บทที่ 164 สันติภาพของโลก
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 164 สันติภาพของโลก
รอบด้านหลินเฉิน เสียงโห่ร้องอันเต็มไปด้วยความยินดีและเสียงหัวเราะยังคงปะทุออกมาจากฝูงชนมากมาย
"ในที่สุด! โบแจ็คก็ตายแล้ว!”
“โบแจ็คผู้ชั่วร้ายได้ตายไปแล้ว!”
“ในที่สุดโลกก็สงบสุข มนุษย์ได้รับการปลดปล่อย!”
"พ่อ เห็นไหมคะ?"
บีเดลที่กำลังพยุงซาตานอยู่ก็ร้องไห้ออกมาด้วยน้ำตาแห่งความโศกเศร้า ในขณะที่ผู้อื่นกำลังมีความสุขกัน
เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ แล้ว ลาซูลิกลับไม่รู้ว่าควรแสดงความรู้สึกของนางออกมาเช่นไรดี
นางมองไปโดยรอบอย่างว่างเปล่าและก็พบกับหลายคนที่ไม่ได้ยิ้มเหมือนเช่นนาง
"ติ้ง! ขอแสดงความยินดีที่ทำภารกิจสำเร็จครึ่งหนึ่ง แต่ขอเตือนผู้ใช้ว่าความสงบสุขของโลกไม่ได้กลับมาโดยสมบูรณ์!”
เมื่อได้ยินคำแจ้งเตือนของระบบ ท่าทางของหลินเฉินพลันกลับกลายเป็นเคร่งเครียด แตกต่างจากทรังคซ์และคนอื่นที่กำลังฉลองกันอยู่
เขาเข้าใจดีเลยว่าระบบมันกำลังจะบอกอะไรกับเขา
แม้ว่าโบแจ็คและแก๊งของมันจะตายไปแล้ว แต่ตัวการแท้จริงที่อยู่เบื้องหลังโศกนาฏกรรมของมนุษย์ในโลกใบนี้ยังมีชีวิตอยู่
นั่นคือ เซลล์ แม้ว่าเขาจะออกจากโลกและหายตัวไปนานแล้ว แต่อย่าลืมว่าเขาฝากคำพูดไว้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลับมา!
ตราบใดที่เซลล์ยังมีชีวิตอยู่ ภัยคุกคามของโลกย่อมไม่ได้หายไปไหน
“หลินเฉิน โลกปลอดภัยแล้ว ทำไมเจ้าไม่ดูมีความสุขเลยล่ะ?”
ทันใดนั้น หลินเฉินก็ได้ยินเสียงถัดจากเขา เมื่อหันศีรษะไป เขาก็พบเข้ากับลาซูลิที่มองมายังเขา
“เจ้าเองก็ด้วยไม่ใช่หรือ?” หลินเฉินหัวเราะออกมา
ลาซูลิส่ายศีรษะ “ข้าเป็นมนุษย์จักรกล…”
“มนุษย์จักรกลก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน เพียงแต่ถูกดัดแปลงโดยดร.เกโร่ นั่นหมายความว่าเจ้าไม่ใช่หุ่นยนต์ทั้งหมด” หลินเฉินกล่าว
"แล้วข้าต้องทำยังไง?" ลาซูลิถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
หลินเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็นึกถึงคำหนึ่งขึ้นมา “ในช่วงเวลาเช่นนี้ ทั้งหมดที่จำเป็นก็มีเพียงแค่รอยยิ้มเท่านั้น”
ลาซูลิชะงักไป แต่ในไม่ช้า ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?” หลินเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของลาซูลิก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
ในยามนั้นเอง ทรังคซ์ก็กลับมาและโค้งคำนับให้หลินเฉินด้วยดวงตาที่แดงระเรื่อ
หลังจากต้องทนมานานนับปี ในที่สุดสันติภาพก็กลับมาสู่โลก
แม้ว่าทรังคซ์จะจัดการกับโบแจ็คและแก๊งของมันด้วยตัวเขาเอง แต่เขาก็รู้ว่าหากไม่มีคำแนะนำจากหลินเฉิน เขาคงจะไม่มีทางทำได้เลย
ดังนั้นทรังคซ์จึงรู้สึกขอบคุณหลินเฉินมากที่สอนเขาเป็นการส่วนตัว
“ทรังค์ การที่เจ้าจะมีความสุขก็ไม่เป็นไรหรอก แต่จงอย่าลืมว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ เพราะเซลล์ยังมีชีวิตอยู่” หลินเฉินกล่าว
“ครับ” ทรังคซ์พยักหน้าอย่างหนักแน่นและมองกลับไปที่สนามรบ จากนั้นก็ได้กำหมัดขึ้นมา “คราวนี้ข้าจะแก้แค้นให้ท่านพ่อและคนอื่นๆ เอง!”
………
ในวันเดียวกัน บนเกาะแห่งนี้ได้เต็มไปด้วยความสุข ทุกคนต่างเฉลิมฉลองชัยชนะที่ไม่ได้เกิดขึ้นอย่างช้านาน
แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลาเฉลิมฉลอง แต่คนที่ตระหนักดีถึงความเป็นจริงก็ไม่ได้ไปรบกวนผู้อื่น
ในขณะที่ใครหลายคนกำลังกินดื่มอยู่ภายนอก หลินเฉินและคนจำนวนหนึ่งก็มารวมตัวหารือเรื่องแผนในอนาคต
“ยังไม่ถึงเวลาเฉลิมฉลองกัน ท่านอาจารย์หลินเฉินกล่าวเตือนข้าว่าเซลล์ยังไม่ตาย!” ทรังคซ์กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังพลางมองไปที่ผู้คนโดยรอบ
ในที่นี่นอกจากหลินเฉินและลาซูลิแล้ว ก็ยังมีผู้เฒ่าเต่า บูลม่า ซาตาน บูลม่าและคนอีกจำนวนหนึ่ง
ผู้นำและสมาชิกหลักของกองทัพกบฏได้รวมตัวกันแล้ว
เมื่อได้ยินคำพูดของทรังคซ์ ซาตานที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงอันเคร่งเครียด “ใช่แล้ว ตราบใดที่เซลล์ไม่ตาย มนุษย์ก็ไม่มีเวลาที่จะมานั่งยินดีกันหรอก”
ซาตานเป็นคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดที่จะพูดคำเช่นนั้นออกมา
เพราะในวันนั้นเขาเป็นคนที่เห็นความน่าสะพรึงกลัวของเซลล์ด้วยตาของเขาเอง
“ทรังคซ์ มันน่าประทับใจมากที่เจ้าสามารถล้มโบแจ็คได้ แต่ข้าต้องเตือนเจ้าว่าพลังของเซลล์นั้นเหนือกว่าโบแจ็คอย่างเทียบไม่ได้”
ทรังคซ์พยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้วครับคุณซาตาน ไม่ต้องห่วงเลย ข้าจะไม่ประมาทเด็ดขาด! ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้เรายังมีคุณหลินเฉินอยู่ด้วย!”
“ตัวข้าสามารถเอาชนะโบแจ็คและแก๊งของมันได้อย่างง่ายดาย แต่คุณหลินเฉินน่ะมีพลังมากกว่าข้านับร้อยเท่า!”
“นับร้อยเท่า?”
"เช่นนั้นก็ดีเลยสิ!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความกังวลบนใบหน้าของทุกคนก็เลือนหายไป
ในยามนั้นเอง บูลม่าก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า “ถ้าเกิดตอนนี้เรายังมีลูกแก้วมังกรอยู่ล่ะก็ พอเราเอาชนะเซลล์ได้ เราก็จะสามารถใช้ลูกแก้วมังกรเพื่อทำให้โลกกลับมาเป็นดั่งเดิมได้”
“แล้วลูกแก้วมังกรของชาวดาวนาเม็กล่ะ?” หลินเฉินเอ่ยถาม
“ข้าเคยคิดเรื่องนี้มาก่อนแล้ว แต่เดนเด้เป็นคนเดียวที่พบดาวเคราะห์นาเม็กดวงใหม่ จึงไม่มีใครรู้ตำแหน่งของมันเลย แถมยังมีปัญหาเรื่องยานอวกาศด้วย ยานอวกาศทุกลำได้ถูกทำลายทั้งหมดในระหว่างการโจมตีของเซลล์ อุปกรณ์ของเรายังไม่เพียงพอที่จะสร้างยานอวกาศลำใหม่ขึ้นมา” บูลม่าถอนหายใจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเฉินหัวเราะเบาๆ “เป็นเช่นนั้นเองสินะ… ไม่ต้องกังวล ให้ข้าจัดการเรื่องลูกแก้วมังกรเอง ข้ามีวิธีหาชาวดาวนาเม็กอยู่แล้ว”
"จริงงั้นเหรอ?"
“สุดยอด เช่นนี้ปัญหาของโลกก็จะได้รับการแก้ไขแล้ว!”
“คุณหลินเฉิน ถ้าอย่างนั้นด้วยลูกแก้วมังกรของดาวเคราะห์นาเม็ก คุณโกคูกับคนอื่นๆ ก็จะฟื้นคืนชีพได้สินะ?”
"ไชโย! นั่นมันยอดเยี่ยมที่สุดไปเลย!"
เมื่อทุกคนรู้ว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี พวกเขาจึงพากันดื่มไวน์ด้วยความยินดี
คืนนั้นทุกคนเมากันหมด
แม้ว่าหลินเฉินจะดื่มมากเหมือนกัน แต่ร่างกายของเขาได้ผ่านการฝึกมาหลายปี จึงมีภูมิคุ้มกันต่อแอลกอฮอล์เป็นธรรมดา
เมื่อเห็นว่าทุกคนหลับกันหมดแล้ว เขาจึงออกไปเดินเล่นที่ชายหาด ลมทะเลพัดผ่านมาขณะที่เขากำลังคิดแผนถัดไป
เมื่อปัญหาเรื่องเซลล์ได้รับการแก้ไขแล้ว ความสงบสุขย่อมกลับคืนสู่จักรวาลนี้ เขาก็จะสามารถค้นหาตำแหน่งของลูกแก้วมังกรซูเปอร์ลูกที่เจ็ดได้เสียที
ทว่าการเอาชนะเซลล์จะไม่ง่ายเท่ากับการเอาชนะโบแจ็ค
เพราะในจักรวาลนี้ เซลล์เกมได้จบไปนานกว่าทศวรรษแล้ว การที่เซลล์ออกไปนอกอวกาศอาจทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นมาก
ตามคำพูดของซาตาน ในระหว่างเกมส์เซลล์ เซลล์มีพลังเทียบเท่ากับซูเปอร์ไซย่าร่าง 2
ตอนนี้หลังจากผ่านไปหลายปี ด้วยความฉลาดของเซลล์ เซลล์ของชาวไซย่าและปีศาจน้ำแข็ง หลินเฉินก็รู้เลยว่าการต่อสู้ที่ยากลำบากกำลังรออยู่ "เฮ้อ..."
ขณะที่หลินเฉิถอนหายใจออกมา จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง
“เจ้าถอนหายใจทำไมหรือ? กระทั่งเจ้าเองก็รับมือกับเซลล์ไม่ได้เหรอ?”
หลินเฉินหันกลับมาและเห็นลาซูลิยืนอยู่ข้างหลังเขา
“เจ้าไม่ได้เมาหรือ?”
“ข้าเป็นมนุษย์จักรกล” ลาซูลิลูบผมของนาง “ดูเหมือนว่าเจ้าจะกังวลเรื่องเซลล์สินะ?”
“ข้าไม่กังวล แต่ข้ารู้สึกว่ามันอาจจะมีการต่อสู้ที่ยากลำบากรออยู่ข้างหน้า”
ลาซูลิหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงเลย หลังจากหลายปีที่ผ่านมา มนุษย์ก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก”
“อืม”
หลินเฉินหันกลับมา “ข้าจะไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะไปหาพวกชาวดาวนาเม็ก”
"เดี๋ยวก่อน!"
ทันใดนั้น ลาซูลิก็หยุดหลินเฉินไว้
"มีอะไรหรือ?"
ขณะที่หลินเฉินหันไปมองนาง ลาซูลิก็สัมผัสใบหน้าของหลินเฉินอย่างแผ่วเบา
“นี่...”
“ขอบคุณที่ในวันนี้ช่วยข้าเอาไว้ คิดเสียว่ามันเป็นของขวัญจากข้า ไม่ต้องคิดอะไรมาก!”
ขณะที่นางพูดจบ ลาซูลิก็เดินออกจากชายหาดไป
เมื่อเห็นนางเดินออกไป หลินเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
