บทที่ 29: ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 29: ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน (2)
ในช่วงสัปดาห์ที่ห้า บทเรียนภาคปฏิบัติจะถูกจัดขึ้นในวันจันทร์ วันพุธ และวันพฤหัสบดี รวมทั้งหมดสามวัน
สำหรับในวันจันทร์ ในช่วงเช้าจะเป็นบทเรียนภาคทฤษฎีเพื่อช่วยให้นักเรียนได้ปรับตัวหลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์
อย่างไรก็ตาม ในวันพุธและพฤหัสบดี บทเรียนภาคปฏิบัติจะถูกจัดขึ้นตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย
วันนี้วิชาทฤษฎีในภาคเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เวลา 13.00 น. ถึงเวลาการดวลตัวต่อตัว ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการประเมินทักษะภาคปฏิบัติอย่างเป็นทางการ
การดวลตัวต่อตัวจัดขึ้นในพื้นที่เปิดโล่งภายในห้องฮีโร่ แทนที่จะเป็นอาคารเรียนตามปกติ
นักเรียนที่มีคู่แล้ว เริ่มดวลกัน
ส่วนฉันที่ยังไม่มีคู่ดวลและกำลังมองหาคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมอยู่
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นมา,
“ธีโอ ถ้านายยังไม่มีคู่ดวลด้วย นายอยากจะดวลกับฉันไหม?”
น็อคตาร์เข้ามาถามฉัน
“ไม่ล่ะ ฉันอยากลองเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้คนใหม่ๆดูบ้าง”
“เยี่ยมเลย ธีโอ นักรบที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงจะไม่ควรกลัวที่จะเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่หลากหลาย ฉันก็จะลองหาคู่ต่อสู้คนอื่นๆด้วยเหมือนกัน”
ด้วยเหตุนี้น็อคตาร์ จึงเข้าไปหากลุ่มนักเรียนเผ่ามนุษย์กิ้งก่า
เขายั่วยุคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำกลุ่ม และพวกเขาก็เริ่มดวลกันทันที
'อืม ฉันควรท้าดวลใครดีนะ?'
อย่างที่ไอรีนพูดไว้ การดวลกับผู้คนหลากหลายรูปแบบเป็นเรื่องที่ดี
แต่ในตอนนี้ ฉันควรจะหลีกเลี่ยงการต่อสู้กับพวกนักเวทย์ไว้ก่อน เพราะว่า ฉันพึ่งสามารถเอาชนะแม้แต่แอนดรูว์ซึ่งอยู่ในอันดับที่ 9 ด้วยทักษะ [ลบล้างเวทย์มนต์] ของฉัน
จะเป็นการดีที่สุดถ้าทักษะนี้จะยังคงเป็นความลับต่อไป แน่นอนว่าฉันคงจะต้องใช้มันเมื่อจำเป็นจริงๆเท่านั้น
ฉันสำรวจพื้นที่ไปเรื่อยๆเพื่อหาคู่ดวลกับนักเรียนที่ไม่ใช่นักเวทย์
ทุกคนที่เขารู้จักตอนนี้ก็ต่างกำลังสนใจกับคู่ของตนเองอยู่
ไอช่าผู้ซึ่งกำลังยิงธนูมานาใส่บาเรียป้องกันของแอนดรูว์อย่างต่อเนื่อง เอชิลด์ผู้ซึ่งพ่ายแพ้ให้กับจาง วูฮีอีกครั้ง และราล์ฟผู้ซึ่งกำลังต่อสู้กับออร์คต่างก็ปรากฏตัวอยู่ในพื้นที่นี้ทั้งหมด
และรวมถึง,
“ทำได้แค่นี้งั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า! ใส่เข้ามาให้มากกว่านี้อีกสิ”
“หน็อยแน่ เจ้าหมูมีเขี้ยว! แกช่างแข็งแกร่งจริงๆ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! นักรบที่แท้จริงจะต้องแข็งแกร่งและทรงพลังนะ เจ้ากิ้งก่าสองขา!”
น็อคตาร์กำลังผลักผู้นำเผ่ามนุษย์กิ่งก่าให้ถอยไปด้วยพลังมหาศาล
ร่างสูง 2 เมตรที่ชุ่มเหงื่อของพวกเขาปะทะกันในการต่อสู้ที่ดุเดือด
เมื่อมองดูพวกเขา ฉันรู้สึกความตื่นเต้นที่กำลังพุ่งพล่าน
ฉันเห็นนีกี้ด้วย
"ฮะ?"
แต่ในครั้งนี้นีกี้ไม่ได้ดวลกับปิเอล เขากำลังเผชิญหน้ากับแม็กซ์
'โดยปกติแล้วนีกี้มักจับคู่ดวลกับปิเอลนี่'
ปัก ปัก ปัก-!
หอกของนีกี้พุ่งโจมตีใส่โล่ยักษ์ของแมกซ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันมองเห็นปิเอลได้จากไกลๆ ดูเหมือนเธอจะยังไม่มีคู่ต่อสู้
'แล้วใครจะท้าดวลกับเธอนะ?'
ปิเอลคงจะบดขยี้คู่ต่อสู้ของเธออย่างเต็มกำลังเป็นแน่ เพราะการออมมือให้คู่ต่อสู้ถือเป็นการกระทำที่แย่มากสำหรับฮีโร่
ขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่ สายตาของฉันก็สบกับปิเอลพอดี
"หืม?"
จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาหาฉัน
ปิเอลเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีที่ดูลังเล แล้วจึงพูดว่า
"···เออ... เรามาดวลกันไหม?"
แน่นอนว่าฉันพร้อมอยู่แล้ว
นับเป็นโอกาสอันดี
ฉันไม่ใจเสาะเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว
ฉันรู้มาระยะหนึ่งแล้ว
ว่าจริงๆแล้วว่าเป้าหมายของการจัดให้ดวลตัวต่อตัวไม่ใช่ชัยชนะ แต่เป็นการแสดงตัวตนที่พัฒนาขึ้น
"ได้เลย"
ฉันกระชับดาบยาวที่อยู่ในมือขึ้น ปิเอลที่ดูประหลาดใจ ไม่นานก็คว้าดาบของเธอออกมาเช่นกัน
ฉันไม่อยากให้ใครมาบอกให้ฉันพุ่งเข้าไปก่อน ฉันก็เลยเป็นคนเริ่มซะเอง
“ฉันจะเข้าไปล่ะนะ?”
“แน่นอน เข้ามาได้เลย”
ปิเอลยิ้มอย่างมั่นใจ
ฉันจึงพุ่งไปที่ปิเอล พลางนึกถึงทักษะดาบที่ฉันเรียนรู้จากไอรีน
และภายใน 10 วินาทีต่อมา ฉันก็ล้มกลิ้งไปบนพื้นซะแล้ว
"เฮ้!"
ปิเอลมองลงไปที่ธีโอด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ในช่วงเวลาฝึกซ้อมสั้นๆ ธีโอล้มลงถึงจ็ดครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็ยังคงลุกขึ้นใหม่ได้เสมอ
“…ว้าว”
เขาลุกขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“นายจะไม่ยอมแพ้จริงๆ เหรอ?”
มันไม่เกี่ยวกับว่าตอนนี้ธีโอจะเหมือนกระสอบทรายให้เธอหรือไม่
ปิเอลเพียงรู้สึกพึงพอใจในไฟแห่งความอยากเอาชนะที่ยังลุกอยู่ในดวงตาของเขา
"อีกครั้ง"
"พร้อมเมื่อไรก็ก็เข้ามาได้"
ธีโอพุ่งไปที่ปิเอลอีกครั้ง
แต่ไม่ถึงหนึ่งนาที เขาก็กลับมากองลงกับพื้นอีกครั้ง
“อึก…!”
ธีโอกุมหน้าท้องของเขาตรงจุดที่ดาบโจมตีกระแทกเขาท้องของเขา
ถ้ามันไม่ใช่อาวุธฝึกซ้อม เขาคงตายไปหลายครั้งแล้ว
แต่ธีโอทนต่ออาการจุกจนอยากอาเจียนและลุกขึ้นมาใหม่
"…"
ขณะนั้นเอง เหล่านักเรียนก็หยุดการดวลและมุ่งความสนใจไปที่คู่ของปิเอลและธีโอ
แม้แต่ศาสตราจารย์มารีซึ่งเป็นผู้ดูแลก็ยังเฝ้ามองพวกเขาด้วยความสนใจ
ปิเอลมองดูธีโอด้วยความพึงพอใจอีกครั้ง
'เขามีจิตวิญญาณและความอุตสาหะที่ไม่ธรรมดาจริงๆ...'
ลางสังหรณ์ในการต่อสู้ของเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน
เขาคอยระวังการเคลื่อนไหวของฉันและพยายามหาทางตอบโต้
'แน่นอนว่าเขายังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบ'
ปิเอลยิ้มอย่างพึงพอใจ
การท้าดวลกับธีโอถือเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยม
“…เอาล่ะ ขออีกครั้ง”
ดวงตาของธีโอจ้องมองไปที่ปิเอลอย่างมุ่งมั่น
ความโกรธเดือดพล่านในดวงตาสีแดงของเขา
"เข้ามาเลย."
ปิเอลตอบอย่างร่าเริง และธีโอก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง
แต่คราวนี้... ธีโอเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่รวดเร็วอย่างน่าตกใจ ทำให้ยากที่จะเชื่อว่าเขาคือคนๆ เดียวกับที่หมดสภาพไปก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตาม ปิเอลปรับตัวเข้ากับความเร็วของธีโอได้อย่างรวดเร็ว
เมื่ออายุ 15 ปี คุณสมบัติของเธอพัฒนาเข้าสู่ระดับเชี่ยวชาญถึงสามอย่าง: [เจ้าแห่งมานา], [เจ้าศาสตรา] และ [ปรมาจารย์ดาบ]
เหล่าทวยเทพคงจะโปรดปรานเธอน่าดู
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ใช้ดาบยาว นับตั้งแต่เธอกลับบ้านไปในช่วงหยุดเรียน
'การก้าวแบบนั้น ข้อมือที่จับดาบไว้หลวมๆ...'
ทักษะการใช้ดาบที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย
ขณะที่ปิเอลปัดดาบของธีโอ เธอก็แทงดาบไปที่หน้าอกของเขา
โห่─
ดาบเรียวบางของเธอกระหน่ำแทงอย่างรวดเร็วติดต่อกันถึงสี่ครั้ง
ถึงอย่างนั้นเธอกลับไม่รู้สึกถึงการตอบสนองเพื่อป้องกันใดๆจากเขา
"!"
ธีโอหลบเลี่ยงการกระหน่ำแทงนั้นและเหวี่ยงดาบด้วยความรุนแรงมากพอที่จะฉีกร่างของปิเอลออกเป็นสองส่วน
ฟึบ─!
เสียงอากาศถูกแยกออกจากกันดังก้องไปทั่วสนามฝึก
อย่างไรก็ตาม,
'ความแข็งแกร่งนั้นดีมาก แต่ก็ยังช้าอยู่'
ในการต่อสู้ของมนุษย์ ความเร็วเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง
ปิเอลหลบดาบได้อย่างหวุดหวิด
ขณะเดียวกับที่ธีโอชะงักอยู่
ปิเอลคว้าโอกาสนี้ไว้
ปึก!
อาวุธฝึกซ้อมอันบางพุ่งไปต้นขาของธีโอ
"...ฉันแพ้แล้ว."
ธีโอคุกเข่าลงบนพื้น ยอมรับความพ่ายแพ่อย่างโดยดี
ปิเอลเดินเข้าไปหาเขา
'เขามีทักษะที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ทำไมเขาถึงอยู่ในอันดับที่ 181? '
จากนั้นเธอก็ถามคำถามที่อยู่ในใจของเธอก่อนหน้านี้ออกไป
“นายไปเรียนรู้วิชาดาบนั้นมาจากไหนกัน?”
“ฉันเรียนจากคู่หมั้นของฉันน่ะ”
ใบหน้าของธีโอดูค่อนข้างจริงจัง
การแสดงออกของปิเอลยังคงเรียบเฉย
“งั้นเหรอ? นายจะดวลกับฉันอีกตาไหมล่ะ?”
“…ไม่ล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน ฉันเหนื่อยแล้ว”
จากนั้น ธีโอก็เดินโซเซไปที่ม้านั่งตรงมุมสนามฝึกซ้อม
"...เฮ้ ดวลกันต่อเถอะ"
"ได้."
นักเรียนที่ได้ดูการต่อสู้ของธีโอและพีลกลับมาฝึกฝนต่อโดยมีอาวุธอยู่ในมือ
'ดูเหมือนว่าชัยชนะของธีโอเหนือราล์ฟจะไม่ใช่แค่ความบังเอิญ'
'ถ้าฉันได้รับคุณสมบัติเพิ่มอีกหนึ่งอย่างล่ะก็...'
ขณะที่พวกเขาฝึกซ้อมอยู่ เหล่านักเรียนได้ไตร่ตรองถึงความสามารถของตนเอง
ไม่มีนักเรียนที่ติด 30 อันดับแรกสักคนเดียวที่ไม่พ่ายแพ้ให้กับปิเอล
แม้ว่าธีโออันดับที่ 181 จะล้มลงถึงแปดครั้ง แต่เขาก็ยังท้าทายเธออย่างต่อเนื่อง
นักเรียนคนอื่นๆ มักจะยอมแพ้หลังจากพยายามไปหนึ่งหรือสองครั้งเท่านั้น
'ฉันแย่กว่าธีโออีกเหรอ? '
'ครั้งต่อไปที่เรามีการฝึกซ้อมแบบตัวต่อตัว ฉันจะลองท้าดวลกับปิเอลดู'
จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของธีโอเป็นแรงบันดาลใจอย่างมากให้กับนักเรียนคนอื่นๆ
ศาสตราจารย์มารี เจน มองดูเหล่านักเรียนด้วยความพอใจ
"เฮ้อ"
ปิเอลเช็ดเหงื่อแล้วมองดูธีโอที่กำลังนั่งลงบนม้านั่ง
'ฉันทำเกินไปหรือเปล่านะ?'
เธอทำให้ธีโอรู้สึกสิ้นหวังที่ต้องเผชิญหน้ากับกำแพงที่ก้าวข้ามไม่ได้หรือเปล่านะ?
ธีโอก้มหน้าลงอย่างหดหู่ใจ
จิตวิญญาณที่ผลักดันให้เขาท้าทายปิเอลได้หายไปแล้ว
ท้ายที่สุดแล้ว ดาบของธีโอก็ไม่ได้แตะเสื้อผ้าของปิเอลเลยด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม เขายังไม่สูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไป และการที่เขาลุกขึ้นมาใหม่อย่างไม่ย่อท้อนั้นก็ค่อนข้างน่าประทับใจ
'ฉันอยากจะต่อสู้กับเขาอีกครั้งในครั้งต่อไป'
ปิเอลเดินเข้ามาหาธีโอด้วยรอยยิ้มที่ค่อนข้างพึงพอใจ
“เฮ้ นายยังโอเคดีอยู่ไหม?”
ปิเอลตบไหล่ที่อันเหนื่อยล้าของธีโอ แต่เขาไม่โต้ตอบ
"······?"
ดูเหมือนว่าธีโอจะอารมณ์เสียจริงๆ
'เขามีด้านที่ค่อนข้างน่ารัก'
ปิเอลหัวเราะและพูดต่อ
“นี่ ไม่เป็นไรน่า ที่นี่ไม่มีใครยืนหยัดเก่งเท่านายแล้ว ฉันรู้ดี”
แต่ธีโอก็ยังไม่ตอบสนอง
'หรือฉันทำเกินไปจริงๆนะ?'
ดูเหมือนว่าเธอจะมี
ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมด เธอเอาชนะเขาอย่างโหดเหี้ยม
ถ้าเขาเป็นของเล่น เขาคงจะพังไปนานแล้ว
ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย ปิเอลจึงใช้ฝ่ามือลูบหลังของธีโอเบาๆ
“นี่นาย ฉันขอโทษนะ โอเคไหม อย่าเสียใจมากที่....—”
"ครอกฟี้, ครอกฟี้"
"?"
ปิเอลโน้มตัวเข้ามาใกล้ธีโอที่ยังคงก้มหน้าอยู่ แล้วพึมพำกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“…เจ้าบ้านี่”
ธีโอกำลังหลับอยู่ด้วยสีหน้าสงบสุข
***