บทที่ 35: การลอบสังหารเริ่มต้นขึ้น

บทที่ 35: การลอบสังหารเริ่มต้นขึ้น

หนึ่งในสี่ของชั่วโมงต่อมา หลิงจิ่ว มาพร้อมกับรถม้าที่เต็มไปด้วยธัญพืช

ในความเป็นจริง เมื่อ หลิงจิ่ว แลกเปลี่ยนสินค้ากับพ่อค้าธัญพืช พ่อค้าธัญพืชไม่ต้องการขายมันจริงๆ เพราะสินค้าของเขาถูกสั่งล่วงหน้าโดยขุนนางบางคนในเมือง

อย่างไรก็ตาม หลิงจิ่ว ให้มากเกินไป

“เอาล่ะ ข้าหารถม้ามาได้แล้ว ขึ้นรถเข้าเมืองกันเถอะ” หลิงจิ่ว กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ซูเสี่ยวจิว ยื่นมือออกแล้วถามออกมา "แล้ว... แล้วเงินที่เหลือล่ะ?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิงจิ่ว ก็นิ่งอึ้งก่อนจะพูดออกมาว่า "อะไรนะ"

“เงินหมดแล้วเหรอ?”

ซูเสี่ยวจิวชี้ไปที่รถบรรทุกข้าว เบิกตากว้างและพูดอย่างเหลือเชื่อ

เจ้ารู้ไหม กว่า 100 เหรียญทองของเธอ นับประสาอะไรกับอาหารมากมาย แม้แต่สิบคันก็เกินพอ!

หลิงจิ่ว พยักหน้าก่อนจะพูดออกมาว่า "ใช่ ใช้ไปหมดแล้ว"

ซูเสี่ยวจิ่วจู่ๆก็มีเส้นสีดำบนใบหน้าของเขา

เธอพูดโดยไม่พูดอะไร "ไปกันเถอะ เข้าไปในเมืองกัน"

ในฐานะองค์หญิงองค์ที่เก้าแห่งอาณาจักรเทพยุทธ์แม้ว่าเธอจะไม่ขาดเหรียญทองหนึ่งร้อยเหรียญ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่ทุกข์ใจที่เสียเงินไปเพราะรถม้าพร้อมธัญพืชเหล่านี้เหมือนกัน!

ซูเสี่ยวจิว และ เฮยเย่ว หันหลังกลับและเข้าไปในรถม้า ขณะที่ หลิงจิ่ว ปลอมตัวเป็นคนขับรถม้าและขับม้าเข้าประตูเมืองไป

ด้วยอาหารของรถม้าเป็นเครื่องกำบัง ทั้งสามผ่านการตรวจสอบของกองทัพป้องกันเมืองอย่างง่ายดายและแทรกซึมเข้าไปในโรงเตี๊ยมพื้นที่เมืองหลวงของอาณาจักรหนานหลินได้สำเร็จ

สำหรับอาวุธที่ทั้งสามคนที่ครอบครองอยู่นั้น ทหารป้องกันเมืองไม่สามารถพลิกกลับกองอาหารได้ทั้งหมด ดังนั้นอาวุธของทั้งสามจึงถูกซุกซ่อนไว้อย่างดีในอาหารและนำเข้ามาในเมืองหลวงด้วย

"ระบำเงา(ซูเสี่ยวจิว), เฮยเย่ว คืนนี้มาแสดงกันเถอะ ให้ทุกคนได้รับรู้ถึงอาณุภาพของพวกเรา" หลิงจิ่ว ปิดประตูโรงเตี๊ยมและพูดกับพวกเขาสองคน

ซูเสี่ยวจิว และ เฮยเยว่ ต่างพยักหน้าและหยิบอาวุธออกจากแขน

นางถือกระบี่เหล็กดำและกริชเหล็กดำตามลำดับ ในขณะที่เฮยเยว่ถือเพียงกริชเหล็กดำ

สำหรับกลางคืนกริชก็เพียงพอแล้ว

หลังจากตรวจสอบอาวุธแล้ว ทั้งสามก็หลับตาลงและเตรียมตัวในโรงเตี๊ยม

เวลาเที่ยงคืน

ซูเสี่ยวจิว และคนอื่นๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกัน และดวงตาที่สงบและไม่เปลี่ยนแปลงก็เผยให้เห็นเจตนาฆ่าที่เย็นชา

"มามอบหมายงานกันก่อน" หลิงจิ่ว แนะนำ

ซูเสี่ยวจิว และ เฮยเยว่ ต่างก็พยักหน้า

หลิงจิ่ว ได้พูดออกมา: "คืนนี้ พวกเรามีหน้าที่รับผิดชอบในการลอบสังหาร เย่ฮั่นเทียน และภรรยาของเขา และข้าต้องรับผิดชอบในการสังหารองค์ชาย เย่หยุน เช่นเดียวกับองค์ชายคนแรกและคนที่สองของอาณาจักรหนานหลิน เจ็ดคนที่เหลือรับผิดชอบโดยพวกเจ้า”

"ขอรับ!"

"ไม่มีปัญหา!"

ซูเสี่ยวจิว และ เฮยเยว่ ตอบพร้อมกัน

แม้ว่าในแผนการจัดสรรนี้ ซูเสี่ยวจิว ดูเหมือนจะเหนื่อยที่สุด

แต่ในความเป็นจริง จากการสอบสวนของกองกำลังสืบสวนของ น้ำแข็งทมิฬ เย่ฮั่นเทียน และภรรยาของเขาและองค์ชาย เย่หยุน ต่างก็ได้รับการบ่มเพาะอยู่ในระดับช่วงกลางและปลายของ พลังงานมืด และองค์ชายที่หนึ่งและสองของอาณาจักรหนานหลิน ก็อยู่ในช่วงต้นของระดับบ่มเพาะพลังงานมืด

ในบรรดาคนที่เหลืออีกเจ็ดคน ยกเว้นองค์ชายเก้าคนสุดท้ายซึ่งอยู่ในช่วงแรกของพลังงานสว่าง ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาหกคนที่เหลือต่างก็อยู่ในระดับบ่มเพาะพลังงานมืด

ดังนั้นการจัดการของ หลิงจิ่ว จึงเป็นการป้องกันชีวิตของ ซูเสี่ยวจิว ไปในตัว!

หลังจากผ่านไปหนึ่งในสี่ของชั่วโมง

ร่างสามร่างในชุดคลุมดำกระโดดออกมาจากหน้าต่างของโรงเตี๊ยม ทั้งสามดูเหมือนจะรวมเข้ากับคืนที่เงียบงันและไม่มีใครอยู่ที่โรงเตี๊ยมอย่างสมบูรณ์ แต่ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นการไม่มีอยู่ของพวกเขาเหมือนกัน

เวลานี้ บนกำแพงวัง ทหารหลายคนของพระราชวังใหญ่ พระราชวังหลวงแห่งอาณาจักรหนานหลินกำลังถืออาวุธและหาวพร้อมกัน

ในเวลาเที่ยงคืนนี้ ทหารของ วังหลวง กองทัพหลวง ทุกคนต่างก็ง่วงนอนอย่างมาก

พวกเขาไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการระแวดระวังศัตรู ท้ายที่สุดพวกเขาเฝ้าที่นี่มาหลายทศวรรษแล้วและไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักครั้ง

นอกจากนี้ ที่นี่ยังเป็นพระราชวังของอาณาจักรหนานหลิน ต่อให้เป็นคนที่ไม่มีสายตาจะกล้ามาล่วงล้ำเข้ามาในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ได้อย่างไร?

ฝุ่บ!

ทันใดนั้นแสงเย็นก็ปรากฏขึ้นจากคืนอันมืดมิดและผ่านคอของทหารของพระราชวังใหญ่

ร่างเพรียวบางปรากฏขึ้นด้านหลังทหารต้องห้าม และเขาค่อยๆ ล้มลงพร้อมกับประคองร่างของอีกฝ่าย ขณะที่กรีดคออีกสองสามครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าศัตรูจะตาย

ตามหลังร่างเพรียวบางนี้ ร่างอีกสองร่างปีนขึ้นไปบนกำแพงด้านนอกของพระราชวัง

ด้วย แสง กระบี่และเงา องครักษ์ของจักรพรรดินับสิบหรือมากกว่านั้นตกลงไปในกองเลือดโดยที่ไม่เห็นหน้าศัตรูด้วยซ้ำ

หลังจากจัดการองครักษ์ของพระราชวังใหญ่ที่กำแพงด้านนอกแล้ว ซูเสี่ยวจิวและคนอื่นๆ ก็แยกทางกัน

ทั้งสามคอยหลบเลี่ยงทหารองครักษ์ที่ลาดตระเวนไปเรื่อยๆ และในขณะเดียวกันก็เข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขา

ซูเสี่ยวจิว มาถึงชั้นบนสุดของวังที่องค์ชายสามเย่เฟิงอาศัยอยู่เป็นคนแรก

เมื่อพูดถึงองค์ชายสาม เย่เฟิง เธอไม่คุ้นเคย ท้ายที่สุด เธอได้เห็นกับตาตัวเองว่า เย่เฟิง ถูกลากออกมาจากห้องมืดเล็ก ๆ ราวกับสุนัขที่ตายแล้วอย่างไร

ซูเสี่ยวจิวกระโดดข้ามและเข้าไปในวัง เธอเดาะเท้าเบา ๆ โดยไม่ส่งเสียง

เย่เฟิงไม่ได้หลับ เขาเพียงแค่จ้องมองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และมุมปากของเขาก็ยังคงสั่น

เขาอยู่ในสภาพนี้มาตลอดตั้งแต่เขาออกจากบ้านสีดำหลังเล็กในวันนั้น

แม้ว่า เย่ฮั่นเทียน จะสั่งให้แพทย์ของราชวงศ์มาที่นี่เพื่อพบ เย่เฟิง แพทย์ของจักรพรรดิเหล่านี้ก็มองไม่เห็นสาเหตุของอาการ พวกเขาเพิ่งตัดสินใจว่าเย่เฟิงมีปัญหาทางจิต ดังนั้นพวกเขาจึงสั่งยาบางอย่างอย่างเร่งรีบ

“ความตายอาจเป็นการปลดปล่อยท่าน!”

ซูเสี่ยวจิวพึมพำ ร่างของเธอข้ามระยะทางกว่า 10 เมตรในชั่วพริบตาและปรากฏขึ้นข้างๆ เย่เฟิง

กริชเหล็กสีดำแทงออกมาใต้วงสวิงของซูเสี่ยวจิว และเจาะเข้าที่คิ้วของเย่เฟิงทันที

เย่เฟิงผู้ซึ่งหว่างคิ้วของเขาถูกแทง เขาแค่ตกใจเท่านั้น จากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ในขณะเดียวกัน เฮยเยว่ก็เข้าไปในห้องนอนของเย่ฮั่นเทียนและกู่เหมิง

ในเวลานี้ ทั้งสองกำลังพิงเตียงมังกรที่ทำจากไม้จันทน์แดง และพวกเขาก็หลับไปแล้ว

เฮยเยว่เปิดมือของเขาแล้วขว้างมัน และกริชเหล็กดำก็พุ่งออกไปในมุมที่ยากจะเอ่ย กริชเหล็กสีดำทะลวงอากาศและจมลงไปในคิ้วของ เย่ฮั่นเทียน อย่างเงียบ ๆ

จักรพรรดิแห่งอาณาจักรหนานหลินผู้นี้ล้มลงในห้องนอนของเขาอย่างเงียบ ๆ !

เขาฆ่าจักรพรรดิได้แล้ว แต่เฮยเยว่ไม่ได้นิ่งนอนใจเลย เขามาที่เตียงของมังกรอย่างระมัดระวังและดึงกริชเหล็กสีดำออกจากคิ้วของ เย่ฮั่นเทียน

แต่เมื่อเขากำลังจะฆ่า กู่เหมิง จักรพรรดินีแห่งอาณาจักรหนานหลิน เช่นเดียวกับที่เขาทำกับจักรพรรดิแห่งหนานหลิน กู่เหมิง ขยี้ตาและตื่นขึ้น

"อะไร!!"

เสียงกรีดร้องดังมาจากเตียงมังกร

กู่เหมิง รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะบ้า!

ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาพบว่าพระองค์ซึ่งอยู่กับเขามาหลายสิบปีถูกกริชแทง และครึ่งเตียงก็เปื้อนเลือดสีแดง!

และที่หัวเตียง ร่างในชุดรัดรูปสีดำถือกริชเหล็กสีดำเปื้อนเลือด มองเขาด้วยเจตนาฆ่า!

กู่เหมิง ตบเตียงมังกรโดยไม่รู้ตัวและลุกขึ้นยืน โดยอาศัยการบ่มเพาะของเธอในฐานะนักศิลปะการต่อสู้ เธอวิ่งไปที่โต๊ะซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายเมตรทันที

เธอยื่นมือออก และกระบี่อ่อนที่มีลวดลายนกฟีนิกซ์สลักอยู่บนโต๊ะก็เข้ามาอยู่ในมือของเธอ