บทที่ 91 บุคคลปริศนา
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 91 บุคคลปริศนา
โชคดีที่สิ่งที่องค์กรชีลด์ได้เห็นจนถึงตอนนี้เป็นเพียงร่างแยกของเขา
ไรอันส่ายศีรษะ เลิกสนใจองค์กรชีลด์ไปได้แล้ว
จนกว่าจะมีการติดต่ออย่างเป็นทางการกับองค์กรชีลด์ คิดเรื่องพวกเขาไปก็ไม่มีประโยชน์
ดังนั้นไรอันจึงกลับมาที่ระบบตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่คะแนนบนแผงข้อมูล จากนั้นเขาก็ใช้คะแนนชื่อเสียง 10,000 คะแนนเพื่อแลก [หีบสมบัติทองแดง]
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไรอันได้แลก [หีบสมบัติทองแดง] หากไม่ใช่เพราะข้อจำกัดของระบบ เขาคงแลกหีบสมบัติสองใบพร้อมกันและเปิดติดต่อกันไปแล้ว
ตอนนี้เขาสามารถซื้อมันและเปิดได้ทีละกล่องเท่านั้น
แสงสีขาวที่คุ้นเคยได้ปรากฏออกมา
[ไอเท็ม: ตัวต่อพิษไร้เทียมทาน]
[ความสามารถ: พิษ]
[แนะนำ: อาวุธลับสังหารจากภาพยนตร์เรื่อง 'มังกรหยก หยกก๊าหว่า' มีข่าวลือว่าเพียงโดนหนึ่งครั้ง ก็จะเจ็บปวดอย่างรุนแรงตลอดทั้งวัน]
[เอกลักษณ์ของไอเท็ม: ตัวต่อนี้แยกไม่ออกระหว่างมิตรและศัตรู]
[เอกลักษณ์ของไอเท็ม 2: ตัวต่อจะโจมตีเป้าหมายที่อยู่ใกล้ตัวเองที่สุด]
...
[ชิ้นส่วนการ์ดระดับ B x 1]
[ความสามารถ: ประกอบ]
[แนะนำ: ชิ้นส่วนการ์ดระดับ B ที่ไม่อาจทราบได้ สะสมห้าชิ้นส่วนเพื่อสังเคราะห์การ์ดใหม่เอี่ยมขึ้นมา]
หนึ่งคือของดีและหนึ่งคือของไม่ดี แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญคือการ์ดระดับ C ต่างหาก
[การ์ดระดับ C -- บรูโน่ บูจาราตี้]
[ทักษะ นิ้วเหนียวติดหนึบ (ผู้แปล:ที่จริงเป็นพลังซิป)]
[แนะนำ: เขาเป็นหนึ่งในตัวละครหลักของ 'โจโจ้ ล่าข้ามศตวรรษ: สายลมทองคำ' นอกจากนี้เขายังเป็นหัวหน้าทีมผู้ใช้สแตนด์ในแก๊งบูจาราตี้ของมาเฟียอิตาลีพาสสิโอนี ต่อมาเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นคนในกลุ่มมาเฟีย ด้วยอิทธิพลจากการตายของพ่อเขา การค้ายาเสพติดขององค์กร และความพยายามของเจ้านายที่พยายามจะฆ่าลูกสาวของเขาเอง ทำให้เขาได้นำทีมของเขาทรยศต่อองค์กรมาเฟีย มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือโจรูโน่อย่างมาก สแตนด์ของเขาคือ 'นิ้วเหนียวติดหนึบ' ความสามารถในการสร้างซิปบนวัตถุใดๆ ก็ตามที่สัมผัสด้วยกำปั้นของเขา]
[เอกลักษณ์: วัตถุที่ใช้กับมันต้องมีร่างกายที่มั่นคง]
[เอกลักษณ์2: นี่มัน... คือรสชาติของคนโกหกสินะ...]
สีหน้าของไรอันดูแปลกไปทันทีเมื่อเห็นการ์ดระดับทองแดงใบใหม่
เขาเคยอ่านมังงะ "โจโจ้ล่าข้ามศตวรรษ" มาก่อน พลังของสแตนด์มันสุดยอดมาก มีแม้กระทั่งหยุดเวลา เป็นสิ่งที่ไม่อาจอธิบายด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ได้เลยสักนิดเดียว ดูเหมือนว่าหากเขาต้องการการ์ดที่เกี่ยวข้องกับพวกมีพลังด้านเวลา คงต้องเป็นการ์ดระดับ B หรือมากกว่านี้กระมัง
ขณะที่สลัดความคิดมากมายออกไป ไรอันก็มองไปที่การ์ด [บรูโน่ บูจาราตี้] ตรงหน้าเขา แม้ว่าความสามารถสแตนด์ของตัวละครนี้จะไม่ได้ทรงพลังเท่ากับตัวละครอื่นๆ ในมังงะ แต่เมื่อเขาคิดถึงการใช้สแตนด์ของ [บรูโน่ บูจาราตี้] ในมังงะ มันก็ไม่ใช่การ์ดที่ไม่ดีเสียทีเดียว
...
ณ เรือนจำส่วนเยี่ยมผู้ต้องขัง
คิงพินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขา ร่างขนาดใหญ่ของเขาทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูเล็กไปหมด เขาหันหน้าไปมองผู้คุมที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งหันหลังหนีไปอย่างรู้กัน
เมื่อเขาหันกลับมารับโทรศัพท์ เสียงต่ำของคิงพินก็ดังขึ้นในห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง "ทุกอย่างเป็นยังไงบ้าง?"
"อย่างที่ท่านคาดไว้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นครับ" อีกด้านหนึ่งของกระจกกันกระสุน บูลส์อายก้มศีรษะลงและรายงาน "หากไม่มีคำสั่งที่ท่านสั่งเอาไว้ ย่านเฮลคิทเช่นทั้งหมดคงถูกโยนลงสู่ความโกลาหล โดยมีแก๊งตาง่ๆ มากมายต่อสู้เพื่อตำแหน่งของท่าน"
ในห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง คิงพินขมวดคิ้วและกล่าวออกมา "บางครั้งความล้มเหลวก็ไม่ได้หมายถึงวิกฤต แต่เป็นโอกาสใหม่ มีคนจำนวนมากที่มายังย่านเฮลคิทเช่น เราไม่สามารถควบคุมได้ ดังนั้นคงถึงเวลาที่จะคัดกรองบางสิ่งออกไป
สิ่งที่ฉันต้องการคือคนที่สามารถทำธุรกิจให้ฉันได้ ไม่ใช่คนงี่เง่าที่กล้าหาญและไม่มีสมอง"
"เรื่องของเดอะแฮนเป็นยังไงบ้าง?" บูลส์อายพยักหน้าและพูดออกมาต่อทันที "จากการสืบสวนของเรา ดูเหมือนมาดามเกาจะทรยศเราครับ"
"เดอะแฮนที่เหลือเพียงนิ้วเดียว เธอคงจะทำอะไรไม่ได้มากนักหรอก" คิงพินไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่กล่าวเปรยๆ ขึ้นมา
"ในระหว่างนี้ก็แค่อดทนรอสักหน่อยนะครับ"
ในห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง ระฆังเตือนให้พวกเขาออกไปกันได้แล้ว แต่ผู้คุมกลับไม่ขยับเลยสักนิดเดียว
"เอาเลย ฉันมีเวลาเล่นกับพวกมันอีกเยอะ"
พอกล่าวจบ คิงพินจึงวางสายและค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขา เมื่อสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวที่มาจากด้านหลังเขา ผู้คุมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างไม่รู้ตัว
ในทางเดินของเรือนจำ ผู้ต้องขังในห้องทั้งสองด้านของอาคารจ้องมองไปที่ร่างสูงอย่างนิ่งเงียบ พวกเขาดูหวาดกลัวคนผู้นี้มาก
สิ่งที่ผู้ต้องขังกลัวไม่เพียงแต่เป็นชื่อเสียงที่น่ากลัวของคิงพินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่มาจากร่างอันใหญ่โตของเขา
ไม่กี่วันที่ผ่านมา ชายผู้โชคร้ายคนหนึ่งได้ยั่วยุคิงพิน
เป็นผลให้วันรุ่งขึ้น เขาถูกพบว่าเสียชีวิตบนเตียงของเขาในคุก
เมื่อเดินตามหลังผู้คุมที่ตัวสั่น คิงพินก็เดินไปที่ห้องขังของตัวเอง มันแตกต่างจากห้องขังสองคนของคนอื่นๆ ที่ทั้งคับแคบและสกปรก...
ห้องขังที่คิงพินอาศัยอยู่นั้นสะอาดมาก อีกทั้งยังมีวิทยุเก่าอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ผู้คุมไม่สนใจวิทยุในห้องขัง เขาปลดล็อคกุญแจมือของคิงพินและมองดูเขาเดินเข้าไปในห้องขัง จากนั้นผู้คุมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
เมื่อมองดูผู้คุมเดินออกไปแล้ว คิงพินก็หมุนข้อมือและกำลังจะเปิดวิทยุข้างเตียง ทันใดนั้นก็มีเสียงกระพือมาจากนอกห้องขัง
"น่าแปลกที่ครั้งหนึ่งเจ้าแห่งอาชญากรรมผู้โอ้อวดพลังของเขากลับได้มาอยู่ในเรือนจำเช่นนี้"
“แกเป็นใครกัน?”
คิงพินขมวดคิ้ว เขาหันไปมองที่มาของเสียงและก็พบร่างดำทะมึนร่างหนึ่งอยู่ตรงนั้น
"มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะเป็นใคร สิ่งที่สำคัญคือสิ่งที่นายต้องการต่างหาก คิงพิน"
สีหน้าของคิงพินไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยเมื่อร่างสีดำพูดขึ้น "สิ่งที่ฉันต้องการคือสิ่งที่ฉันสามารถหามาได้ด้วยตนเอง ฉันไม่ต้องการคนอย่างแกที่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้มาช่วย" ขณะที่คิงพินพูด เขาก็จ้องไปที่ร่างนั้น แต่กลับไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายหน้าตาเป็นยังไง สิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดคือร่างอันมืดมิด
"จริงเหรอ ถึงนายจะเจอตัวตนแบบเทพเมฆาอัคคีน่ะเหรอ? นายมีความมั่นใจถึงขนาดพูดแบบนั้นได้เหรอ?"
“แกเป็นใครกันแน่?!” เมื่อเขาได้ยินว่าอีกฝ่ายรู้จักเทพเมฆาอัคคี เสียงของคิงพินก็ได้ดังขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
"ฉันคือผู้ที่มาจากจิ่วโยว..."
[คะแนนชื่อเสียงจากคิงพิน +180]
