโกนออกมา
“ไอเซลล์ เธออยู่หรือเปล่า? ตอบฉันที!”
“ทำไมถึงเรียกหาฉันอยู่ได้? มันน่ารำคาญมากนะรู้ไหม!”
ไอเซลล์ปรากฏตัวในพื้นที่ว่าง
เธอพับปีกและร่อนลงบนพื้น โบกแขนขึ้นลงด้วยความโกรธ
“ไอ้โง่! สังเคราะห์ 4 ดาวให้1 ดาวเหรอ? มีสมองหรือเปล่า? ฉันบอกไปหมดทุกอย่าง! คำแนะนำก็บอกแล้ว อ่านคำแนะนำสิ! อ่านสิ! อ๊ากกก ฉันจะบ้าตาย ฉันจะบ้าตาย!”
“…”
นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว
เหตุผลที่ฉันรอดชีวิตนั้นง่ายมาก วิธีการหลอมรวมฮีโร่คือการลากและวางฮีโร่ที่จะสังเวย เชย์เองก็ยอมรับการเสียสละไปแล้ว
ฉันฝืนหัวเราะด้วยความขมขื่น ฉันรอดมาได้เพราะโชคช่วย แต่ในทางกลับกัน เชย์เสียชีวิตเนื่องจากความผิดพลาดของระบบ
[นายท่าน ท่านต้องการออกจากระบบหรือไม่]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
[ลาก่อน!]
ข้อความประกาศการสิ้นสุดของเกมปรากฏขึ้น
ไอเซลล์กำลังเช็ดน้ำตาออกจากหน้า
“ให้ตายเถอะ สุดท้ายก็เริ่มต้นและจบลงแบบนี้สินะ…”
“บอกมาถึงเรื่องทั้งหมด ฉันอยากรู้ ที่นี่ที่ไหน? ฉันมาที่นี่ได้ยังไง แล้วฉันจะกลับยังไง?”
“ฮึ่ม ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย”
ไอเซลล์กระทืบพื้นแล้วแลบลิ้นออกมา
ร่างของเธอค่อยๆ เลือนหายไป
“ถ้าอยากรู้ก็ปีนหอคอยขึ้นสิ คำตอบอยู่ที่นั่น ไปล่ะ!”
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ!”
ฉันโบกมือไปที่บริเวณที่ไอเซลล์เคยอยู่ แต่ก็ว่างเปล่า
เธอไปแล้ว
“…”
ฉันถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในจตุรัส
ทั้งไอเซลล์และเชย์หายไปแล้ว
ทั้งสองคนรู้สิ่งที่ฉันไม่รู้ ถ้าฉันรู้ว่ามันจะจบแบบนี้นะฉันคงจะถามเชย์ตั้งแต่แรก
ฉันทิ้งจัตุรัสที่ว่างเปล่านั้นไว้เบื้องหลัง และกลับเข้าห้องไป
ห้องที่อยู่ก็ยังหรูหราเหมือนเดิม พอเปิดตู้ดูก็พบว่าข้างในมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเรียงวางอยู่
ฉันหยิบหม้อออกมาต้มน้ำด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง
ไฟฟ้า น้ำ และแก๊สใช้งานได้ตามปกติ ขณะที่น้ำกำลังเดือด ฉันก็พยายามค้นหาทางออกไปแต่ก็ไม่เจอ ตัวอาคารเองก็เป็นปริศนา ไม่มีเบาะแสถึงต้นกำเนิดของมันเลย
ฉันเริ่มตักบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าปาก
บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เคยกินมาตลอดอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
ฉันคลานขึ้นไปบนเตียงโดยไม่ได้เปลี่ยนชุดรึอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายใดๆ
จากนั้นฉันก็จมอยู๋ความคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
กรร
เสียงร้องของก็อบลินที่ฟังดูเหมือนขากเสมหะ ความหวาดกลัวของพวกเขา บ้านที่ถูกไฟไหม้และผู้คนที่กำลังหลบหนี เสียงดาบฟันผ่านอากาศขณะที่มันเข้ามาหาฉัน ความรู้สึกของชีวิตตายลงเพียงปลายนิ้วของฉัน
“ฉันไม่ได้ถูกเลือก ก็แค่นั้น”
เสียงอันขมขื่นของเชย์ดังก้องอยู่ในใจฉัน
เธอไม่ใช่คนที่ไม่ได้รับเลือก เธอแค่โชคร้าย ในตอนแรกมันควรจะเป็นฉัน ฮีโร่ธรรมดาๆ ที่ควรจะหายไปต่างหาก ฉันได้แต่นึกถึงภาพตอนที่เชย์ปกคลุมไปด้วยแสงสว่างและหายตัวไป
“มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด”
ฉันได้เข้าสู่โลกของเกมแบบเต็มตัวแล้ว
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?
ถ้าทุกอย่างกลายเป็นความฝัน ตอนฉันตื่นขึ้นก็คงจะพอหัวเราะได้อยู่หรอกนะ
แต่นี้ไม่มีแม้กระทั่งเสี้ยววินาทีเดียวเลยที่มันดูจะเป็นความฝัน
ไม่มีทางที่ฉันจะมีฝันสมจริงมากแบบนี้
แต่ถ้ามันไม่ใช่ความฝัน...
เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม
ห้องและลานกว้างด้านนอกยังคงอยู่
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันได้เข้าสู่โลกของเกมในฐานะฮีโร่ ไม่ใช่ในฐานะนายท่าน...
ฉันพลิกผ้าห่มออกแล้วคิดไปมา
ฉันเป็นใครในพิกมีอัพ
อันดับที่ 5 จาก 100 ล้านคนทั่วโลก
ไม่มีนายท่านคนใดที่รู้เกี่ยวกับเกมนี้มากไปกว่าฉัน
ฉันรู้สูตรการพัฒนาทักษะและไอเท็มเกือบทั้งหมด กลยุทธ์และยุทธวิธีการต่อสู้ที่มีประสิทธิภาพ วิธีการพัฒนาฮีโร่ และองค์ประกอบเล็กๆ น้อยๆ ที่ซ่อนอยู่
ผู้คนเรียกฉันว่านายท่านเหนือนายท่าน
นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็น
ทว่าเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
“ถ้าอย่างนั้น...”
ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาก่อนที่ฉันจะข้ามมายังโลกนี้
บอสที่มันเป็นบัคระดับ 999 ที่ไม่ทราบตัวตน
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นฝีมือมันไหม
เป็นมันนั่นแหละ มันเป็นคนพาฉันมาที่นี่
ฉันกัดฟันแน่น
“แกยุ่งผิดคนแล้ว”