Chapter 9 (Part 1) เปิดตัวตนเจฟ คัลเลน นักฆ่าออร์ค
ทหารแนวหน้าตื่นขึ้นมาในฐานะเกมเมอร์ในสงคราม!
Chapter 9 (Part 1) เปิดตัวตนเจฟ คัลเลน นักฆ่าออร์ค
"…รู้จักข้าหรือ?" เจฟถามด้วยความประหลาดใจ
ไคญานแปลกใจที่แม็กซ์รู้จักชื่อเจฟด้วย
“ฮ่าๆ ท่านเป็นคนดัง เจฟ คัลเลน นักฆ่าออร์ค! ข้าไม่คิดว่าจะมีทหารในพื้นที่รอบนอกที่ไม่รู้จักท่าน” แม็กซ์ตอบกลับ
“โธ่ ข้า……. ข้าคิดว่าท่านรู้จักข้าเป็นการส่วนตัว มันนานมาแล้วตั้งแต่ข้าไม่เห็นคนรู้จักในสนามรบ……” เจฟถอนหายใจ
“เจฟ คัลเลน นักฆ่าออร์ค… นั่นคือชื่อของท่าน!” ไคญานอุทานออกมา
เขาจำได้ว่าเคยคิดว่าเป็นเรื่องเล่นในช่วงแรกๆ และได้ยินเรื่องราวจากทหารคนอื่นๆ บ้างเป็นครั้งคราว ตอนนั้นเขาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกระหว่างทหาร แต่เมื่อได้ยินจากปากลุงแม็กซ์กลับรู้สึกแตกต่างออกไป
“ฮ่าฮ่า… นี่มันน่าอายจริงๆ”
“มีคนมากมายในหน่วยของข้าที่เป็นหนี้ชีวิตท่าน! ข้าดีใจมากที่ได้พบท่าน”
"แน่นอน ท่านคือลุงเจฟเป็นผู้ใช้ออร่า”
มันจะแปลกยิ่งกว่านี้ถ้าผู้ใช้ออร่าไม่สามารถช่วยเหลือในสนามรบที่อยู่ห่างไกลได้ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ
ขณะที่ไคญานกำลังชื่นชมความสุดยอดที่เพิ่งค้นพบของเจฟ เขาก็นึกถึงแม็กซ์ที่คอยกระตุ้นให้พวกเขาทำต่อไป
“โอ้ มาคุยกันพร้อมรีบเดินไปที่หน่วยกันเถอะ! เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว”
ขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังหน่วยพิเศษ แม็กซ์ก็ขอบคุณที่ได้ให้ข้อมูลมากมายแก่พวกเขา
เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ในกองทัพมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงรู้มากกว่าเจฟ
“ดังนั้นเป็นความคิดที่ดีที่จะอยู่ห่างจากผู้บังคับบัญชาไม่เกินระยะที่กำหนด”
แม็กซ์ชูนิ้วขึ้นมาเพื่อเน้นย้ำ และดวงตาของเจฟก็เป็นประกาย
“แล้วสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดควรอยู่ใกล้ผู้บังคับบัญชา?” เจฟถาม
“ถูกต้อง” แม็กซ์ตอบ “เนื่องจากอัศวินหน่วยพิเศษมักจะไม่ไปด้านหน้า อย่างไรก็ตาม เราไม่ควรเข้าใกล้เกินไป ดังนั้นเราควรรักษาระยะห่างที่เหมาะสมไว้ดีกว่าเพราะเราจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานหากพวกเขาอารมณ์เสีย”
“อืม ก็สมเหตุสมผลดี ข้าจะจำเรื่องนั้นไว้” เจฟกล่าว
เจฟและแม็กซ์กำลังสนทนากันโดยที่ไคญานไม่เข้าใจเลย
ไคญานไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้จึงมองไปที่แม็กแล้วถามว่า "ทำไม? อัศวินควรจะอยู่ข้างหน้าไม่ใช่หรือ?”
“อ่าา บทบาทของพวกเขาแตกต่างจากอัศวินทั่วไป” แม็กซ์ตอบ “หน้าที่ของพวกเขาคือปกป้องผู้บังคับบัญชา และพวกเขาไม่สนใจว่าทหารหลายสิบนายกำลังจะตาย”
“นั่นเป็นเหตุผลที่บอกว่ามันเป็นของเล่น” ไคญานคิด
ปรากฏว่าหน่วยพิเศษนั้นเป็นของเล่นของขุนนาง ดังที่ลุงเจฟบอกไว้ในตอนแรก
พวกมันเป็นลูกแกะบูชายัญเพื่อขุนนาง
“เอาล่ะ ทางนั้นล่ะ” เจฟพูด
ไกลออกไปจากตรงกลาง ธงของยูนิตพิเศษจำนวนมากโบกสะบัดไปตามสายลม
เขาหยุดอยู่หน้าทางเข้าหนึ่ง ซึ่งมีเลขเจ็ดอยู่และมองไปที่แม็กซ์ ถึงเวลาต้องแยกทางกัน
“แล้วลุงแม็กซ์….” ไคญานเริ่มแล้ว
“ข้าเดาว่าข้าจะต้องแยกย้ายกับเจ้าที่นี่ ข้าอยู่ในหน่วยพิเศษที่ 7”
"อะไร? ท่านก็อยู่ในหน่วยพิเศษที่ 7 เหรอ?”
ลุงแม็กซ์อยู่ในหน่วยพิเศษที่ 7 เช่นเดียวกับพวกเขา มันแปลกหรือเขาควรจะพูดว่าโชคไม่ดี
แม็กซ์ยิ้มราวกับว่าเขาชอบข้อเท็จจริงนั้น
“ก็เป็นเรื่องดีที่ข้ามีเจ้าเป็นเพื่อน ฮ่าๆ! ไปกันเถอะ ข้าไม่อยากสาย” แม็กซ์กล่าว
เมื่อพวกเขามาถึงหน่วยพิเศษที่ 7 ก็มีคนมารวมตัวกันมากมายแล้ว
สิ่งที่แปลกเล็กน้อยก็คือใบหน้าของพวกเขาดูมืดมนและไม่พอใจ
ดูเหมือนว่าพวกเขาส่วนใหญ่ถูกลากเข้ามาอย่างกะทันหันและถูกบังคับเช่นเดียวกับพวกเขา
“เตรียมตัวทุกคน! เคลื่อนที่เร็ว!”
หลังจากรอดูทหารอยู่ครู่หนึ่ง อัศวินในชุดเกราะก็ปรากฏตัวขึ้น ตะโกนเสียงดังและสั่งให้ทหารรวมตัวกัน
“ว้าว… นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น” ไคญานคิดออกมาดัง ๆ
“ไคญาน ย้ำอีกครั้ง เจ้าต้องอยู่ใกล้ๆ ข้า” เจฟพูดอย่างจริงจัง
ลุงเจฟพูดพร้อมมองเขาด้วยสีหน้าโหยหาเพื่อดูว่าเขากังวลหรือไม่
“ใช่ ไม่ต้องกังวล อ้อ แล้วลุงแม็กซ์ก็มาด้วยใช่ไหม?” ไคญานถาม
“อ่า เจ้าทำข้าแทบช็อค มันดีสำหรับข้าที่ได้ร่วมเดินทางกับคนแบบเจ้า เพราะสนามรบกลางไม่ใช่ที่สำหรับคนใจเสาะ” แม็กซ์ตอบ
สนามรบกลาง
จริงๆ แล้วเขารู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากจนทำให้ร่างกายสั่นไหว
แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงเพราะเขายังอยู่ในระบบผู้เล่น
เขาไม่ใช่คนที่เปราะบางในอดีต แต่เป็นไคญานที่เติบโตผ่านด่านและกล่องรางวัล
'บางที่นี่อาจเป็นโอกาส' ไคญานคิด
ในด้านหนึ่งเขารอคอยที่จะเพิ่มระดับ
สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่า มีพลังมากกว่าสัตว์ประหลาดที่อยู่ชานเมือง กำลังรอเขาอยู่ในสนามรบกลาง เขาสงสัยว่าพวกเขาจะให้ประสบการณ์มากน้อยเพียงใด
การเข้าสู่สนามรบกลางที่อันตรายอาจเป็นโอกาสให้เขาก้าวไปข้างหน้าอีกขั้น ตราบใดที่เขาไม่ตาย
“ผู้ช่วย เจ้าพร้อมหรือยัง” ขณะที่ไคญานจมอยู่กับความคิดของเขา เขาก็ได้ยินเสียงดังเข้าหู ซึ่งเป็นเสียงที่ไม่ได้อยู่ในสนามรบ
เมื่อหันหน้าไปทางนั้น เขาเห็นอัศวินหรือขุนนางที่สวมชุดเกราะอย่างดี
ไคญานหลับตาลง หวังว่าเขาจะคิดผิด
“ใช่แล้ว ท่านทาเรียน ข้ารวบรวมเฉพาะสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้น รวมทั้งหมด 800 คน!”
“ทำได้ดีมาก ทุกคน ฟังนะ ข้าชื่อทาเรียน ผู้บัญชาการหน่วยพิเศษที่ 7!”
เสียงของเขาบดบังความคาดหวังของไคญาน
ขุนนางที่แนะนำตัวเองว่าชื่อทาเรียนยังเด็กเกินไป แม้ว่าไคญานจะประเมินอายุของเขาได้ยาก เขาอาจจะอายุ 13 หรือ 14 ปี
ไคญานคาดหวังว่ามันจะเป็นลูกของขุนนาง แต่เขาไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้
“ฮ่า… ข้าไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องจริง”
เขาถอนหายใจ และดูเหมือนว่าเขาไม่ใช่คนเดียว
“ข้ารู้… ข้ารู้… ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กแบบนั้นจะเป็นผู้บังคับบัญชา….”
“นี่… ข้ารู้แล้ว”
เสียงแห่งความคับข้องใจและความไม่พอใจปะทุออกมาจากทุกที่
ไคญานไม่ใช่คนเดียวที่คิดเช่นนั้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาดภายใต้คำสั่งของเด็กที่ดูเด็กกว่าเขา
“เงียบเถอะ.. หากอัศวินได้ยินเรา เราจะถูกประหารชีวิต”
"ใช่……."
ไคญานรับคำแนะนำของลุงแม็กซ์แล้วปิดปาก
เป็นเรื่องจริงที่เขามีความคับข้องใจมากมายกับผู้บัญชาการหนุ่ม แต่ตอนนี้เขายังไม่ต้องการที่จะตาย
ปู๊ววววว!
ขณะที่พวกเขารออยู่ในขบวน เสียงแตรสงครามก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการเริ่มต้นการต่อสู้
ไคญานเกลียดเสียงแตรซึ่งปกติเขาชอบได้ยิน
มันเพิ่งเริ่มต้น นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น… ข้าจะเข้าสู่ใจกลางสนามรบ
เป็นเรื่องยากสำหรับไคญานที่จะสงบสติอารมณ์เมื่อคิดว่าจะต้องเข้าสู่ใจกลางสนามรบทันทีที่ได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา
อึก.
เขารู้สึกประหม่ามากโดยไม่รู้ตัว จึงปล่อยให้น้ำลายไหลลงมาดังๆ ในลำคอ
“ทุกคนตามข้ามาโจมตี!”
"…ฮะ?"
"อะไร?"
ทันใดนั้น ท่านทาเรียนผู้บัญชาการหนุ่มของหน่วยพิเศษที่ 7 ก็ตะโกนโจมตีด้วยเสียงอันดัง
แม้ว่าคำสั่งโจมตีของผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะยังไม่สิ้นสุดก็ตาม
“ไม่… ไม่มีทาง!”
ราวกับว่าเขายังไม่ได้ประเมินสถานการณ์ เขาก็กระโดดขึ้นไปบนหลังม้าสีดำอันหล่อเหลา ชักดาบขึ้นสูง และพุ่งไปข้างหน้าเพียงลำพัง
เขาคิดว่าเขาเป็นฮีโร่ในเทพนิยายหรือไม่? ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้..
"ไม่น. อัศวินทุกคน ปกป้องท่านทาเรียนด้วย!”
อัศวินที่คอยปกป้องเขาเริ่มรีบตามไป
“ฮ่า… ลุงเจฟ เราควรทำอย่างไรดี?”
จู่ๆ ผู้บังคับบัญชาก็วิ่งออกไปด้วยตัวเอง ทหารของหน่วยพิเศษที่ 7 รวมถึงไคญาน ต่างก็พูดอะไรไม่ออก
พวกเขาไม่เคยมีผู้บังคับบัญชาทำอะไรโง่ๆ แบบนี้ระหว่างสงคราม
“ใจเย็นก่อน… เมื่อผู้บัญชาการทหารสูงสุดออกคำสั่ง เราก็สามารถเรียกเก็บเงินได้”
“นั่นคงจะ… นั่นคงจะดี”
พวกเขาเป็นพันธมิตรกันก่อนที่จะมาเป็นหน่วยพิเศษ ดังนั้นอย่างที่ลุงเจฟพูด แม้ว่าผู้บังคับบัญชาจะออกคำสั่งให้โจมตี แต่คำสั่งของผู้บัญชาการทหารสูงสุดก็มีความสำคัญกว่า
