บทที่ 6: บทฝึกสอน (2-1)
บทที่ 6: บทฝึกสอน (2-1)
ฉันโซเซอยู่ชั่วครู่
ไม่มีทางให้เดินกลับหลัง ไม่มีทางเดินออกไปข้างๆ เส้นทางเดียวที่ไปได้คือเดินไปข้างหน้า
นั่นหมายความว่าฉันต้องต่อสู้กับไอ้ตัวประหลาดนั่นเหรอ?
['ฮาน (★)' รอดพ้นจากความตื่นตระหนก!]
เอาล่ะ!
ฉันจะสู้ ไม่ว่านี่จะเป็นความฝันหรือความจริง ฉันจะทุบหน้าคนที่ส่งฉันมาที่นี่ให้เละไปข้าง
ฉันหายใจเข้าลึกๆ ความจริงแล้วต่อให้หายใจเข้าลึกๆ หลายครั้งก็ไม่อาจทำให้หัวใจของฉันสงบลงได้ ฉันกัดลิ้นตัวเองแรงๆ ให้รสชาติของเลือดมันคละคลุ้งเต็มปาก
ไหนลองประเมินสถานการณ์สิ
คิดสิ คิด
ฉันอยู่ที่ไหน? ฉันควรทำยังไงดี? ไม่สิ เดี๋ยวฉันค่อยคิดถึงเหตุผลทีหลัง
“ถ้าเกิดว่ามันเป็นความจริง….”
ฉันสำรวจสภาพแวดล้อมด้วยความรวดเร็ว
ไฟไหม้บ้านกระท่อมรกร้าง ชาวบ้านที่กำลังวิ่งหนี.... ก็อบลินที่กำลังไล่ตามพวกเขา ฉันเคยเห็นฉากนี้ที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน ฉากนั้นฉันจำมันได้ขึ้นใจ
พิกมีอัพ
สถานที่นี้เป็นจุดเริ่มต้นของพิกมีอัพ
หมู่บ้านที่กำลังลุกไหม้ มันสมจริงและมีรายละเอียดมากกว่าที่เคยเล่นมา แต่มันก็เป็นแค่ "ภูมิหลัง" เท่านั้น มันเหมือนกับฉากหนึ่งของละคร ฉันไม่สามารถคุยกับคนอื่นและพวกเขาก็ไม่สามารถคุยกับฉันได้เหมือนกัน
แต่ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่…? ไม่สิหรือว่า…
ฉันสะบัดความคิดสับสนที่กำลังเกิดอยู่ในหัวออกไป
ฉันหมุนดาบเหล็กในมือขวาของฉันหนึ่งครั้ง
ไหล่ขวาของฉันเริ่มตึงเนื่องจากน้ำหนักดาบที่มีในมือ
ศัตรูมีเพียงหนึ่งเดียว
แม้ว่าจะมีก็อบลินหลายร้อยตัวในหมู่บ้าน แต่ก็มีก็อบลินเพียงตัวเดียวใน "ทุ่งนา" ที่ต้องจัดการในบทฝึกสอนนี้ ส่วนที่เหลือถือว่าไม่มีอยู่จริง
ใต้เนินเขา ก็อบลินที่สวมหมวกขึ้นสนิมก็กระพริบตามองมาทางฉัน เลือดสดๆ ของชาวบ้านที่มันเพิ่งฆ่าไหลหยดลงจากดาบในมือมัน
"กร๊ากก!"
“ฉันจำได้ว่าดูฉากนี้แล้วพูดว่า…ถ้าจะจัดการมัน ก็รีบจัดการให้เร็วเถอะ…”
กราฟฟิกกากๆ ของพิกมีอัพบนเกมมือถือนั้นมันไม่มีภาพที่สมจริงแบบนี้แน่นอน เขี้ยวที่มุมปาก ตาแดงก่ำ มีตุ่มเป็นก้อนบนผิวหนัง และเลือดสดๆ ที่กำลังกระซัดกระเซ็นเต็มไปทั่ว
แล้วทำไมมันถึงสมจริงขนาดนี้?
['ฮาน(★)' รู้สึกกลัว! คะแนนความสามารถทั้งหมดลดลง 30%]
[เคล็ดลับ: ฮีโร่ที่มีความต้านทานความกลัวต่ำมักจะประสบกับความกลัว โปรดระวังด้วย]
แม้ว่าคุณจะเป็นคนกล้าหาญ คุณแต่เมื่อจู่ๆ ถูกโยนเข้าไปในสถานที่แบบนี้ ถูกยื่นดาบทื่อๆ มาให้และบอกให้ออกไปต่อสู้กับสัตว์ประหลาด ย่อมต้องรู้สึกกลัวแน่
อย่างน้อยให้ฉันยืมปืน AK-47 มายิงจะยังดีกว่า!
แค่ยืนตอนนี้ก็ขาสั่นแล้ว
สภาพแวดล้อมรอบๆ เริ่มมืดลง และลมหายใจของฉันก็หอบถี่ขึ้น
ฉันพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมาจากปาก
มันจะเจ็บไหมถ้าฉันโดนดาบนั่น?
ถ้าฉันตายที่นี่ ฉันจะตายในโลกจริงๆ ด้วยหรือเปล่า?
หรือฉันจะตื่นจากความฝันนี้?
“บ้าเอ๊ย….”
พอแล้ว ฉันไม่จะสงสัยและตามหาความจริงที่เกิดขึ้นเเล้ว กลัว กลัวว่ามันจะหนักเกินรับได้
ฉันถ่มน้ำลายที่มีเลือดปนออกมา
ร่างกายของก็อบลินนั้นเล็กกว่าฉัน เปรียบให้เห็นภาพที่ดีที่สุดก็คือมันมีขนาดเท่านักเรียนมัธยมต้น แขนขาของมันผอมแห้งและดูอ่อนแรง ในส่วนของกล้ามเนื้อก็อาจจะไม่แข็งแรงขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนชั้นประถมหรือมัธยมต้น แค่แทงด้วยดาบครั้งเดียวก็เพียงพอ
ยิ่งกว่านั้น ฉันอยู่บนเนินเขาสูงชันและก็อบลินก็อยู่พื้นเบื้องล่าง
แม้เเต่สภาพแวดล้อมก็เข้าข้างฉัน!
"แกตายยยยยยย!"
ฉันวิ่งลงไปจากเนินเขาและเตะออกไป
ก็อบลิเบื้องหน้าฉันถูกเตะเข้าที่หน้าอกและล้มลง
ขณะที่ก็อบลินกลิ้งลงไป มันก็เหวี่ยงดาบกลับมา
อย่ากระพริบตา อย่าปิดตา ต้องจัดการให้จบ! เวรแล้ว!
เมื่อฉันก้าวถอยหลัง ใบมีดก็ปัดผ่านจมูกฉันไป แท่งเหล็กเย็นเหยียบเกือบเฉือนผ่านตัวฉันไป
ถ้าฉันช้าลงแม้แต่นิดเดียว...
“ไอ้สวะ!”
ฉันเหวี่ยงดาบออกไปกระแทกเข้ากับหมวกของก็อบลินทำให้เกิดเสียงดังกึกก้อง ก็อบลินเซไป ฉันกระโดดเข้าไปโจมตีมันทันที
ก็อบลินและฉันต่างตกลงไปจากเนินเขา
“ตายซะ ไอ้บัดซบ!”
ฉันต่อยไปที่หน้าของก็อบลิน
โดยใช้เข่าทั้งสองข้างล็อกตรึงไหล่ของมันไว้ แล้วใช้กำปั้นต่อยจมูกของมันเสียงดังจนจมูกของก็อบลินบี้ลง
และเลือดก็กระซัดกระเซ็นไปทั่ว
รู้สึกได้เลยว่าหัวฉันมันร้อนรุ่มมาก ฉันคร่อมตัวก็อบลินและต่อยอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนคนบ้า ลืมว่าตัวเองมีดาบด้วยซ้ำ ทุกหมัดที่ฉันต่อยมันฉันใส่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี ต่อยเข้าไปจนมือของฉันแทบจะหัก
ไม่กี่นาทีจากนั้น
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...”
ฉันกลิ้งตัวออกจากก็อบลินและทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยหอบ
ก็อบลินโชกไปด้วยเลือด มันกระตุกเล็กน้อยแล้วหยุดเคลื่อนไหว
[เคลียร์ด่านแล้ว!]
['ฮาน (★)' เลเวลอัพ!]
[ได้รับรางวัล กรุณาตรวจสอบกล่องจดหมายของคุณ]
อีกครั้งที่การมองเห็นของฉันเปลี่ยนไปทันที
เมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันก็อยู่ในห้องสีขาว
ความเหนื่อยล้าหายไปอย่างสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยบาดแผลบนร่างกายของฉัน ฉันลุกขึ้นยืนแทนที่จะรู้สึกเหนื่อยล้า ความรู้สึกว่างเปล่ากลับครอบงำฉัน
[“นายท่าน เราควรเรียกสหายก่อนที่จะไปต่อดีหรือไม่? กรุณาแตะแท็บ 'อัญเชิญ' ในเมนู!บ ริการพิเศษสำหรับผู้เริ่มต้น! เราจะมอบอัญมณี 500 เม็ดให้กับท่านสำหรับการอัญเชิญขั้นสูงหนึ่งครั้ง”]
[ติ๊ง]
[เริ่มเลย!]
[ไอเซลล์: เดี๋ยวนะ ความรู้สึกนี้!]
[!★! ซุปเปอร์! ★! แรร์!★!]
[นายท่าน 'ไรก็ได้' ได้รับฮีโร่ 'เชย์(★★★★)'!]
ข้อความโผล่มาอีกแล้วเหรอ?
หรือว่าจะเป็น?
ฉันเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในจัตุรัส ท่ามกลางประตูเหล็กที่ปิดสนิท มีแค่ประตู "อัญเชิญ" เปิดแค่บานเดียว
ไม่มีทาง
อัญเชิญเหรอ?
[“นายท่าน โชคดีเป็นของท่านแล้ว! กรุณาตรวจสอบฮีโร่ที่คุณอัญเชิญ โปรดแตะที่ 'ฮีโร่' ในเมนู”]
ฉันเข้าไปในประตูอัญเชิญด้วยอาการสั่นเทิ้ม
ตรงกลางห้องอันกว้างขวาง มีวงเวทย์มนตร์สลักอยู่บนพื้น
มีอัศวินหญิงผู้สง่างามยืนอยู่ตรงนั้น หลังจากนั้นไม่นาน แสงที่เปล่งประกายเจิดจ้าและหน้าต่างสถานะของเชย์ปรากฏขึ้น
[เชย์ ลาทัสเตเรีย (★★★★) Lv. 1 (ค่าประสบการณ์ 0/10)]
[อาชีพ: อัศวิน]
[ความแข็งแกร่ง: 18/18]
[สติปัญญา: 10/10]
[แรงกาย: 16/16]
[ความว่องไว: 20/20]
[ทักษะ: การต่อสู้ทางยุทธวิธี (Lv.1), วิชาดาบระดับกลาง (Lv.1), ความมุ่งมั่นของอัศวิน (Lv.1)]
อัศวินสาวสวมชุดเกราะแวววาว แสงรอบๆ เปล่งประกายจนแสบตา ดาบสีเงินที่ห้อยอยู่ที่เอวของเธอเปล่งประกายเงาวับ
เชย์ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“ฉันถูกเรียกตัวมาเหรอ?”
เธอพึมพำด้วยเสียงทุ่มต่ำและเดินออกจากวงเวทย์มนตร์ด้วยท้วงท่าที่สง่างาม เธอมองมาที่ฉันซึ่งยืนนิ่งอยู่
"แล้วนาย?"
“ฮ-ฮาน ซอจิน”
“ฮาน ซอจิน? นั่นเป็นชื่อที่แปลกดีนะ ฉันชื่อเชย์ ลาทัสเตเรีย เป็นอัศวิน”
เชย์ ตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไร่ที่ตนถูกอัญเชิญออกมา
ฉันเกาศีรษะแล้วตามเชย์ไป เธอกำลังมองไปรอบๆ บริเวณใจกลางจตุรัส
“อืม ที่นี่เองสินะ ฉันพอจะเข้าใจแล้ว”
เธอพยักหน้าราวกับว่าเธอเข้าใจอะไรสักอย่าง โดยที่แม้แต่ฉันก็ไม่รู้ด้วย
