ล่อลวง

“เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บจัง ใครก็ได้” เสียงพูดเบาๆ ได้ดังออกมาจากหญิงสาวคนหนึ่ง

‘อา ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ’ หญิงสาวได้คิดขนาดที่ถูกลากเข้าไปในซอยแคบๆ ที่ไม่มีใครเดินผ่าน..

..

ฉันชื่อมิซาเอะ อาโอกิ เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เข้ามาทำงานในเมืองเล็กๆ แห่งนี้แต่วันแรกที่มาก็หลงทางซะแล้ว แต่ที่ซวยไปกว่านั้นก็คือหลงเข้าไปในที่เปลี่ยวที่ไม่ไม่มีใครเดินผ่าน

ผู้หญิงเดินเข้าไปในที่แบบนั้นคนเดียวคงไม่ต้องบอกว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง สุดท้ายก็ถูกอันธพาลแถวนั้นลากไปข่มขืน

แม้ฉันจะพยายามขัดขืนแล้วเต็มกำลังแต่แรงผู้หญิงธรรมดาคนเดียวจะไปสู้แรงผู้ชาย 3 คน ได้ไงกันล่ะ.. สุดท้ายก็อยู่ในสภาพที่ถูกซ้อมจนไม่มีแรงจะขยับตัว

‘ทั้งๆ ที่ว่าจะเก็บครั้งแรกให้ไว้ให้คนที่รักแท้ๆ ถึงจะยังไม่เจอทีก็เถอะ’ ฉันหัวเราะอย่างสิ้นหวัง ขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมา

“หือ? หัวเราะเหรอสงสัยจะบ้าไปแล้วมั้งยัยนี้” หนึ่งในผู้ชายพวกนั้นพูด

“ช่างเถอะเงียบไปก็ดีแล้ว เป็นแค่ผู้หญิงแท้ๆ แต่แรงเยอะใช้ได้เลย กว่าจะทำให้เงียบได้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน” ผู้ชายที่ใส่เสื้อสีขาวพูดตอบ พร้อมมองดูไปที่หญิงสาวอย่างหื่นกระหาย

“ฉันเป็นคนเห็นยัยนี่ก่อน เพราะงั้นฉันขอเป็นคนแรกนะเว้ย” ผู้ชายอ้วนๆพูด พร้อมเริ่มถอดกางเกงหญิงสาว

“เฮ้ยๆ แต่ฉันเป็นคนจับมันได้ตอนมันวิ่งหนีนะเว้ยจะเป็นแกก่อนได้ยังไง? ต้องเป็นฉันก่อนสิว่ะ” ผู้ชายคนแรกที่พูด แสดงท่าทีไม่พอใจ

ทั้งสองเริ่มมองหน้ากันด้วยความไม่พอใจเหมือนจะทะเลาะกันเอง แต่ก่อนที่ทั้งสองจะลงมือผู้ชายเสื้อสีขาวก็พูดห้ามซะก่อน

“เลิกบ้าได้แล้วพวกแก จะทำก็รีบทำยัยนี่ก็ร้องไปหลายทีเหมือนกัน ถ้าใครได้ยินจะซวยเอา”

“แต่ใครจะเป็นคนแรกล่ะ?” ผู้ชายอ้วนพูด

“เรื่องแค่นั้น ทำพร้อมกับก็จบไม่เห็นยาก” ชายเสื้อสีขาวพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างโรคจิต

ก่อนที่ทั้ง 2 คนที่ได้ยินจะยิ้มออกมาและเริ่มฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวออก

…

“ไม่นะ!!” ฉันกรีดร้องออกมาและพยายามใช้แรงที่เหลือน้อยนิดขัดขืน

แต่มันก็ไร้ค่าไม่นานเสื้อของฉันก็ถูกดึงไปจนขาดพร้อมกับชั้นในที่ถูกดึงออกไปด้วยทำให้หน้าอกออกมา แม้ฉันจะพยายามเอามือมาปกปิดมัน แต่เพราะมือฉันถูกพวกสาระเลวจับไว้ทำให้ไม่สามารถปิดมันได้

“ใหญ่ไม่เบาเลยนี่หว่า” ผู้ชายอ้วนพูดพร้อมเอามือมาจับหน้าอกฉัน ด้วยใบหน้าโรคจิต

“ขยะแขยง น่ารังเกียจที่สุด” ฉันพูดใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

“ปากดีนักนะ ยัยนี่” ผู้ชายอ้วนพูดอย่างโกรธๆ ที่ถูกว่า ก่อนจะยกมือขึ้นจะต่อย

แต่วินาทีนั้นเองก็มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้าไปชนหัวของชายอ้วนเข้าอย่างแรง พร้อมกับที่ตัวชายอ้วนประเด็นออกไป และมีน้ำสีแดงกระจายไปทั่วบริเวณ

ฉันได้ใช้มือสัมผัสไปที่น้ำสีแดงที่กระเด็นมาโดนตัวก่อนจะยกมือขึ้นมาดู สิ่งที่ติดมือฉันมาก็คือเลือดสีแดงสด

‘นี่มัน?! เกิดอะไรขึ้น?!’ ฉันคิดอย่างไม่เข้าใจ

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ไม่เข้าใจผู้ชายทั้งสองที่ยื่นอยู่ก็ทำหน้าสับสนไม่ต่างกัน ในขณะที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา

“เอ๋..! ทีเดียวโดนหัวเลย ฝีมือการขว้างของฉันก็ไม่เลวแฮะ” เด็กชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ขณะที่มือถืออิฐก้อนใหญ่เอาไว้

‘อิฐงั้นเหรอ’

เร็วเท่าความคิดฉันก็หันไปดูชายอ้วนที่นอนอยู่ในสภาพที่เริ่มมีเลือดไหลออกมาจากหัว ที่หัวเป็นแผลใหญ่จนเห็นสมองที่ไหลออกมา

วินาทีนั้นฉันก็รีบเอามือปิดปากทำท่าเหมือนจะอ้วกเพราะภาพตรงหน้า ไม่ห่างจากนั้นก็เห็นอิฐที่มีเลือดติดอยู่

“เด็กงั้นเหรอ?”

ผู้ชายทั้งสองที่ยื่นอยู่มองไปยังเด็กคนนั้นด้วยท่าทีไม่ไว้ใจและใบหน้าเหงื่อตก พร้อมกับเริ่มชักมีดออกมา

เพราะหากไม่โง่เกินไปก็จะเข้าใจได้ในทันทีว่าบาดแผลที่หัวชายอ้วนนั้นมันใหญ่เกินไป ด้วยแรงของเด็กไม่มีท่าทำเรื่องแบบนั้นได้แน่ ไม่สิแรงของผู้ใหญ่เองก็คงทำแบบนั้นไม่ได้

“อะไรไม่เข้ามาเหรอ? งั้นก็” เด็กชายพูดพร้อมกับบีบก้อนอิฐแน่น และขว้างออกไป!

ก้อนอิฐได้พุ่งไปหาชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็วมันเร็วถึงขนาดที่ว่าเขาไม่ได้มีโอกาสได้ขยับด้วยซ้ำ ก้อนอิฐได้กระแทกเข้ากับตัวของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง! ก่อนที่มันจะทำให้ผู้ชายคนนั้นกระเด็นออกไปไกล

ชายเสื้อขาวที่เห็นแบบนั้นก็แสดงใบหน้าหวาดกลัวออกมา ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้อย่างรวดเร็วและรีบวิ่งเข้าหาเด็กคนนั้นพร้อมในมือที่ถือมีดเตรียมจะแทง

วินาทีที่ชายเสื้อขาววิ่งถึงเด็กคนนั้นก็ได้ยื่นมีดในมือไปแทงในทันที แต่เรื่องน่าแปลกก็คือเด็กคนนั้นไม่ได้ทำหน้าหวาดกลัวต่อมีดที่พุ่งไปหาตัวแต่อย่างใด

เขากลับยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลบมีดนั้นพร้อมกับใช้มือจับแขนชายคนนั้นและหมุนตัว เหวี่ยงชายคนนั้นมาทางฉันด้วยแรงที่เกินมนุษย์

ชายคนนั้นได้ถูกเหวี่ยงมาทางฉันพร้อมกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง!ก่อนจะกระเด้งมาอยู่ใกล้ๆกับที่ฉันอยู่ ด้วยสภาพแขนที่เหมือนจะหักและช้ำในอย่างหนัก พร้อมกับที่มีเลือดออกมาจากปาก

อาจจะเพราะโชคชะตาหรืออะไรบางอย่างทำให้หน้าของชายคนนั้นหันมาทางฉันพอดี

“ช-ช่วย ด-ด” เขาพยายามขอความช่วยเหลือ ด้วยสภาพที่เหมือนคนใกล้ตาย

ฉันรีบขยับถอยหลังด้วยความกลัวต่อภาพตรงหน้า

“โดนเข้าไปขนาดนั้นยังไม่ตายอีกเหรอ?” เด็กคนนั้นที่ไม่รู้เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้น

“เอาเถอะฉันเองก็ไม่ใช่คนที่จิตใจโหดร้ายอะไรขนาดนั้น จะส่งให้ไปสบายเดี๋ยวนี้แหละ” เขาพูดพร้อมหยิบก้อนหินขนาดเท่าลูกฟุตบอลที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา

ฉันที่เห็นสิ่งที่เขากำลังทำก็พูดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวก่อน!!” ฉันพูดพร้อม ยื่นมือออกไปเหมือนห้าม

“หืม..?” เขาหันมามองฉันด้วยท่าทีประหลาดใจ

“โดนเข้าไปขนาดนั้นยังอยากจะช่วยเจ้าพวกนี้อีกเหรอ? จะพูดว่าเป็นคนงี่เง่าหรือคนเป็นดีที่ไม่มีสมองดีล่ะ?” เขาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

ก่อนจะปล่อยมือจากก้อนหินนั้น ลงไปกระแทกหัวผู้ชายเสื้อขาวคนนั้นจนเลือดสาดกระจายไปเต็มพื้น

ฉันได้มองไปที่ภาพตรงหน้าอย่างสยดสยอง ก่อนจะพูดขึ้น

“ทำไม?”

“ทำไมกัน! ทำไมถึงต้องฆ่าพวกเขาด้วยล่ะพวกเขาก็เป็นคนเหมือนเรานะ!! ด้วยความสามารถของเธอคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะจับพวกเขาส่งตำรวจนี่” ฉันพูดด้วยเสียงสั่น ขณะที่มองไปที่เด็กตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

“ห๊ะ? ฮ่าๆๆ” เขาทำหน้าไม่เข้าใจ ก่อนสักพักจะหัวเราะออกมา

“คุณเนี่ยเล่นมุขตลกดีนะ ไปเป็นตลกน่าจะรุ่ง ฮ่าๆๆ”

“เฮ้อ..เหนื่อย หัวเราะจนเจ็บท้องไปหมดแล้ว”

“มันมีเรื่องอะไรที่หน้าหัวเราะกัน!!” ฉันพูดอย่างโกรธๆ เพราะท่าทีของเขา

“มีสิคุณไง เฮ้อ.. ในโลกนี้ยังมีคนที่เหมือนตัวเอกในละครน้ำเน่าอยู่ด้วยแฮะ เปิดโลกเลยนะเนี่ย”เขาทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง

“เอาเถอะช่างเรื่องนั้นเถอะ” เขาพูดก่อนจะเดินมาหาฉันที่นั่งอยู่

“จ-จะทำอะ-อื้ออ” ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็ได้ยื่นริมฝีปากมาจูบฉัน

‘เอ๋!!!?’ ฉันคิดอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาจูบฉันอยู่สักพักก่อนจะถอดริมฝีปากออก เกิดเป็นสายน้ำลายระหว่างฉันกับเขาขึ้นก่อนจะขาดลง

“ทะ-ทำอะไรของเธอน่ะ!!” ฉันหน้าแดงพร้อมยกมือมาปิดที่ปาก

“เอ๋~ หน้าแดงด้วยเป็นจูบแรกงั้นเหรออ” เขาพูดด้วยท่าทางขี้เล่น

“หุบปากไปเลย!!” ฉันตะโกนด้วยความเขินอาย ขณะที่หน้าแดงมากกว่าเดิม

“หืออ~” เขาจ้องมาที่ฉันเหมือนจับพิรุธ

“เอาเถอะ ส่วนจูบนี่ขอเป็นรางวัลที่ช่วยแล้วกัน หวังว่าจะเจอกันอีกนะพี่สาว” เขาพูดพร้อมยิ้มออกมา ก่อนจะเดินออกไป

“อ๋อแล้วก็ เรื่องในวันนี้อย่าไปบอกใครล่ะ ช่วยเก็บเป็นความลับระหว่างเราด้วยนะ” เขาพูดแล้วทำถ้ายกนิ้วมาที่ปากและยิ้มออกมาอย่างน่ารัก ขัดกับสิ่งที่ทำเมื่อกี้อย่างลิบลับ..

…

..

.

“อา เจ็บ เจ็บ เจ็บเป็นเลย เฮ้อ.. เพราะงี้ไงล่ะที่ไม่อยากกินยาเสริมกำลัง” ผมบ่นออกมา

ขณะนั่งครวญครางใกล้ๆกับสวนสาธารณะ

“แต่เมื่อกี้โคตรเท่เลย! อย่างกลับตัวละครลึกลับในหนัง ไว้ว่างๆ เดี๋ยวไปทำใหม่ดีกว่า” ผมพูดพร้อมแววตาเป็นประกาย

ในขณะที่กำลังนั่งบ่นกับตัวเองก็ได้ยินเสียงเด็กคนหนึ่งเข้ามาในหู ผมได้หันไปมองก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังอยู่ที่หน้าเครื่องขายขนมอัตโนมัติ ผมได้เดินไปหาเธอก่อนจะถาม

“เป็นอะไรไปเหรอ?”

เธอได้หันมามองผมก่อนจะพูด

“หนูอยากกินไอนั้นอ่า แต่เงินไม่พอน่ะสิ” เธอพูดพร้อมทำหน้าสลดใจ ขณะชี้ไปที่ขนมในตู้

“เอ๋.. งั้นเหรอ”

ผมพูดพร้อมมองดูร่างกายของเธอไปด้วย เธอเป็นเด็กผู้หญิงผมสั้นสีชมพูอ่อนดวงตากลมโตน่ารักและผิวขาวอ่อนนุ่ม อายุน่าจะน้อยกว่าผมประมาณปีนึง ผมยิ้มก่อนจะหยอดเหรียญเข้าไปในตู้และกดขนมออกมา

“นี่เอาสิ” ผมยื่นขนมให้

“เอ๋..ให้เหรอ? ขอบคุณค่ะ” เธอรับไปด้วยท่าทางดีใจ

“นี่อยากกินอีกไหมล่ะ”

“จะให้อีกเหรอ?!” เธอพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ใช่แล้วขอแค่มาช่วยอะไรพี่สักหน่อย จะซื้อให้กินเท่าที่ต้องการเลยล่ะ”

“อืมม ได้สิ” เธอทำหน้าเหมือนคิดอะไร แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงด้วยแววตาไร้เดียงสา

つづく