ตอนที่ 7 ทรงพลังแต่ไร้ความแม่นยำ
ตอนที่ 7 ทรงพลังแต่ไร้ความแม่นยำ
เสียงเล็กๆนั้นดังผ่านหูดังก้องราวกับเสียงของพายุเฮอริเคน
“นี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่?”
“เขาบ้าไปแล้วงั้นหรือ!”
ในความคิดของพวกนินจาคุโมะงาคุเระหรือกระทั่งนินจาโคโนฮะด้วยกันก็ยังคิดว่าชินหยูนั้นเป็นบ้าไปแล้ว
สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นด้านจำนวนหรือความแข็งแกร่ง พวกเขาไม่สามารถสู้ได้เลยทั้งสองด้าน
แต่ตอนนี้ชินหยูกลับกําลังพูดเรื่องไร้สาระออกมาราวกับว่านี่เป็นเพียงการดูถูกพวกคุโมะงาคุเระ
"เขาเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าไอ้บ้านั่นเอง"
"อืม ฆ่ามันซะให้มันเข้าใจถึงความแตกต่างของพวกเรากับมันดีกว่า"
"ฆ่ามันเลย!"
นินจาของคุโมะงาคุเระตะโกนออกมาขณะที่คุไนออกมาและรีบพุ่งออกไปทันที
นินจาคนอื่นๆก็วิ่งตามเขาไปเช่นกัน
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นินจาเจ็ดถึงแปดคนได้รีบวิ่งไปที่ชินหยูทันที
"ชินหยู ระวังตัวด้วย!" ชิซุเนะพูดด้วยความกังวล
แต่จู่ๆ รูม่านตาของอุซึกิก็หดตัวลง
ชินหยูนั้นไม่คิดที่จะหลบหลีกนินจาเจ็ดถึงแปดคนที่กำลังใกล้เข้ามาเลยด้วยซ้ำ เขาประสานอินและใช้คาถาบางอย่างอย่างรวดเร็ว
"อุซึกิ นั่นมันคาถาสายฟ้าของนายรึเปล่า!" อินุโฮะอุทานขึ้น
"บ้าไปแล้ว? นี่เขาพยายามใช้คาถาสายฟ้าฟาดในเวลาแบบนี้เหรอ?" อุซึกิตื่นตระหนกและกําลังจะกระโดดออกไปช่วยชินหยู
บู้มมมม!
เสียงสายฟ้าฟาดดังขึ้นบนท้องฟ้า
การประสานอินของชินหยูก็หยุดลงเช่นกัน
"คาถาสายฟ้า - สายฟ้าฟาด!"
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง !!!
จู่ๆ สายฟ้าเจ็ดสายก็สว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้า
และด้วยความเร็วสุดขีด พวกมันโจมตีนินจาคุโมะงาคุเระทั้งเจ็ดคนที่ปรากฏตัวห่างจากชินหยูหลายสิบเมตรทันที
ความเร็วและจํานวนสายฟ้านั้นเร็วมากจนไม่มีใครสามารถตอบสนองได้ทัน
บู้มมม!
นินจาของคุโมะงาคุเระทั้งเจ็ดถูกสายฟ้าฟาดอย่างรวดเร็ว
พลังทําลายล้างที่รุนแรงทําให้พื้นดินไม่สามารถทนต่อพลังสายฟ้าและแตกออกทันที
สายฟ้าสีฟ้าอ่อนได้ส่องแสงสว่างออกมาจากหุบเขา
เศษฝุ่นทรายที่คละคลุ้งและเศษหินอิฐที่กระเด็นออกมานั้นทําให้หัวใจของทุกคนเต้นอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นมัน
เมื่อทุกอย่างสงบลง หลุมลึกที่ถูกสร้างขึ้นจากสายฟ้าที่ลึงถึงเจ็ดเมตรได้ปรากฏขึ้น ร่างของนินจาคุโมะงาคุเระทุกคนเต็มไปด้วยเลือด
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตายไปแล้วด้วยพลังของสายฟ้านั้น
"อะไรกัน นี่มันคาถาอะไรกัน?"
"ดูเหมือนจะเป็นคาถาสายฟ้าฟาดระดับ A สินะ แม้แต่นินจาที่เชี่ยวชาญด้านคาถาสายฟ้าก็ยังใช้ได้แค่สามสายฟ้าเท่านั้น แค่ไคโอนินกระจอกๆแบบมันจะฆ่าคนอื่นๆในพริบตาได้ยังไงกัน?"
"มีบางอย่างแปลกๆในตัวเด็กคนนี้ รีบกระจายตัวออกไปเร็วเข้าและอย่าปล่อยให้มันใช้คาถานี้ได้อีก!!"
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เริ่มวุ่นวาย
เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา พวกเขาไม่ได้สนใจชินหยูอยู่ในสายตาของพวกเขาเลย นั่นเป็นเพราะพวกเขาคิดว่าเป็นแค่ไคโอนินที่ไม่สามารถเป็นทำอะไรพวกเขาได้
แต่ตอนนี้ ชินหยูได้ฆ่านินจาทั้งเจ็ดคนได้ในทันที
แต่เมื่อเทียบกับนินจาของคุโมะงาคุเระ นินจาโคโนฮะนั้นกลับตกใจมากกว่า
พวกเขารู้ดีว่าชินหยูเพิ่งจะเริ่มฝึกฝนคาถาสายฟ้าฟาดได้เพียงแค่สามวันเท่านั้น
ตอนนี้ นอกจากเขาจะเชี่ยวชาญคาถาระดับ A ได้แล้ว เขายังสามารถใช้คาถาได้อย่างมีประสิทธิภาพมากอีกด้วย
ชินหยูอาจจะเข้าใจแก่นแท้ของคาถานี้ได้แล้ว จึงเป็นสาเหตุที่ทําให้เขาสามารถปล่อยสายฟ้าออกมาได้เจ็ดสาย
A ที่ยืนอยู่บนเนินเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน ดวงตาของเขาสั่นไหวขณะที่เขาพูดว่า "อย่าตกใจไป คู่ต่อสู้เป็นเพียงไคโอนินทั่วไปเท่านั้น บางทีมันอาจจะมีแค่พรสวรรค์ด้านคาถาสายฟ้าเท่านั้น"
"ซาโต้ ใช้วิชาสายฟ้าสลับร่างแล้วพาตัวมันมาให้ได้"
นินจาคุโมะงาคุเระอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ A พยักหน้าและเดินออกไป
แต่ในไม่ช้าฝีเท้าของเขาก็หยุดนิ่งกลางอากาศ
คลื่นลมที่รุนแรงได้พุ่งออกไปต่อหน้าเขา
จู่ๆ ชินหยูก็ยกมือขึ้นขณะที่จักระไฟกำลังพวยพุ่งออกมาจากร่างกายและขยายใหญ่กลายเป็นลูกไฟที่ใหญ่20 ถึง 30 เมตร
เขาปล่อยลูกบอลเพลิงนั้นขึ้นไปบนท้องฟ้า!
"เดี๋ยวนะ…นั่นมัน!!"
"นี่ฉันกําลังฝันไปอยู่หรือเปล่า? นั่นมันคาถาบอลเพลิงยักษ์ใช่ไหม?"
"แย่แล้ว!"
บอลเพลิงนั้นพุ่งไปอย่างรวดเร็วจนทำให้ระยะทางหลายร้อยเมตรนั้นเหลือห่างกันเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น
ไม่ว่าบอลเพลิงนั้นจะพุ่งผ่านไปที่ไหน ทั้งหินและต้นไม้ต่างก็ถูกบอลเพลิงนั้นแผดเผาทันที
ซาโต้ที่กำลังก้าวไปด้านหน้าถึงกับหน้าซีดขณะที่เขารีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว
แม้แต่การตอบสนองของ A และคิลเลอร์บีก็เกร็งขึ้นอย่างกะทันหันขณะที่พวกเขากำลังพยายามหลบโดยที่ไม่รู้ตัว
คาถาบอลเพลิงยักษ์นั้นพุ่งมาถึงพวกเขาโดยที่พวกเขาคาดไม่ถึง!!
แย่แล้ว!
แม้ว่ามันจะพุ่งมาหาเขาทั้งสองคน แต่ด้วยมุมปล่อยบอลเพลงที่งัดขึ้น 45 องศา ทำให้มันพุ่งตรงขึ้นไปบนก้อนเมฆแทน
บู้มมมม!
ลูกไฟที่มีความกว้างหลายสิบเมตรระเบิดขึ้นในอากาศ
สะเก็ดเปลวไฟที่ระเบิดออกนั้นทําให้ท้องฟ้าสว่างไสวไปช่วงเวลาหนึ่ง
เมื่อประกายไฟกระจัดกระจายออกไป มันให้ความรู้สึกราวกับว่ามีดอกไม้ไฟขนาดใหญ่ระเบิดอยู่บนท้องฟ้า
ทุกคนในตอนนี้ต่างมึนงง โดยเฉพาะนินจาของคุโมะงาคุเระที่หวาดกลัวหมดบางส่วนเริ่มวิ่งหนี
พวกเขามองไปที่คาถาบอลเพลิงยักษ์ขนาดใหญ่ที่สร้างร่องลึกบนพื้นดิน
ในตอนนี้ยังคงมีต้นไม้ที่ไหม้อยู่รอบๆ และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน พวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาแม้แต่น้อย
ไม่ว่าจะเป็นทั้งวิชาสายฟ้าฟาดก่อนหน้านี้...
หรือว่าคาถาบอลเพลิงยักษ์นั่น…
ทำไมคาถามันถึงได้ทรงพลังมากขนาดนั้น!?
แม้ว่ามันเป็นคาถาระดับต่ำ แต่พลังทำลายของมันก็แทบจะกลายเป็นคาถาระดับ S ไปแล้ว
เมื่อเขาคิดได้แบบนี้ พวกเขาจึงคิดต่อว่าถ้าหากถูกคาถาบอลเพลิงยักษ์ที่ใหญ่หลายสิบเมตรเข้าจังๆ ศพของเขาจะต้องหายไปทันทีแน่นอน
"เฮอะ ไอ้เด็กเหลือขอ ฉันคิดว่านายก็แค่มีความสามารถบางอย่างเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าจักระของนายจะเยอะเกินไปจนทําให้คาถาของนายแข็งแกร่งขึ้นสินะ!?" A ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา
ในสถานการณ์ดังกล่าวนี้ นินจาของคุโมะงาคุเระที่อยู่ภายใต้คําสั่งของเขากลับไม่มีกระจิตกระใจที่จะสู้ไปทีละคน แน่นอนว่าเขาต้องกอบกู้ความเชื่อมั่นกลับมาให้ได้
เมื่อมองไปที่ชินหยูที่ยังคงมีสีหน้านิ่งเฉย A จึงพูดเสียงแข็งว่า "น่าเสียดายที่ความแข็งแกร่งของนายนั้นกลับกลายเป็นจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของนาย"
"คาถาของนายโจมตีพวกเราไม่โดนเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่ามันจะทรงพลังมากแค่ไหน แต่มันก็เป็นแค่พลุเท่านั้นแหละ!!"
นินจาของคุโมะงาคุเระที่กำลังตกอยู่ในความโกลาหลค่อยๆสงบลง
"ท่าน A พูดถึง พวกเราใจเย็นก่อน"
"คนที่ควบคุมคาถาไม่ได้น่ะไม่สามารถเอาชนะพวกเราคุโมะงาคุเระได้หรอกนะ!!"
"ยิ่งไปกว่านั้น เขาใช้คาถาที่ทรงพลังไปแล้วสองอย่าง จักระที่มีเหลืออยู่ในร่างกายของมันจะต้องเหลือน้อยแล้วแน่ๆ ฉันคิดว่ามันน่าจะใช้คาถาได้อีกเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น!!"
"ตราบใดที่พวกเราสามารถต้านทานต่อการโจมตีครั้งสุดท้ายได้ ปัญหาของพวกเราก็จะหายไป!!!"
