บทที่ 32: สังหารกองกำลังของจักรพรรดิหนานหลิน 300,000 นาย
บทที่ 32: สังหารกองกำลังของจักรพรรดิหนานหลิน 300,000 นาย
เมื่อเห็นว่า ตั๋วป๋าคุน อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หม่าหยิน ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป
เขาหยิบคันธนูที่ทำจากโลหะผสมออกมาจากหลังของเขา ดึงคันธนูและยิงลูกศรไปยังทิศทางของ หนางกงยี่
ไม่เหมือนนักรบอื่น ๆ นักรบส่วนใหญ่ชอบใช้อาวุธระยะประชิดในการต่อสู้และต่อสู้ด้วยพลังสายเลือดของตนเอง
แต่ หม่าหยิน แตกต่างออกไป หลังจากทะลวงไปสู่ระดับการฝึกฝนระดับปรมาจารย์ เขามีความตั้งใจและพยายามที่จะส่งพลังภายในและสายเลือดเข้าไปในคันธนูและลูกธนูของเขาเพื่อสร้างความเสียหายให้มากขึ้น
เห็นได้ชัดว่าเขาทำสำเร็จ
ลูกธนูธรรมดาสามารถทำร้ายนักรบ พลังงานมืด ได้ก็จริง แต่ก็ยังไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้
ลูกธนูที่ หม่าหยิน ยิงด้วยพลังภายในและพลังสายเลือดนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถสังหารนักรบระดับปรมาจารย์ได้ในทันที!
ทันทีที่ลูกศรถูกยิง มันปรากฏต่อหน้าศีรษะของ หนางกงยี่ ซึ่งกำลังขับเคลื่อนด้วยพลังภายในและพลังสายเลือดของเขาอย่างช้าๆ
อย่างไรก็ตาม หนางกงยี่ เพียงแค่หันศีรษะเล็กน้อยจากนั้นก็หลีกเลี่ยงลูกศรร้ายแรงนี้ได้อย่างหวุดหวิด!
หลังจากทะลวงไปสู่นักสู้อันดับหนึ่งแล้ว ความสามารถในการหยั่งรู้ของ หนางกงยี่ ก็ได้รับการปรับปรุงให้อยู่ในระดับที่มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถบรรลุได้
ทันทีที่ลูกศรของ หม่าหยิน ถูกยิง เส้นทางการบินของลูกศรก็ถูกรับรู้ได้อย่างชัดเจนโดย หนางกงยี่
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาสามารถหลบลูกศรได้อย่างง่ายดาย
"อาณาจักรเทพแห่งการต่อสู้ของข้าให้ความสำคัญกับมารยาท ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าก็รับกระบี่ของข้าไปด้วย!" หนางกงยี่ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ด้วยการสะบัดข้อมือขวาของ หนางกงยี่ กระบี่ยาวที่เปื้อนเลือดก็พุ่งออกมาและบินไปที่หัวของ หม่าหยิน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ วิญญาณของ หม่าหยิน ก็หายไปหมดสิ้น และกระบี่ลายเลือดยังคงขยายตัวในรูม่านตาของเขา
ต้องรู้กันก่อนว่าด้วยการฝึกฝนระดับศิลปะการต่อสู้ของ หนางกงยี่ ในตอนนี้ เขาสามารถทำได้แม้จะเป็นการควบคุมอาวุธให้หมุนไปในอากาศได้อย่างไม่ยากเย็น
นี่ก็หมายความว่า หม่าหยิน ไม่สามารถหลบการโจมตีของ หนางกงยี่ ได้อย่างแน่นอน!
ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ ร่างของตั๋วป๋าคุนยืนอยู่ตรงหน้าหม่าหยิน
กระบี่ยาวที่เปื้อนเลือดแทงตรงเข้าที่หน้าอกของ ตั๋วป๋าคุน แต่มันยังคงคั่งค้างอยู่ที่ ตั๋วป๋าคุน ไม่สามารถแทงทะลุต่อไปได้
“นายพล ท่าน...”
หม่าหยิน มองไปที่ ตั๋วป๋าคุน ด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินต่อหน้าเขา
ตั๋วป๋าคุน หันศีรษะของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น: "หม่าหยิน ข้าเข้าใจแล้ว ครั้งนี้พวกเราทั้งหมดจักจบสิ้น และกองทหาร 300,000 นายในหุบเขานี้ไม่มีโอกาสถอยกลับ"
“สิ่งที่เจ้าทำได้ตอนนี้คือรักษากองกำลังชายแดนทางเหนือที่เหลืออยู่ 100,000 นาย และถอนทหารเหล่านั้นกลับเข้าไปในดินแดนของอาณาจักรหนานหลิน”
"แล้วก็... ส่งจดหมายถึงฝ่าบาท เราหลงกลแล้ว!"
ขณะที่ตั๋วป๋าคุนพูด เลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากลำคอของเขา
หม่าหยิน วางธนูในมือลง ก่อนที่จะพยายามดึงกระบี่ยาวลายเลือดบนหน้าอกของ ตั๋วป๋าคุน ออกมา แต่ตั๋วป๋าคุนหยุดเขาไว้
“หม่าหยิน ข้าจะรั้งพวกมันไว้ที่นี่ รีบพาทหารที่เหลืออีก 100,000 นายของกองทัพชายแดนเหนือกลับไปซะ!”
“นี่คือคำสั่ง!” ตั๋วป๋าคุน คำราม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของ หม่าหยิน ก็เปียกชื้นขึ้นมา
ในท้ายที่สุด เขาพยักหน้าอย่างแรงและพูดเสียงดังว่า "หม่าหยิน แม่ทัพชายแดนทางเหนือ ผู้มีเกียรติ!"
เมื่อเสียงของ หม่าหยิน เงียบลง ร่างของเขาก็กลายเป็นภูตผีและหนีไปในระยะไกล
เมื่อเห็นสิ่งนี้ หนางกงยี่ ขมวดคิ้ว
กระบี่ยาวที่เปื้อนเลือดของเขาถูก ตั๋วป๋าคุน ลากด้วยหน้าอกของเขา และหากไม่มีอาวุธ มันก็ยากสำหรับเขาที่จะจับ หม่าหยิน ซึ่งหนีไปแล้วหลายลี้ด้วยตัวเขาเอง
การตายของ ตั๋วป๋าคุน ก็ถึงคราวแล้วเหมือนกัน
สิ่งนี้ทำให้ หนางกงยี่ ผ่อนคลายเล็กน้อย และเขามองไปที่สนามรบด้านล่าง
เวลานี้ทหารชายแดนใต้บนหน้าผายิงไปแล้วห้าชุด
ทหารมากกว่าครึ่งหนึ่งของ 300,000 นายของอาณาจักรหนานหลินเสียชีวิตหรือบาดเจ็บ
ทหารของอาณาจักรหนานหลิน ที่เหลืออีก 150,000 นาย เมื่อเห็นว่าพันธมิตรของพวกเขากำลังตกตายไปทีละคนสองตน และนายพลของพวกเขาก็ถูกสังหารโดย หนางกงยี่ แน่นอนว่าย่อมสูญเสียขวัญกำลังใจในทันที
พวกเขาไม่ก้าวไปข้างหน้าอีกต่อไป แต่โยนอาวุธและชุดโล่ทิ้ง ก่อนจะวิ่งหนีไปที่ทางออกของหุบเขา
แต่เมื่อพวกเขามาถึงทางออก พวกเขาพบกับความสิ้นหวังที่ทางเข้าหุบเขาแห่งนี้ถูกทหาร 20,000 นายของกองทัพชายแดนใต้ปิดกั้น!
ทางออกทั้งหมดจากหุบเขาถูกปิดกั้น ซึ่งทำให้กองทัพของอาณาจักรหนานหลินในหุบเขากลายเป็นเต่าในโกศ
“กองพันที่เก้าและกองพันที่สิบล่าถอยเพื่อแทนที่ธนูหน้าไม้ กองพันที่สิบเอ็ดและกองพันที่สิบสองก้าวไปข้างหน้าและปล่อยลูกศร!”
จางไฮ่เชิง ยังคงออกคำสั่ง แม้ว่าทหารของอาณาจักรหนานหลิน ด้านล่างจะสูญเสียความตั้งใจที่จะต่อต้าน แต่เขาก็ยังสั่งให้ยิงธนู
เพราะคำสั่งที่เขาได้รับตั้งแต่ต้นจนจบไม่ใช่การขับไล่กองทัพของอาณาจักรหนานหลิน แต่เพื่อสังหารพวกมัน!
ใช่ สังหารทหาร 300,000 นายในหุบเขานี้ให้หมดสิ้น!
หนึ่งในสี่ของชั่วโมงต่อมา พลธนูจากกองพันยี่สิบห้ากองของกองทัพชายแดนใต้ซึ่งซุ่มอยู่บนหน้าผาต่างก็ผลัดกันระดมยิง และลูกธนูที่กองทัพชายแดนใต้ใช้ไปถึงตัวเลขที่น่าสะพรึงกลัวถึง 500,000 ดอก . !
ในหุบเขา กองทัพของอาณาจักรหนานหลินจำนวน 300,000 นายแต่เดิมมีทหารเหลืออยู่ไม่ถึง 1,000 นาย!
“ทุกคนทำได้ดีมาก พวกเราถอนตัวก่อน!”
“ส่วนที่เหลือจะมอบให้พี่น้องด้านล่าง!”
จางไฮ่เชิง มองไปที่หุบเขาด้านล่างหน้าผาและพูดด้วยความพึงพอใจกับทหารที่อยู่ชายแดนใต้ที่อยู่ข้างหลังเขา
หลังจากที่พลธนูทั้งหมดบนหน้าผาล่าถอย ทหาร 50,000 นายจากชายแดนใต้ที่ยืนอยู่ทั้งสองด้านของหุบเขาก็พุ่งเข้าไปในหุบเขาเช่นกัน
ทหาร 50,000 นายของกองทัพชายแดนใต้ล้วนเป็นผู้ที่เคยร่วมรบที่ราบจูลู่มาก่อน พวกเขาทั้งหมดเข้าสำนักศิลปะการต่อสู้เพื่อฝึกฝนหลังจากการต่อสู้ที่ที่ราบจูลู่ผ่านไปแล้ว
เมื่อพวกเขาต้องลงมือฆ่าทหารของอาณาจักรหนานหลิน มันง่ายเหมือนการเชือดไก่และสุนัข
ในไม่ช้า การต่อสู้ในหุบเขาก็สิ้นสุดลง
ทหารของกองทัพชายแดนใต้ค่อย ๆ หายไปจากหุบเขา เหลือเพียงถนนสีเลือดที่ปูด้วยซากศพซึ่งส่งกลิ่นคละคลุ้งในหุบเขา
เห็นได้ชัดว่าหุบเขานี้จะกลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามสำหรับมนุษย์ในช่วงเวลาสั้น ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ท้ายที่สุด โรคระบาดและสัตว์รบกวนที่ซากศพเหล่านี้อาจสร้างขึ้นนั้นมีชีวิตที่อันตรายถึงชีวิต!
หลังจากกลับมาที่ค่ายทหารชายแดน หนางกงยี่ ก็เริ่มเขียนจดหมาย เขาเขียนทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ชายแดนวันนี้บนกระดาษจดหมาย
จากนั้น หนางกงยี่ ได้เรียกหาหัวหน้ากองของเขา
"สั่งให้คนนำจดหมายนี้ไปยังเมืองหลวงและส่งถึงพระองค์ด้วยมือตนเอง!" หนางกงยี่ กล่าวกับหัวหน้ากอง
"ขอรับ!" หัวหน้ากองรับซองจดหมายแล้วพยักหน้า
…
สามวันต่อมา เมืองหลวง
เหนือท้องพระโรง ซูเฉินมองไปที่จดหมายที่เขียนโดย หนางกงยี่ ในมือของเขา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "เยี่ยม เยี่ยมยอด! ตามที่คาดไว้ นายพลหนานกง ของข้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลย!"
เมื่อพูดเช่นนั้น ซูเฉินก็ยื่นจดหมายในมือให้เสนาบดีทุกคนในท้องพระโรงอ่านทีละคน
ในไม่ช้าใบหน้าของเสนาบดีก็เต็มไปด้วยความสุข
"ขอแสดงความยินดี ฝ่าบาท ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของกองทัพชายแดนใต้เป็นโอกาสดีที่อาณาจักรเทพยุทธ์ของข้าไม่ควรพลาด!"
หยูเหวินจัวก้าวออกไปและแสดงความยินดีกับซูเฉิน
ซูเฉินพยักหน้า มองไปที่เสนาบดีด้านล่าง และพูดเสียงดัง: "มานี่ เรียกให้ซูจือหยานเข้ามาให้ข้าหน่อย!"