นักฆ่าเกิดใหม่กลายเป็นจอมดาบอัจฉริยะ 104
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 104
ราอนกลับไปที่ห้องของตัวเองในอาคารเสริมหลังจากเสร็จสิ้นการฝึก แม้ว่าการฝึกฝนจะสิ้นสุดลงแต่ความร้อนในร่างกายและจิตใจของเขายังคงอยู่
'เป็นเทคนิคที่น่าทึ่งจริงๆ’
วิชาดาบที่ป่าเถื่อนแบบนี้มีดีตรงไหนกัน?
ราธบ่นและบอกเขาว่ามันเป็นเพียงเทคนิคที่หยาบคาย
'ไม่ใช่แค่ป่าเถื่อน มันเหมือนกับราชาเสือที่มีเขี้ยวแหลมคมที่รู้จักใช้ความคิด”
ดาบสัญชาตญาณมุ่งเป้าไปที่จุดอ่อนของคู่ต่อสู้โดยการลับประสาทสัมผัสในการต่อสู้ แต่เพราะดาบสัญชาตญาณส่วนมากเป็นเทคนิคที่รุนแรงมาก จุดอ่อนของพวกมันจึงเป็นการสับขาหลอกของคู่ต่อสู้
'แต่เขี้ยวแห่งความวิกลจริตนั้นแตกต่างออกไป'
เขี้ยวแห่งความวิกลจริตนั้นดีกว่าดาบสัญชาตญาณทั่วไปหนึ่งขั้น เนื่องจากมันไม่ตกหลุมอุบายของคู่ต่อสู้และยังสามารถสร้างช่องโหว่ที่ไม่เคยมีอยู่จริงได้ เมื่อเขามีความเชี่ยวชาญมากขึ้นเขาก็จะสามารถแทงดาบผ่านการป้องกันของคู่ต่อสู้ได้ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใคร
สัญชาตญาณทำให้ข้านึกถึงบางสิ่ง หวนกลับไปในดินแดนปีศาจ เด็กที่ทรงพลังซึ่งมีความสามารถในการเอาชนะปีศาจด้วยสัญชาตญาณอันยอดเยี่ยมปรากฏตัวขึ้น แต่ราชาแห่งแก่นแท้คือราชาแห่งปีศาจและราชาแห่งความโกรธเกรี้ยว ข้าปราบปีศาจตัวนั้นได้อย่างง่ายดายเพียงแค่กระจายความเย็นออกไป…
ราอนหาว ปากของเขาอ้ากว้าง เขาเริ่มรู้สึกง่วงจากการฟังคำพูดของราธ
ฟังต่อเถอะ เรื่องราวของข้าจะเป็นบทเรียนชีวิต
'แต่มันไม่ใช่สำหรับชีวิตของฉัน’
ราอนปัดมืออย่างไม่สนใจ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู
"เข้ามา”
จูเดียลเข้ามาหลังจากเปิดประตู
"คุณชายเรียกฉันเหรอคะ?”
เธอคุกเข่าข้างเตียงและก้มหัว
“ฉันเรียกเธอมาเพราะฉันอยากจัดการเรื่องบางอย่างก่อนออกเดินทาง”
"ฉันกำลังฟังอยู่ค่ะ”
ราอนมองไปที่จูเดียลที่ยังคงนิ่งเฉยและหลับตาลงก่อนที่จะเปิดตาอีกครั้ง
“หนอนคลั่งที่ฉันป้อนให้เธอในวันแรกนั้นเป็นของปลอม”
คอของจูเดียลสั่นเล็กน้อย มันไม่ใช่การแสดงออกของความประหลาดใจ
"เธอรู้อยู่แล้วงั้นเหรอ?”
"ฉัน... ฉันแค่ยังไม่แน่ใจ”
"งั้นเหรอ?”
"ค่ะ จริงๆ แล้ววันแรกที่ฉันเห็นหน้าคุณชายฉันก็รู้สึกกลัวจนไม่สนใจว่าจะเป็นของปลอมหรือไม่ใช่...”
เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่จริงจังของเธอค่อนข้างน่าประทับใจ
“ตอนนั้นฉันแค่อยากมีชีวิตรอดแต่น้ำใจของคนในอาคารเสริมก็ค่อยๆ ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ ฉันคิดว่าคุณชายจะใช้งานฉันอย่างหนักแต่คุณชายกลับปฏิบัติต่อฉันแบบมนุษย์และเตรียมทางให้ฉันรอดพ้นจากความตาย...”
ปากที่แข็งทื่อของจูเดียลเผยอออก
“แต่ฉันก็ยังคงระวังคุณชายอยู่ ฉันคิดว่าคุณชายแค่แกล้งทำตัวเป็นเด็กดีต่อหน้าคุณผู้หญิงกับคุณเฮเลน แต่ฉันก็เลิกคิดแบบนั้นแล้วหลังจากเหตุการณ์หลายๆ อย่าง...”
“อืม”
“การแสดงออกของคุณชายทั้งสองแบบนั้นเป็นของจริงทั้งคู่ คุณชายแค่อยากจะปกป้องอาคารเสริมนี้”
ราอนพยักหน้าเงียบๆ มันก็เหมือนกับที่จูเดียลพูด ทุกสิ่งทุกอย่างเขาทำไปเพื่อปกป้องอาคารเสริม ตั้งแต่การข่มขู่เธอไปจนถึงการทำให้เธอหวาดกลัวและทำให้เธอกลายเป็นสายลับสองหน้า
“นั่นเป็นเหตุผลที่ดิฉันคิดว่าคุณชายคงไม่ชั่วร้ายพอที่จะใช้หนอนคลั่งกับฉัน”
นั่นมันผิด เขาไม่อยากใช้หนอนคลั่งก็เพราะเดรุสโรเบิร์ต แต่เขาสามารถทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นได้เพื่อปกป้องอาคารเสริม
“ฉันแค่เพียงสงสัยแต่ฉันก็ไม่แน่ใจ...แล้วคุณชายบอกฉันทำไมคะ?”
จูเดียลเอียงหัว
"เพราะเธอเปลี่ยนไป”
"คะ?"
“ฉันจับตามองเธออยู่ เหมือนกับที่เธอคอยสังเกตฉันนั่นแหละ”
ราอนพูดต่ออย่างไม่ใส่ใจ
“ฉันสังเกตเห็นความจริงใจบนใบหน้าของเธอซึ่งเคยซ่อนอยู่หลังหน้ากาก อาจเป็นเพราะอาคารเสริมมีความพิเศษ”
"คือว่า..."
“เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนอื่นเพราะฉันค้นพบตัวตนของเธอแล้ว ฉันสามารถไล่เธอออกไปหรือฆ่าเธอก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องพยายามปกป้องแม่ของฉันกับเฮเลนให้ถึงที่สุด”
จูเดียลตัวสั่น
“เช่นนั้นดิฉันก็ขอเล่าอะไรบางอย่าง”
“……”
เธอก้มหัวลง ราอนเงียบรอให้เธอพูด
“ดิฉันมีน้องชายหนึ่งคน ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่เพราะดิฉันถูกขายมาที่นี่ ฉันต้องทำตามคำแนะนำของพวกเขาเพราะพวกเขาบอกฉันว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะอนุญาตให้ดิฉันพบน้องชายอีกครั้ง”
เสียงเศร้าของจูเดียลกระทบใจราอน
'คล้ายกันสินะ’
เรื่องราวของเธอคล้ายกับชาติที่แล้วของเขาเพียงแต่เธอถูกขายออกมาแทนที่จะถูกลักพาตัว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมจึงรู้สึกคุ้นเคยกับสายตาของเธอ
"ฉันจะช่วยเขาเอง”
"คะ?"
จูเดียลเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เธอก็น่าจะรู้ ฉันไม่ชอบอยู่เฉยๆ หลังจากถูกเล่นงาน ถึงยังไงวันหนึ่งฉันก็ต้องปะทะกับคารุนอยู่ดีเพราะเขายังไม่ยอมปล่อยมือจากเรื่องของฉัน”
คารุนไม่ได้หยุดเพียงแค่รวบรวมข้อมูล เขามาไกลถึงขั้นติดสินบนนักเวทให้ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสระหว่างการฝึก ไม่มีทางที่เขาจะหยุดอยู่แค่นั้นแน่
“ฉันจะตามหาน้องชายของเธอหลังจากจัดการเรื่องคารุนเสร็จแล้ว ฉันจะใช้ทุกวิธีที่จำเป็นเพื่อช่วยชีวิตเขา”
เขาไม่เคยประสบกับการสูญเสียครอบครัว แต่เขาพอจะเข้าใจได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรเพราะตอนนี้เขามีคนมีคนสำคัญในชีวิตแล้ว
“ไม่ว่าเธอจะเชื่อฉันหรือไม่”
เขาตั้งใจช่วยเธอจริงๆ เพราะชีวิตของเธอคล้ายกับชีวิตก่อนของเขามากและชีวิตก่อนของเขาก็พังไม่เป็นท่า
จูเดียลคุกเข่าอยู่ครู่หนึ่จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมา
ดวงตาของเธอหรี่เล็กราวกับสุนัขจิ้งจอกและมุมปากสีแดงของเธอก็บิดลงมา มันเป็นใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย มันเป็นการแสดงออกที่แท้จริงของเธอที่เขาเคยเห็นมาก่อน
"ดิฉันขอถามคุณชายเรื่องหนึ่งค่ะ คุณชายวางแผนที่จะทำอะไรถ้าหลังจากนี้ดิฉันจะให้ข้อมูลของคุณชายกับคารุนซีกฮาร์ท”
"ฉันไม่คิดว่าเธอจะทำอย่างนั้น”
'เพราะดวงตาของเธอเหมือนกันกับของฉัน'
"นั่นมันไร้สาระ...”
"แปลว่าเธอจะทำเหรอ?”
"ดิฉันคงไม่ทำ”
เสียงของจูเดียลแตกต่างออกไป
ไม่มีความลังเลอีกแล้ว
'แน่นอนสิ’
สายลับได้เปิดเผยใบหน้าและเสียงที่แท้จริงแล้วแปลว่าเธอเชื่อฟังเขาอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้จูเดียลอยู่ข้างเขาอย่างสมบูรณ์แล้วเช่นเดียวกับที่ราธบอก
"ดิฉันจะทำตามคำสั่งของคุณชายทุกอย่างค่ะ"
จูเดียลพูดอย่างสุภาพที่สุดราวกับว่าเธอกำลังคุยกับหัวหน้าตระกูล แสงสีขาวส่องประกายในดวงตาที่ตายแล้วของเธอ
“คอยดูแลอาคารเสริมในตอนที่ฉันไม่อยู่”
"ได้ค่ะ"
เธอพยักหน้าอีกครั้งก่อนที่จะออกจากห้อง
“เฮ้อ…”
ราอนนอนบนเตียงแล้วถอนหายใจ
'เธอเปลี่ยนไปทีละนิด’
ชีวิตของเขาคล้ายกับชีวิตของจูเดียลแต่ความปรารถนาของพวกเขาแตกต่างกัน เธอต้องที่จะช่วยน้องของเธอซึ่งต่างจากต้องการของเขาซึ่งทำให้สำเร็จยากกว่า
"มีเรื่องที่ต้องทำเยอะเลย”
เขาต้องทำให้ซิลเวียกลับมาเป็นสายตรง ตัดคอเดรุสโรเบิร์ต แยกไซเรียออกจากรูนัน และช่วยเหลือน้องชายของจูเดียล
"มีแค่วิธีเดียวสินะ”
นั่นคือ?
"ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้น”
เขาลุกขึ้นและเอาดาบที่แขวนอยู่บนผนังมาห้อยไว้ที่เอว
เจ้าจะทำอะไร? อย่าบอกนะว่า…
"ใช่ ฉันจะไปฝึก”
ราอนพยักหน้าแล้วเปิดประตู
เจ้าจะบ้าการฝึกซ้อมมากเกินไปแล้ว! ไม่มีตัวประหลาดแบบเจ้าอยู่ในแดนปีศาจด้วยซ้ำ! ปล่อยให้ข้านอนหลับหน่อยเถอะ! ข้าต้องการพักผ่อน!
* * *
* * *
สองสัปดาห์ผ่านไปและในที่สุดเช้าของการสอบเอาชีวิตรอดก็มาถึง
ราอนเอาดาบจริงมาห้อยไว้ที่เอวและสวมเสื้อคลุมตัวเก่า ท่าทางเขาดูคล้ายกับทหารรับจ้างหรือนักผจญภัยมากกว่านักดาบ
สุดท้ายเขาก็หยิบกระเป๋าสะพายหลังที่ถูกร่ายเวทย์น้ำหนักเบาขึ้นมาและออกจากห้องหลังจากมองไปรอบๆ เป็นครั้งสุดท้าย
ที่ห้องรับแขกว่างเปล่า เขาหัวเราะและเปิดประตูออกไปด้านนอก
ซิลเวีย เฮเลน และสาวใช้กำลังเรียงแถวอยู่หน้าทางเข้า
“ค-คุณชาย จะไปแล้วเหรอคะ? ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ...?”
เฮเลนที่เหมือนจะร้องไห้ยื่นถุงอาหารให้เขา ในนั้นมีทั้งข้าวกล่องและเนื้อแห้ง
"ดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณชาย..”
"อย่าฝืนตัวเองนะคะ”
"ถ้ารับมือไม่ไหวก็หนีได้นะคะ..."
เหล่าสาวใช้มอบสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการเดินทางกับเขาพร้อมด้วยสายเป็นห่วง แม้ว่าราอนจะมีทุกอย่างแล้วแต่เขาก็ยังรับมาใส่ไว้ในถุง
“ขอบคุณครับ”
"ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
จูเดียลบอกลาและยื่นพัสดุที่ห่อผ้าให้เขา
หลังจากที่สาวใช้ทั้งหมดบอกลาเขาเสร็จแล้ว ราอนก็เดินไปหาซิลเวียซึ่งยืนอยู่ท้ายสุด
"ราอน...โชคดีนะ แม่จะรอลูกอยู่ที่นี่”
เธอยิ้มและบอกเขาว่าเธอจะรอ ตาของสาวใช้เต็มไปด้วยน้ำตาแต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ยิ้ม
"ครับ"
เนื่องจากราอนเข้าใจความรู้สึกของซิลเวีย เขาจึงโค้งคำนับและกอดเธอ
"ผมจะกลับมาแน่นอนครับ”
ราอนเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาของซิลเวียขณะที่เธอเริ่มตัวสั่น จากนั้นจึงหันกลับมา
"คุณชาย! ระวังตัวด้วยนะคะ!”
"คุณชายต้องกลับมาแบบปลอดภัยนะคะ!”
"อย่าลืมทานอาหารนะคะ!”
เขาโบกมือเพื่อตอบรับเสียงของสาวใช้แล้วมุ่งหน้าไปที่สนามฝึก
แค่ปีเดียวเอง ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นห่วงเกินไปนัก
'เพราะมันเป็นที่ที่อันตรายไง’
สาวใช้ทุกคนยกเว้นจูเดียลอาศัยอยู่ในอาคารเสริมตั้งแต่เกิด พวกเขาคงกังวลเพราะเด็กผู้ชายที่พวกเขานับว่าเป็นลูกชายของตัวเองกำลังจะไปยังสถานที่อันตราย
ราชาแห่งแก่นแท้ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายมาตลอดพันปี มันเป็นสิ่งที่มนุษย์จินตนาการไม่ถึง…
'อืม...'
ฟังข้าสิ เรื่องนี้สำคัญมาก…
'โอเคๆๆ’
ราอนเปิดประตูสนามฝึกซ้อมพร้อมกับล้อเลียนราธ เด็กฝึกหัดและอาจารย์ทุกคนกำลังรวมกันอยู่ที่ตรงกลาง
"เธอมาสายนะ!”
ริมเมอร์นั่งอยู่ที่ขอบเวทีและชี้มาที่เขา
“ในเมื่อมาครบแล้ว ฉันก็จะประกาศเรื่องการสอบจบหลักสูตรอีกครั้ง ในระยะเวลาหนึ่งปีนี้ เธอต้องเอาชีวิตรอดในพื้นที่ที่ถูกกำหนดไว้ให้ได้ ง่ายๆ เลยใช่ไหมล่ะ?”
"ต-แต่สถานที่พวกนั้นมันอันตรายนะครับ!"
ริมฝีปากของดอเรียนสั่นเทาเพราะเขาต้องไปที่ปราสาทฮาบุนพร้อมกับราอน
"ถ้ามันง่ายก็ไม่ใช่การสอบสิ”
“อ๊า!”
“น่ารังเกียจจริงๆ…”
“นอกจากนี้เธอก็ห้ามใช้ชื่อซีกฮาร์ท ห้ามใช้ชื่อตระกูลตัวเอง ให้ใช้ได้เพียงชื่อจริงเท่านั้น ถ้าจะหาเงินเธอก็ไปทำงานเป็นทหารรับจ้างหรือนักดาบฝึกหัดเอาก็ได้”
ริมเมอร์กำลังสนุกกับความทุกข์ทรมานของเด็กฝึกหัด เขายิ้มอย่างสดใส
“ฉันขอพูดแบบตามตรงละกันนะ ความสามารถของพวกเธอไม่ต่างจากนักดาบมือใหม่อยู่แล้ว ถ้าผ่านการทดสอบนี้ได้ก็แปลว่าเธออยู่ระดับที่สูงกว่านั้นอีก”
เด็กฝึกหัดยืดหลังตรงเพราะคำพูดที่จริงจังของเขา
"และนี่คือของขวัญที่ฉันเอามาให้พวกเธอ”
ริมเมอร์ชี้ไปที่กล่องมีลวดลายหัวสิงโต อาจารย์คนหนึ่งเปิดฝากล่องออกและพบถุงมือสีเทาหลายสิบคู่อยู่ข้างใน
“นี่คือถุงมืออัศวินที่เราได้มาจากการเอาชนะอาณาจักรโอเว่น ดีนะที่พวกมันมาถึงทันเวลา”
เขายิ้มและหยิบถุงมือขึ้นมา
"มันมีน้ำหนักเบาและช่วยปกป้องมือของเธอได้ มันเป็นของมีค่าที่หาซื้อไม่ได้ด้วยเงิน รับไปแล้วอย่าทำหายล่ะ”
ริมเมอร์หยิบถุงมือและแจกจ่ายให้กับเด็กฝึกหัดทีละคน
“อืม...”
ราอนพยักหน้าหลังจากสวมถุงมือ มันพอดีกับมือของเขาและไม่รู้สึกอึดอัดตอนจับดาบเลยสักนิด สมแล้วที่อาณาจักรโอเว่นขึ้นชื่อในด้านงานฝีมือ
"หวังว่าพวกเธอจะปลอดภัยกลับมา”
ริมเมอร์ยิ้มกว้าง
"เข้าแถว"
เด็กฝึกหัดเรียงแถวทันทีตามคำสั่งของราอน
"คำนับอาจารย์”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
เด็กฝึกหัดโค้งคำนับให้อาจารย์ เสียงตะโกนที่จริงใจของพวกเขาดังก้องไปทั่วสนามฝึกซ้อม
“จงแข็งแกร่งขึ้นแล้วกลับมา ฉันจะรออยู่ที่นี่”
ริมเมอร์ออกจากสนามฝึกซ้อมหลังจากพูดแบบเดียวกับซิลเวีย อาจารย์คนอื่นก็ให้กำลังใจพวกเขาก่อนที่จะตามริมเมอร์ไป
ราอนหันไปมองเด็กฝึกหัด เมื่อเจอกับสายตาที่มุ่งมั่นเขาก็พยักหน้า
“ฉันไม่มีอะไรจะพูด”
“หือ?”
“เฮ้! อย่าทำแบบนั้นในวันนี้สิ!”
“มันอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกันก็ได้นะ ดังนั้นนายต้องพูดอะไรสักอย่างในฐานะตัวแทนเด็กฝึกหัด!”
“ปกติแล้วนายพูดเก่งจะตาย!”
เด็กฝึกหัดกระทืบพื้นเหมือนลิงโกรธเนื่องจากตอนนี้พวกเขาสนิทกันแล้ว
“งั้นฉันจะพูดแค่อย่างเดียว”
ราอนยกมือขึ้นแล้วทุกคนก็หุบปาก พวกเขายืดหลังตรงราวกับกำลังตั้งใจฟังอาจารย์
“เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า 'นักรบที่รอดชีวิตจากการต่อสู้จริงครั้งแรกจะไม่ตายง่ายๆ' ซึ่งเราได้สัมผัสกับการต่อสู้จริงครั้งแรกแล้ว”
เด็กฝึกหัดคิดย้อนไปถึงตอนที่พวกเขาเผชิญหน้ากับปีศาจกระหายเลือดเมื่อปีที่แล้ว บางคนรู้สึกกลัว บางคนรู้สึกแค้น และบางคนรู้สึกเสียใจ
“ในเมื่อเรารอดมาจากสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาได้แล้ว หมายความครั้งนี้เราจะไม่ตาย ขอให้ทุกคนกลับมาหลังจากแข็งแกร่งพอที่จะเป็นตัวแทนของสนามฝึกที่ห้าได้”
"โว้วววว!”
“เอาตัวรอดและชนะกันเถอะ!”
“ลุยเลยยยย!”
เด็กฝึกหัดชักดาบออกมาและตะโกนพร้อมกัน
ราอนก้าวออกมามองดูเด็กฝึกหัดที่กำลังคลั่ง ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องบอกลากันชั่วคราว
“ราอน ซีกฮาร์ท”
เบอร์เรนเดินเข้ามาหาเขาอย่างประหม่า
“ฉันจะกลับมาอย่างแข็งแกร่งจนนายต้องแปลกใจ ฉันจะขอประลองด้วยทันทีที่ฉันกลับมาถึงดังนั้นอย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ”
"แล้วพอแพ้นายก็จะหนีฉันไปอีกใช่ไหม?”
"น-นั่นมัน! เพราะว่า..นายพยายามจะฆ่าฉันไง!”
เสียงที่มั่นใจของเขากลายเป็นเสียงแผ่วเบา
“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อย ฉันแค่ฝึกวิชาดาบ”
"นั่นแหละ! ฉันจะไปแล้ว! ฉันจะแข็งแกร่งขึ้น! แล้วฉันก็จะกลับมาเอาชนะนายให้ได้!”
เขายังตะโกนอีกว่าให้ใช้ชีวิตเหมือนนักดาบของซีกฮาร์ท แล้วก็จากไป เครนที่กำลังจะไปกับเบอร์เรนก็พยักหน้าให้เขาเช่นกัน
"เฮ้!”
ต่อไปคือมาร์ธา เธอย่นจมูกเล็กน้อย
“ฉันไม่ลืมหนี้บุญคุณกับการแก้แค้นหรอกนะ ยังไงฉันก็จะไม่ลืม”
"โอเค"
“และเพราะฉันต้องใช้หนี้และแก้แค้นนาย ดังนั้นนายห้ามตายเด็ดขาด ถ้านายตายฉันจะไปฆ่านายซ้ำ”
“อ้อ... แม่ของฉันฝากมาบอกว่าขอบคุณสำหรับเนื้อพวกนั้น เธอบอกว่าครั้งหน้าก็ไปเยี่ยมชมอาคารเสริมได้”
"นายมาบอกอะไรตอนนี้..."
"เธอเองก็อย่าตายนะ”
"เฮอะ!”
เธอพึมพำบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน
"นายก็ห้ามตายเหมือนกัน ห้ามตายเด็ดขาด!”
มาร์ธาชี้มาที่เขาก่อนที่จะเดินออกจากสนามฝึกคนเดียว
"ฮืมมม”
มันเป็นเสียงฮึมฮัมที่ฟังดูน่ารัก ตามที่คาดไว้ รูนันยืนอยู่ข้างหลังเขา
“นี่”
เธอยื่นกล่องไอศกรีมมาให้เขา
โอ้ สาวน้อยไอศกรีม! แม้ว่าราชาแห่งแก่นแท้จะได้ครอบครองโลกใบนี้แล้วข้าก็จะยกเว้นเธอไว้
ราธเลียริมฝีปากช้าๆ เมื่อคิดถึงรสชาติของไอศกรีม มันชอบที่รูนันให้ไอศกรีมเขาบ่อยๆ
ราอนนึกว่าเธอจะให้เขาหยิบหนึ่งชิ้นแต่รูนันก็ยื่นทั้งกล่องมาให้เขา
"ให้ฉันหมดเลยเหรอ?”
“อึ้ม”
โอ้! สาวน้อยไอศกรีม! ราชาแห่งแก่นแท้จะแต่งตั้งให้เธอเป็นสาวใช้คนแรก ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่สังเกต แต่ว่า…
'ช่วยไปไกลๆ ก่อนได้ไหม?’
ราอนดันราธกลับเข้าไปในสร้อยข้อมือแล้วพูดต่อ
"จะไม่เป็นไรเหรอที่ให้ฉันทั้งกล่อง? แล้วของเธอล่ะ?”
“นี่”
รูนันเอากล่องไอศกรีมออกมาจากกระเป๋าของเธอ หนึ่ง สอง สาม สี่ มีอยู่สี่กล่อง เธอพยักหน้าให้เขาหลังจากเอาออกมาให้เขาดู ดูเหมือนเธอกำลังถามความคิดเห็นของเขา
"สุดยอดไปเลย"
ราอนหัวเราะและหยิบเนื้อแห้งทำเองออกมาจากกระเป๋าแล้วใส่ไปในกล่องของรูนัน
"แม่ของฉันทำเอง ถ้าเธอเบื่อๆ ก็หยิบขึ้นมากินได้นะ”
รูนันจ้องไปที่ถุงเนื้อแห้งแล้วพยักหน้า
“ขอบคุณนะ”
"ขอบคุณเหมือนกัน”
“อึ้ม”
มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย
"กลับมาอย่างปลอดภัยล่ะ!”
รูนันโบกมืออย่างแรงแล้วออกจากสนามฝึกซ้อม
เด็กฝึกหัดค่อยๆ ทยอยออกไปทีละคน ตอนนี้เหลือเพียงราอนกับดอเรียนที่อยู่ในสนามฝึก
"ฮือ... ผมไม่อยากไป ผมไม่อยากไปจริงๆ นะครับ”
ดอเรียนที่หวาดกลัวกำลังมุดหัวลงกับพื้น
“งั้นเราไปที่อื่นกันไหม?”
ราอนยกดอเรียนขึ้นโดยดึงคอเสื้อของเขาขึ้นมา น้ำตาของเขากำลังจะไหลออกมา
"ห๊ะ? หาาา? ที่ไหนเหรอครับ?”
"เมืองแห่งการค้าคาเมลูน”
เขายิ้มและชี้ไปทางทิศใต้
“ไปหาอุปกรณ์ดีๆ ก่อนที่จะไปสู้กันเถอะ”
