บทที่ 92 หุ่นไม้
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 92 หุ่นไม้
"ปรมาจารย์ยิป อรุณสวัสดิ์"
ยามเช้าในย่านไชน่าทาวน์
ยิปมันที่สวมชุดลำลองสีดำได้เดินไปตามถนน พยักหน้าตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนกับคำทักทายที่แสนอบอุ่นของเพื่อนบ้าน
“อรุณสวัสดิ์”
ชายวัยกลางคนในวัยห้าสิบหรือหกสิบโผล่ศีรษะออกมาจากร้านขายยาและพูดด้วยรอยยิ้ม
"ปรมาจารย์ยิป มาแต่เช้าเลยนะครับ"
"นิสัยหลายสิบปีไม่สามารถเปลี่ยนมันได้" ยิปมันหยุดลงและหันกลับไปหาชายคนนั้น จากนั้นเขาก็เปิดประตูโรงฝึกศิลปะการต่อสู้เก่าๆ ถัดจากร้านขายยาสมุนไพร ซึ่งเป็นโรงฝึกที่เขาเพิ่งได้มาเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่าเจ้าของดั้งเดิมจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่สอนศิลปะการต่อสู้ประเภทคาราเต้
"สิบปี?"
เมื่อได้ยินคำพูดของยิปมัน สีหน้าของชายวัยกลางคนก็ค่อนข้างประหลาดใจมาก เขาชำเลืองมองไปที่ชายในชุดลำลองสีดำตรงหน้า "ผมคิดว่าปรมาจารย์ยิปจะไม่ได้อายุเยอะขนาดนั้นเสียอีก"
"ก็อาจจะดูเป็นเช่นนั้น" ยิปมันไม่ได้กล่าวอะไรอีก เขาแค่ยิ้มและพูดออกมาอย่างคลุมเครือ "บางทีอาจเป็นเพราะฉันฝึกศิลปะการต่อสู้มาหลายปี ฉันจึงดูเด็กกว่าที่ควรจะเป็น"
"การฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มีผลเช่นนั้นด้วยเหรอครับ?"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายวัยกลางคนก็อดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นไว้ผมมีเวลา ผมคงจะต้องไปหาอาจารย์ยิปเพื่อเรียนรู้วิชาบ้างแล้วสิ”
"ยินดีต้อนรับเสมอ"
หลังจากพูดคุยถามสารทุกข์กันเสร็จสรรพ ยิปมันก็เข้าไปในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้
มีพื้นที่ไม่มากในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ ทางด้านซ้ายมีหุ่นไม้ที่เขาซื้อมาจากร้านไม้ใกล้ๆ เมื่อสองวันก่อน และเขาก็ยังปรับแต่งมันด้วยตัวเองด้วย แม้ว่าต่อให้ไม่ฝึก ร่างแยกก็จะไม่สามารถสูญเสียความสามารถอยู่ดี แต่เขาเตรียมมันมาเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของผู้ฝึกวิชายุทธ์จากเผิงไหลต่างหาก
เช้าวันหนึ่งผ่านไป
โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ไม่เคยมีลูกค้ามาใช้บริการแม้แต่คนเดียว
ใน10 ปีที่ผ่านมานี้ เนื่องจากความนิยมของกังฟู โรงฝึกศิลปะการต่อสู้จึงมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งในไชน่าทาวน์ ไม่ว่าเจ้าของโรงฝึกจะรู้จักศิลปะการต่อสู้หรือไม่ แต่พวกเขาก็ยังสามารถสรรหาชาวต่างชาติจำนวนมากที่ใฝ่ฝันฝึกฝนมาเข้าสำนักโรงฝึกด้วยชื่อของกังฟูได้ ทว่าในช่วงหลายปีมานี้มีความเปลี่ยนแปลงมากมาย เทคนิคการต่อสู้อื่นและมวยกลายเป็นกระแสหลัก กังฟูจึงไม่ได้มีชื่อเสียงอย่างที่เคยเป็นในอดีต
ทำให้โรงฝึกศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ที่เปิดในย่านไชน่าทาวน์ต่างล้มละลายกันเป็นเบือ
ทว่ายิปมันที่เป็นร่างแยกไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
ไรอันจัดให้ร่างแยกอยู่ในย่านไชน่าทาวน์ไม่ใช่เพราะต้องการเปิดโรงฝึกศิลปะการต่อสู้
ในช่วงบ่าย ณ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้
ยิปมันยังแสร้งทำเป็นฝึกวิชาหย่งชุนกับหุ่นไม้
"อาจารย์จินอยู่หรือเปล่าครับ?"
จากด้านนอกประตู จู่ๆ ก็มีคนผู้หนึ่งตะโกนขึ้นมา
เมื่อหยุดฝึกกับหุ่นไม้ ยิปมันก็หันไปมองชายหนุ่มผิวขาวที่ปรากฏตัวที่ประตูและตอบว่า "ถ้าเธอหมายถึงอาจารย์จากโรงฝึกเก่า เขาเลิกทำธุรกิจนี้ไปนานแล้ว คงจะกลับไปที่บ้านเกิดของเขากระมัง"
"เวรเอ๊ย ผมน่าจะมาเร็วกว่านี้ ไอ้หมอนั้นไม่ได้สอนอะไรผมเลยสักนิดเดียว ดันโง่ไปเชื่อว่ามันมีวิชาดีซะได้ อุตส่าห์จ่ายเงินไปจำนวนมาก แต่กลับหนีไปอย่างงี้เนี่ยนะ!" เมื่อเขาได้ยินคำตอบของยิปมัน สีหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนไปด้วยความโกรธปนผสมกับความตกใจ
ดูเหมือนว่าเจ้าของโรงฝึกศิลปะการต่อสู้เก่าก่อนหน้านี้จะได้หลอกลวงชายคนนั้น
ซึ่งยิปมันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเลย เพราะที่นี่เป็นโรงฝึกคาราเต้ในย่านไชน่าทาวน์
อีกฝ่ายระบายความโกรธออกมาผ่านคำพูดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะรู้ตัวว่ามันไร้ประโยชน์ เมื่อรู้ตัว ชายคนนั้นก็หยุดโวยวาย เขามองไปรอบๆ โรงฝึกศิลปะการต่อสู้และสายตาก็ถูกดึงดูดไปที่หุ่นไม้ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้มาก่อนเลย
ครึ่งหนึ่งคือความอยากรู้อยากเห็นและครึ่งหนึ่งคือความสับสน ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาใกล้ เขามองไปที่หุ่นไม้ที่ดูแปลกๆ และถามว่า "นี่มันอะไรเหรอครับ?"
"หุ่นไม้สำหรับฝึกโดยเฉพาะ"
เมื่อมองย้อนกลับไป ยิปมันก็เหลือบมองสีหน้าของชายคนนั้นและตอบกลับอย่างใจเย็น
"ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยหุ่นไม้ที่ไม่ขยับเหรอ?"
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มผิวขาวไม่เชื่อคำตอบของยิปมัน เพราะเขาเพิ่งถูกหลอกมา "นี่คุณก็เป็นคนขี้โกหกใช่ไหม? เหมือนกับอาจารย์จิน"
"ฉันรู้สึกเสียใจในเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอด้วย แต่ฉันไม่ใช่คนแบบเดียวกับคนที่เธอพูดถึงหรอก" เมื่อเห็นท่าทางสับสนของชายตรงหน้า ยิปมันก็ยังคงรักษาท่าทีที่อันสงบเยือกเย็นของเขาและยกมือขึ้นปะทะกับหุ่นไม้อย่างนุ่มนวล "หุ่นไม้เป็นการฝึกหัดจำลองที่มุ่งเน้นไปที่การโจมตี วิชา การเดินเท้าและการเตะสามชุดเข้าไว้ด้วยกัน มันถูกใช้เพื่อทำให้สามารถออกกระบวนท่าได้เต็มที่"
"ด้วยการฝึกฝนกับหุ่นไม้ เธอจะสามารถผสานวิธีการต่อสู้และวิธีเดิน ทำให้มันเองก็จะตอบโต้กลับมาเช่นเดียวกัน ดังคำกล่าวที่ว่าหากกำลังมองหาศัตรูที่จะเติบโตไปพร้อมกัน หากไม่มีอาจารย์ ก็มีกระจกและหุ่นไม้อยู่"
ขณะที่เขาพูด มือของยิปมันก็กระแทกหุ่นไม้จนเกิดเสียงดังสนั่นขึ้น เพลงหมัดหย่งชุนของเขาเคลื่อนไหวราวกับวารีที่กำลังไหลผ่าน
แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่แน่ใจว่ายิปมันกำลังแสดงวิชาอะไรออกมา แต่สายตาของเขาก็ถูกดึงดูดไปแล้ว
'นี่คือสิ่งที่ผมต้องการ นี่แหละคือวิชากังฟูที่แท้จริง!'
หลังจากมองไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็คุกเข่าลงและตะโกนกับยิปมัน "ท่านอาจารย์ ผมต้องการเรียนรู้กังฟูจากท่าน!"
ปั๊ก--
เมื่อหยุดการเคลื่อนไหว ยิปมันก็มองกลับไปที่ชายหนุ่มที่คุกเข่าและถามทวนไปว่า "อะไรนะ? เธอไม่กลัวว่าฉันจะหลอกเธอหรอกเหรอ?"
ชายหนุ่มส่ายศีรษะ พูดเสียงดังลั่น "ผมเห็นแล้วว่าท่านเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ตัวจริง ไม่เหมือนไอ้คนที่เคยหลอกลวงผมมาก่อน"
เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ในร้านขายของเก่า สีหน้าของไรอันก็แทบจะไปไม่ถูกทีเดียว
เดิมทีเขาไม่มีความตั้งใจที่จะรับศิษย์ในย่านไชน่าทาวน์เลย
แม้ว่าเขาจะเปิดโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ แต่แท้จริงมันก็เป็นเพียงการสร้างตัวตนของยิปมันเท่านั้น
ทว่าหากมีคนมาถึงหน้าประตูให้มาสอน ก็ดูจะไม่ค่อยเลวเท่าไร ยังไงก็ถือว่าสอดคล้องกับตัวตนของยิปมัน ยอดปรมาจารย์วรยุทธ์
ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของไรอันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ได้ตัดสินใจ
ในไชน่าทาวน์ ภายในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ ยิปมันเอื้อมมือออกไปและค่อยๆ ดึงชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาให้ลุกขึ้นยืน เมื่อมองไปที่สีหน้าประหลาดใจของอีกฝ่าย เขาก็ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "จุดประสงค์ของการเปิดโรงฝึกศิลปะการต่อสู้คือการรับศิษย์และถ่ายทอดศิลปะการต่อสู้ของฉัน ในเมื่อเธอต้องการเรียนรู้ ฉันก็จะไม่ปฏิเสธ แต่ข่าวร้ายคือการฝึกไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด"
"ท่านอาจารย์ ผมไม่หวั่นหรอกครับ" ชายหนุ่มส่ายศีรษะตอบกลับโดยไม่คิดอะไร
"ว่าแต่ท่านอาจารย์ วิชาศิลปะการต่อสู้ที่ท่านเพิ่งใช้มีชื่อว่าอะไรเหรอครับ?"
ยิปมันยกมือขึ้นและกระแทกหมัดใส่หุ่นไม้พลางหัวเราะเบาๆ
"เพลงหมัดหย่งชุน"
[คะแนนชื่อเสียงจากเจ้าหน้าที่ชีลด์ +20]
