บทที่ 46 การล่อลวงของสามี  

แม้ว่าเฟิ่งหยินซวงจะไม่เต็มใจ แต่นางก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของจุนโมเชน และมาที่วังของเขาเพื่อทำแผลให้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีหมอประจำตัว เพียงแค่เอ่ยปาก แม้แต่หมอของฮ่องเต้เขาก็สามารถเรียกตัวมารักษาได้ แต่ทำไมต้องให้นางทำหน้าที่นี้แทนทุกวันด้วย!?

แม้จะบ่นอยู่ในใจ แต่นางก็ยังแกะผ้าพันแผลออกอย่างชำนาญเพื่อใส่ยาให้เขา ยิ่งเห็นแผลลึกบนฝ่ามือเขาแล้ว นางก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ถ้าเขาไม่ปกป้องนางไว้ แผลนี้คงได้อยู่ตรงส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างกายนางไปแล้ว

เฟิ่งหยินซวงใส่ยาไปก็ใจลอยคิดเรื่องต่าง ๆ ไปเรื่อย ก่อนเสียงสูดปากเบา ๆ จากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะเรียกให้สติของนางคืนกลับมาในทันที

“อ๊ะ ข้าขอโทษ!” นางรีบผละมือออกอย่างลนลาน เพราะเผลอกดผ้าพันแผลเขาแรงเกินไป

“ที่เจ้ากดแผลข้าแรงแบบนี้ เจ้ากำลังพยายามฆ่าสามีของตัวเองอยู่ใช่หรือไม่” จุนโมเชนว่า

ได้ยินแบบนั้น นางก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เขา

“ข้าจะกล้าคิดแบบนั้นได้อย่างไร ท่านคือเทพเจ้าแห่งสงคราม อีกทั้งชีวิตของท่านก็มีค่ายิ่งกว่าทอง หากท่านตายไป มันคงเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ต่ออาณาจักร ฮ่องเต้เองก็คงต้องเสียพระทัยมาก และที่สำคัญ เด็กสาวแสนสวยคนนั้นของท่านก็คงไม่ปล่อยให้ข้ามีชีวิตต่อไปได้แน่”

นางพูดแบบสบาย ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สบายกับนางด้วย

ในขณะที่นางกำลังเก็บกล่องยา จู่ ๆ มือใหญ่ของเขาก็สอดเข้ามากอดที่ช่วงเอว นางจึงกำหมัดทุบเข้าที่แขนของเขาไปหนึ่งที

“ท่านอย่ารุ่มร่ามกับข้านะ!” นางขู่เขาเสียงเข้ม

“ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าใจของเจ้ากำลังร้อนรน เจ้าหึงหวงข้าอยู่หรือ?”

อะไรนะ? หึงหวง!?

นางจะไปหึงหวงเขาทำไม กษัตริย์ชิงผิงช่างหลงตัวเองจริง ๆ

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เฟิ่งหยินซวงก็ได้แต่แกล้งทำหน้างุนงงตอบกลับไป นางได้บทเรียนมาหลายครั้งแล้วว่าหากเถียงเขาแล้วเขาจะทำอะไรกับนางบ้าง นางจึงไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ

“ข้าไม่มีความคิดแบบนั้นดอก ข้าเรียนเรื่องหลักการ ‘เจ้าธรรมภรรยา’ มาตั้งแต่เด็ก ๆ สตรีหลังแต่งงานก็ต้องเชื่อฟังสามีและมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ข้าจะหานางสนมสาวสวยสักสองสามคนมาช่วยปรนนิบัติรับใช้ท่าน แล้วก็สร้างตำหนักเพิ่มเพื่อพวกนาง แล้วท่านก็…”

เฟิ่งหยินซวงกลืนคำพูดลงคอทันทีที่เงยหน้ามาเห็นสายตาเย็นชาหลังหน้ากากของเขา นางตั้งใจจะพูดเรื่อยเปื่อยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มไม่พอใจนางขึ้นมาแล้ว

อะไรกัน…นางพูดอะไรผิดอีกแล้ว?

“นอกจากข้าจะได้แต่งงานกับหญิงสาวผู้แสนดี ชาญฉลาด และมีเจ้าธรรมแล้ว นางยังมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อย่างมากเสียด้วย ข้ายินดีเหลือเกินที่ได้รู้ว่าเจ้ารู้สึกห่วงใยข้า เพียงแต่เจ้าควรรู้ไว้ด้วยว่าแม้เจ้าจะคิดว่าข้าเป็นคนเลวร้ายเพียงใด แต่ข้าก็ไม่มีความคิดเหมือนคนอื่น ในเมื่อเจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ดังนั้นเจ้าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวของข้าไปตลอดชีวิต ข้าไม่คิดจะมีคนอื่นอีก”

มันก็จริงอย่างที่เขาพูด ขนาดเฉินหยิงยินยอมที่จะแขวนคอตัวเองตายในวันแต่งงานมากกว่าการได้แต่งงานกับเขา นางจึงรู้ดีว่าชื่อเสียงของเขาในสายตาคนอื่นนั้นแย่แค่ไหน

แต่ก็ไม่รู้ทำไม ตอนที่นางได้ยินเขาพูดว่า ‘เจ้าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวของข้าไปตลอดชีวิต’ หัวใจของนางก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ไม่ได้…นางต้องรีบหยุดความรู้สึกนี้…

นางเคยผ่านความโหดเหี้ยมของจิตใจผู้ชายมาแล้ว และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไว้ใจผู้ชายคนไหนอีก ดังนั้นนางต้องเตือนตัวเองว่าคำพูดพวกนั้นเป็นเพียงลมปาก และต้องไม่รู้สึกอะไรกับมัน

“อย่ากระนั้นเลย การกำจัดข่าวลือแย่ ๆ ของท่านถือเป็นหนึ่งในหน้าที่ของภรรยาอยู่แล้ว ข้าต้องทำให้ทุกคนรู้ว่าข่าวลือนั้นไม่เป็นความจริง ตัวตนของกษัตริย์ชิงผิงนั้นอ่อนโยนและสง่างาม หากหญิงสาวคนไหนได้รับรู้ในความดีของท่าน พวกนางคงต้องแย่งกันเข้าวังอย่างแน่นอน”

“จริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นข้าคงทำให้เจ้าผิดหวังเสียแล้ว รูปลักษณ์ของข้าอัปลักษณ์มาก ข้าจึงได้ซ่อนใบหน้าอยู่ภายใต้หน้ากากนี้มาโดยตลอด ดังนั้นข้าคงน้อมรับคำชื่นชมจากเจ้าไม่ได้”

ใช่ นางไม่เคยเห็นว่าใบหน้าที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไรเพราะนางไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

นางไม่สนใจว่าเขาจะหล่อเหลาหรือน่าเกลียดน่ากลัว ความปรารถนาเดียวในชีวิตนี้ของนางคือการได้แก้แค้น ตราบใดที่เขาสามารถช่วยนางได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร นางก็ไม่สนใจทั้งนั้น

“ท่านอย่าคิดเช่นนั้น สิ่งที่ข้าชื่นชมคือภายในของท่าน ความดีงามที่เปล่งประกายออกมาจากข้างใน ไม่ว่าท่านจะมีรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างไร ตัวตนที่แท้จริงของท่านก็จะคงอยู่เสมอ…เป็นสามีของข้า…”

คำพูดเหล่านี้ไม่ได้มาจากใจของเฟิ่งหยินซวง แต่มาจากก้นบึ้งของหัวใจของนาง

เขาแตกต่างจากภาพลักษณ์ของราชาแห่งสงครามในความคิดของนางมากเหลือเกิน

แม่ทัพที่พากำลังพลต่อสู้ในสนามรบควรเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์ ตัวหนา และผิวกายหยาบกร้าน แต่เขากลับตัวสูงโปร่ง สมส่วน ทั้งยังมีผิวกายเนียนละเอียดราวกับเนื้อหยก

เสื้อคลุมสีขาวที่มีวงแขนกว้างของเขายังแสดงถึงความชั่วร้ายแต่ทรงเสน่ห์ และท่าทางของเขาก็แสดงถึงผู้สูงศักดิ์ที่มีความสามารถพิเศษคือการหว่านล้อมครอบงำ

ทั้งหน้ากากหมาป่าที่ปกคลุมใบหน้าส่วนบนไว้อีก มันทั้งน่าเกรงขามและน่าค้นหา

ผิวคางเนียนละเอียดและริมฝีปากบางที่ไม่ถูกปกปิดของเขาเชิญชวนให้มือเล็กของเฟิ่งหยินซวงยื่นออกไปด้านหน้า แต่ยังไม่ทันแตะโดนผิวเนื้อของเขา นางก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบชักมือกลับ

เมื่อได้สติใบหน้าของนางก็แดงก่ำ เมื่อครู่นี้คืออะไร…ทำไมนางรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกดแบบนั้น

จุนโมเชนมองนางด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาเอื้อมมือมาดึงนางเข้าไปกอด ก่อนจะลูบไล้แผ่นหลังของนางขึ้นลงช้า ๆ ชวนให้ใจหวิว

“ข้ายินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินเจ้าพูดเช่นนั้น แม้ในอนาคตจะมีหญิงสาวที่ต้องการแต่งงานกับข้าอีกกี่คน แต่ข้าก็จะไม่แต่งงานกับใครอีก ข้าจะมีเจ้าเป็นแม่ของลูกเพียงคนเดียว”

แม่ของลูก!? ไม่ ไม่ ไม่ นางไม่ได้อยากให้เขาเข้าใจแบบนั้น!

แต่มันก็สายไปเสียแล้ว เพราะตอนนี้มือใหญ่ของเขาบนหลังนางกำลังเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ

“การสืบทอดเชื้อสายชิงผิงอยู่ในมือเจ้าแล้ว ซวงเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้าควรทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของสามี”