บทที่ 94: กฎล้วนต้องประพฤติตาม แต่ท่านกำลังบอกว่าท่านจะไม่จ่ายหรือ?
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 94: กฎล้วนต้องประพฤติตาม แต่ท่านกำลังบอกว่าท่านจะไม่จ่ายหรือ?
หลินเป่ยฟานอุ้มคุณชายที่หมดสติและกระโดดข้ามหลังคาด้วยความเร็วอันว่องไวเหมือนดั่งวิญญาณ จนกระทั่งพวกเขามาถึงถนนสายเก่าแห่งหนึ่ง ถนนสายเก่านี้เป็นย่านแสงโคมแดงที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง
ก่อนหน้านี้หลินเป่ยฟานใช้เงินไปสองสามเหรียญเพื่อจ้างนางโลมชราและอวบอ้วนจากบริเวณนี้ เพื่อมาปรนนิบัติคณะทูตจากดาร์โร ดังนั้นเขาจึงรู้เส้นทางของมันเป็นอย่างดี
ยามนี้เหล่าหญิงชรากำลังสวมอาภรณ์ยั่วยุ และพูดคุยนินทากันไม่หยุดไม่หย่อน
“น้องๆ ทั้งหลาย ช่วงนี้ธุรกิจเป็นเช่นไรบ้าง?”
“ช่วงนี้กิจการแย่มาก เราไม่ได้มีงานเข้ามาเลยในสัปดาห์ก่อน หากเป็นเช่นนี้ เราทุกคนคงจะอดตายแน่!”
“ทุกวันนี้บุรุษชอบแต่สตรีที่สาวและสวยเท่านั้น ผู้ใดจะอยากได้เราที่ทั้งแก่และอ้วนกัน?”
“เมื่อไรอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่จะเริ่มเปลี่ยนไปชื่นชอบคนที่อ้วนกัน? ข้ากำลังเตรียมไขมันของข้ารอวันนั้นอยู่นะ”
"ฮ่าฮ่า! อย่าแม้แต่จะคิด เจ้าคงจะไม่มีวันได้เห็นในชีวิตนี้หรอก!”
ในยามนี้เอง หญิงชราผู้หนึ่งก็ยกแขนทั้งสองข้างที่ทั้งอ้วนและหนาขึ้น พร้อมกับพนมมือ
“พี่หญิงอ้วน ท่านกำลังทำอะไรน่ะ?” ทุกคนต่างสับสนกันมาก
“ข้ากำลังขอพร ข้าได้ยินมาว่าถ้าเจ้าขอพรจากดาวตก คำขอล้วนกลับกลายเป็นจริง! ข้าเองก็อยากจะลองขอดูสักหน่อย...”
"ฮ่าฮ่า! ท่านเชื่อในคำโกหกเด็กเล็กเช่นนี้ด้วยหรือ?”
“พี่หญิงอ้วน เพียงเพราะเรื่องบุรุษท่านก็จะเป็นบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย?”
“นี่มันน่าขันมากเกินไปแล้ว!”
ทุกคนต่างแกล้งหยอกล้อนาง
พี่หญิงอ้วนโบกแขนหนาออกมา “ไปให้พ้นเลย! งั้นก็อย่ามาฟังข้า! ถ้าผู้ใดไร้ซึ่งความฝัน พวกเขาจะแตกต่างอะไรไปจากปลาเค็มกันเล่า? ไม่ว่ามันจะสำเร็จหรือไม่ เจ้าก็ต้องลองดูก่อน! ลองคิดดูสิว่าถ้ามันได้ผลจะเป็นเช่นไร?”
ทันใดนั้น ดาวตกก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
พี่หญิงอ้วนหลับตาลงทันทีและขอพรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ท่านดาวตก ถ้าท่านได้ยินเสียงของข้า ได้โปรดอวยพรข้าด้วยบุรุษที่ร่ำรวยและหล่อเหลาด้วยเถิด!”
"ตุ้บ!"
เสียงดังมากได้เกิดขึ้น
“นั่นเสียงอะไรกัน?” พี่หญิงอ้วนและคนอื่นๆ ต่างตกใจยิ่ง
พวกนางเดินไปที่เสียงนั้นอย่างระมัดระวัง พบว่ามีชายหนุ่มรูปงามสวมชุดทางการกำลังเมานอนหมดสติอยู่บนพื้น
พี่หญิงอ้วนอุทานด้วยความยินดี “ความปรารถนาของข้าเป็นจริงแล้วงั้นเหรอ? ดาวตกได้ยินข้าและส่งบุรุษที่ร่ำรวยและหล่อเหลามาให้ข้าเลยหรือ?”
หญิงชราอยู่ล้อมรอบเขาและก็เริ่มพูดคุยกัน
“สุดยอด เขาดูดีมากจริงๆ ทั้งมีเสน่ห์และสง่างาม ทำเอาหัวใจของสตรีผู้นี้ถึงกับหวั่นไหว!”
“สวมเสื้อแพรที่หรูหราเช่นนี้ เขาต้องร่ำรวยมากแน่!”
“ไม่ใช่แค่ร่ำรวยธรรมดา แต่เขาคงจะร่ำรวยมาก คนธรรมดาคงไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าเช่นนี้ได้!”
“ข้าไม่เคยให้บริการลูกค้าแบบนี้มาก่อนเลย!”
…
พี่หญิงอ้วนตื่นตระหนก “นี่คือคนของข้า พวกเจ้าอย่าแย่งเขาไปจากข้านะ!”
“พี่หญิงอ้วน เห็นได้ชัดว่านี่คือแกะตัวใหญ่ เราสามารถแบ่งปันเขาด้วยกันได้นะ อย่าตระหนี่นักเลย!”
"ถูกต้องแล้ว! เจ้าลืมความเป็นพี่น้องของเราไปแล้วหรือ?”
“ข้าไม่มีเงินเหลือด้วยซ้ำ ข้ามีแต่ต้องหวังพึ่งชายผู้นี้เพื่อความเป็นอยู่ของเดือนนี้นะ!”
…
วันรุ่งขึ้น คุณชายก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะและปวดหลัง
เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นอันเฉพาะตัว เขาก็ขมวดคิ้ว “ข้าอยู่ที่ไหนกัน? มันเกิดอะไรขึ้น?”
จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเขาและหญิงชราร่างอวบที่นอนอยู่ด้านข้างเขา
สถานการณ์มันชัดเจนแล้ว เขาผู้เป็นคุณชายได้ถูกหญิงชราคนหนึ่งลักหลับ
ใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาแค่ต้องการออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ในยามนั้นเอง พี่หญิงอ้วนตื่นขึ้นและคว้ามือของคุณชายพร้อมกับตะโกนว่า “อย่าไปสิ ท่านต้องจ่ายนะ!”
“เจ้าต้องการให้ข้าจ่ายหรือ? อย่าแม้แต่จะคิด ในชีวิตนี้ข้าขอไม่เจอเจ้าอีก!” คุณชายเพียงแค่ต้องการออกจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็วที่สุด เขารีบสวมเสื้อผ้าของเขาเพื่อที่จะวิ่งหนีไป
“อะไรนะ เจ้าเรียกข้ามาและไม่ต้องการจ่ายงั้นหรือ?”
ในยามนั้นเอง เหล่าพี่น้องของพี่หญิงอ้วนทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างก้าวร้าวและปิดกั้นทางออกทั้งหมดเหมือนดั่งถังน้ำยักษ์
“เอาเงินมาให้เราเดี๋ยวนี้ ถ้าท่านไม่จ่าย ท่านก็ออกไปไม่ได้!”
“ถ้าท่านไม่จ่าย เราจะรายงานให้ผู้ตรวจการทราบ!”
“รอถูกประจานความอับอายต่อหน้าสาธารณะได้เลย!”
…
คุณชายรู้สึกปวดหัวยิ่ง เขาแค่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่เท่านั้น เขาได้แต่กล่าวอย่างหมดความอดทน “ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้! ข้าจะให้เงินพวกเจ้า แค่นี้พอแล้วใช่ไหม?”
เขาคว้าเสื้อผ้าของเขาและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า
แต่ทันใดนั้น เขาก็นึกได้ว่าเขาไม่ค่อยพกเงินติดตัวเมื่อเขาออกมาข้างนอก ดังนั้นเงินทั้งหมดของเขาจึงอยู่ในมือของคนรับใช้เขา
ทำให้เขายามนี้ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียว นี่มันแย่แล้วสิ
“คือว่า…ข้าไม่มีเงินติดตัวอยู่เลย! เงินของข้าอยู่กับคนรับใช้ของข้า ให้ข้ากลับไปให้พวกเจ้าเถอะนะ ได้ไหม?”
“ฟังดูเป็นเพียงข้อแก้ตัว ท่านแค่อยากหนีใช่ไหม?”
“ข้าเคยเห็นบุรุษแบบเจ้ามากมายที่แค่อยากเอาเปรียบผู้อื่น!”
“รายงานเรื่องเขาให้ผู้ว่าการศาลทราบ ให้ผู้ว่าการจัดการเขาเลย!”
…
คุณชายชะงักไป เขารีบโบกมืออย่างรวดเร็ว “อย่ารายงานเรื่องให้ผู้ว่าการรู้เลย เรามาพูดคุยกันก่อนเถอะ!”
“การไม่รายงานเรื่องไม่ใช่ทางเลือก เจ้าต้องมากับเรา ไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้เสียใจแน่!”
ด้วยเหตุนี้ คุณชายจึงถูกเหล่าหญิงชรานำตัวมาหาผู้ตรวจการคนหนึ่ง
พวกนางคุกเข่าลงทันทีและตะโกนออกมาว่า “นายท่าน ได้โปรดช่วยพวกข้าด้วย!”
“แม้ว่าสุภาพบุรุษผู้นี้จะดูร่ำรวย แต่เขากลับนอนกับเราและปฏิเสธที่จะจ่ายเงิน เหตุผลคือสิ่งใดกัน? เรากำลังทำธุรกิจนางโลมอย่างยากลำบาก เราจะอยู่รอดได้โดยไม่ต้องใช้เงินได้ยังไงกัน?”
“เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมาหาท่าน”
“ได้โปรดช่วยเราด้วยเถิด เราขอคุกเข่าให้ท่าน!”
…
ผู้ว่าการศาลที่รับผิดชอบคดีนี้รู้สึกปวดหัวยิ่งเมื่อเห็นเหล่าหญิงชรา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สองที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
พวกเขามักจะพาคนมาที่นี่ทุกวัน
อีกทั้งยังกล้าอ้างว่าร่วมหลับนอนกันเนี่ยนะ?
พวกเจ้าควรมองกระจกก่อนที่จะกล่าวหาใครออกมาสิ แล้วผู้ใดจะกล้าแย้งพวกนางได้?
ความจริงก็คือพวกนางเป็นคนที่ถูกล่อลวงโดยความหล่อเหลาของอีกฝ่ายและมีเพศสัมพันธ์กันกับเขา แต่กลับเรียกร้องให้อีกฝ่ายจ่ายเงินมาเสียอย่างนั้น!
หากพวกนางไม่ได้รับเงิน พวกนางก็จะกล่าวหาอีกฝ่ายในศาล
ช่างน่ารังเกียจและไร้ยางอายนัก
เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและสง่างาม ผู้ว่าการศาลก็รู้สึกเสียใจแทนอีกฝ่าย
เขายังเด็ก แต่กลับถูกก่ออาชญากรรมเช่นนี้ คงได้รับบาดเจ็บทางจิตใจและร่างกายอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่รู้เลยว่าเด็กผู้นี้จะสามารถมีชีวิตรอดผ่านช่วงวันคืนอันแสนโหดร้ายได้หรือเปล่า
ช่างน่าสังเวชอะไรเช่นนี้!
“เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนเงียบได้แล้ว!” ผู้ว่าการศาลโบกมือไปมา
“ฟังให้ดี ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สามารถหาเงินได้ ก็เพียงแค่เก็บของมีค่าของเขาไว้ที่นี่ก่อนชั่วคราวและให้เขาไปกลับเอาเงินมา แบบนั้นดีหรือไม่?”
“ขอบคุณท่านที่ช่วยพวกเราเอาไว้!” เหล่าหญิงชรายิ้มออกมา
ผู้ว่าการศาลทุบค้อนและไถ่ถามอย่างจริงจัง “เจ้าเป็นผู้ใด? ประกาศชื่อของเจ้ามา!”
“ข้าคือ ข้าคืออู๋หยิง เป็นนายน้อยตระกูลหนึ่ง!” ชายหนุ่มตอบกลับไป
ตัวตนของเขาอ่อนไหวมาก เขาไม่กล้าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงเพื่อหลีกเลี่ยงการตัดสินโทษแน่ ด้วยเหตุนี้เขาจึงกล่าวชื่อออกไปเพียงชื่อต้น
“ดูเหมือนเจ้าจะเป็นคนมีการศึกษา เข้าใจถูกและผิดเป็นอย่างดี ข้าจะไม่เสียเวลาพูดกับเจ้าอีก!”
ผู้ว่าการศาลกล่าวอย่างใจเย็น “เจ้าได้ยินสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดออกแล้ว ทิ้งของมีค่าไว้ที่นี่และกลับไปเอาเงินมาเสีย หลังจากจ่ายเงินให้ผู้หญิงเหล่านั้นแล้ว ข้าจะคืนของให้เจ้า คิดว่าเช่นไร?”
“แต่ยามนี้ข้าไม่มีของมีค่าเลยนะ!” คุณชายหัวเราะอย่างขมขื่น
"จะเป็นเช่นนั้นได้ยังไง? เจ้าออกไปข้างนอกโดยไม่เอาอะไรมาเลยหรือ?” ผู้ว่าการศาลรู้สึกประหลาดใจยิ่ง
คุณชายได้แต่ยิ้มอย่างกระอักกระอวน “ขอรับท่าน! ทอง เงินและของมีค่าต่างๆ ของข้าล้วนอยู่กับคนรับใช้ของข้าทั้งหมดเลย!”
“เจ้าคงจะเป็นนายน้อยที่ได้รับการปรนนิบัติอย่างดีเลยสินะ แล้วเจ้าตกต่ำมากถึงเพียงนี้ได้เช่นไรกัน?” ผู้ว่าการศาลมองไปที่เหล่าหญิงชราและส่ายศีรษะด้วยความตกใจ
คุณชายก็ได้แต่ก้มหัวลงด้วยความอับอาย
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นฝันร้ายที่จะตามหลอกหลอนเขาไปตลอดกาล เขาคงไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองผู้ใดได้อีกแล้ว
“เช่นนั้นท่านช่วยส่งเจ้าพนักงานไปรับเงินกับข้าได้หรือไม่? ไม่ต้องห่วง ตระกูลของข้ามีเงินและเราจะชดใช้สิ่งที่ค้างชำระทั้งหมดได้แน่!” คุณชายกล่าว
“วิธีแก้ปัญหานั้นก็ใช้ได้…”
แต่ในยามนั้นเอง ผู้ว่าการศาลก็สังเกตเห็นจี้หยกที่ห้อยลงมาจากเอวของคุณชาย เขาจึงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “ใครบอกว่าเจ้าไม่มีอะไรเลย? จี้หยกรอบเอวของเจ้าดูจะเป็นของมีค่าอยู่ไม่ใช่หรือ? มันดูไม่เหมือนของธรรมดาเลย นำมาให้ข้าโดยเร็ว!”
“จี้หยกนี้เป็นของส่วนตัว ไม่สามารถให้ผู้ใดได้!” คุณชายตื่นตระหนกยิ่ง
“จงอย่าอ้อยอิง ส่งมาให้ข้า!”
ผู้ว่าการศาลให้คนเอาจี้หยกออกจากเอวของคุณชาย
คุณชายพยายามต่อต้านและไม่ต้องการมอบมันให้ แต่อีกฝ่ายก็มีจำนวนมากกว่า
ผู้ว่าการศาลถือจี้หยกไว้ในมือ
ด้วยการมองปราดเดียว เขาก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างพิเศษ มันดูจะทำจากหยกชนิดพิเศษที่ไม่เพียงแต่ใส แต่ยังแข็งมากและไม่เสียหายง่ายด้วย
เขาจำหยกประเภทนี้ได้ มันถูกเรียกว่า “หยกทอง” มันหายากมากและเป็นเพียงของทางราชวงศ์ ชายตรงหน้าเขาจะเป็นเจ้าของมันได้ยังไงกัน?
ผู้ว่าการศาลเริ่มสงสัยและยังคงตรวจสอบป้ายจี้หยกต่อไป จนเขาพบเข้ากับมังกรและวิหคเพลิงที่แกะสลักอยู่ด้านหลัง
สิ่งนี้ดูแปลกยิ่ง เพราะมันมีกฎมณเฑียรบาลของอาณาจักรอู๋อันแสนยิ่งใหญ่ที่มีเพียงคนของราชวงศ์หรือผู้ที่ได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิเท่านั้น ถึงจะสามารถมีป้ายหยกสลักมังกรและวิหคเพลิงได้
เมื่อมองไปข้างบนมัน ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นคำที่เขียนไว้
“รีบกระจายข่าวออกไป นี่เป็นเรื่องด่วน!”
คำพูดของเขาได้แพร่กระจายไปด้วยความเร็วสูงมาก มันไปถึงหูของที่ต่างๆ จนสร้างความโกลาหลให้กับราชสำนัก
บุตรชายของท่านอ๋องเหอเป่ยตอนเหนือ อู๋หยิงเจี๋ยได้ปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวงแล้ว!
นี่มันไม่ใช่เพียงเรื่องเล็กน้อย!
ต้องรู้กันก่อนว่าราชสำนักจะไม่มั่นคง หากมีคุณชายและท่านอ๋องทะเยอทะยานต้องการจะยึดอำนาจและแทนที่จักรพรรดิ
การที่จู่ๆ คุณชายเหอเป่ยแห่งทางเหนือผู้เป็นลูกของท่านอ๋องปรากฏตัวเช่นนี้ ย่อมไม่แปลกที่พวกเขาจะสงสัย
ดังนั้นทุกคนจึงต้องระมัดระวังยิ่ง!
ในยามนั้นเอง ทางจักรพรรดินีจึงได้ส่งองครักษ์ของจักรพรรดิออกไปล้อมรอบศาลทันที
หลังจากยืนยันตัวตนของคุณชายแล้ว พวกเขาก็เชิญเขาไปที่คฤหาสน์หรูหราอย่างสุภาพ ส่งองครักษ์ของจักรพรรดิไปเฝ้าทั้งกลางวันและกลางคืน
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเพื่อความปลอดภัยของคุณชาย แต่แท้จริงแล้วมันคือการจับกุมโดยขังไว้เพียงในเรือนต่างหาก
ในเวลาเดียวกัน ด้านราชสำนักก็ได้เรียกประชุมเหล่าขุนนางอย่างเร่งด่วนเพื่อหารือเรื่องมาตรการตอบโต้
