บทที่ 535 ชนะโดยไม่ต้องสู้

“เย่ปิง!?”

หลี่ซูยืนอยู่บนกำแพงเมือง ดูกล้าหาญและมั่นใจ อย่างไรก็ตาม การป้องกันภายในใจของเธอถูกละเมิดไปแล้ว

ในขณะนี้ หากเธอต้องต่อสู้กับผู้นำคนอื่น เธอจะไม่กลัวแม้แต่น้อย แต่นี่คือเย่ปิง

เมื่อก่อนเธอเคยสร้างพันธมิตรกับเย่ปิงและยอมรับการสนับสนุนของเขา เป็นผลให้ทั้งเธอและพันธมิตรของเธอล้วนแข็งแกร่งมากจากเย่ปิง

แม้ว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับผู้นำที่ได้ก่อตั้งอาณาจักรขึ้นมาแล้ว เธอก็คงไม่รู้สึกหวาดกลัว

สิ่งที่เธอขาดไปตอนนี้คือคำสั่งก่อตั้งอาณาจักร ด้วยสิ่งนี้ เธอจะสามารถสร้างอาณาจักรของเธอได้ทันที

การสะสมทรัพยากรก่อนหน้านี้ของเธอนั้นเป็นไปอย่างขยันขันแข็ง มันทำให้เธอมีรากฐานเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเย่ปิงในขณะนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยอมแพ้ในทันที

ด้วยความที่เป็นพันธมิตรเก่า เธอจึงตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งอันมหาศาลของเย่ปิง

เขาได้พิชิตสองอาณาจักรอย่างรวดเร็วบนพื้นที่ซากุระในระยะเวลาอันสั้นอย่างน่าขันไม่ใช่หรือ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันสงสัยว่าใครมีความแข็งแกร่งในการสร้างเมืองหลักระดับสามในสถานที่แห่งนี้ สรุปกลายเป็นหลี่ซูคนงาม”

ตรงกันข้ามกับเสียงหัวเราะที่จริงใจของเย่ปิงดังขึ้น ส่วนหลี่ซูฝืนยิ้มแล้วพูดว่า:

"หึหึ การมาครั้งนี้ของคุณไม่ใช่แค่การพบปะกับเพื่อนเก่าใช่ไหม?"

หลี่ซูมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับจุดประสงค์ของการมาเยือนของเย่ปิง ทุกคนรู้ดีว่าก่อนหน้านี้ เมื่อเย่ปิงต้องการสร้างพื้นที่อุตสาหกรรม เขาได้พิชิตผู้นำจำนวนหนึ่ง เพื่อขอให้พวกเขาขุดทรัพยากรให้

ดังนั้นนี่จึงเดาได้ไม่ยาก หลังจากยึดครองดินแดนอันกว้างใหญ่ในภูมิภาคซากุระ และได้รับแหล่งทรัพยากรมากมาย แต่เขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากแหล่งทรัพยากรทั้งหมดได้ด้วยตนเอง ดังนั้น คงไม่มีเหตุผลมากมายนักที่เขาจะเดินทางมาไกลเช่นนี้

เย่ปิงพูดขึ้นว่า:

“คุณหลี่เป็นคนฉลาด และความสัมพันธ์ในอดีตของเราก็ไม่ตื้นเขิน ดังนั้นฉันจะตรงไปตรงมา ฉันต้องการผู้นำเพื่อมาช่วยฉันใช้ประโยชน์จากแหล่งทรัพยากรที่ได้มาใหม่ และฉันต้องการผู้นำจำนวนมาก พูดกันตามตรง ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคนแรกที่ฉันจะพบคือคุณ ดังนั้นฉันขอโทษที่ทำให้คุณขุ่นเคือง”

ใบหน้าของหลี่ซูเริ่มแปลกไปแล้วตะโกนกลับมาว่า:

“นั่นเป็นเพราะฉันได้กำจัดผู้นำทั้งหมดที่อยู่รอบตัวฉันออกไปหมดแล้ว…”

หลี่ซูไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนที่ติดอยู่ในภวังค์ ผู้นำที่อยู่รอบๆ เมืองของเธอ ถูกกำจัดด้วยมือของเธอเอง เมื่อนึกถึงความภาคภูมิใจที่เธอรู้สึกเมื่อไม่กี่วันก่อนมันได้หายไปหมดแล้ว ตอนนี้เธออยากจะแทงตัวเอง

“คุณหลี่เป็นคนเก่งจริงๆ แต่โชคไม่เข้าข้าง เนื่องจากคุณยืนขวางทางฉัน ฉันจึงปล่อยคุณไปไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ด้วยความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดในอดีตของเรา ฉันจะเสนอการดูแลเป็นพิเศษแก่คุณ หากคุณ ยอมจำนนให้กับอาณาจักรเทียนหลาน ฉันจะปล่อยให้คุณรักษาเมืองหลักระดับ 3 และกองกำลังปัจจุบันของคุณไว้ ตราบใดที่คุณไม่ขยายเมืองเพิ่มเติม คุณจะได้รับสิทธิพิเศษ คุณยังสามารถพัฒนาในดินแดนปัจจุบันของคุณได้ แต่เนื่องจากคุณจะเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรเทียนหลาน คุณจะต้องปฏิบัติตามนโยบายของอาณาจักร”

“นโยบายอะไร?”

แทนที่จะปฏิเสธโดยสิ้นเชิง หลี่ซูกลับสอบถามเกี่ยวกับนโยบายต่างๆ ซึ่งบ่งบอกถึงสติปัญญาของเธอ หากพวกเขาไม่ได้เรียกร้องมากเกินไปเธอก็อาจจะเต็มใจยอมรับ

"ฉันตั้งใจที่จะขยายหนึ่งในสี่ถนนสายหลักของอาณาจักรเทียนหลาน นั่นคือถนนเจียเหมิน ฉันไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดที่ใด แต่สิ่งที่แน่นอน เมืองของคุณอยู่บนเส้นทางนี้ ฉันจะต้องขอความช่วยเหลือจากคุณหลี่เรื่องวัสดุก่อสร้างเมื่อถึงเวลา สำหรับความร่วมมือในอนาคตนั้นขึ้นอยู่กับความต้องการของอาณาจักรเทียนหลาน”

ตลอดการสนทนา เย่ปิงไม่เคยพูดถึงผลที่ตามมาของการปฏิเสธที่จะเข้าร่วม ประการแรก ด้วยความเคารพต่อความสัมพันธ์ในอดีตของพวกเขา และประการที่สอง เพราะเขาเชื่ออย่างแท้จริงว่าคนที่ฉลาดอย่างหลี่ซูจะไม่พาตนเองไปยังจุดจบอันขมขื่น

ท้ายที่สุด หากเย่ปิงตัดสินใจที่จะโจมตี เขาจะใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงในการก้าวเข้าสู่เมืองหลักระดับสามของหลี่ซู และทำลายล้างทุกชีวิตที่อยู่ภายใน

หลี่ซูเป็นผู้หญิงที่ทะเยอทะยานมาก!

สิ่งนี้สามารถเห็นได้จากเมืองหลักระดับสามของเธอ การเป็นผู้นำหญิงในโลกนี้ ในความเป็นจริงแล้วมีความท้าทายมากกว่าผู้ชายในเรื่องกำลัง

ถึงกระนั้นเธอก็เกือบจะสร้างอาณาจักรของตนเองได้แล้ว

พูดตามตรง เธออยู่ห่างจากการก่อตั้งอาณาจักรเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น

การขอให้เธอยอมรับว่าความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอต่อจากนี้ไปเป็นเพียงการครองเมืองระดับสามเท่านั้นเป็นยาเม็ดที่ยากจะกลืน

แต่กระแสกระแสน้ำเหล็กของเย่ปิงเมื่อเร็วๆ นี้ที่ทำลายอาณาจักรในภูมิภาคซากุระในเวลาเพียงสามสิบกว่านาทียังคงดังก้องอยู่ในใจของเธอ มันเป็นความรู้สึกหวาดกลัวและการกดขี่ที่ไม่อาจบรรยายได้

มันทำให้เธอรู้สึกไร้พลังจนถึงจุดที่เธอมองไม่เห็นความหวังใดๆ

หลังจากความเงียบกินเวลาเกือบสิบนาที ในที่สุดเธอก็ประกาศว่า

"โอเคๆ ฉันหลี่ซู ผู้ปกครองเมืองป่าไผ่ ยอมเข้าร่วมกับอาณาจักรเทียนหลาน"

นี่คือการปราบศัตรูโดยไม่ต้องต่อสู้ ในเวลาเพียงสิบนาที เมืองหลักระดับสามแห่งแรกที่พวกเขาค้นพบก็ถูกยึด

ระบบรับรองกิจกรรมนี้ นับจากนี้ไป เมืองหลักระดับสามของหลี่ซู ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการว่าเป็นเมืองรองภายใต้อาณาจักรเทียนหลาน