นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 105
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 105
กำแพงสีเทาล้อมรอบเมืองและปราสาทขนาดใหญ่ กำแพงเมืองที่เตี้ยแต่หนาทำให้รู้สึกถึงความมั่นคง สิ่งปลูกสร้างที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกลๆ ดูลึกลับซับซ้อน
ปราสาทที่ใหญ่โตและสง่างามแห่งนี้คือนครรัฐคาเมลูน
เด็กชายสองคนขี่ม้าไปที่ประตูขนาดมหึมาตรงกำแพงเมืองคาเมลูน
“อ๊า ฉันไม่คิดว่าการขี่ม้าจะยากขนาดนี้”
ดอเรียนมุ่ยปาก
“ทั้งเอว ทั้งขา และคอของฉัน มันปวดไปหมดเลย”
"ครั้งแรกก็ยากแบบนี้แหละน่า พอชินเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
ราอนหัวเราะและพยักหน้า
'แต่เขาก็คุ้นเคยกับมันเร็วมาก’
ดอเรียนเคยชินกับการขี่ม้าอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงใช้เวลาเพียงสองสัปดาห์ในการเดินทางต่างจากที่คาดไว้ว่าจะใช้เวลาสามสัปดาห์
"ว่าแต่คุณชายเรียนรู้การขี่ม้าตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? ผมไม่เคยเห็นม้าในอาคารเสริมมาก่อนเลย”
"ฉันเคยเรียนมาน่ะ”
เขาเคยขี่ม้ามานับครั้งไม่ถ้วนในชีวิตก่อนหน้านี้
“คุณชายทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
ดอเรียนยิ้มและเดินเข้ามาข้างๆ เขา เขาไม่ตัวสั่นอีกต่อไปแล้วอาจเป็นเพราะเรายังไม่ได้ไปต่อสู้
“วันนี้เราน่าจะเข้าไปได้ไม่ยากนะครับ”
"ใช่แล้วล่ะ"
ราอนพยักหน้า มองไปที่ยามสองคนที่หน้าประตูปราสาท คาเมลูนจะเปลี่ยนระดับการเฝ้าระวังไปตามสถานการณ์และขณะนี้มันอยู่ในระดับต่ำสุด
ราอนและดอเรียนสามารถเข้าไปในคาเมลูนได้ง่ายๆ โดยใช้ป้ายชื่อทหารรับจ้างที่ริมเมอร์ให้พวกเขามา
ถนนหนทางเต็มไปด้วยผู้คน มีนักท่องเที่ยวอยู่บ้างแต่ส่วนใหญ่เหมือนจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าและผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ
ราอนมองไปรอบๆ ตลาดและแหล่งซื้อขายที่เขาไม่ได้มานาน เหมือนว่าเขาต้องลงไปข้างล่างเพื่อไปตามหาสิ่งที่เขาต้องการ
"จะลงไปเหรอเหรอครับ?”
ดูเหมือนดอเรียนจะรู้ความคิดของเขา
"ลงไป? นายรู้เรื่องตลาดมืดด้วยเหรอ?”
นครรัฐคาเมลูนมีตลาดมืดที่มีพวกสินค้าที่ขายในที่สาธารณะไม่ได้และสิ่งของที่มีราคาแพง
มันไม่ได้เป็นความลับขนาดนั้น แต่เขาไม่คิดว่าดอเรียนจะรู้เรื่องนี้
"รู้สิครับ"
"ได้ไงกัน?"
“ผมเกิดในตระกูลค้าขายนะครับ ผมต้องรู้เรื่องแบบนี้สิ”
ดอเรียนยิ้มและชี้นิ้วไปที่ตัวเอง ราอนรู้ว่าเขามาจากครอบครัวที่ทำการค้าแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ราอนได้ยินจากปากเขาเอง
'งั้นฉันก็ไม่ต้องแอบแล้วสินะ’
เขาวางแผนไว้ว่าจะแอบออกมาหลังจากเข้าพักที่โรงแรมแล้ว แต่เขาคงไม่ต้องทำแบบนั้น
"งั้นก็ไปกันเถอะ”
“ฮะ? คุณชายรู้ทางไปด้วยเหรอครับ?”
"ใช่ ฉันเคยได้ยินมา”
ราอนพยักหน้าและมุ่งหน้าไปยังตลาดขายเนื้อทางด้านขวาของเมือง
เมื่อเดินผ่านแผงขายเนื้อที่ส่งกลิ่นคาวเลือดไป พวกเขาก็เข้าไปในร้านอาหารที่อยู่ท้ายตลาด กลิ่นมันเยิ้มของเนื้อย่างสดๆ อบอวลไปทั่วร้าน
"เอาหมูย่าง ทอดหนังจนกรอบแล้วราดซอสเพื่อทำให้เนื้อนุ่มขึ้น แล้วก็เบียร์ดำแบบเย็นสองแก้ว”
ราอนสั่งอาหารที่ปกติเขาจะไม่สั่งจากพนักงานที่ยืนอยู่ตรงทางเข้า
“...อ้อ!”
เธอเอียงหัวคิดสักพักแล้วแปะมือ
“เชิญทางนี้ค่ะ”
เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วพาพวกเขาไปที่ห้องด้านใน ภายในห้องมีโต๊ะกลมขนาดใหญ่พอที่จะนั่งได้ห้าคน
เธอบรรจงปิดประตูให้สนิทแล้วกดปุ่มที่ซ่อนอยู่บนผนัง
โต๊ะตรงกลางยกสูงขึ้น พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย แล้วบันไดลงไปด้านล่างก็ปรากฏขึ้น
“ฉันแค่แปลกใจเพราะว่ามันเป็นรหัสผ่านที่ใช้ในรุ่นคุณยายของฉันน่ะค่ะ คุณคงได้รับการแนะนำมาจากผู้อาวุโสซักท่านใช่ไหมล่ะคะ?”
"ครับ"
ราอนพยักหน้า มันเป็นหนึ่งในรหัสผ่านที่เขาเคยใช้ในชีวิตก่อนหน้า แม้ว่าจะมีตลาดมืดจะมีคนมาเยือนอยู่บ่อยๆ แต่พวกเขาก็ไม่เคยใช้รหัสผ่านเดิมนานเกินไป
แต่เขาก็จำเป็นต้องบอกรหัสผ่านเก่าไปอย่างช่วยไม่ได้
"แล้วคุณยาย..."
"เธอเสียชีวิตไปสิบปีแล้วค่ะ”
เธอตอบแบบสบายๆ
"อ๋อครับ"
คุณยายที่เป็นพนักงานต้อนรับของตลาดมืดมักจะยื่นของกินให้เขาทุกครั้งที่เจอกัน และเธอมักจะบอกว่าสายตาของเขานิ่งเกินไป
เขาอยากจะรู้ว่าเธอจะพูดกับเขาว่ายังไงถ้ามาเห็นเขาในตอนนี้ แต่น่าเสียดายที่คงไม่มีโอกาสนั้น
'หลับให้สบายนะครับ’
ราอนหลับตาและอธิษฐานให้เธอพักผ่อนอย่างสบาย
“รหัสผ่านของตลาดมืดจะเปลี่ยนทุกๆ สองปีนะคะ โชคดีที่ฉันยังจำรหัสอันนั้นได้ ไม่งั้นคุณคงไม่ได้ผ่านไปแน่เลย”
เธอยิ้ม
"คุณหล่อเกินไปจนฉันจะตาบอดแล้วค่ะ”
"เห็นหน้าผมด้วยเหรอ?”
ราอนชี้ไปที่หมวกที่คลุมหัวเขาอยู่
"ออร่าของคนหล่อน่ะค่ะ ปิดไว้ไม่อยู่หรอก”
หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่ดอเรียน การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
“อย่างไรก็ตาม รหัสผ่านล่าสุดคือ'ขอไก่ผัดที่ไม่ใส่พริกไทยกับหัวหอมแล้วก็ไวน์คิทเทนเวลเอจสามแก้ว'นะคะ”
"อ้อครับ"
“ถ้าอย่างนั้น...ขอให้สนุกกับการเลือกซื้อของนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
พนักงานบอกให้เขาจำรหัสผ่านใหม่แล้วออกจากห้องไป
"นี่สินะครับที่เรียกว่าสิทธิพิเศษของคนหน้าตาดี”
ดอเรียนขมวดคิ้วและถูแก้มของตัวเอง
“ว่าแต่ใครบอกคุณชายเรื่องที่นี่ครับ?”
"อาจารย์ริมเมอร์”
“อ๋า…อย่างนี้เอง”
ราอนโกหกไปว่าเป็นริมเมอร์และดอเรียนก็พยักหน้า
"ไปกันเถอะ”
"ครับ"
ราอนเดินนำลงบันได หลังจากเดินท่ามกลางความมืดสลัวประมาณสองนาทีก็มาถึงจุดสิ้นสุดบันไดและมีผ้าม่านสีเทาขวางทางเอาไว้
พรึ่บ!
เขาเปิดม่านออกและตลาดมืดก็ปรากฏให้เห็น
“ผมไม่ชินเลยครับ มันสะอาดกว่าข้างบนอีก”
"ใช่"
ราอนพยักหน้า ตลาดมืดสะอาดกว่าและซับซ้อนกว่าตลาดข้างบนมาก
ให้ความรู้สึกเหมือนร้านขายเครื่องประดับที่ผู้หญิงแวะเวียนมาบ่อยๆ
มีอาคารหรูหรารูปเครื่องปั้นดินเผาอยู่ตรงกลาง และมีแผงขายของรอบๆ ที่มีพ่อค้าผิวดำที่มีใบอนุญาตให้ขายในตลาดมืด
"จะไปที่ไหนก่อนดีครับ?”
"ฉันจะไปดูพวกของประมูลก่อน”
มันยังไม่ถึงเวลาสำหรับการประมูลแต่อาจมีบางอย่างที่เขาต้องการอยู่ที่นั่น เขาจึงต้องไปที่โรงประมูลก่อน
ราอนซื้อแค็ตตาล็อกของโรงประมูลเพื่อตรวจสอบรายการของประมูลของช่วงนี้ ดวงตาของเขาหยุดอยู่ตรงกลางหน้าหน้าหนึ่ง
'อันนี้แหละ’
ราอนกำหมัดเมื่อเห็นสิ่งของที่ชื่อว่า 'ผีเสื้อสีดำ' โชคดีที่เขาได้เจอสิ่งที่ต้องการพอดี
'อีกสองวันสินะ’
ผีเสื้อสีดำจะเปิดประมูลในอีกสองวัน
'ราคาอยู่ที่... สิบถึงยี่สิบเหรียญทอง'
มันไม่ใช่ราคาที่ถูก แต่มันก็ไม่ได้แพงเมื่อเทียบกับสินค้าประมูลอื่นๆ ในตลาดมืด
'คงต้องหาเงินเพิ่มอีกหน่อยแฮะ’
แม้ว่าเขาจะมีเงินจำนวนหนึ่งจากการทำผลงานใหญ่ในสองภารกิจก่อนหน้านี้ แต่เขาก็ยังขาดเงินอีกมากที่จะชนะการประมูลผีเสื้อสีดำได้
เงินไม่พองั้นรึ? ทำไมร่างในอนาคตของราชาแห่งแก่นแท้จึงเป็นยาจกกัน! น่าสังเวชจริงๆ!
ราธเพิ่งตื่นแล้วก็บ่นใส่เขาทันที
'หุบปากไป’
ราอนเลียริมฝีปากและมองคาสิโนที่อยู่ติดกับโรงประมูล ดูเหมือนว่าเขาต้องหาเงินจากที่นั่นก่อน
"เอ๊ะ? คุณชายจะไปคาสิโนเหรอครับ? ไม่ได้นะครับ!”
ดอเรียนที่ถือแคตตาล็อกส่ายหัวอย่างรุนแรง
"ทำไมล่ะ?"
“ที่นั่นมีแต่ผู้เชี่ยวชาญด้านการพนัน! มันเป็นสถานที่ที่แม้แต่นักพนันที่เก่งที่สุดของราชอาณาจักรยังต้องหมดตัว! ถ้าเราไปที่นั่นเราจะไม่มีเงินเหลือสำหรับกินอาหารอีกนะครับ”
"อ๋อ เรื่องนั้นฉันรู้ แต่แล้วไงล่ะ”
ราอนแตะไหล่ของดอเรียนที่พยายามหยุดเขา
'เพราะว่าในชีวิตที่แล้วมันเป็นธนาคารของฉันเลย'
เขาหัวเราะและเขย่าสร้อยข้อมือดอกไม้ที่ราธอาศัยอยู่
'แล้วก็ยังมีอาวุธลับนี่อีก’
* * *
* * *
ในตอนที่เขาเป็นนักฆ่า เขาไม่เคยได้รับรางวัลอะไรจากการทำภารกิจสำเร็จเลย เขาจะได้แค่ได้วันพักผ่อนไม่กี่วันหรือบางทีก็ไม่ได้เลยเพราะเขาต้องรีบออกไปทำภารกิจต่อไป
พวกสารเลวในตระกูลโรเบิร์ตไม่นับว่านักฆ่าเป็นมนุษย์ พวกมันให้เงินเขาเท่าที่จำเป็นแค่พอไม่ให้พวกเขาอดตายเท่านั้น
เขาพึ่งมารู้ว่ามันผิดปกติก็ตอนได้ออกมาใช้ชีวิตด้านนอก
'เพราะงั้นฉันเลยต้องหาเงินทุกครั้งที่มีวันหยุด'
เขามักจะไปบ่อนพนันเพื่อหาเงินและซ่อนเงินเอาไว้ในบ้านหลังหนึ่งเผื่อวันที่เขาได้เป็นอิสระ แต่ที่นั่นก็อยู่ไกลเกินไปแต่เมื่อมีโอกาสเขาจะไปที่นั่นแน่นอน
'อันไหนดีนะ...'
ราอนมองไปรอบๆ พร้อมกับดอเรียนที่หวาดกลัว เมื่อสังเกตเห็นเกมที่คุ้นเคยเขาก็เดินไป
หญิงสาวร่างผอมเพรียวและชายชราสวมชุดสูทเนี้ยบๆ กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ มีชายหลายคนที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาซึ่งน่าจะเป็นบอดี้การ์ด
'ใช้ได้เลย’
ราอนยืนมองจนเกมจบไปสิบครั้งก่อนที่จะไปนั่งที่โต๊ะ เกมนี้เป็นเกมทายแต้มบนลูกเต๋าในถ้วยโลหะที่ถูกเขย่า
“เฮ้อ! ทำไมที่นี่ปล่อยให้เด็กแบบนี้เข้ามานะ”
ผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงสีดำและสวมหน้ากากสุนัขจิ้งจอกขมวดคิ้วหลังจากมองมาที่เขา
“การพนันไม่เกี่ยวกับเพศและอายุ จะกษัตริย์หรือขอทานก็ได้รับการปฏิบัติเหมือนกัน ยินดีต้อนรับนะ”
ในทางกลับกัน ชายชรายิ้มกว้างและพยักหน้าให้เขา
ราอนก้มหัวให้แค่ชายชราแล้วมองไปรอบๆ เขาได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นจิ๊ปากแต่เขาก็ไม่สนใจ
“…”
อย่างไรก็ตาม เจ้ามือโต๊ะนั้นกลับตัวสั่นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผู้หญิงคนนั้น ดูเหมือนผู้หญิงที่สวมหน้ากากจิ้งจอกมาจากตระกูลที่ใหญ่โต
"เอ่อ บรรยากาศแบบนี้มัน..."
ดอเรียนตัวสั่นเพราะบรรยากาศที่น่ากลัวรอบๆ โต๊ะ
“งั้นมาเริ่มกันครับ”
เจ้ามือเปิดถ้วยโลหะให้ทั้งสามคนดูลูกเต๋า จากนั้นจึงใส่ลูกเต๋าเข้าไปในถ้วยแล้วเริ่มเขย่า ข้อมือและไหล่ของเขาขยับไปพร้อมๆ กันอย่างรวดเร็วจนแทบมองตามไม่ทัน
เขาเขย่าถ้วยอย่างสง่างามราวกับว่าเขากำลังเต้นรำก่อนที่จะวางมันลงบนโต๊ะ เขาปล่อยมือออกและส่งสัญญาณให้พวกเขาลงเดิมพัน
"สอง”
"ฉันขอลงสี่”
หญิงสาวและชายชราผลักชิปออกไปด้านหน้า
"...สาม”
ราอนเดิมพันครึ่งหนึ่งของชิปที่เขาไปที่เลขสาม
"ผมลงห้าครับ”
เจ้ามือค่อย ๆ ยกถ้วยขึ้นหลังจากยืนยันหมายเลขของทุกคนแล้ว
"หมายเลขบนลูกเต๋าคือสาม ยินดีด้วยครับ”
เจ้ามือยิ้มกว้างและคืนชิปเป็นสองเท่าของจำนวนชิปที่ราอนเดิมพันไว้
"เฮอะ ก็แค่โชคดีหน่อยเอง”
ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเขาอย่างหงุดหงิด
“วันนี้ฉันเสียเงินไปตั้งยี่สิบเหรียญทอง แต่เธอเริ่มต้นได้ดีมาก”
ชายชราพยักหน้าเพื่อแสดงความยินดีกับเขา
“รอบต่อไปจะเริ่มแล้วนะครับ”
เจ้ามือใส่ลูกเต๋ากลับไปในถ้วยและเริ่มเขย่ามัน เขาเขย่ามันเร็วและแรงขึ้นกว่ารอบที่แล้วจากนั้นเขาก็วางมันกลับลงบนโต๊ะ
"สาม”
"ต้องเป็นห้าแน่นอน”
"หนึ่ง”
ทันทีที่ราอนพูด นิ้วมือของเจ้ามือก็สั่นเล็กน้อย
"ผมลงสี่”
เจ้ามือค่อยๆ ยกถ้วยขึ้น มีเพียงจุดเดียวบนหน้าลูกเต๋า
"หนึ่งครับ ยินดีด้วย”
เจ้ามือให้ชิปสองเท่าของจำนวนชิปที่ราอนลงเดิมพัน
"อะไรเนี่ย?”
"ว้าว เธอเก่งจริงๆ!”
ผู้หญิงคนนั้นหันมามองเขาอย่างโจ่งแจ้ง ดวงตาของชายชราเบิกกว้าง
"ว้าว! ชนะสองครั้งติดเหรอครับ?”
ดอเรียนเดินเข้ามาข้างๆ เขา
"คุณชายคงต้องพอแค่นี้แล้วล่ะคครับ ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามันง่ายเพราะคุณชายพึ่งมาถึงที่นี่ แต่อย่าลืมว่าพวกเขาน่ะมืออาชีพนะครับ! ถ้ายังเล่นต่อพวกเขาคงจะได้ยึดทุกอย่างไปจนแม้แต่กางเกงในก็ไม่เหลือเลย!”
"รู้แล้วๆ แต่ขอฉันลองอีกหน่อย”
ราอนยิ้มและเดิมพันชิปทั้งหมดที่เขามี
"โอ้ๆๆ ไม่นะ”
ดอเรียนหลับตาและถอนหายใจ
“เฮ้อ โง่จริงๆ”
“หืม...”
หญิงสาวยิ้มเยาะเขา ชายชราพยักหน้าช้าๆ
พวกเขาทุกคนเชื่อว่าเจ้ามือแค่ช่วยเหลือราอนแล้วรอเวลาที่จะเอาเงินกลับไปจนหมด
แต่ว่า...
รอบที่สาม รอบที่สี่ และหลังจากรอบที่ห้าผ่านไปก็มีชิปมากมายกองอยู่ตรงหน้าราอน
“อะ-อะไรกัน?! เธอทำได้ยังไง?”
"ว้าว เป็นไปได้ด้วยเหรอเนี่ย...?”
หญิงสาวและชายชราจ้องมองชิปของราอนด้วยความตกตะลึง
"ค-คุณชายครับ! รีบไปเถอะครับ”
ดอเรียนรีบแตะไหล่ของราอนเพื่อบอกให้เขาวิ่งหนี
“วันนี้ฉันโชคดีนะเนี่ย”
ราอนใช้นิ้วนับชิปแล้วยิ้ม
จ-เจ้าทำได้ยังไง? เจ้าใช้วิธีอะไรกัน?
'เสียงไง’
เสียง?
'ลูกเต๋าแต่ละหน้าจะมีจำนวนจุดไม่เท่ากัน ตอนมันชนถ้วยก็จะมีเสียงที่แตกต่างกันออกมา ฉันไม่ได้เดาแต่ฉันจับจุดต่างของมันได้’
มันเป็นเทคนิคเล่นพนันที่ใช้หาแต้มบนลูกเต๋าโดยการใช้เสียงชนกันระหว่างลูกเต๋ากับถ้วย
และต่อให้รู้เรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลว่าจะทำตามได้ แต่ราอนก็สามารถทำได้อย่างง่ายดายเพราะระดับการรับรู้ขั้นสูงของเขา
จะบอกว่าเจ้าทายแต้มบนลูกเต๋าได้ด้วยวิธีบ้าๆ แบบนี้เหรอ?
ราธอ้าปากค้าง มันคงทึ่งที่เขาสามารถสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างเสียงเหล่านั้นและจดจำมันได้
แสดงว่าเหตุผลที่เจ้าเอาแต่ยืนดูการเดิมพันก็คือ...
'ใช่ ฉันกำลังแยกแยะเสียงอยู่’
เจ้ามันเป็นนักต้มตุ๋นชัดๆ นั่นคือเหตุผลที่ราชาแก่นแท้ถูกเจ้าหลอกอยู่ตลอด!
'ฉันไม่ได้เป็นนักต้มตุ๋นซะหน่อย ฉันชนะด้วยความสามารถของฉันเองต่างหาก’
ราอนหัวเราะและรวบรวมชิปใส่ถุง
"ผมพอใจแล้วครับ ขอให้สนุกนะครับ”
เขาโบกมือให้ชายชราและหญิงสาวก่อนจะลุกขึ้นยืน
เจ้าจะไปแล้วเหรอ?
'ถ้าอยู่ในที่เดิมนานเกินไปมันจะเป็นจุดสังเกต'
หลังจากมองไปรอบๆ คาสิโนแล้ว เขาก็เลือกนั่งที่โต๊ะโป๊กเกอร์
โป๊กเกอร์? แล้วเจ้าจะโกงพวกเขาอีกหรือเปล่า?
'ไม่ ฉันไม่เคยโกงพวกเขา’
ดวงตาของราอนเป็นประกายในขณะที่เขามองดูไพ่ที่ถูกแจก
หือ?
'ถึงตาของแกแล้วล่ะ ไปตรงนั้นแล้วดูไพ่ให้ฉันหน่อย'
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!
ราธโผล่ออกมาจากสร้อยข้อมือและเริ่มกระจายแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัว
ราชาแห่งแก่นแท้เป็นราชาแห่งแดนปีศาจ! กล้าดียังไงถึงได้สั่งข้า เจ้ากล้าที่จะขอให้ข้าไปแอบดูไพ่ของพวกมัน!
'อย่าเข้าใจผิด’
ราอนยังคงใจเย็นท่ามกลางความหนาวเย็นที่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ เขาส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ
'มันเป็นการแลกเปลี่ยน’
แลกเปลี่ยนรึ?
‘อืม ฉันจะยอมกินทุกสิ่งที่แกอยากกินในเมืองนี้ ถ้าแกยอมช่วยฉัน'
เจ้ามันบ้ามากจริงๆ แม้ว่าราชาแห่งแก่นแท้จะเป็นนักชิมที่มีชื่อเสียง แต่เจ้าคิดหรือว่าข้อเสนอนั้นจะ...
'ฉันเห็นคนขายไอศกรีมเม็ดกลมด้วย เหมือนจะมีไอศกรีมรสใหม่...’
ราธลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
ไร้สาระ! แค่ไม่ได้กินไอศกรีมเม็ดกลมคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะ…
'สองอัน’
ง-เงียบน่า! คิดหรือว่าราชาแห่งแดนปีศาจจะ…
'สาม’
…
'สี่อันก้ได้ แล้วก็อะไรก็ได้อีกอย่างที่แกอยากกิน’
ราธหยุดพูด เป็นอันว่ามันตกลงแล้ว
ให้ข้าไปดูตรงไหนนะ?
ไอศกรีมเม็ดกลมสี่อันกับอาหารอีกหนึ่งอย่าง
มันเป็นราคาที่ถูกมากจริงๆ เมื่อเทียบกับการได้ใช้งานราชาแห่งปีศาจ
