บทที่ 48 แค่ล้อเล่น  

ในที่สุดเยวอิ้งก็เข้าใจว่าเฟิ่งหยินซวงหมายความว่าอะไร ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ต้องการแต่งงานกับท่านชายเช่นกัน

นางคิดไว้แล้วว่าเรื่องราวมันต้องดำเนินมาแบบนี้ ในอาณาจักรฉู่ตอนใต้ คงไม่มีใครไม่เคยได้ยินข่าวลืออันน่ากลัวของกษัตริย์ชิงผิง ทั้งเรื่องที่หญิงสาวเจ็ดคนที่ถูกฆ่าตายอย่างทรมานในวังของเขา ทั้งเรื่องที่เขามีโรคร้ายเรื้อรังที่ทำให้อยากดื่มและกินเนื้อมนุษย์ จึงไม่แปลกอะไรที่จะไม่มีหญิงสาวคนไหนกล้าแต่งงานกับเขา

ยิ่งกับหญิงสาวจากตระกูลเฟิ่งก็ยิ่งแล้วใหญ่ เฟิ่งหยินซวงเป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูล นางได้รับการปรนนิบัติอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทั้งยังมีสัญญาการแต่งงานกับองค์ชายสาม การที่นางไม่ต้องการติดแหง็กอยู่ที่นี่จึงไม่ทำให้รู้สึกแปลกอะไร เยวอิ้งเองกลับรู้สึกโล่งใจเสียด้วยซ้ำ

แต่เพราะพี่ชายของนางบอกไว้ว่าผู้หญิงคนนี้มีประโยชน์มากสำหรับพวกเรา ท่านชายจึงต้องหาทางดึงตัวนางไว้ จากเงื่อนไขข้อนี้ เยวอิ้งจึงยอมให้นางจากไปไม่ได้

“นายหญิงอย่าล่อลวงข้าเลย ทุกอย่างที่ข้าบอกท่านออกมาจากใจของข้าทั้งหมด ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับท่านชาย ท่านชายรักท่านอย่างแท้จริง ข้าขอให้ท่านทั้งสองครองรักกันอย่างยาวนานและให้กำเนิดองค์รัชทายาทได้ในเร็ววัน”

เฟิ่งหยินซวงขมวดคิ้วอย่างสับสน ก่อนหน้านี้นางมั่นใจว่าเยวอิ้งรู้สึกดีกับจุนโมเชน และนางไม่ได้มองนางผิดอย่างแน่นอน

ทำไมนางถึงยอมหลีกทางให้นางแบบนี้?

หรือเป็นเพราะการถูกโบยยี่สิบครั้งทำให้นางกลัวจึงยอมที่เปลี่ยนใจไปจากเขา?

ผู้ชายคนนั้นแย่ชะมัด! เขาสั่งลงโทษนางอย่างหนักแบบนี้ได้อย่างไร? อย่างไรเยวอิ้งก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งนางก็ยังเทิดทูนเขาสุดหัวใจ ทำไมเขาต้องทำลายหัวใจของนางขนาดนี้ด้วย?

ในขณะที่เฟิ่งหยินซวงต่อว่าจุนโมเชนอยู่ในใจ ดวงตาของเยวอิ้งมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ก่อนนางจะนึกอะไรออก แล้วพูดกับนายหญิงของนางด้วยน้ำเสียงเจียมตัวกว่าเดิม

“นายหญิง ข้าสาบานได้ว่าข้าไม่มีวันรู้สึกเกินเลยกับท่านชาย ได้โปรดอย่าชี้นำข้าเลยเพคะ”

“เจ้ากลัวว่าจุนโมเชนจะสั่งลงโทษเจ้าอีกใช่หรือไม่?” เฟิ่งหยินซวงจับมือนางแน่น “เจ้าไม่ต้องกลัวนะ เยวอิ้ง ข้าจะไม่ปล่อยให้เขารังแกเจ้าได้อีก ข้าจะสนับสนุนเจ้าเอง เชื่อเถอะว่าเจ้าจะได้เป็นสนมของเขาอย่างแน่นอน”

การได้เป็นชายาของท่านชายคือความปรารถนาที่เยวอิ้งใฝ่ฝันมาโดยตลอด แต่ทำไมนางต้องรอให้เฟิ่งหยินซวงเป็นคนประทานมันมาให้ด้วย!

นางไม่ได้อยากเป็นเพียงนางสนม นางต้องการเป็นชายาคนเดียวของท่านชาย!

“นายหญิง แบบนั้นยิ่งไม่ดีใหญ่นะเพคะ ท่านชายมีความจริงใจต่อท่านอย่างมาก หากเขารู้ว่าท่านคิดจะทำแบบนี้ เขาจะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน”

“เขาจะไม่โกรธ เชื่อข้าเถิดเยวอิ้ง เขาจะชื่นชมเจ้า เขาจะบอกว่าเจ้าเป็นผู้หญิงที่สวย ใจกว้าง มีความสามารถ และกระตือรือร้น เจ้าช่างเป็นผู้หญิงสมบูรณ์แบบที่หาตัวได้ยากจริง ๆ”

“ทำไมข้าถึงจำไม่ได้ว่าเคยพูดแบบนี้นะ” น้ำเสียงเย็นชาที่ด้านหลังทำเอาเฟิ่งหยินซวงขนลุกซู่

ไม่หรอก…นางคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น

ทันใดนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเยวอิ้ง และเฟิ่งหยินซวงก็รับรู้ในทันทีว่าทั้งหมดเป็นความตั้งใจของนาง

เยวอิ้งรู้ว่าจุนโมเชนกำลังเดินมา นางจึงจงใจไม่บอกนาง ทั้งยังเกลี้ยกล่อมให้นางพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาด้วย ร้ายกาจชะมัด!

“ท่าน…ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่…”

นางเพิ่งทำแผลให้เขาเมื่อครู่นี้ และคิดว่าเขาคงกำลังพักผ่อนอยู่บนห้อง ให้ตายสิ! ช่างน่าอายจริง ๆ ที่เขามาได้ยินสิ่งที่นางพูด

“ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้าว่ามาทำอะไรในสวนของข้า?”

เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาหานางทีละก้าวราวกับต้องการกดดัน และทุกครั้งที่เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว นางก็จะถอยหลังหนึ่งก้าวเช่นกัน

เฟิ่งหยินซวงถอยหลังไปจนเกือบสุดทาง ที่หลังจากนั้นเป็นผืนน้ำของทะเลสาบ และด้วยความประหม่า ทำให้นางไม่ทันได้สังเกตเห็น ทันทีที่ก้าวสุดท้ายของนางเหยียบลงบนอากาศ ร่างทั้งร่างก็ล้มหงายหลังลงไปในทันที

เยวอิ้งยืนมองนางด้วยความสะใจ นางภาวนาให้นางตกลงไปในน้ำแล้วล้มหัวฟาดโขดหินไปเสีย แต่สะใจได้ไม่นาน นางก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อใครบางคนพุ่งตัวไปคว้าเอวของนางไว้ได้ทันเวลาพอดี

จุนโมเชนจับเฟิ่งหยินซวงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วดึงตัวนางให้ขึ้นมายืนบนพื้นดินได้สำเร็จ นางกลัวมากจนหัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกจากอก และเพราะยังไม่หายตกใจดี นางจึงไม่รู้ตัวว่านางกำลังฝั่งตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างแนบแน่น

เมื่อเห็นภาพนี้ เยวอิ้งก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธมากกว่าเดิม ทำไมท่านชายต้องช่วยนาง!? มือบางกำเข้าหากันแน่นอย่าคับแค้น แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้

ในเมื่อเยวฉี พี่ชายของนางเคยบอกไว้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการของท่านชายที่ต้องเอาชนะใจผู้หญิงคนนี้ และทำให้นางหลงรักให้ได้ นางจึงต้องพยายามสงบจิตใจตัวเองและไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว

“ดูเหมือนเจ้ากำลังท้าทายความอดทนของข้าอยู่นะ ซวงเอ๋อร์” จุนโมเชนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น เฟิ่งหยินซวงก็รีบผละตัวออกจากเข้า แล้วส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่…มันไม่ใช่แบบนั้น ท่านกำลังเข้าใจข้าผิด ข้าแค่กำลังล้อเล่นกับแม่นางเยวอิ้งเท่านั้น”

“อย่างนั้นหรือ? เจ้าช่างเป็นคนซุกซนจริง ๆ ทั้งที่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับข้า เจ้าก็ยังนำมาล้อเล่นได้ ข้าควรมอบรางวัลให้เจ้าดีหรือไม่?”

เขาเดินใกล้นางเข้ามาเรื่อย ๆ ใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นได้อย่างชัดเจน