ตอนที่ 39+40

ตอนที่ 39 ข้าโน้มน้าวเขาไม่สำเร็จ แถมยังไปเข้าร่วม

พอเห็นสีหน้าภาคภูมิใจของหลินเป่ยฟาน ไช่หยูซินก็อยากชกหน้าเขา

เดิมนางมาเพื่อถาม แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดเขาไปซะงั้น

พวกนางไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่เดือน ทำไมจู่ๆอีกฝ่ายถึงกลายเป็น’เจ้าเล่ห์’ได้ขนาดนี้

“ฮึ่ม!ข้าไม่สนใจเรื่องท่านพ่อกับท่านลุงแล้ว แต่ข้ายังมีเรื่องอื่น!”

ไช่หยูซินพ่นลม“ข้าได้ยินเรื่องโง่ทั้งหมดที่เจ้าทำตอนเป็นจักรพรรดิแล้ว เจ้ายอมขายที่ดินเพื่อแลกสาวงาม เจ้าเริ่มสงครามโดยไม่มีเหตุผล อาณาจักรที่สร้างมาโดยบรรพบุรุษไม่ใช่ของเล่น เจ้าจะเสียมันไปในไม่ช้า เจ้ากำลังทำมันพินาศ! และมันก็ไม่ง่ายที่จะพิชิตบ้านเมืองอื่น เจ้าควรเปลี่ยนใจ!”

หลินเป่ยฟานยิ้ม“เจ้าบอกว่าข้าทำบ้านเมืองพินาศ แล้วเจ้าคิดว่ามันพินาศหรือยัง?”

ไช่หยูซินคิด และพบว่ามันไม่ใช่เลย

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังพัฒนาด้วย

หลินเป่ยฟานตะคอก“ตั้งแต่ข้าขึ้นบัลลังก์ ข้ากุมอำนาจไว้ในมือของข้าอย่างแน่นหนา!ส่งกองทัพขึ้นเหนือ ทำให้อาณาจักรโม่พิการ และยังคลี่คลายวิกฤต!”

“เหตุผลว่าทำไมคนงานเหมืองแสนคนถูกเรียกไปขุดเหมืองเพราะมีการค้นพบแร่จำนวนมาก การขุดมันไม่เพียงจะแก้ความเป็นอยู่ของผู้คนได้ แต่ยังทำให้คลังหลวงรวย!”

“เหตุผลว่าทำไมข้าถึงรับสมัครชาวนาสองแสนคนไปปรับปรุงที่ดินเพราะเรามีที่ดินที่ไม่ได้ใช้เยอะ ซึ่งสามารถใช้เพื่อปลูกข้าวกินได้ มันเสียเปล่าที่จะไม่พัฒนา!เมื่อพัฒนาที่เหล่านั้นแล้ว มันจะเลี้ยงคนได้เป็นล้าน!’

“ข้าระดมผู้ลี้ภัยมาขุดแม่น้ำลำคลอง เพราะหลังเปิดแม่น้ำหรือคลอง มันจะส่งน้ำไปทุกทางของอาณาจักร การขนส่งกับการแลกเปลี่ยนจะสะดวกขึ้น ไม่เพียงจะช่วยส่งเสริมการค้าและแลกเปลี่ยน แต่ยังสะดวกต่อการขนส่งของต่างๆเวลาเดินทัพและทำศึก เสริมการป้องกันของบ้านเมือง!”

“การรับสมัครทหารสามแสนนายก็เพื่อความปลอดภัยของบ้านเมือง!”

หลินเป่ยฟานกางมือ“ดูทุกสิ่งที่ข้าทำสิ มีอันไหนไม่ใช่เพื่อบ้านเมือง มีอันไหนที่ไม่ดีต่อประชาชน?”

ไช่หยูซินคิดแล้วคิดอีกและพบว่ามันถูก

แม้อีกฝ่ายจะทำไปเยอะ มันก็เพื่อประโยชน์ของบ้านเมือง

“แต่ที่เจ้าทำมันบ้าไป!บ้านเมืองเราเล็กและคนก็จน ทรัพยากรก็จำกัดและยังมีอาหารจำกัด!เจ้าสามารถทำบางสิ่งได้ แต่ถ้าเจ้าทำทั้งหมดพร้อมกัน บ้านเมืองจะรับไม่ไหว!”

หลินเป่ยฟานพูดอย่างสงบ“ไม่เป็นไร มันไม่ใช่บ้าถ้ารับมือได้ ทุกสิ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า!”

“ฮึ่ม!ข้าไม่เข้าใจเรื่องการเมือง แต่เรื่องทหารเล่า?”ไช่หยูซินพูดโกรธๆ“ตอนนี้ แทนที่จะโจมตีอาณาจักรโม่ ซึ่งเสียทหารส่วนใหญ่ไปแล้วและยังโดนล้อมจากทุกด้าน เจ้ากลับไปสู้กับอาณาจักรอันแทน ซึ่งทรงพลังกว่ามากเลยนะ?”

หลินเป่ยฟานยิ้ม“อาณาจักรโม่พิการไปแล้ว ไม่ใช่ภัยคุกคาม แต่พลังของอาณาจักรอันยังอยู่!ถ้าเขาพิชิตอาณาจักรโม่ได้ พลังโดยรวมจะเพิ่ม และเป้าหมายต่อไปก็อาจเป็นอาณาจักรเซี่ยของเรา!”

“อาณษจักรเซี่ยเราอยู่ท่ามกลางการเติบโต เราจดจ่อกับความมั่นคง เราไม่สามารถทนไหว!ดังนั้นเพื่อป้องกัน ข้าเลยชิงโจมตีก่อน!อย่างแรก มันเพื่อฝึกทหารหน้าใหม่ และสอง มันสามารถรั้งพวกนั้นไว้และซื้อเวลาให้อาณาจักรโม่!’

“ยิ่งการต่อสู้นี้ยืดเยื้อ มันยิ่งไม่ดีต่ออาณาจักรโม่ ไม่ดีต่ออาณาจักรอัน แต่ดีต่อเรา เจ้าเข้าใจไหม?”

“สิ่งที่เจ้าพูด…ก็ใช่!”ไช่หยูซินส่ายหัว“ช่างมัน ข้าไม่สนใจแล้ว!ข้าจะกลับละ แต่เจ้าต้องอย่าลืมตำแหน่งแม่ทัพที่เจ้าสัญญาไว้นะ!”

นางคว้าไหสุราและเดินออกไป

หลินเป่ยฟานยิ้ม ผู้บ่มเพาะก่อกำเนิดโดนเขาหลอกแล้ว!

ขณะมองโต๊ะทรายจักรวรรดิ พลังชาติก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย!

ไม่นานหลังจากนั้น ไช่หยูซินก็กลับไปจวนแม่ทัพ

อัครมหาเสนาบดีและแม่ทัพไช่ที่กำลังรออยู่นานรีบถาม“หยูซิน เป็นอย่างไรบ้าง?ลูกโน้มน้าวฝ่าบาทได้สำเร็จไหม?”

ไช่หยูซินรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

ไม่เพียงจะโน้มน้าวเขาไม่สำเร็จ แต่ยังทรยศพ่อตัวเอง

นางเปิดปาก เผยรอยยิ้มประจบ“ท่านพ่อ ท่านลุง ข้ารู้สึกว่าที่เขาทำไปก็เพื่อพวกท่านนะ!”

“เพื่อพวกเรา?”คนแก่ทั้งสองตกตะลึง

“ใช่ พวกท่านแก่กันมากแล้ว และยังอุทิศทั้งชีวิตเพื่อบ้านเมือง มันคงยากลำบากมาก มันถึงเวลาที่พวกท่านจะเพลิดเพลินกับชีวิตที่เหลือแล้ว ไม่คิดงั้นเหรอ?”

“หะ?”คนแก่ทั้งสองสับสน

“เรื่องของบ้านเมืองก็ปล่อยให้คนหนุ่มสาวจัดการ..”

ไช่หยูซินแกล้งทำเป็นเมาและพูด“อืม ข้าก็ดื่มจนเวียนหัวแล้ว ข้าขอตัวกลับห้องไปนอนก่อนนะ!”

หลังพูดจบ นางก็รีบวิ่งไปด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

ทิ้งคนแก่สองคนให้มองหน้ากัน

ตอนที่ 40 ราชาโง่เป็นบ้าอีกแล้ว เขาตอแยสามอาณาจักรพร้อมกัน!

วันที่สอง หลินเป่ยฟานแต่งตั้งไช่หยูซินเป็นแม่ทัพระดับสามในราชสำนัก

ดึงทหารใหม่แสนนายจากอันลู่ซานและสั่งให้ไปโจมตีอาณาจักรชางทางตะวันตก

ไช่หยูซินรับคำสั่งอย่างตื่นเต้น แทนที่จะไปบ้าน นางจะได้ไปสนามรบ

แม่ทัพไช่หยูหลางที่เพิ่งรู้ตัวเกือบหมดสติเพราะความโกรธ“หยูซินไม่เคยไปทำศึก แถมยังเป็นลูกสาว นางจะเป็นแม่ทัพออกไปทำศึกได้ไง?ฝ่าบาทต้องสับสนแน่ๆ!”

อัครมหาเสนาบดีเซียวถอนหายใจ”ไม่น่าแปลกที่ข้าจะรู้สึกผิดปกติเมื่อคืน เป็นว่านางได้คุยกับฝ่าบาทแล้ว!’

“ต่อให้จะเป็นแม่ทัพได้ แต่ก็ไม่อาจโจมตีอาณาจักรชางได้!”แม่ทัพไช่พูด“เราได้ตอแยอาณาจักรโม่และอันแล้ว ตอนนี้ยังเพิ่มอาณาจักรชางอีก มันแทบเป็นศัตรูสามด้าน จะมีสงครามแบบนี้ได้ไง?”

“เจ้าเคยเป็นสงครามเช่นนี้ไหม?แต่ฝ่าบาทคงไม่ฟังเรา!ช่างเถอะมาดื่มกัน!’

“ดื่ม วันนี้ข้าอยากเมา”

คนแก่ทั้งสองดื่มดับเศร้ากันอีก

เรื่องนี้เป็นที่รู้ไปทั่วอย่างรวดเร็ว

“ราชาโง่รนี่เอาอีกแล้ว เขาเชิญหญิงสาวมาเป็นแม่ทัพ ตอนนี้เขายังส่งทัพไปโจมตีสองอาณาจักรพร้อมกัน!”

“ข้าคิดว่าเขาคงเสียสติไปอีกแล้ว!”

“นอกจากนี้ อาณาจักรโม่กำลังโดนโจมตีจากสามด้านและโอกาสก็อยู่ในมือ แทนที่จะสู้กับอาณาจักรโม่ เขากลับสู้กับอาณาจักรชาง อาณาจักรอัน ตอแยสามอาณาจักรที่แข็งแกร่งกว่าเขาพร้อมกัน!”

“อย่าทำทำแบบนี้เด็ดขาดถ้าไม่อยากตาย นี่ใช่สิ่งที่คนปกติจะทำกันเหรอ?”

“ข้าประเมินความโง่ของเขาไว้สูงอยู่แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำลายขีดจำกัดนั้นซ้ำๆ!”

“เพ่ย!ใครกล้าเลียนแบบเขา เจ้าคิดว่าเขาตายเร็วไม่พอเหรอ?”

…

วังอาณาจักรโม่

จักรพรรดิโม่หัวเราะตอนได้รับข่าว”ราชาโง่นี่ไม่ได้เดินบนวิถีมนุษย์ แต่ครั้งนี้เขาทำเพื่อข้าจริงๆ!ถ้าเราผ่านวิกฤตนี้ ข้าต้องขอบคุณเขา!’

วังอาณาจักรชาง

จักรพรรดิชางหน้าเขียวด้วยความโกรธ“ราชาโง่นี่เสียสติไปอีกแล้วหรือไง?ตอนแรกก็สู้กับอาณาจักรโม่และอัน ตอนนี้ยังไม่คิดปล่อยอาณาจักรชางไป!ไอโง่นี่มันเกิดมาจากไหน?”

อารมณ์ดีๆของเขาพังพินาศเพราะเด็กบัดซบนี่

“ฝ่าบาท ปัจจุบันอาณาจักรเซี่ยวส่งทหารแสนนายมาที่พรมแดนแล้วขอรับ เราควรทำอย่างไรดี?”

“จะทำอะไรได้ละ?เราก็ต้องดึงทัพกลับมาป้องกันนะสิ!หลังพิชิตอาณาจักรโม่ได้ เราจะจัดการกับอาณาจักรเซี่ย!”จักรพรรดิชางโกรธ

“ขอรับ!”

เพื่อรักษาดินแดน จักรพรรดิชางเรียกทหารแสนนายกลับมาและเพิ่มทหารอีกห้าหมื่นจากเมืองหลวง ทำให้มีทหาร150000นายรอที่ชายแดน

เวลานี้ ทหารที่เข้าอาณาจักรโม่เหลือแค่สี่แสนเท่านั้น ลดแรงกดดันทางอาณาจักรโม่ไปมาก

แม้อาณาจักรโม่จะมีทหารแค่สองแสน แต่ก็เฝ้าเมืองและได้เปรียบทางยุทธ์ศาสตร์

เป็นผลให้ ศึกนี้กลายเป็นซับซ้อนและยืดเยื้อ

หนึ่งเดือนผ่านไป

เพราะหลินเป่ยฟาน สงครามในอาณาจักรโม่จึงอยู่ที่ทางตีน

เวลานี้ หลังสองเดือนของการพัฒนา อาณาจักรเซี่ยก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง

“งานขุดเหมืองมั่นคงแล้ว และมันเริ่มผลิตแร่เหล็ก ทองแดง เงินกับอื่นๆได้เยอะ ซึ่งช่วยเพิ่มความรวยให้เรา!”

“การพัฒนาที่ดินยังราบรื่น การพัฒนาจะเสร็จในสองเดือน และเราก็จะพร้อมสำหรับการปลูกธัญพืช!ในอนาคต เราจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร!”

“แม่น้ำครึ่งหนึ่งก็ขุดเสร็จแล้ว และทั้งอาณาจักรจะเชื่อมต่อกันในสองเดือน!’

“เวลานั้น อาณาจักรเซี่ยของเราจะเจริญ!”

“ไม่เพียงบ้านเมืองจะเจริญ แต่พลังของเขาจะพุ่งสูง!”

หลินเป่ยฟานคิดอย่างมีความสุข

ตอนนี้ บางคนมาเคาะไหล่เขา

หลินเป่ยฟานหันไป เห็นเป็นเหยาเหยา

สองเดือนมานี้ เหยาเหยามาหาเขาบ่อยมาก แต่ทุกครั้งที่นางหายไป เหมือนตอนนี้ โดยไม่มีใครรู้ นางจะเข้าวังมา

“เจ้าคิดอะไรถึงได้ยิ้มอยู่คนเดียว คิดถึงสาวเหรอ?”เหยาเหยาถามด้วยรอยยิ้ม

หลินเป่ยฟานแปลกใจ“เจ้ารู้ได้ไง?”

“เจ้าจักรพรรดิโง่ แค่เจ้าเผยก้นข้าก็เห็นหมดแล้วว่าเจ้าจะเบ่งอะไรออกมา!”เหยาเหยาพูดอย่างภาคภูมิใจ

“สุดยอด!”หลินเป่ยฟานเงียบ จากนั้นก็ลุก ยื่นก้นให้นาง หันไปมองและพูด“ไหนเดาสิว่าข้าจะทำอะไรต่อ!”

เหยาเหยา“…”

ใบหน้าน้อยขึ้นสีแดง

“ตาย ข้าเป็นผู้หญิงนะ มาแกล้งข้าเล่นแบบนี้ได้ไง?”

หลินเป่ยฟานรีบพูด“ก็เจ้าเป็นคนพูดเองว่าสามารถเดาความคิดข้าได้ ข้าเลยอยากให้เจ้าพิสูจน์!”

“เจ้ายังกล้าเถียงอีก?”เหยาเหยาโกรธและยื่นมือไปหยิกเอวเขา

หลินเป่ยฟาน“โอ้ย เจ็บ เจ็บ..”

ครั้งนี้ เหอเซินเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเศร้าหมอง