ตอนที่ 31+32

ตอนที่ 31 เขาโง่จริงเหรอ

ไม่นาน เหยาเหยาก็วิ่งกลับไปภูเขานิรนามอย่างตื่นเต้น

นางพุ่งเข้าไปในจวนภายในยอดเขา เจอกับสาวสวยภายใน“อาจารย์ อาจารย์..เหยาเหยา เหยาเหยาได้รับคำสั่งซื้อใหญ่มาอีกแล้ว!มันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ มูลค่ากว่าสิบล้าน เรารวยแล้ว!ฮ่าๆ..”

“จริงเหรอ?”สาวสวยประทับใจ“รีบบอกข้าเร็ว ธุรกิจอะไร?”

“อาจารย์ ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้สิ่งนี้จากมือของราชาโง่..”เหยาเหยาเริ่มอธิบาย

หลังพูดจบ เหยาเหยาก็วิ่งเต้นขอคำชม“อาจารย์ แร่ล้ำค่าเหล่านี้ แร่ทองแดงและแร่เงิน ไม่เพียงจะขายได้ แต่ยังใช้ทำอาวุธได้!”

“ตราบเท่าที่เราใช้ของแลกเปลี่ยน เราก็จะกำไร!อาจารย์ ท่านคิดว่าเราทำเงินได้เยอะเลยไหม??”

สาวสวยพูดไม่ออก“เหยาเหยา เจ้าโดนเขาหลอกอีกแล้ว  เจ้าถึงขั้นนับเงินให้เขา!”

“เป็นไปไม่ได้ อาจารย์ อย่าพูดมั่ว!”เหยาเหยาส่ายหัว

“อืม อาจารย์จะบอกเจ้า!”

สาวสวยยิ้ม“เหยาเหยา เจ้าบอกว่าอาณาจักรเซี่ยมีแร่เหล็กและทองแดงเยอะใช่ไหม นอกจากใช้เองแล้ว ใครเล่าที่สามารถขายให้ได้บ้าง?”

เหยาเหยาพูด“ขายให้อาณาจักรโดยรอบ ขายให้พวกตระกูลใหญ่!”

สาวสวยส่ายหัว“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขายให้อาณาจักรใกล้เคียง เพราะวัสดุเหล่านี้ใช้ทำอาวุธได้!ถ้าขา ยพวกมันจะถูกใช้โดยศัตรู ซึ่งเขาทำไม่ได้!”

“แล้วขายให้พวกตระกูลใหญ่ละ?”เหยาเหยาถาม

สาวสวยส่ายหัวอีกครั้ง“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะขายให้ตระกูลใหญ่!เพราะพวกนั้นพึ่งพาราชวงศ์ ราชสำนักและจักรวรรดิอื่นเบื้องหลังพวกเขา การหลอมอาวุธส่วนตัวจะถือเป็นการกบฏ!”

“ถ้าตระกูลใหญ่ยังขายพวกมัน มันเป็นไปได้ว่าจะเป็นการกระทำการลับหลังราชสำนัก ซึ่งเท่ากับการขายให้อาณาจักรอื่นทางอ้อม นี่ก็ยังเป็นการกระทำของกบฏ!”

“อำนาจทั่วไปในราชวงศ์ไม่อาจกินแร่มากเกินไปได้ ดังนั้น แร่ของเขาจึงได้แต่ขายให้เรา และเจ้าก็สามารถซื้อมันที่ราคาต่ำได้!ต่อให้ราคาจะลดเหลือแค่30%จากราคาตลาด อีกฝ่ายก็ยังต้องยอม!”

เหยาเหยาตะลึง“เอ๊ะ?เป็นแบบนี้นี่เอง!”

“นอกจากนี้ ตามที่เจ้าพูด ทรัพยากรของอีกฝ่ายแทบทั้งหมดเปิดโล่ง และก็ยังใกล้กับเมืองหลวงมาก ต้นทุนจึงลดไปมาก!ตัวอย่างเช่น ถ่านต้องใช้ทั้งเหล็กและทองแดง แต่เหมืองถ่านดันอยู่ข้างเหมืองเหล่านั้น เจ้าคิดว่ามันจะประหยัดได้แค่ไหน?”

“อาจารย์ประเมินว่าต้นทุนการผลิตของมันจะลดลงอย่างน้อย50%!”

“ต้นทุนลดลง50% แต่เขายังขายให้เจ้าที่ราคาตลาด!แม้อาหารจะแลกได้ถูกลง30% เขาก็ยังทำเงินได้เยอะ!แต่เจ้าต้องส่งอาหารจำนวนมากไป ต้นทุนจึงเพิ่ม และเจ้าก็จะทำกำไรไม่ได้มาก!”

“สุดท้าย ใครเล่าที่ได้กำไร?”

เหยาเหยาคลุ้มคลั่ง“บัดซบ ข้าโดนไอโง่นั่นหลอกอีกแล้ว!แถมเขายังใช้ให้ข้านวดไหล่ ทำเหมือนข้าเป็นสาวใช้ คนสารเลว!”

สาวสวยอดหัวเราะไม่ได้

ศิษย์น้อยของนางฉลาด เจ้าเล่ห์ รอบรู้ ไม่ใช่คนที่จะเสียท่าใครเลย

แต่นางกลับแพ้ราชาโง่สองครั้งติด

นี่ตลกมาก!

ในใจของนาง นางยังอยากรู้เกี่ยวกับหลินเป่ยฟาน

เขาคือราชาโง่ตามที่ข่าวลือว่าเหรอ?

เขาฉลาดมาก!

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่เขาขึ้นครองบัลลังก์ แม้เขาจะทำเรื่องโง่ไปเยอะ แต่มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขาดทุนเลย!

ที่น่างุนงงกว่าคือโชคของเขาดีมาก!

แค่แลกเหมืองแร่เหล็กเพื่อสาวงาม แต่เหมืองกลับถล่ม ฆ่าทหารสองแสนนายของอาณาจักรโม่

สองกองทัพสู้กัน เกิดแผ่นดินไหว และกองทัพอาณาจักรโม่ก็โดนฝัง

ยิ่งไปกว่านั้น แผ่นดินไหวนี้ยังช่วยให้เขาค้นพบเหมืองแร่มากมาย

สถานการณ์เช่นนี้ไม่อาจอธิบายได้ด้วยตรรกะปกติ!

“เหยาเหยา ไม่ต้องโกรธ จริงๆแล้ว เราก็ไม่ได้ขาดทุน แต่แค่ไม่ได้กำไรเยอะขนาดนั้น!อีกฝ่ายได้เงินเยอะก็จริง แต่เราก็ได้เงินด้วย ถือว่าดีต่อระยะยาว!”สาวสวยโน้มน้าว

เหยาเหยาถอนหายใจ“อาจารย์ ท่านพูดถูก เราทำเงินได้ แต่เราไม่ได้เยอะขนาดนั้น!เขาคือจักรพรรดิน้อยที่เพิ่งขึ้นบัลลังก์ได้ไม่นาน มันไม่ง่ายที่จะสนับสนุนบ้านเมือง เราต้องช่วยเขา!”

“ใช่แล้ว!”สาวสวยยิ้ม“ดั่งคำกล่าวที่ว่า พวกที่เดินทางถูกจะช่วยเหลือได้มากกว่า เราต้องแลกเปลี่ยนความคิดเราและเป็นมิตร ไม่งั้น ประตูศักดิ์สิทธิ์ของเราจะพัฒนาเอาตอนไหน?ังั้นหลินเป่ยฟานก็ไม่ได้ดูโง่ตามข่าวลือ เจ้าต้องเข้าใกล้เขากว่านี้เพื่อดูว่าเขาจะเป็นประโยชน์ต่อเราไหม!”

“เจ้าค่ะ อาจารย์!”เหยาเหยาพยักหน้า

“ว่าแต่ เจ้าช่วยบอกข้าถึงสามสิ่งที่ผลักดันเศรษฐกิจและทฤษฏีของเงินให้ข้าฟังอีกได้ไหม?”

เหยาเหยาแปลกใจ“อาจารย์ ท่านเข้าใจเหรอ?”

สาวสวยพยักหน้า“มันเป็นแรงบันดาลใจให้ข้าจริงๆ ข้าอยากฟังอีก!”

“ได้ งั้นข้าจะพูดอีก!”

ตอนที่ 32 ข้าจะมอบร่างกายของข้าให้

หลังพูดจบ เหยาเหยาก็วิ่งลงเขาไปอย่างตื่นเต้น

 

สาวสวยครุ่นคิด เพราะทฤษฏีของหลินเป่ยฟานได้เปิดโลกใหม่ให้แก่นาง

 

หากคนไม่มีเงิน งั้นเศรษฐกิจก็จะซบเซา

 

ถ้าอยากคืนชีพมัน ก็ต้องให้ประชาชนมีเงินเสียก่อน

 

ดังนั้น เงินเดือนสูงที่เสนอก็เพื่อให้ประชาชนมีกำลังจับจ่าย

 

หลังประชาชนมีเงินติดมือ พวกเขาจะไปซื้อของกันเอง

 

พ่อค้าก็ต้องซื้อของ ดังนั้นจะมีพ่อค้าเพิ่ม

 

หลังพ่อค้าทำเงินได้ พวกเขาจะต้องอยากได้เพิ่ม พวกเขาจะขยายขอบเขตธุรกิจ พวกเขาจะต้องจ้างคนเพิ่ม

 

แบบนี้ คนธรรมดาก็จะมีงานและได้เงิน

 

ทุกคนจะมีเงิน พวกเขาจะใช้จ่ายต่อไปและวัฏจักรก็จะวนซ้ำ

 

ระหว่างกระบวนการนี้ ราชสำนักจะสามารถเก็บเงินผ่านภาษีและวิธีการอื่น

 

สุดท้าย เงินจะหมุนเวียนมาก แต่ทุกคนจะยังมีเงิน

ใ..

นางไม่เคยคิดด้านนี้มาก่อน

 

มันฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่มันสมเหตุสมผลพอคิดให้ดี

 

สาวสวยถอนหายใจ“มาดูกัน ถ้านี่เป็นความจริง มันก็หมายความว่าหลินเป่ยฟานไม่ใช่คนโง่ แต่เป้นคนฉลาดมาก ความคิดอ่านของเขาเกินกว่าโลกปัจจุบันไปหลายเท่า!”

 

หลังผ่านไปหลายวัน เหยาเหยาก็มาอาณาจักรเซี่ยพร้อมขบวนขนส่งเสบียง

 

หลินเป่ยฟานแปลกใจมาก“นี่…”

เหยาเหยาโบกมือ“นี่คือของเพื่อแลกแร่ ข้าส่งพวกมันมาให้เจ้าล่วงหน้า เป็นไง?”

 

หลินเป่ยฟานแปลกใจ“แต่ข้ายังไม่ได้ขุดแร่เลย!”

 

เหยาเหยาโบกมือ“ไม่เป็นไร ค่อยให้ข้าหลังเจ้าขุด เจ้ายังเป็นหนี้ข้านะ!”

 

หลินเป่ยฟานประทับใจมาก“เหยาเหยา เจ้าดีจริงๆ!”

 

“รู้ตัวก็ดี!”เหยาเหยาเท้าเอวและเชิดหน้า“เจ้าเห็นไหม ข้าพยายามช่วยเจ้าสุดความสามารถ เจ้าจะขอบคุณข้ายังไง?”

 

หลินเป่ยฟานเด็ดดอกไม้“ส่งดอกไม้…”

 

เหยาเหยาปฏิเสธ“ข้าละ ข้าไม่ใช่สาวน้อยที่จะโดนดอกไม้มาหลอกนะ!ข้าอยากได้ของขวัญที่จริงใจ ที่แพงและพิเศษ!”

 

หลินเป่ยฟานพูด“ดูเหมือน้าจะต้องใช้เงินของข้า!”

 

“ไหน ส่งมาสิ!”เหยาเหยายื่นมือไป ดูตั้งตารอ

 

หลินเป่ยฟานพูด“ให้ตอนนี้ยาก ไว้คืนนี้ข้าจะให้!”

 

เหยาเหยาอยากรู้มาก“ของขวัญอะไร ทำไมต้องให้ตอนกลางคืน ตอนนี้ไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้สิ เพราะ…”หลินเป่ยฟานโน้มตัวไปใกล้หูเหยาเหยา และกระซิบอายๆ“ข้าคิดจะมอบร่างกายของข้าให้!”

 

เหยาเหยา“..”

 

เหยาเหยาหน้าแดงทันที นางพูดด้วยความอายและโกรธ“ตายซะ เจ้าราชาโง่!”

นางยื่นมือน้อยๆไปหยิกเอวของหลินเป่ยฟาน

 

หลินเป่ยฟาน“โอ้ย เจ็บ เจ็บ…”

 

ครั้งนี้ เพราะค่าจ้างที่สุดยอด ราชสำนักจึงรับสมัครคนได้เร็วมาก ทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะไปทำงานทุกสาย และทุกอย่างก็ไปได้ดี

 

หลินเป่ยฟานอยู่ในวัง เพลิดเพลินกับนางสนม หวังเซียงจวินและไม่เคยออกจากบ้าน

 

แต่ตอนนี้ เหอเซินรีบเข้ามา“ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วขอรับ!”

 

หลินเป่ยฟานสงบมาก“เหออ้ายชิง มีเรื่องอะไรถึงรีบร้อนเช่นนี้?”

“ฝ่าบาท มีผู้ลี้ภัยมากมายด้านนอก พวกเขาหวังว่าราชสำนักเราจะสามารถให้งานและของกินกับพวกเขาได้!”เหอเซินรายงานเสียงดัง

 

หลินเป่ยฟานสงบ“มา ให้พวกเขาไปขุดเหมืองหรือทำไร่ก็ได้ตามกฎ!”

 

“แต่ฝ่าบาท เรารับสมัครคนเต็มแล้ว!”เหอเซินยิ้มแห้ง“มีผู้ลี้ภัยเกือบสามแสน มีเยอะเกินไปขอรับ!ถ้าท่านไม่รับมือให้เหมาะสม มันอาจทำให้เกิดผลที่ตามมาแย่ๆ ฝ่าบาท โปรดระวังด้วย!”

 

“จริงรึ?พาข้าไปดูสิ!”

 

หลินเป่ยฟานรู้เรื่องนี้นานแล้ว เขาไม่ตื่นตระหนกเลย และเขาก็ตามเหอเซินไปประตูเมือง

 

เขากวาดตามอง เห็นฝูงชนทั่วภูเขาและทุ่งราบ ดูวุ่นวายกันมาก

 

เหอเซินตะโกน“ฝ่าบาทเสด็จ ทำไมยังไม่รีบก้มหัวกันอีก?”

 

“ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญ อายุยืนเป็นพันปี หมื่นหมื่นปี!”

 

เสียงภูเขาและคลื่นคำราม

 

หลินเป่ยฟานโบกมือ“ทุกคน ได้โปรด!ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าเป็นผู้ลี้ภัยจากอาณาจักรต่างๆ พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

 

ผู้ลี้ภัยรีบอ้อนวอน

 

“ฝ่าบาท เราได้ยินว่าอาณาจักรเซี่ยกำลังรับสมัครคนงาน เรามาที่นี่เพราะอยากได้งาน โปรดมอบอาหารให้เราด้วย!”

 

“เราไม่ต้องการเงินเดือน ขอแค่มีอาหารให้กินก็พอแล้ว!”

 

“ฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วย ได้โปรดมอบหนทางอยู่รอดให้เราที เราไม่ได้กินกันมาหลายวันแล้ว!”

 

“ฝ่าบาท…”