1142 - มาเพื่อดับความหวัง 

1142 - มาเพื่อดับความหวัง

ไม่ไกลนักในป่าโบราณ เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าน่าเกลียดเช่นกัน ราชาโบราณคนนี้แสดงเจตจำนงอย่างชัดเจนว่าต้องการสังหารสิ่งมีชีวิตอมตะเพียงคนเดียวของเผ่าพันธุ์มนุษย์

ผู้บ่มเพาะชราคนหนึ่งไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวอะไร เขาก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า

“นี่คืองานชุมนุมเพื่อความสามัคคี มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ท่านต้องทำให้มนุษย์ได้รับความอับอายถึงขนาดนี้”

“มนุษย์ทำให้ตัวเองได้รับความอับอาย ไม่ใช่ข้า!”

ราชาหลงกู่(มังกรโบราณ)วางมือไว้ด้านหลัง วงแหวนศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เหนือศีรษะของเขาเปล่งประกายด้วยความงดงามมากยิ่งขึ้น

เสียงหัวเราะที่ไร้การควบคุมของเขาแทงทะลุหัวใจของทุกคนเหมือนมีด มันเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างสุดจะพรรณนา

ในเวลานี้ แม้แต่สิ่งมีชีวิตโบราณจำนวนมากก็ประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่า ราชาโบราณคนนี้มาเพื่อสร้างปัญหาและไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมการชุมนุมครั้งนี้ตั้งแต่แรก

“มนุษย์ก็แค่เศษสวะ”

หยวนกู่และเทียนหวงจื่อยิ้มให้กันเล็กน้อย พวกเขารู้ว่าการแสดงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น การปรากฏตัวของราชาหลงกู่เป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น ยังมีราชาโบราณอีกหลายคนที่ไม่เชื่อว่าจักรพรรดิอู่ซือยังมีชีวิตอยู่

“น่าผิดหวังจริงๆ เผ่าพันธุ์มนุษย์สิ้นหวังแล้วพวกเจ้ายังคงทำตัวเหมือนยุคโบราณ ยุคที่เป็นเพียงเผ่าพันธุ์บริวารของเผ่าพันธุ์โบราณอื่น”

สีหน้าของราชามังกรมีความดูถูกเหยียดหยามมากขึ้นเรื่อยๆ!

แม้แต่หลี่เทียนซึ่งเป็นคนนอกก็ยังอดไม่ได้คำรามด้วยความโกรธ มันเป็นเรื่องน่าเสียดายอย่างยิ่งที่เขาอายุน้อยเกินไป เขารู้ว่าหากเขามีอายุหลายพันปีเขาจะสามารถฉีกมังกรตัวนี้ออกเป็นชิ้นๆ ได้อย่างแน่นอน

“ร่างศักดิ์สิทธิ์เผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่ที่ไหน!”

ราชาหลงกู่กวาดสายตาไปทั่วทะเลสาบหยกก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างของเย่ฟ่าน

“แย่แล้ว!”

สีหน้าของต้วนเต๋อเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง อีกฝ่ายตั้งใจจะหาเรื่องอย่างแน่นอนและมีความเป็นไปได้สูงที่เขาต้องการจะฆ่าเย่ฟ่านที่นี่

ท้ายที่สุดร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณนั้นผิดปกติมาก ขอเพียงบรรลุความสำเร็จอันยิ่งใหญ่พลังของเขาจะเทียบเคียงกับสิ่งมีชีวิตอมตะได้เลย

ดังนั้นการจะฆ่าเขาให้ตายตั้งแต่เนิ่นๆ ย่อมเป็นผลดีต่อเผ่าพันธุ์โบราณทั้งหมด อย่างน้อยที่สุดมันก็มีส่วนช่วยให้ลูกหลานของพวกเขาประสบความสำเร็จในเส้นทางของการเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้ง่ายขึ้น

ราชาหลงกู่ปลดปล่อยแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

“เจ้าหรือ?” เขามองลงไปที่เย่ฟ่านซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้หินและดื่มสุราด้วยท่าทางสบายๆ

“ใช่ ข้าเอง!” เย่ฟ่านลุกขึ้นและมองเขาอย่างสงบโดยไม่กลัวแม้แต่น้อย

ในระยะไกล ผู้เห็นเหตุการณ์นี้ต่างตกตะลึง เมื่อต้องเผชิญกับพลังของราชาบรรพชน เย่ฟ่านไม่เพียงไม่คุกเข่าลงร่างกายของเขายังไม่สั่นสะเทือนด้วยซ้ำ

“น่าสนใจ”

ราชาหลงกู่มองเย่ฟ่านรัศมีจากวงแหวนศักดิ์สิทธิ์ของเขารุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการใช้แรงกดดันนี้บดขยี้เย่ฟ่านให้ตายทันที

“เจ้าเป็นราชาโบราณอายุหลายแสนปีกลับคิดจะเอาเปรียบเด็กน้อยคนหนึ่ง นี่เป็นความภาคภูมิใจของเผ่าพันธุ์เจ้าหรือไม่?”

เสียงเย็นชาดังก้องกังวาล วานรศักดิ์สิทธิ์ลุกขึ้นยืนและเผชิญหน้ากับราชาหลงกู่โดยไม่มีความหวาดกลัวเช่นกัน

หัวใจของทุกคนเต้นระทึก ไม่นานมานี้องค์หญิงเสิ่นฉานยืนหยัดเพื่อวานรศักดิ์สิทธิ์และลงมือสังหารราชาบรรพชนหญิงแห่งเขาจักรพรรดิ แม้ว่าราชาหลงกู่จะแข็งแกร่งแต่ไม่มีทางเปรียบเทียบกับองค์หญิงเสิ่นฉานได้

“องค์ชายศักดิ์สิทธิ์ ในฐานะสมาชิกของเผ่าโบราณของเรามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่คนอย่างเจ้าจะไปใกล้ชิดกับร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณที่เป็นเพียงเผ่าพันธุ์ข้าทาส” ราชาหลงกู่คลายความกดดัน

“บิดาของข้าเคยกล่าวไว้ว่าท้ายที่สุดแล้วทุกเผ่าพันธุ์อยู่ร่วมโลกเดียวกัน ในสักวันหนึ่งเราต้องพึ่งพาการดำรงอยู่ของอีกฝ่าย และการดำรงอยู่ทุกข์เผ่าพันธุ์ล้วนมีเหตุผลของตัวเอง” วานรศักดิ์สิทธิ์กล่าวด้วยสีหน้าสงบ

“เจ้าเป็นองค์ชายศักดิ์สิทธิ์แน่นอนว่าข้าไม่มีความกล้าจะทำร้ายเจ้า อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถห้ามปรามไม่ให้ข้าสังหารร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณได้” ราชาหลงกู่ยิ้มอย่างเย็นชา

ในระยะไกล ทุกคนหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ การปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตอมตะ ต่อให้ผู้นำดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งโลกร่วมมือกันก็ไม่มีทางต่อสู้กับชายคนนี้ได้

“เจ้ากำลังรังแกข้าหรือ?” เย่ฟ่านก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มีความหวาดกลัวใดๆ

“เจ้ากำลังคุยกับข้าหรือ? ข้าสามารถฆ่าเจ้าได้นับหมื่นครั้งด้วยนิ้วเพียงข้างเดียว!” ราชาหลงกู่กล่าว

“ใช่ ข้ากำลังคุยกับเจ้า” เย่ฟ่านพยักหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

ผู้คนที่อยู่ด้านหลังตกตะลึง ทุกสายตาจับจ้องไปที่เย่ฟ่านซึ่งกำลังยืนอย่างเท่าเทียมต่อหน้าราชาหลงกู่ผู้แข็งแกร่ง

ผู้นำของคนเถื่อนหนานหลิงไม่สามารถปล่อยให้เย่ฟ่านตายแบบนี้ได้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนด้วยความโกรธ

“ตอนนี้จักรพรรดิอู่ซือได้แสดงปาฏิหาริย์แล้ว นี่คือการชุมนุมที่เผ่าพันธุ์โบราณของพวกท่านเรียกร้อง ในฐานะราชาโบราณคนหนึ่งท่านกลับต้องการที่จะทำลายการชุมนุมครั้งนี้หรือ?”

ทั่วทั้งบริเวณเงียบสงบผู้คนต่างกลั้นลมหายใจ ต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนจึงจะสามารถตั้งคำถามต่อราชาบรรพชนผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้

“ฮ่าๆๆ...”

ราชาหลงกู่มองขึ้นไปบนฟ้าแล้วหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง ท่าทางของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่สนใจมดปลวกตัวน้อยที่อยู่ด้านหน้า

“พวกเจ้ายังฝากความหวังไว้กับคนตายนั่นอีกหรือ งานชุมนุมครั้งนี้พวกเราจัดขึ้นเพื่อแสดงข้อเท็จจริงให้เจ้าเห็นว่าอู่ซือดับสูญไปแล้ว ต่อให้เราฆ่าเจ้าทั้งหมดที่นี่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้!”

ท่าทางของเขาหยิ่ง คำพูดดังกล่าวไม่เพียงแต่ทำให้เผ่าพันธุ์มนุษย์อับอาย แต่ยังดูหมิ่นจักรพรรดิอู่ซือซึ่งทำให้ผู้คนโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

“พวกเจ้าไม่เชื่อหรือ? เช่นนั้นก็เรียกผีของอู่ซือมากัดข้าสิ?” ราชาหลงกู่ยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ในสภาพที่โลกเปลี่ยนไปเช่นนี้คนคนหนึ่งจะมีชีวิตอยู่หลายแสนปีได้อย่างไร!”

“ถูกต้อง!” ไม่ไกลนักเทียนหวงจื่อและหยวนกู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เจ้ากล้าดูหมิ่นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เจ้าจะต้องพบเจอกับความตายด้วยความเจ็บปวดทรมาน!” ผู้นำคนเถื่อนกล่าวเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ เจ้ามดปลวก เจ้าคิดว่าผีที่ตายไปแล้วจะมุดออกมาจากหลุมได้จริงๆ หรือ!” หลังจากที่ราชาหลงกู่หัวเราะ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและกล่าวว่า

“เจ้าคือผู้นำคนเถื่อนของกลุ่มคนเถื่อนหนานหลิงหรือไม่? ข้าได้ยินมาว่าบรรพชนของเจ้าคือสิ่งมีชีวิตอมตะเผ่าพันธุ์มนุษย์? ในเมื่อมันไม่ปรากฏตัวออกมาเช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าก่อน”

“ปัง”

ร่างของผู้นำคนเถื่อนปลิวกระเด็นกลับไปทางด้านหลัง แม้ว่าเขาจะไม่ถูกสังหารโดยตรง แต่การกระทำของราชาหลงกู่ก็เป็นการดูถูกเหยียดหยามเทพสงครามคนเถื่อนอย่างรุนแรง

“เจ้า...” เย่ฟ่านโกรธจัด

“เจ้าเป็นเพียงร่างศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ตัวเล็กๆแต่กล้ามาทำตัวโอหังอยู่ต่อหน้าข้า? คุกเข่าลง!” เขาตะโกนอีกครั้ง

“ครืน”

แต่ก่อนที่ราชาหลงกู่จะมีโอกาสได้ทำอะไร รอยแตกสีดำขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าพร้อมกับกรงเล็บสีดำได้ตบลงมาอย่างรวดเร็ว

“แคว้ก!”

ภายใต้เสียงที่แหลมคมและน่าสะพรึงกลัว กรงเล็บสีดำขนาดใหญ่นั้นฉีกร่างกายครึ่งหนึ่งของราชามังกรออกจากกันได้อย่างง่ายดาย

“อา...”

ราชาหลงกู่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาเบิกกว้างและไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองต้องประสบกับความพ่ายแพ้แบบนี้

ในขณะนั้นมีเต่าดำตัวหนึ่งที่มีร่างกายใหญ่โตเทียบเท่ากับมนุษย์ปรากฏตัวขึ้น กล่าวให้ถูกต้องมันคือเสวี่ยนอู่ เพราะศีรษะของมันเป็นศีรษะมังกรแต่มีกระดองสีดำปกคลุมทั่วร่างกาย

ราชาหลงกู่คำรามด้วยความเจ็บปวด เขาไม่คิดเลยว่าตัวเขาจะต้องพ่ายแพ้ให้กับเต่าแบบนี้

“เต่า... ข้าได้รับบาดเจ็บจากเต่า!”

“มารดาของเจ้าต่างหากที่เป็นเต่า ข้าคือเสวี่ยนอู่!”

เต่าดำที่เชื่องช้าคำรามด้วยความโกรธ เสียงของมันสั่นสะเทือนทั้งสวรรค์พิภพและทำให้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณต้องสูดลมหายใจอย่างหนาวเหน็บด้วยความหวาดกลัว

………..