บทที่ 51 รสชาติของความเหี่ยวเฉา  

เฟิ่งหยินซวงอยู่ที่นี่มันคงเป็นเรื่องน่าอายที่จะดำเนินการหัวข้อต่อไปในตอนนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนานหยูเทียนที่เอาแต่พูดว่าเขารักเฟิ่งหยินซวง แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาควรรับผิดชอบต่อเฉินหยิง และนั่นก็หมายความว่าเขาถูกบังคับให้เป็นผู้หญิงของเขาด้วยตัวตนของเขา มันไม่น่าอายเหรอ?

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนท่าทางก้าวร้าวทันทีก่อนทำท่าทางอ่อนโยนและสง่างาม

“ซวงเอ๋อร์ เมื่อวานเจ้าเข้านอนดึกเพราะเจ้ากำลังสนุกอีกแล้ว วันนี้เจ้าตื่นสายมาก ดูเหมือนว่าข้าคนนี้จะไม่ได้เฝ้าดูเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงไม่รู้ว่าจะดูแลเจ้าอย่างไร”

เหตุผลที่หนานหยูเทียนไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ และมาที่คฤหาสน์ของไท่ซือในวันนี้เพราะเขารู้ว่าเฟิ่งหยินซวงวิ่งไปที่คฤหาสน์ของวังชิงผิงในช่วงสองวันที่ผ่านมา และในที่สุดเขาก็ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้

เขาคิดว่าเฟิ่งหยินซวงมีเขาอยู่ในใจ และเขารู้วิธีริเริ่ม แต่เมื่อได้เห็นสถานการณ์ปัจจุบันเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย ดูเหมือนว่านางสนมจะบอกเขาจริง ๆ และนางกังวลว่าเฟิ่งหยินซวงจะกลับมาอีกหรือไม่ มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเขา และตอนนี้เขารู้สึกถึงวิกฤตจริง ๆ

เฟิ่งหยินซวงเป็นดอกไม้หักที่ถูกเด็ดแล้ว เขาไม่ได้ไม่ชอบนาง เป็นสิ่งที่ดีมากแล้ว และตอนนี้นางก็ยังเพิกเฉยและเลอะเทอะ และยังคงมีส่วนร่วมกับกษัตริย์ชิงผิงอย่างชัดเจน หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์โดยรวมหนักเข้า เขาอยากจะหันหน้าตรง ๆ แทนที่จะเอาใบหน้าร้อนผ่าวมาประคบเย็นกับนางครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ไม่ว่าในใจของเขาจะขุ่นเคืองเพียงใด ใบหน้าของเขาก็แสดงท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนและอ่อนโยนมากขึ้น แต่ทุกครั้งที่เฟิ่งหยินซวงเห็นความเจ้าเล่ห์ที่เขาพยายามอดทนเขารู้สึกไร้สาระอย่างยิ่ง

“ซวงเอ๋อร์เป็นคนหยาบคายและทำให้องค์ชายสามรอนาน”

“ข้าคนนี้ไม่ได้หมายความว่าจะตำหนิเจ้า ตราบใดที่เป็นเจ้าซวงเอ๋อร์ ปล่อยให้ข้าคนนี้รอนานเท่าที่เขาต้องการ”

เฉินหยิงได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของหนานหยูเทียนตั้งแต่ต้นจนจบและเป็นเพราะเหตุนี้เงาในใจของนางจะหนักขึ้นในตอนนี้

เพราะไม่สามารถนำมาใช้กับเขาได้

องค์ชายสามผู้ซึ่งร่ำลือกันว่าอ่อนโยนราวกับหยก หล่อเหลาและสง่างาม บัดนี้จิตใจของนางลดน้อยลงไปมาก ไม่น่าแปลกใจที่ เฟิ่งหยินซวงลังเลที่จะแต่งงานกับเขา แม้ว่าจะเป็นนางเอง แต่นางค่อนข้างจะหาคนที่มีฐานะต่ำต้อย แต่อย่างน้อยก็มีความจริงใจที่จริงใจ ผู้ชายที่แต่งงานแล้วไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะเข้าสู่การแต่งงานครั้งนี้

โดยไม่คาดคิด เฟิ่งหยินซวงยังคงพูดถึงหัวข้อในตอนนี้ เนื่องจากนางได้ยินทุกอย่างจากภายนอก นางจะทำให้เฉินหยิงรู้สึกผิดโดยเปล่าประโยชน์ได้อย่างไร

“ข้าได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับการแต่งงานข้างนอก เจ้ากำลังพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจในขณะที่ข้าไม่อยู่ รีบมาเล่าให้ข้าร่วมยินดีด้วย”

ใบหน้าของซูมันรูซีดลง นางเหลือบมองไปที่เฉินหยิงเพราะกลัวว่านางจะถูกฟ้องร้อง นางจึงรีบไปพูดต่อหน้านางทันที

“เรา... เราแค่ล้อเล่นกับแม่นางเฉิน ในงานเลี้ยงในวังวันนั้น ข้าไม่นึกเลยว่านางจะเป็นนักวรรณกรรม ภาพวาดและการเต้นรำของนางงดงามมาก และองค์ชายองค์ที่สองก็โปรดปรานนาง แม่นางเฉิน ช่างโชคดีจริง ๆ ..”

ตอนั้นนางดูก้าวร้าว แต่ตอนนี้ดูเปลี่ยนไป มันเป็นแค่เรื่องตลก นางไร้ยางอายจริง ๆ

เฉินหยิง ลดตาลงเล็กน้อยด้วยใบหน้าเศร้า แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

องค์ชายสามยังอยู่ที่นี่ ถ้านางพูดอะไรที่ไม่ควรพูด มันจะทำให้องค์ชายสามไม่สามารถก้าวลงจากตำแหน่งได้ และทำให้หยินซวงอับอาย ซึ่งเป็นสิ่งที่นางไม่ต้องการเห็นเช่นกัน ดังนั้นนางจึงอยากจะพูดความคับข้องใจนี้และฝังมันไว้ในตัวนาง หัวใจคนก็ทนได้

แต่นางไม่ต้องการให้ เฟิ่งหยินซวงหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “โชคดีจริง ๆ ไม่ใช่ว่านางโชคดี แต่นางมีพละกำลังจริง ๆ ดังนั้นนางจึงได้รับความเคารพจากทุกคน ทั้งหมดนี้เกิดจากความพยายามของนาง แยกกันไม่ออก”

ไม่ว่าจะเป็นศิลปะการฟ้อนรำไหมและไม้ไผ่ หรือการท่องบทกวีและการวาดภาพ ทุกอย่างเรียนรู้ทีละเล็กละน้อยและแยกออกจากการทำงานหนักไม่ได้

ลองนึกถึงความสามารถของซูมันรูในการแต่งงานกับองค์ชายสาม บนพื้นฐานของอะไร? ไม่ต้องพูดอะไร แค่ทำให้นางรู้สึกละอายใจก็พอแล้ว

ซูมันรูถูกเฟิ่งหยินซวงตำหนิ นางไม่รู้จะพูดอะไรและรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็น่าอายเล็กน้อย

“ใช่ ใช่ นั่นคือเหตุผลที่ข้าบอกว่าข้าชื่นชมแม่นางเฉิน ไม่เช่นนั้นองค์ชายรองจะไม่ประทับใจในตัวนาง”

เมื่อนางพูดถึงองค์ชายองค์ที่สองหลายครั้ง นางเพียงต้องการที่จะยั่วยุความหึงหวงของหนานหยูเทียนที่มีต่อเฉินหยิงและป้องกันไม่ให้เขาแต่งงานกับเฉินหยิง

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้สอดคล้องกับความตั้งใจของเฟิ่งหยินซวง นางจะปล่อยให้ผู้หญิงที่ดีอย่างเฉินหยิง ถูกทำลายโดยหนานหยูเทียนหมาป่าที่กินคนและไม่คายกระดูกออกมาได้อย่างไร

ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าความคิดของหนานหยูเทียนถูกพรากไปตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อให้เฉินหยิงรู้สึกสบายใจมากขึ้น

“ใช่ ข้ารู้จักองค์ชายรองมาหลายปีแล้ว และรู้จักนิสัยของเขาดี สำหรับข้าแล้ว องค์ชายรองใจดีเหมือนพี่ชาย สิ่งที่เขาชื่นชมที่สุดคือคนที่มีพรสวรรค์ทางวรรณกรรมเป็นเลิศหรือมีเจ้าธรรมสูง ตัวละครตามที่ แม่นางเฉินพูด 'ออกจากโคลน แต่ไม่เปื้อนสะอาดและใส แต่ไม่ปีศาจหัวใจของข้าเหมือนดอกบัว' เขาแสดงความรู้สึกอย่างเต็มที่ดังนั้นเขาจะปฏิบัติต่อแม่นางเฉินต่างออกไปบางทีนี่อาจเป็นเวรกรรมจริง ๆ”

ในวันนั้น นางต้องการนำเฉินหยิงเข้าวังโดยเจตนาอย่างชัดเจน เพราะหลังจากติดต่อกับเฉินหยิงแล้ว นางพบว่านางและหนานหยูเฉินเป็นคู่ที่เหมาะสมกันในสวรรค์ ดังนั้นพวกเขาจึงถือด้ายสีแดง

และนางยังมีเดิมพันกับเฉินชูเซียน นางจะปล่อยให้คนอื่นทำลายความดีของนางได้อย่างไร

เฉินหยิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มากนัก เมื่อนางได้ยินไป่รุ่ยซีพูดเช่นนี้ นางก็แสดงท่าทางหวาดกลัวเล็กน้อยทันที “ท่านพี่หยินซวง อย่าล้อเล่นข้า ชื่อเสียงของข้าถูกทำลาย ข้าจะเหมาะสมกับองค์ชายรองได้อย่างไร ตัวตนแบบนั้น”

นางชื่นชมหนานหยูเฉินมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางไปที่ “หอ บทกวี” ที่เขาก่อตั้งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา และชื่นชมความสามารถและความทะเยอทะยานของเขามากยิ่งขึ้น

แต่นางก็ไม่กล้าที่จะไร้เหตุผล และนางก็พอใจมากถ้านางสามารถเข้าชมรมกวีเพื่อศึกษาได้

เฟิ่งหยินซวงชำเลืองมองนางด้วยความหมายลึกซึ้ง

“องค์ชายรองมีความทะเยอทะยานสูง ถ้าเจ้าคิดว่าพระองค์จะสนใจเรื่องนั้น เจ้าก็ดูถูกองค์ชายรอง”

นี่... หลังจากผ่านไปสองวันเฉินหยิงก็รู้โดยธรรมชาติว่าหนานหยูเฉินเป็นคนดีมากจริง ๆ แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชายผู้สูงศักดิ์ เขาก็ไม่เคยวางท่า และมักจะบอกนางว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้สูงศักดิ์และผู้ต่ำต้อย แถมยังพูดเกลี้ยกล่อมให้นางอย่าถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้มันเป็นแค่อุบัติเหตุ

เมื่อได้ยินปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฟิ่งหยินซวง และเฉินหยิงทำให้หนานหยูเทียนและซูมันรูรู้สึกอายมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ซูมันรูโอเคที่จะพูดแม้ว่านางจะอิจฉาที่เฉินหยิงเป็นที่โปรดปรานองค์ชายรอง แต่นางก็อยากจะแต่งงานกับองค์ชายรองมากกว่าหากนางแต่งงานกับกษัตริย์ และจะอยู่เหนือหัวของนางในอนาคต

แต่หน่านยู่เทียนรู้สึกอึดอัดมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิ่งหยินซวงยังอยู่ที่นี่ เขาคงอยากจะยกโต๊ะแล้วออกไปจริง ๆ

ให้ตายเถอะ เฟิ่งหยินซวงไม่สนใจด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาไม่แม้แต่จะมองเฉินหยิงคนนี้ในสายตาของเขา และตอนนี้เขากลัวเขาหลังจากหยิบกิ่งไม้สูงขึ้นมา เขาจะกลืนลมหายใจนี้ได้อย่างไร