Chapter 1 สถานะใหม่ของไคญาน
ทหารแนวหน้าตื่นขึ้นมาในฐานะเกมเมอร์ในสงคราม!
Chapter 1 สถานะใหม่ของไคญาน
พวกมนุษย์ กึ่งมนุษย์ และสัตว์ประหลาด
เผ่าพันธุ์ทั้งสามนี้ได้แบ่งแยกดินแดนอันกว้างใหญ่ของ ‘ยูนาเซีย’
แม้ว่ามนุษย์จะครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ แต่ทุกๆ สิบปี พวกเขาต้องเผชิญกับฝูงสัตว์ประหลาดที่พยายามจะยึดครองดินแดนของพวกเขา
ในช่วงเวลานี้ สัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนเดินทัพก้าวข้ามผ่านขอบฟ้า เข้ามาคุกคามขอบเขตของอาณาจักรมนุษย์ที่ผู้ทรงพลังเป็นที่เรียบร้อย
เพื่อปกป้องดินแดนของตน มนุษย์จะต้องกวัดแกว่งอาวุธ ในขณะที่สัตว์ประหลาดพยายามขโมยสิ่งที่เป็นของตนโดยชอบธรรม
หากมนุษย์ไม่สามารถหยุดพวกมันได้ พวกเขาจะต้องสูญสิ้นทุกสิ่งที่พวกเขาเคยรู้จัก ไม่ว่าจะเป็นหมู่บ้าน ครอบครัว สมบัติ และอาหารของพวกเขา
สิ่งที่พวกเขาทำได้คือหยิบอาวุธและต่อสู้
"ฆ่าพวกเขาทั้งหมด!"
“ตายซะ เจ้าสัตว์ประหลาดน่ารังเกียจ!”
บนที่ราบอันกว้างใหญ่ที่เรียกว่า ‘กามิอัน’ สัตว์ประหลาดและมนุษย์ปะทะกัน ในการต่อสู้นองเลือดนี้ ทำให้พื้นดินชุ่มโชกไปด้วยเลือด
ขณะที่พวกเขาต่อสู้กัน ชีวิตนับไม่ถ้วนก็สูญเสียไป และทุ่งนาในที่ราบก็กลายเป็นกองซากศพของคนตาย
แต่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายนี้ ก็มีสถานที่อันเงียบสงบแห่งหนึ่งบริเวณชานเมือง ที่ซึ่งมีเด็กชายคนหนึ่งกำลังเผชิญหน้ากับก็อบลินตัวเล็ก ๆ
“ตายซะ ไอ้สารเลว!”
เด็กชายที่ไม่มีแม้แต่ชุดเกราะดีๆ ใส่ ก็แทงหอกเข้าใส่ก็อบลินด้วยพลังทั้งหมดที่มี
หวือ!
หอกไม้แทงทะลุผิวหนังที่อ่อนแอของก็อบลิน
ก็อบลินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและถอยลนออกไป แต่น่าเสียดายที่หอกไม้ของเด็กชายผู้นี้ ไม่เพียงพอที่จะฆ่าก็อบลินทันที
“คึคึคึ!”
“อ๊าก!”
ในทางกลับกัน ก็อบลินกลับส่งเสียงร้องอันแหลมคมและใช้กริชขึ้นสนิมฟาดลงมายังแขนของเด็กชาย ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ
“อ๊า! แขนนน...แขนของฉัน! ไอ้ก็อบลินโสโครก!”
เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แขนของเขา เด็กชายจึงทิ้งหอกไม้และถอยหลังไป
ขณะที่เด็กชายพยายามจะถอย ก็อบลินก็เข้ามาหาเขา โดยไม่สนใจบาดแผลจากหอกไม้ที่บริเวณท้องของมัน
เด็กชายไม่มีที่พึ่ง มีเพียงอาวุธของเขาที่วางอยู่บนพื้น และก็อบลินกำลังขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ก็อบลินเยาะเย้ยและหัวเราะเยาะเด็กชายด้วยเสียงร้องจนหูหนวก ดวงตาแดงก่ำด้วยความบ้าคลั่งของสงคราม
กริชขึ้นสนิมในมือของก็อบลินแวววาวอย่างน่ากลัว ขณะที่เขายกมันขึ้นสูง และขู่ว่าจะฟาดมันใส่เด็กชายที่ทำอะไรไม่ถูก ด้วยความกลัวทำให้เด็กชายหลับตาลงทันที เนื่องจากยังเด็กเกินกว่าจะรับมือกับเรื่องความตายได้
แต่ในขณะนั้นก็มีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้น
[คุณได้ตื่นขึ้นในฐานะ “ผู้เล่น”]
บูมมมม!
การระเบิดอย่างกะทันหันทำให้เด็กชายกลับมาสู่ความเป็นจริง ขณะที่เขาลืมตาอย่างระมัดระวัง เขาก็ประหลาดใจที่เห็นหัวของก็อบลินนอนอยู่บนพื้น พ่นเลือดสีเขียวน่าสกปรกไปทั่วพื้นที่
“เจ้าโอเคใช่ไหม เจ้าเด็กน้อย” อัศวินในชุดเกราะเปื้อนเลือดปรากฏตัวขึ้นข้างเด็กชาย เสียงของเขาสะท้อนผ่านความสับสนวุ่นวายในสนามรบ
ด้วยความตกตะลึงกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของอัศวิน เด็กชายได้แต่นิ่งอึ้งจนกระทั่งอัศวินพูดอีกครั้ง “ฮึ่ม เจ้าดูเด็กเกินไปที่จะอยู่ที่นี่น่ะ เจ้าอายุเท่าไร?”
สิบบบ…ห้า…ห้า” เด็กชายพูดตะกุกตะกัก
“สิบห้า? พวกเขาใช้ร่างเด็กอย่างเจ้ามาต่อสู้เหรอ? น่าขันยิ่งนัก!” อัศวินบ่น ไม่พอใจที่เด็กๆ ถูกบังคับให้ต่อสู้
“ขอโทษนะเด็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะคลื่นสัตว์ประหลาด เจ้าคงจะไม่อยู่ที่นี่” อัศวินถอนหายใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ
คลื่นสัตว์ประหลาดเป็นเหตุการณ์หายนะที่เกิดขึ้นทุก ๆ สิบปี บังคับให้ทุกอาณาจักรรวมตัวกันและต่อสู้กับฝูงสัตว์ประหลาดที่คุกคามมนุษยชาติ ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดคลื่นจึงเกิดขึ้นทุก ๆ ทศวรรษ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน : ถ้าสัตว์ประหลาดไม่ถูกหยุดยั้ง มนุษยชาติก็จะพินาศ
ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ แม้แต่เด็กชายตรงหน้าก็ถูกเกณฑ์เข้าร่วมการต่อสู้ อย่างไรก็ตามเขาทำให้อัศวินประหลาดใจด้วยความสามารถในการฟื้นคืนของเขา
“ข้าไม่ได้รู้สึกเสียใจที่ได้มาที่นี่” เด็กชายพูด น้ำเสียงของเขาสั่นจากความเจ็บปวดที่แขน
"อะไร? ทำไมล่ะ?" อัศวินถามด้วยความประหลาดใจ
“เพราะ… เพราะถ้าข้าไม่สู้แล้วผู้ใดจะทำล่ะ?” เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองอัศวินด้วยแววตามุ่งมั่น
ดวงตาของเด็กชายยังคงเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้าราวกับว่าเขาไม่ได้หนีความตายมาอย่างหวุดหวิด
“เป็นเช่นนั้นหรือ? ฉันชอบความหลงใหลของเจ้า แต่มันไร้ประโยชน์ถ้าเจ้าตายไป” อัศวินพูดพร้อมตบหัวเด็กชาย ซึ่งดูเหมือนเด็กผู้ชายจะไม่ค่อยซาบซึ้งสักเท่าไหร่นัก ในขณะที่เขากัดฟันและจ้องมองไปที่อัศวิน
“…ฉันจะแข็งแกร่งเหมือนท่านได้อย่างไร?” เด็กชายถาม น้ำเสียงของเขาสั่นคลอนไปด้วยความหวังและความสิ้นหวังปะปนกัน
อัศวินมีพลังลึกลับที่เรียกว่า ‘ออร่า’ ซึ่งทำให้พวกเขาสามารถใช้ความแข็งแกร่งที่เกินความสามารถของมนุษย์ได้ เด็กชายก็ต้องการพลังนั้นเช่นกัน เขาต่อสู้และเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดตัวเล็กอย่างก็อบลินด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา
“เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น… เจ้าชื่ออะไรนะเจ้าเด็กน้อย?” อัศวินถาม
“ไคญาน. ข้าชื่อไคญาน” เด็กชายตอบ
“เอาล่ะ ไคญาน! หากคเจ้าต้องการจะแข็งแกร่งขึ้น จงทำงานหนักเพื่อเป็นอัศวิน แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถเป็นอัศวินได้หากพวกเขาเก่งในสนามรบ หากเจ้าเป็นอัศวิน เจ้าจะแข็งแกร่งเหมือนข้าได้” อัศวินพูด น้ำเสียงของเขาเห็นอกเห็นใจมากกว่าให้กำลังใจ
บางทีเขาอาจจะนึกถึงวัยเด็กของตนเอง ในขณะที่เขามองไคญานด้วยสายตาที่เฉียบแหลม
“แต่ก่อนอื่น เจ้าต้องเอาชีวิตรอดในสนามรบนี้ให้ได้เสียก่อน” อัศวินกล่าวเสริมก่อนจะตบไหล่ของไคญาน อย่างมั่นใจแล้วเดินไปยังใจกลางสนามรบ
'อัศวิน'
พวกที่ยืนอยู่แนวหน้าในสนามรบ สังหารสัตว์ประหลาด
ไคญานเฝ้าดูแผ่นหลังของอัศวินด้วยความกลัวและความเคารพ
“เอ่อ ดูเหมือนข้าจะได้ยินนะ...”
ทันใดนั้น ไคญานก็นึกถึงเสียงที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้ ซึ่งไม่ชัดเพราะคำพูดของอัศวิน
[คุณได้ตื่นขึ้นในฐานะผู้เล่น]
“ผู้เล่น…”
แต่เขาไม่สามารถใช้ความคิดต่อได้ เมื่อก็อบลินอีกตัวปรากฏต่อหน้าเขาพร้อมที่จะโจมตี
“ก๊าก!”
ไคญานจับหอกแน่นขึ้นและมุ่งความสนใจไปที่สัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเขาเพียงอย่างเดียว
“ข้าต้องฆ่าพวกมันให้หมด”
มือของเขาสั่นด้วยความโกรธ และเขาก็เข้าไปหาก็อบลินทีละก้าว
“สัตว์ประหลาดพวกนี้ทั้งหมด…”
หอกไม้สั่นอย่างรุนแรงในมือของเขา
“จะต้องตาย”
