ตอนที่ 43+44

**เงินเดือนชาวบ้านคือ200-400 ตำลึงทองแดง(ตำลึงเฉยๆ) หรือก็คือ400อีแปะ ซึ่งเท่ากับ 2-4 ตำลึงเงิน**

ตอนที่ 43 ฝ่าบาทสมกับเป็นผู้รอบรู้

“มันทั้งใหญ่และแข็งแรง เหมือนบ้านข้าเลย!’

“ยิ่งไปกว่านั้น มันยังใช้เวลาสร้างแค่3-5วัน เร็วมาก!”

“ใช่ ข้าใช้เวลาตั้งเดือนเพื่อสร้างบ้านแบบนี้!แต่มันไม่รู้สึกเหมือนบ้านนี้!”

“ปูนนี้เป็นเครื่องมือวิเศษสำหรับการสร้างบ้าน!มันเป็นเรื่องดี!’

…

ทุกคนพูดอย่างแปลกใจ

“ไม่ใช่แค่นั้น”เหอเซินอุทาน“ปูนนี้สร้างบ้านดีมาก เหนือสิ่งอื่นใด มันยังใช้สร้างกำแพงเมือง ถนน และอื่นๆได้ด้วย!”

“ใช่ ทำไมข้าถึงไม่คิดกันนะ!’

“มันเป็นความจริง!’

“การสร้างบ้านเร็วมาก ความเร็วการซ่อมกำแพงเมืองก็ต้องไม่ช้า!”

“สุดยอด!’

“สำคัญศุดคือปูนนี้คิดค้นโดยฝ่าบาท!”

เหอเซินมองหลินเป่ยฟานด้วยสายตาคลั่งไคล้“นี่แสดงให้เห็นว่าฝ่าบาทคือบุตรแห่งสวรรค์จริงๆ เป็นจอมปราชญ์ นั่นทำให้เขามีสวรรค์อวยพรและคิดค้นปูนได้!ด้วยจอมปราชญ์เช่นนี้ บ้านเมืองจะต้องเจริญ อำนาจจะสั่นคลอนโลก และมันจะคงอยู่ตลอดไป!”

ทุกคนตะโกนประสานเสียง”ด้วยจักรพรรดิสวรรค์เช่นนี้ บ้านเมืองเราจะต้องเติบโต อำนาจเขย่าโลก และคงอยู่ตลอดไป!’

เหอเซินพูดอีกครั้ง“ฝ่าบาทจงเจริญ!”

คนอื่นตะโกนตาม”ฝ่าบาทจงเจริญ!’

แม้กระทั่งเหยาเหยาก็ยังอดพูดไม่ได้“จักรพรรดิน้อย เจ้าร้ายมาก ข้าประเมินเจ้าต่ำไป!”

ท่ามกลางเสียงประจบของฝูงชน หลินเป่ยฟานหัวเราะ“ฮ่าๆ!ทุกคน ข้าเคยบอกไปแล้ว แต่ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกเจ้า และพวกเจ้าจะได้รับรางวัลหลังกลับไป!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”ทุกคนตะโกนพร้อมกันอีกครั้ง

“เอาล่ะ มาคุยเรื่องจริงจังกัน!’หลินเป่ยฟานกระแอม ชี้ห้องปูนข้างเขา”ทุกคน เจ้าคิดว่าบ้านนี้มีค่ามากแค่ไหน?”

“ฝ่าบาท บ้านใหญ่และแข็งแรงเช่นนี้ควรมีราคา50หรือ60ตำลึงเงิน!”

“ใช่ ข้าก็คิดว่า50หรือ60ตำลึงเงินนั้นเหมาะสม!”

“เหมือนบ้านที่ข้าซื้อก่อนหน้า มันขนาดเท่านี้ มันราคาแค่60ตำลึงเงินเท่านั้น”

หลินเป่ยฟานส่านหัว“มันสูงเกินไป!ข้าคิดจะขายบ้านเหล่านี้ให้คนธรรมดา 50หรือ60ตำลึงเป็นราคาที่สูงเกินไป พวกเขาจ่ายไม่ได้หรอก!”

เหอเซินชูนิ้ว“งั้น40…”

หลินเป่ยฟานยังส่ายหัว”มันยังสูง!’

“งั้นก็30ตำลึงเงิน..”

หลินเป่ยฟานยังส่ายหัว“มันยังสูงไป!เงินเดือนของชาวบ้านแค่200 ตำลึง รายรับประจำปีก็แค่2.4ตำลึงเงิน!ถ้าพวกเขาไม่กินหรือดื่มเย ก็ต้องใช้เวลาถึง12ปีเพื่อซื้อบ้าน!”

“ถ้าใช้ชีวิตตามปกติ มันต้องใช้เวลากว่ายี่สิบปี ยี่สิบปีนั้นนานแค่ไหน?มันไม่ดีถ้าราคาบ้านสูงเกินไป มันจะยับยั้งเศรษฐกิจด้วย ข้าคิดว่า…”

หลินเป่ยฟานชูสองนิ้ว“20ตำลึงเงินก็พอ!”

ทุกคนตกใจอีกครั้ง

“ฝ่าบาท บ้านดีๆเช่นนี้ถูกเกินไปสำหรับ20ตำลึงเงิน!”

“เราจะขาดทุน”

“เพิ่มราคาอีกนิดดีไหมขอรับ?”

..

หลินเป่ยฟานส่ายหัว“ในความเป็นจริง มันไม่มีต้นทุนเลย!แผ่นดินนี้เป็นของข้า มันไม่ได้เสียเงินอะไร!ปูนกับวัตถุดิบหลักสำหรับการสร้างบ้านขุดจากภูเขาใกล้ๆ และมันไม่มีราคามาก!สำหรับแรงงาน ก็เป็นคนงานเหมือง และรวมไปในเงินเดือน โดยรวม มันถูกมากสำหรับเราที่จะสร้างบ้านเช่นนั้น!”

ทุกคนพยักหน้า

“การขายมันที่ราคาถูกยังมีประโยชน์ ข้ามอบมันให้ประชาชน!’

เหอเซินรีบประจบ”ฝ่าบาทสมกับเป็นจอมปราชญ์ เป็นคนที่มีเมตตาและคาดเดาไม่ได้!’

ทุกคนพูดประสานเสียง“ฝ่าบาทคือจอมปราชญ์ เป็นคนมีเมตตายิ่ง!”

หลินเป่ยฟานหัวเราะลั่น“ฮ่าๆ…”

หลังหัวเราะ หลินเป่ยฟานก็กางภาพวาด“เมืองหลวงเล็กเกินจะรองรับคนเยอะๆ!ข้าเลยคิดจะสร้างเมืองใหม่ข้างเมืองหลวง ใช้ปูนเพื่อสร้างบ้าน ถนนและให้คนใช้ชีวิตและทำงานอย่างสงบสุข!”

“นี่คือแผนผังที่ข้าวาดไว้ พวกเจ้ามาลองดูสิ”

ทุกคนมองและอ้าปากค้าง

บ้านในภาพเรียงกันเป็นแถว ถนนกว้างและเรียบร้อย กำแพงเมืองสูงใหญ่

นี่คือวิธีสร้างเมืองใหม่!

นี่คือการสร้างเมืองหลวงชัดๆ

แม้กระทั่งเมืองหลวงก็ยังด้อยกว่าด้วย!

“ฝ่าบาท นี่…ทำได้หรือ?”

“ทำไมละ?มันขึ้นอยู่กับผู้คน!ขอแค่เจ้าทำสุดความสามารถ เจ้าก็จะทำสำเร็จ!”หลินเป่ยฟานหัวเราะอย่างมั่นใจ

ตอนที่ 44 ถ้าไม่อยากขายถูกๆ งั้นข้าจะเพิ่มราคาให้

ต่อไป หลินเป่ยฟานก็โยนทุกสิ่งให้เหอเซิน จากนั้นก็กลับไป

เหอเซินรู้สึกเหมือนหัวล้าน

เรื่องคลังยังไม่่แก้ ก็เอาปัญหาใหม่มา ซึ่งฆ่าเขาชัดๆ!

แตไม่ว่าเจ้าจะหงุดหงิดแค่ไหน เจ้าก็ได้แต่ทน

จากนั้น เหอเซินก็ระดมคนนับหมื่นพเื่อสร้างบ้านปูนบนพื้นที่โล่งข้างเมืองหลวง

ในเวลาไม่กี่วัน บ้านปูนก็ผุดขึ้นเป็นแถวๆ

ในเวลาเดียวกัน ทุกคนของโลกภายนอกก็วิจารณษบ้าน

สถานการณ์นี้ดึงดูดคนของเมืองหลวง ที่มาดู

“บ้านนี้มีไว้ขายเหรอ?”

“ก็ต้องมีไว้ขายสิ เราสร้างมันเพื่อขาย!”เจ้าหน้าที่หัวเราะ

“บ้านนี้หน้าตาประหลาด..”

“เพราะบ้านเหล่านี้สร้างจากปูน!ข้าขอบอกเจ้าไว้เลย ปูนนี้คือวัสดุก่อสร้างพิเศษที่คิดค้นโดยฝ่าบาท การสร้างบ้านด้วยปูนเร็วมาก และมันก็ยังใหญ่และแข็งแรง มาดูสิถ้าเจ้าไม่เชื่อ!”

คนเข้าบ้านไปดู

“บ้านนี้แข็งจริงๆ เหมือนมันทำจากอิฐเขียว!’

“จริง!”

“บ้านดี!’

..

ครั้งนี้ บางคนถาม“บ้านดีๆเช่นนี้ขายเท่าไร?”

เจ้าหน้าที่ยกสองนิ้ว”แค่20ตำลึงเงิน!’

ทุกคนอ้าปากค้าง

“ว่าไงนะ 20ตำลึงเงินเท่านั้นเองรึ?”

“ถูกมาก บ้านของข้าสร้างด้วยอิฐฟ้า และมันก็มีราคาถึง60ตำลึงเงิน!”

“แม้บ้านข้าจะทำจากอิฐแดง มันก็ยังมีราคาถึง40ตำลึงเงิน!”

“มันแค่20ตำลึงเงิน จะมีอะไรดีๆแบบนี้ได้ไง?”

…

“เพราะฝ่าบาทเมตตาและรู้ว่าชีวิตทุกคนไม่ง่าย เขาเลยขายให้ทุกคน!”

“เช่นนี้เอง!’ทุกคนตกตะลึง

ครั้งนี้ บางคนพูดอย่างอายๆ”บ้านดี และราคาก็ถูก แต่ข้าก็ยังจ่ายไม่ไหวในคราเดียว!’

“ไม่ต้องห่วง!’เจ้าหน้าที่ยิ้ม”ฝ่าบาททรงพิจารณาเรื่องนี้ไว้แล้ว!ฝ่าบาทตรัสว่าเจ้าสามารถอยู่ได้ก่อน และจากนั้นค่อยจ่ายเป็นรายเดือน!พอจ่ายครบ บ้านถึงจะเป็นชื่อเจ้า!”

“มีอะไรดีๆแบบนี้ด้วย?”ทุกคนตกใจ

“ฝ่าบาททรงตรัสเอง จะไปโกหกเจ้าได้ไง?”เจ้าหน้าที่นำกระดาษออกมาและแปะ”นี่คือประกาศิตที่ฝ่าบาทออกเอง เจ้าลองอ่านดูได้!’

ทุกคนมองมัน

ประกาศิตระบุว่านี่คือบ้านสำหรับประชาชนและแต่ละคนสามารถซื้อได้หลังหนึ่ง แต่ละหลังราคา20ตำลึงเงิน

ถ้าเงินมีไม่พอ ก็ทยอยจ่าย จ่ายเดือนละครั้ง ตั้งแต่30ถึง100ตำลึง

พอจ่ายครบ ก็จะเป็นเจ้าของบ้านอย่างสมบูรณ์

ถ้าจ่ายเงินไม่ตรงวัน ก็จะไปทบกับเดือนหน้าเป็นสองงวด

ถ้ายังขาดการจ่าย ก็จะยึดบ้าน

…

ยังมีกฎอธิบายข้างใต้

ทุกคนตื่นเต้นมากพอเห็น บ้านราคาถูกมากและสามารถซื้อได้ที่ราคา20ตำลึงเงินเท่านั้น

มันไม่สำคัญถ้าไม่มีเงิน มันสามารถจ่ายเป็นงวดได้

งวดรายเดือนมีตั้งแต่ 30-100 ตำลึง ตามทางเลือก แรงกดดันจะไม่สูง

ครั้งนี้ เจ้าหน้าีท่ประกาศ“รอบแรกเราจะสร้างแค่แสนหลังเท่านั้น มันจะต้องใช้เวลากว่าครึ่งปี! หลังผ่านไปครึ่งปี เราจะสร้างบ้านชุดสอง!”

“บ้านมีจำกัด ถ้าอยากซื้อ ก็ต้องซื้อให้เร็วที่สุด พวกเจ้าจะได้อยู่ในบ้านที่ใหญ่และแข็งแรงในครึ่งปี!ไม่งั้น เจ้าได้แต่รอจนถึงปีหน้า!”

แต่ หลายคนยังรอดู

เรื่องนี้กระจายไปทั่วโลกอย่างรวดเร็วและทุกคนก็หัวเราะ

“ราชาโง่นี่กำลังขายบ้าน?มันต้องเพราะเขาไม่มีเงินในคลัง เขาเลยอยากเพิ่มเงินในทางนี้!”

“เพ่น!บ้านเมืองไหนจะจ่ายเงินได้แบบเขา?”

“ใช่ ข้าได้ยินว่าในเวลาแค่สองเดือน เขาก็ใช้จ่ายไปกว่าล้านตำลึงเงิน คลังคงหมดแล้ว!”

“ฮ่าๆ น่าตลกสิ้นดี!”

“ราชาโง่ นี่คือการทำตัวเองชดๆ สมควรแล้ว!’

“แต่ สิ่งที่ข้าอยากรู้คือ ปูนนี้คืออะไร?”

“ใครสน ใครรู้?”

..

เหอเซินเห็นมันในดวงตาและวิตกในใจ เพราะวันของการแจกจ่ายเงินกำลังมา

ถ้าไม่ส่งเงิน งั้นก็จะลำบาก

ในฐานะที่พึ่งสุดท้าย เขาจำต้องเข้าวังไปรายงานหลินเป่ยฟาน

หลินเป่ยฟานสงบมาก“ในเมื่อเจ้าไม่อยากขายมันถูกๆ งั้นข้าจะเพิ่มราคาให้!เพิ่มอีกหนึ่งตำลึงเงินก่อน พอไหม?”

เหยาเหยาที่นั่งข้างเขาตกใจ“เจ้าทำการค้าบ้าอะไร?เจ้าถอดสมองอีกแล้วใช่ไหม?ถ้าเจ้าขายที่20ตำลึงเงินแล้วพวกเขาไม่อยากได้ แต่ถ้าเจ้าขายที่21ตำลึงเงิน พวกเขาจะอยากได้หรือไง?”

“ดูสิ เจ้าไม่รู้เหรอ?”หลินเป่ยฟานยิ้ม