facial paralysis
เซียวเซินเว่ยลุกขึ้นจากพื้น และข้อต่อบนร่างกายของเขาส่งเสียงดังแสนยานุภาพเขาปรับแว่นตาจนแทบมองไม่เห็นนาฬิกาแขวนบนผนัง
ตัวชี้ด้านบนหยุดที่ 3:28
ห้องแล็บยุ่งเหยิง ขวดรีเอเจนต์แตกและมีเลือดกระเซ็นไปทั่วมีทั้งซอมบี้และมนุษย์
เซียวเซินเว่ยยืนอยู่ที่นั่นและคิดอยู่นาน ก่อนที่เขาจำได้ว่าเขาดูเหมือนจะถูกซอมบี้กัดมาก่อน
ในเวลานั้นเขากำลังทำความสะอาดบาดแผลของ อัลฟ่าที่มีกลิ่นเหม็น เพื่อป้องกันไม่ให้เขาติดเชื้อไวรัส เซียวเซินเว่ยจึงฉีดเซรั่มป้องกันพิษตัวสุดท้ายในห้องปฏิบัติการเข้าไปในร่างกายของอัลฟ่า... คนนั้น?
เซียวเซินเว่ยเอียงศีรษะแล้วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
แล้วหลังจากนั้นหล่ะ???
โอ้? ซอมบี้ก็เข้ามา
ในที่สุดสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เล็กๆ แห่งนี้ก็พังทลายลงหลังจากถูกซอมบี้ล้อมเป็นเวลา 18 วัน ซอมบี้ระดับสูงหลายตัวบุกเข้ามาที่นี่ และดวงตาสีเขียวของพวกมันก็เพ่งไปที่อัลฟ่าที่นอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัด โดยที่ยังคงหมดสติไปด้วยคราบเลือดอาการบาดเจ็บสาหัสทำให้ฟีโรโมน ของชายคนนั้นสูญเสียการควบคุม และแม้แต่เซียวเซิน เว่ยซึ่งเป็นเบต้าก็ยังรู้สึกแห้งกร้านเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นของซอมบี้ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากลิ่นของโอเมก้าและอัลฟ่าฟีโรโมนสามารถขับเคลื่อนซอมบี้เหล่านั้นให้บ้าคลั่งได้ ไม่ต้องพูดถึงอัลฟ่าคุณภาพสูงของบุคคลนั้นด้วย
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวเสินเว่ยไม่ได้ตั้งใจที่จะอุทิศตัวเองเพื่อออกไปข้างนอก และใช้ร่างผอมเพรียวของเขาเพื่อป้องกันซอมบี้ให้กับผู้ชายคนนั้น
แต่พระเจ้าคงไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยเขาไปเลย
เซียวเซินเว่ยสะดุดเครื่องดนตรีที่หล่นลงมาและล้มทับอัลฟ่า... ไม่มีอะไรอีกแล้ว เซียวเซินเว่ยไม่ต้องการจำรายละเอียดอื่น ๆ เขาจำได้แค่ว่ามันเจ็บปวด เขากอดอัลฟ่าไว้ข้างใต้เขาอย่างแน่นหนา และลมหายใจของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นฟีโรโมนที่น่าหลงใหลของผู้ชายคนนั้น
ยังไงก็ตามอยู่ไม่ได้ก็ช่วยได้หนึ่งคน
อย่างไรก็ตาม กลิ่นไอซ์มิ้นต์ของผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์จริงๆ อัลฟ่าที่ก้าวร้าวมากไม่ค่อยมีรสชาติที่อ่อนโยนและกรอบเช่นนี้
....แต่การตายแบบนี้...
มันน่าเกลียดมาก
เซียวเซินเว่ยกำลังคิดอย่างยุ่งเหยิงก่อนที่ความมืดมิดจะหมดลง เขาก็ได้ยินเสียงปืนอย่างคลุมเครือจากนั้นเขาก็รู้สึกว่าอัลฟ่าเคลื่อนตัวอยู่ข้างใต้เขาสัญญาณขอความช่วยเหลือที่ส่งไปยังเมืองเอกของจังหวัดเมื่อประมาณหนึ่งสัปดาห์ที่แล้ว ในที่สุดก็นำกำลังเสริมเข้ามาได้สำเร็จ
อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเซียวเซินเว่ย เปลือกตาของเขาเริ่มหนักขึ้น และจิตสำนึกของเขาเริ่มพร่ามัว
จนกระทั่งเขาหมดสติไป
ทีนี้ก็มาถึงปัญหา
( ทำไมฉันถึงยังมีชีวิตอยู่?)
เซียวเซินเว่ยมองดูนิ้วที่ซีดเซียวและกดเบา ๆ ใช้…
? ? ?
( มือฉันเป็นอะไรไป? ? ทำไมแข็งขนาดนั้น? ? ? ?)
(มือฉันเป็นอะไรไป? ? ทำไมแข็งขนาดนั้น? ? ? ?)
เซียวเสินเว่ยตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเขาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด และมือของเขาดูเหมือนจะไม่มีรอยเลือดเลยจากนั้นเขาก็ลากร่างของเขาให้แข็งราวกับข้อต่อทุกอันที่เป็นสนิม และเดินเข้าไปในห้องน้ำทีละขั้น
ในที่สุดเขาก็เห็นภาพทั้งหมดของตัวเองผ่านกระจกที่แตกร้าวบนผนัง:
ใบหน้าของเขาไม่มีเลือด ริมฝีปากของเขาซีด
เสื้อคลุมสีขาวบนร่างกายของเขายังคงเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด—ของเขาเอง และอื่นๆ อีกมากมายจากอัลฟ่านั้น
เขาสัมผัสกลุ่มเส้นเลือดสีเขียวขุ่นเล็กๆ ที่แผ่ออกมาจากคอของเขา จากนั้นโน้มตัวเข้าไปใกล้กระจกมากขึ้นแล้วมองเห็นรูม่านตาของเขา ไอริสสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายด้วยสีมรกตจาง ๆ ในส่วนลึก พร้อมด้วยวงแหวนสีแดงเลือดที่เล็กมากจนแทบจะมองไม่เห็น
เซียวเซินเว่ยนึกถึงซอมบี้ระดับสูงที่ถูกชำแหละอย่างโชคดีตอนที่เขาอยู่ในเมืองหลวงของจังหวัดมันเป็นผู้ชายที่เปลี่ยนจากอัลฟ่าคุณภาพสูง มันเร็วมาก มีพลังโจมตีที่น่าทึ่ง และยังมีความสามารถในการรักษาตัวเองที่แข็งแกร่งอีกด้วย เมืองหลวงของจังหวัดส่งสามทีมมาบีบคอมันด้วยกัน
แน่นอนว่าผลกำไรก็น่าทึ่งเช่นกัน
ผู้ชายคนนั้นมีต่อมที่ตกผลึกมากพอที่จะสร้างยาต้านพิษได้ถึงยี่สิบชนิดดวงตาของเขาเหมือนกับสถานะของเซียวเซินเว่ยในเวลานี้ทุกประการ ยกเว้นว่าตาของเขาว่างเปล่ามากเพราะเขาหมดสติ
เซียวเซินเว่ย รู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อยในใจ
เขาเปิดปากของเขา และเขี้ยวแหลมคมสี่ซี่ก็ยื่นออกมาระหว่างฟันที่เรียบร้อยแต่เดิม
เมื่อหันกลับไป เสื้อผ้าที่อยู่ข้างหลังเขาก็ฉีกผ่านรูขนาดใหญ่ที่เปิดให้เห็นครึ่งหนึ่งของหลังของเขา ซึ่งชุ่มไปด้วยเลือดของเขาเอง
อย่างไรก็ตาม ผิวหนังบนหลังของเขายังคงสภาพสมบูรณ์
การรับรู้กลิ่นที่คมชัดขึ้นและการรับรู้ที่ขยายใหญ่ขึ้นทำให้เขาสามารถระบุจำนวนซอมบี้ที่อยู่ในระยะ 300 เมตรได้อย่างง่ายดายร่างกายเย็นมากจนไม่มีร่องรอยของอุณหภูมิ และเล็บมือที่แหลมคมสามารถตัดผ่านอ่างล้างจานเซรามิกได้อย่างง่ายดายทั้งหมดนี้ยืนยันการคาดเดาในใจของเซียวเซินเว่ย
จนกระทั่งเขาหยิบขนมที่ซ่อนอยู่ในตู้มืดใต้ม้านั่งทดสอบออกมา และเผชิญหน้ากับซาลาเปาเนื้อนุ่มและบะหมี่รสเผ็ด บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แฮมและคอเป็ดที่เขาชื่นชอบ แต่ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย
ในที่สุดเซียวเซินเว่ยก็ยอมรับความจริง .
เขากลายเป็นซอมบี้
บางทีอาจเป็นซอมบี้ระดับสูง - ซอมบี้ธรรมดาที่แปลงร่างเบต้าตัวอื่นไม่มีเล็บที่น่ากลัวเช่นนั้น และมีโอกาสน้อยที่พวกมันจะมีจิตใจอยู่ ในความเป็นจริง ในช่วงสามปีนับตั้งแต่สิ้นสุดยุคนั้น ไม่เคยมีแบบอย่างใดที่ซอมบี้จะคงเหตุผลของมนุษย์ไว้ได้ และเมื่อเปรียบเทียบกับซอมบี้ตัวอื่นที่มีผิวสีเทา ผมสีเขียวทั่วตัว กลิ่นบนร่างกาย ฟันเน่าและหัวล้าน เซียวเซินเว่ยก็ดูเกือบจะเหมือนกับคนปกติ ยกเว้นผิวสีซีดของเขาและรูม่านตาที่เปลี่ยนสีเล็กน้อย
—หากคุณเพิกเฉยต่อเส้นเลือดสีฟ้าที่ด้านในของคอและข้อมือของเขา ซึ่งค่อนข้างชัดเจน
เซียวเซินเว่ยกลับมาที่กระจก มองดูใบหน้าหล่อเหลาคนเดิมในกระจกเหมือนเมื่อก่อนแล้วกระพริบตา
จากนั้นเขาก็พยายามเลิกคิ้วขึ้น
…คนในกระจกไม่ตอบสนอง
เขาขมวดคิ้ว
…คนในกระจกไม่ตอบสนอง
มุมปากของเขายิ้มแย้ม
...ผู้ชายในกระจก...
เขาแยกเขี้ยวทั้งสองออกอย่างไร้ความรู้สึก
ช่างเถอะ.
เซี่ยวเซิ่นเว่ยปิดหน้าของเขา
น่าเกลียดจริงๆ
ในท้ายที่สุด เขาก็มองไปที่ใบหน้าสูงและเย็นชาที่ไร้ความรู้สึก และล้มลงในการไตร่ตรองหลังจากกลายเป็นซอมบี้ดูเหมือนฉันจะเป็นอัมพาต
เซียวเซินเว่ยเดินไปเป็นเวลาสามวันในพื้นที่หลบภัยที่พังทลายลงแล้ว และยืนยันความจริงที่ว่าเขาเป็นซอมบี้ระดับสูงจริงๆ
โดยพื้นฐานแล้วซอมบี้ธรรมดาเหล่านั้นจะไม่เข้ามาในระยะ 20 เมตรจากเขา และหากพวกมันเผชิญหน้าพวกมัน พวกมันจะหลีกเลี่ยงเขาให้ห่างไกลระหว่างนั้น เขาก็วิ่งไปที่สถานีจัดหาที่ว่างเปล่าและเปลี่ยนชุดให้สะอาด เขาไม่ต้องการวิ่งไปรอบๆ ด้วยเลือดโดยที่แขนส่วนใหญ่ของเขาถูกเปิดออก
เช่นเดียวกับคนนิสัยเสียอย่างเขาที่ดูเหมือนมีไอคิวต่ำเมื่อมองแวบแรกเขาออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของสถานีจัดหาสินค้า เสื้อผ้าของเขาถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อมีฮู้ดสีดำและกางเกงสแล็กที่ยืดหยุ่นได้ดี เสื้อแจ็คเก็ตกันน้ำสีเทาเงิน รองเท้าบู๊ทเดินป่าสีดำที่เท้า และกางเกงขายาวที่ใบหน้า เขาสวมหน้ากากกันลมสีดำ ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่ เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่ลึกคู่หนึ่ง
ดีมากตอนนี้ไอคิวก็ดูปกติแล้ว
เซียวเซินเว่ยถ่ายรูปหน้ากระจกเต็มตัว เดินจากไปอย่างพึงพอใจ และกวาดเอาเหล้าราคาแพง อาหารที่ไม่ใช่อาหารหลัก และยาแผนโบราณบางชนิดที่อยู่บนเคาน์เตอร์ด้วยกระเป๋าเป้ของเขา สำหรับสารยับยั้ง ยาสีแดงและยาสีน้ำเงินที่หยุดเลือดอย่างรวดเร็วและเสริมกำลังกาย ล้วนจำหน่ายโดยเมืองหลวงของจังหวัด โดยพื้นฐานแล้วทันทีที่สินค้ามาถึง พวกเขาจะถูกแบ่งโดยทีมรักษาความปลอดภัยซึ่งมักจะต้องออกไปนอกเมืองเพื่อรวบรวมเสบียง
หลังจากผ่านยุคสิ้นโลก สิ่งของต่างๆ ก็ขาดแคลนอย่างมาก สารยับยั้งและยาต่อสู้และยารักษาโรคทุกชนิดขาดแคลน ราคาก็สูงจนน่าขัน มีเพียงทหารองครักษ์ที่ลงทะเบียนในเมืองหลวงของจังหวัดเท่านั้นที่สามารถแลกเปลี่ยนกับการหาประโยชน์ทางทหารได้ตอนนี้ที่พักพิงได้รับความเสียหาย และสถานีส่งเสบียงไม่มีคนอยู่ จึงสะดวกสำหรับเสี่ยวเซินเว่ย การรับรู้ที่ละเอียดอ่อนของเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็ดในน้ำในพื้นที่กำบัง หลีกเลี่ยงซอมบี้ส่วนใหญ่ และรวบรวมเสบียงมากมายในช่วงสามวันที่ผ่านมาคนเหล่านี้จะกลืนกินแบบเดียวกันเมื่อพวกเขาหิว และเซียวเซินเว่ยก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงง่ายๆ
ส่วนเรื่องที่ว่าซอมบี้ต้องการวัสดุเหล่านี้หรือไม่นั้น เป็นเรื่องที่ถกเถียงกันมาก
อย่างไรก็ตามเซียวเซินเว่ยกล่าวว่าในฐานะผู้ป่วยที่เป็นโรคแฮมสเตอร์ การกักตุนสินค้าจะทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมาก หลังจากกิจกรรมกลางแจ้งระยะยาวสามวัน (?) เซียวเซินเว่ยก็ปรับตัวเข้ากับร่างใหม่นี้ได้อย่างสมบูรณ์ และความรู้สึกเริ่มต้นของการปิดกั้นก็เกือบจะหายไปแล้ว ในกรณีของการวิ่งสุดขีด เขายังสามารถไล่ตามรถที่กำลังวิ่งด้วยสองขาของเขา และแขนที่แข็ง แกร่งและเล็บอันแหลมคมของเขาสามารถฉีกผ่านประตูเหล็กได้อย่างง่ายดาย
ยกเว้นสิ่งหนึ่ง เขายังคงเป็นอัมพาตที่ใบหน้า
เซียวเซินเว่ยตัดสินใจเลิกการรักษา
นอกจากนี้เขายังหิว
แต่ท้องและสมองของเขาพูดอย่างชัดเจนว่า: ถ้าคุณกล้ากินคนฉันจะตาย
อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับอาหารธรรมดาๆ ที่กองอยู่ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง เซียวเสินเว่ยรู้สึกเพียงรู้สึกไม่สบายท้องเท่านั้น
น่าสงสารซอมบี้จริงๆ
แต่ถ้าไม่กินจะอดตาย
ในที่สุดเขาก็นั่งลงบนพื้นเพื่อเปิดถุงไส้กรอกแฮม และนำอาหารเข้าปากอย่างยากลำบาก เขารู้สึกว่ามันเหนียวเกินไปและกลืนยาก ดังนั้นเขาจึงต้องบีบมันลงไปด้วยน้ำ
แล้ว?????
"ฮ๊วกก ! ซอมบี้อาเจียนออกมาในความมืดขณะถือถังขยะ
เขาพิงกำแพงแล้วก้มกราบ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันมืดมิดนอกหน้าต่าง และรู้สึกผิดเล็กน้อย
ไม่ได้ถูกซอมบี้ฆ่า แต่อดอาหารจนตาย
เฝ้ากองอาหารอร่อยที่กินไม่ได้ ชีวิต... โอ้ ไม่นะ ศพกับปลาเค็มต่างกันอย่างไร? สำหรับอนาคต เซียวเซินเว่ยไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ และไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน เขาไม่ต้องการใช้ชีวิตทั้งชีวิตในเมืองที่ล่มสลายซึ่งเต็มไปด้วยซอมบี้
ซอมบี้น่าเกลียดมากจนส่งผลต่อความอยากอาหาร
แต่เมื่อมองแวบแรก เขาไม่ใช่คนปกติ และเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะอาศัยอยู่ในนิคมของมนุษย์ ผลที่ตามมาก็คือการถูกฆ่าตายทันทีในฐานะซอมบี้ หรือนักวิทยาศาสตร์การแพทย์พาไปที่ห้องปฏิบัติการเพื่อทำการวิจัย
ไม่ว่ายังไง เซียวเสินเว่ยก็รับไม่ได้
เขาจำอัลฟ่ารสมิ้นต์น้ำแข็งได้โดยไม่มีเหตุผล
ไม่รู้ว่าจะรอดไหม
เมื่อพิจารณาจากร่องรอยที่เหลืออยู่ในห้องแล็บและขอบเขตการบาดเจ็บของบุคคลนั้น โอกาสที่จะมีน้อยมาก
สงสาร.
ผู้ชายที่มีเสน่ห์แบบนี้กลิ่นหอมจังเลย และเซียวเสินเว่ยจำได้ด้วยความมึนงงว่าอัลฟ่ามีรูปร่างที่ดีและดูเหมือนจะน่าทึ่ง
ลมยามค่ำคืนพัดมา และซอมบี้คำรามอย่างคลุมเครือเล็กน้อย และมีกลิ่นฟีโรโมนจาง ๆ ในลมหนาวและเปียก
เซียวเซินเว่ยขยับจมูกของเขาและลุกขึ้นนั่ง
"บิน"
นั่นคือ…
รสชาติน้ำแข็งมิ้นต์อัลฟ่า!