ตอนที่ 17 ใครเร็วกว่ากัน

ตอนที่ 17 ใครเร็วกว่ากัน

"พวกนายคิดที่จะแยกฉันงั้นเหรอ? ยูกาโอะกับฉันเป็นแฟนกันนะ เธอจะต้องฟังเหตุผลของฉันแน่นอน" ร่องรอยของความบ้าคลั่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮายาเตะ ขณะที่เขาพูดขึ้นอีกครั้ง "ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้ ยูกาโอะจะต้องยกโทษให้ฉันแน่นอน"

"ฮายาเตะ พอได้แล้ว" เสียงของยูกาโอะดังออกมาจากถ้ำ

ในไม่ช้าร่างของคนสองคนก็เดินออกมาจากถ้ำ

"ครั้งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้วนะ" ชินหยูยักไหล่และพูดว่า "เขาเอาแต่ตะโกนและต้องการอธิบายให้เธอฟัง ดังนั้นเธอต้องจัดการด้วยตัวเองแล้วล่ะ"

เมื่อพูดจบชินหยูก็หันกลับไปอย่างเย็นชาและจากไป

"ชินหยู นายช่วยอยู่ต่อสักพักได้ไหม?"

"ทำไมเรอะ?" ชินหยูมองไปที่อุซึกิด้วยความสงสัย

หลังจากนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ทันที

"ยูกาโอะ ทําไมเธอถึงเมินฉันแบบนี้ล่ะ? มานี่เถอะฉันอธิบายให้เธอฟังทุกอย่างเอง" ฮายาเตะรีบเอื้อมมือไปคว้ายูกาโอะทันที

แต่ยูกาโอะนั้นหลบมือของฮายาเตะก่อนที่เขาจะทันได้สัมผัสเธอ

"ฮายาเตะ อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าแฟนฉัน มิฉะนั้นฉันจะตัดเป็นเพื่อนกับนายตั้งแต่วันนี้เดี๋ยวนี้" จู่ๆยูกาโอะก็พูดขึ้น

ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ออกมา การแสดงออกของทุกคนก็เปลี่ยนไปทันทีขณะที่พวกเขามองไปที่ชินหยูอย่างพร้อมเพรียงกัน

ชินหยูไม่สามารถปฎิเสธอะไรได้เลยในตอนนี้

"ยูกาโอะ เธอกําลังพูดอะไรน่ะ? เธอกำลังประชดฉันอยู่ใช่ไหม?" ฮายาเตะถามด้วยความสงสัย

"เขาคืออุจิวะ ชินหยู ซึ่งพ่อของฉันสัญญากับฉันเอาไว้ว่าฉันจะได้คบกับชินหยูตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ดังนั้นนายก็เลิกยุ่งกันฉันได้แล้ว" ยูกาโอะพูดอย่างเย็นชา

"อะไรกัน…" ฮายาเตะตกใจและพูดว่า "มันเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อเธอ เธอแค่อยากทำให้ฉันโกรธใช่ไหมล่ะยูกาโอะ?"

"เธอกับชินหยูไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ!!"

ในข่าวลือมากมายหนาหูว่าตระกูลอุจิวะนั้นกำลังคิดที่จะก่อกบฏอยู่

เพื่อหลีกเลี่ยงข้อหานั้น หลายๆคนจึงเริ่มที่จะหลีกเลี่ยงการคบค้าสมาคมกับผู้คนในตระกูลอุจิวะ

"ฮายาเตะ พอได้แล้ว" ความรำคาญและความรังเกียจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของยูกาโอะ

ในสายตาของเธอ ฮายาเตะนั้นเคยเป็นอัจฉริยะที่มีความรู้เป็นเลิศ มีความสามารถ และมีความรับผิดชอบสูง

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เธอออกมาจากหมู่บ้าน

"ไม่ ฉันไม่หยุด ให้โอกาสฉันได้อธิบายเถอะ" ฮายาเตะอ้อนวอนขอร้องยูกาโอะ

"โอ้ยน้ออ!" ชินหยูอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ถ้านายอธิบายจบนายจะหยุดสร้างปัญหาใช่มั้ย?"

"ใช่ ถ้ายูกาโอะฟังฉันอธิบายจบ ฉันจะจากไปเอง" ฮายาเตะพูดอย่างกระตือรือร้น

"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็พูดมา" ชินหยูเอาแขนของเขาโอบไปที่เอวของยูกาโอะและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

เขาจูบเธออย่างไม่ลังเลภายใต้การจ้องมองที่ตกใจของทุกคน

มันเป็นการจูบเบาๆที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทําให้จิตใจของยูกาโอะเต็มไปด้วยความว่างเปล่าทันที

"นาย นายกําลังทําบ้าอะไรน่ะ!?" ฮายาเตะตะโกนถามทันที

นี่เป็นจูบแรกที่เขารอมาเป็นเวลานานมาก

แต่ตอนนี้มันกลับถูกขโมยไปโดยชินหยู แล้วเขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง?

"นี่คือคำอธิบายของฉัน" ชินหยูยักไหล่และพูดต่อ "นายน่ะพอแค่นี้เถอะ"

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้วนะ"

การแสดงออกของฮายาเตะเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นชินหยูจากไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทันใดนั้นฮายาเตะได้หยิบคุไนออกมาออกมาจากเอวของเขาแล้วปามันไปที่ด้านหลังของชินหยูทันที

ระยะการปานั้นใกล้มากจนการแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไป

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮายาเตะจะเป็นบ้าไปมากขนาดนี้

แต่ถึงอย่างนั้นชินหยูกับรู้สึกราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉึกก!

คุไนถูกแทงเข้าไปที่ร่างของชินหยูทันทีก่อนที่ร่างของชินหยูจะกลายเป็นควันสีขาวก็ ซึ่งทําให้ฮายาเตะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

"ไอ้โง่ ฉันอยู่ข้างหลังนายต่างหาก" มือขวาของชินหยูกลายเป็นดาบจักระและกำลังจะฟันไปที่คอของฮายาเตะ

การแสดงออกของฮายาเตะเปลี่ยนไปอย่างมากเพราะเขาไม่สามารถหลบได้ทันอย่างแน่นอน

เขาทําได้เพียงรอให้การโจมตีนั้นมาจบลงบนร่างเท่านั้น

วิ้งง!

จู่ๆประกายแสงสีทองก็ปรากฏขึ้น

ก่อนที่ทุกคนจะตอบสนอง ร่างของคนๆหนึ่งได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าชินหยู

เขาเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของชินหยูอย่างรวดเร็ว

ร่างที่ปรากฎขึ้นนั้นทําให้รูม่านตาของทุกคนหดตัวลงทันที

ผมสีทองนั้นทําให้ชินหยูยิ้มออกมาเล็กน้อย "มินาโตะ ฉันคิดว่านายจะออกมาแบบนี้หลังจากที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ตั้งนานนะ"

"นั่นมัน ประกายแสงสีทองมินาโตะไม่ใช่เหรอ?!"

"มีแค่เขาเท่านั้นที่สามารถมาหาพวกเราอย่างรวดเร็วแบบนี้ได้!!"

"เฮอะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมินาโตะที่สามารถหยุดการโจมตีของชินหยูได้ล่ะก็ ฮายาเตะก็คงจะต้องตายแน่ๆ"

"นั่นสินะ ไอ้เด็กบ้านั่นไม่น่ารอดมาได้เลย แต่เอาเถอะในเมื่อคุณมินาโตะมาเดี๋ยวทุกอย่างก็คงจบแล้วล่ะมั้ง"

หลายคนนั้นไม่พอใจกับการกระทําของฮายาเตะมากที่ละทิ้งเพื่อนของเขาในสนามรบ

โดยเฉพาะการกระทำของเขาในตอนนี้ทำให้นินจาโคโนฮะหลายคนเริ่มไม่ชอบเขามากขึ้นไปอีก

"ที่จริงฉันก็ไม่อยากปรากฏตัวหรอกนะ แต่หลังจากที่รู้ว่าพวกนินจาคุโมะงาคุเระโดนนายจัดการไป ฉันก็คิดที่จะตามไปจัดการกับคนที่รอดไปได้อยู่หรอก แต่น่าเสียดาย ถ้าฉันไม่มาเร็วกว่านี้ ฉันกลัวว่าเด็กคนนี้จะตายเอาน่ะสิ" มินาโตะพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

"อาจารย์มินาโตะ เขานั่นแหละ เขาเป็นเหตุผลที่ทำให้ยูกาโอะเข้าใจผมผิด" ฮายาเตะพูดด้วยความกังวล

ชินหยูยิ้มและส่ายหัว "มินาโตะ นายเองก็เห็นแล้วใช่มั้ย? ตอนนี้ช่วยทำให้เขาสงบลงดีกว่านะถ้าไม่อยากให้เขาต้องตายน่ะ"

"นอกจากนี้ นายก็ไม่สามารถห้ามฉันในการมอบบทเรียนบางอย่างให้กับใครสักคนด้วยเหมือนกัน"

ป๊องง!

ควันสีขาวปรากฎขึ้นจากร่างของชินหยูก่อนที่เขาจะหายตัวไป

"นี่มัน..คาถาแยกเงางั้นเหรอ?" การแสดงออกของมินาโตะเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาไม่ได้คิดอะไรต่อแล้วรีบหันกลับมาและมองฮายาเตะทันที

ในขณะเดียวกัน เขาก็ปาคุไนที่มีอักขระของวิชาเทพสายฟ้าเหินออกจากมือของเขาทันที

ชินหยูที่ปรากฏตัวหลังฮายาเตะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเล็กน้อยเมื่อเห็นแบบนี้

คุไนเทพสายฟ้าเหินนั้นผ่านร่างเขาไปราวกับว่าคุไนนั้นโจมตีไม่โดนชินหยู

"นี่มัน หรือว่า!" ทันใดนั้นเสียงตะโกนของนินจาคนหนึ่งก็ดังขึ้น

และจู่ๆประกายแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขา

วิชาเทพสายฟ้าเหิน!

มินาโตะไม่ได้ขยับร่างกายแม้แต่น้อย แต่ในเวลาต่อมาเขาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่เหนือคุไนเทพสายฟ้าเหินไปแล้ว

เขาเอื้อมมือไปคว้าไหล่ของชินหยูทันที

"ฉันจับนายได้แล้ว" รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของมินาโตะ

เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้เจอคนที่คิดจะท้าทายเขาเรื่องความเร็วแบบนี้

สิ่งที่ชินหยูทำนั้นได้กระตุ้นความอยากเอาชนะของมินาโตะออกมาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

"งั้นเหรอ?" ชินหยูพูดด้วยรอยยิ้ม "แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ"

ทันใดนั้นเสียงของสายฟ้าก็ดังขึ้น