ตอนที่ 16 นี่มันบ้าอะไรเนี่ย

ตอนที่ 16 นี่มันบ้าอะไรเนี่ย

ความเงียบได้บังเกิดขึ้นอีกครั้งในขณะที่ทุกคนจ้องมองไปที่ชินหยู

"เปล่านะ!" ชินหยูปฎิเสธอย่างรวดเร็ว

"ใช่เหรอ?" อินุโฮะใช้เนตรสีขาวของเธอและพูดว่า "นายปิดบังมันไว้ได้เนียนจริงๆนะ"

"ให้ฉันบอกนายตรงๆไหมชินหยู? อุซึกิน่ะเดิมพันเอาไว้ว่าถ้านายใช้โหมดจักระสายฟ้าได้เขาจะให้ยูกาโอะเป็นแฟนนายน่ะ"

"นายเองก็อายุจะสิบห้าปีแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆบ้างน่ะ"

ชินหยูตกใจอย่างมากเมื่อได้ยินแบบนี้

นอกจากอินุโฮะแล้ว คนอื่นๆก็บอกกับชินหยูแบบนี้เช่นกัน

….

ภายในถ้ำ ยูกาโอะได้มอบคุไนเทพสายฟ้าเหินให้กับอุซึกิ

"พ่อ จากคําอธิบายของท่านรุ่นที่สาม หลังจากที่นําคุไนเทพสายฟ้าเหินมาที่นี่แล้วใช้คาถาบนคุไนนี้ คุณมินาโตะจะสามารถรับรู้ถึงพิกัดและทําการวาร์ปมาที่นี่ได้" ยูกาโอะพูดอย่างกังวล

"กองทัพของพวกคุโมะงาคุเระกําลังมาที่ จากข้อมูลที่รายงานไว้ หนูกลัวว่าแฝด A B จะเป็นผู้นํากองทัพด้วยตัวเอง และเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งขนาดนี้ จึงมีเพียงคุณมินาโตะเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับพวกเขาได้"

ขณะที่เธอพูด ยูกาโอะเปิดม้วนที่ห่อคุไนเทพสายฟ้าเหินเอาไว้

"ยูกาโอะ ขอบใจมากนะ" อุซึกิยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเธอและพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นว่า "แต่ลูกมาช้าเกินไป"

"พ่อ พ่อกําลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่นะ? หนูมาไม่ทันงั้นเหรอ?" ยูกาโอะถามอย่างใจจดใจจ่อ

“ตอนนี้มีนินจามากกว่าร้อยคนในกองทัพของคุโมะงาคุเระ และยังมี A ที่เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งไรคาเงะอีกด้วย ถ้าหากพวกเขาโจมตี ลำพังแค่พวกเรายังไงก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้แน่ๆ ตอนนี้รีบเปิดใช้งานคุไนก่อนเถอะพ่อ”

"ยูกาโอะ ตอนนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้วจริงๆ" อุซึกิลูบหลังมือของยูกาโอะและพูดว่า "ชินหยู ได้จัดการกับเรื่องนี้ไปแล้ว"

"ไม่สิ ควรจะบอกว่าเขาฆ่าพวกเขาไปเกือบหมดเลยน่าจะถูกกว่า"

เมื่อพูดถึงจุดนี้ แม้แต่ใบหน้าของอุซึกิก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความเคารพในตัวของชินหยูออกมา

สีหน้าของยูกาโอะแข็งทื่อ เธอถามอย่างรวดเร็วว่า "พ่อ มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ? คนที่ฆ่าพวกนินจาคุโมะงาคุเระนั่นคือชินหยู คนนั้นจริงๆหรือ?"

"แล้วเขาจัดการด้วยตัวคนเดียวด้วยรึเปล่า?"

"ใช่ เขาจัดการมันด้วยตัวคนเดียว" เสียงของอุซึกิสั่นสะท้านเมื่อเขานึกถึงการต่อสู้ที่ผ่านมาก

"ถ้าลูกได้เห็นมันด้วยตาของลูกเอง ลูกก็คงจะเป็นแบบเดียวกับที่พ่อเป็นตอนนี้"

"เขาจัดการกับนินจาของคุโมะงาคุเระได้โดยใช้คาถากิเลนซึ่งเป็นคาถาสายฟ้าระดับ S โดยที่มันสามารถฆ่านินจาของคุโมะงาคุเระได้ร้อยคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

"นอกจากนี้เขายังใช้วิชาเนตรของเขาเพื่อใช้เทวีสุริยาซึ่งเป็นเปลวไฟสีดําที่ไม่มีวันดับ และวิชาลวงตาอันทรงพลังที่จัดการกับพลังสถิตร่างแปดหางได้ในทันทีอีกด้วย..."

ยูกาโอะถึงกับตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพ่อของเธอกำลังสั่นกลัวเหมือนกับเด็กๆ

ด้วยคําอธิบายของอุซึกิ ยูกาโอะจึงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพของการต่อสู้ที่เกิดขึ้น

"พ่อ หากเป็นไปตามที่พ่อพูด ชินหยูก็อาจจะเป็นอัจฉริยะที่ปิดบังพลังของตัวเองอยู่ใช่ไหม?" ยูกาโอะพูดขึ้นอีกครั้ง "ด้วยความแข็งแกร่งขนาดนี้ หนูคิดว่าเขาจะสามารถชิงตำแหน่งโฮคาเงะได้เลยด้วยซ้ำ"

"หนูพูดถูก ก่อนที่ A จากไปเขาได้บอกว่าชินหยูในตอนนี้เทียบเท่ากับเงาของโฮคาเงะไปแล้วด้วยซ้ำ" อุซึกิพูดด้วยความตื่นเต้น

การแสดงออกของยูกาโอะก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

แน่นอนว่าเธอเคยได้ยินชื่อเสียงของแฝด A B ของ คุโมะงาคุเระมาก่อน

ซึ่ง A นั้นคือว่าที่ผู้สืบทอดตำแหน่งไรคาเงะคนต่อไป

ตอนนี้ชินหยูได้รับการยอมรับจากว่าที่ไรคาเงะคนต่อไปด้วยตัวเองแล้ว

ถ้ามีคนบอกว่าเขาไม่เหมาะที่จะได้เป็นโฮคาเงะ นั่นคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้แน่ๆ

"จริงสิยูกาโอะ พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูกด้วย " อุซึกิถูมือของเขาและพูดช้าๆ

ยูกาโอะขมวดคิ้วและพูดว่า "พ่อ เมื่อกี้พ่อดูตื่นเต้นมากเลยนะ พ่อกำลังปิดบังอะไรหนูอยู่รึเปล่า?"

"เอ่อ..ยูกาโอะ อย่าพูดแบบนั้นเลย พ่อเห็นแค่ว่าชินหยูเองก็ดูไม่เลวนะ พ่อแค่กำลังวางแผนที่จะแนะนําเขาให้หนูได้รู้จักในอนาคตก็เท่านั้นเอง" อุซึกิพูดอึกอัก

"พ่อ นี่มันหมายความว่าอะไรกันน่ะ?!" การแสดงออกของยูกาโอะนั้นเปลี่ยนไปทันที

เธอไม่คิดว่าพ่อของเธอจะคิดเรื่องอะไรแบบนี้ในช่วงสงคราม

"ยูกาโอะ ใจเย็นๆก่อน หนูจำได้ใช่มั้ยว่าเจ้าฮายาเตะนั้นเลือกที่จะทิ้งหนูไว้แล้วหนีเอาตัวรอดไปน่ะ? แต่ชินหยูน่ะต่างออกไป เขาสามารถจัดการกับพวกนินจาคุโมะได้ด้วยตัวคนเดียว แค่นี้ก็ชัดแล้วว่าใครกันที่สามารถดูแลลูกได้" ใบหน้าของอุซึกินั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

ถ้ายูกาโอะไม่เจอกับชินหยูเธอก็คงจะตายไปแล้ว

"หลีกไป! พวกนายทุกคนหลีกไปซะ ฉันอยากเจอยูกาโอะ!!" เสียงของฮายาเตะดังมาจากด้านนอกถ้ำ

"ยูกาโอะ พ่อจะออกไปจัดการเรื่องนี้เอง แล้วหลังจากนี้อย่าได้ไปยุ่งกับเขาอีก" ใบหน้าของอุซึกิมืดลงและกำลังยืนขึ้น

"พ่อ ให้หนูจัดการเองเถอะ นี่มันเรื่องของหนู" ยูกาโอะเอื้อมมือไปหยุดพ่อของเธอและเดินออกจากถ้ำไป

เมื่อได้ยินเสียงของฮายาเตะ ผู้คนรอบข้างก็หันไปสนใจทันที

"หลีกไป ฉันอยากเจอยูกาโอะ ฉันมีบางอย่างที่จะพูดกับเธอ" ฮายาเตะตะโกนเสียงดัง

น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะตะโกนมากแค่ไหน ผู้คุมสองคนด้านนอกถ้ำก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย

"ฮายาเตะ พอได้แล้ว!!" อินุโฮะพยายามเกลี้ยกล่อมเขาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มว่า "นี่เป็นเรื่องสําคัญ นายเป็นแค่ไคโอนินเท่านั้น นายไม่สามารถเข้าไปได้โดยไม่ได้รับอนุญาต"

"ลุงอินุโฮะ ลุงก็รู้ว่าผมเป็นลูกใครใช่มั้ย? ผมแค่อยากจะอธิบายให้ยูกาโอะฟังว่าผมแค่พยายามรีบมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากทุกคนเท่านั้น" ฮายาเตะรีบหันกลับไปตอบเขาทันที

น่าแปลกที่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นไม่ใช่อินุโฮะ

"นายกำลังขวางทางฉันอยู่นะ" ชินหยูเดินเข้ามาและพูดว่า "ตอนนี้ก็มืดแล้ว ฉันต้องกลับเข้าไปพักผ่อน แล้วก็ถ้าถึงเวลาอาหารก็เรียกฉันด้วยล่ะ"

" ไม่ต้องห่วงชินหยู ถ้าถึงเวลาพวกเราจะเข้าไปเรียกเอง" นินจาสองคนที่แต่เดิมนิ่งเงียบพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มทันที

เมื่อเห็นแบบนี้ฮายาเตะก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

"ลุงอินุโฮะ ลุงบอกว่าถ้ำแห่งนี้เป็นสถานที่สําคัญและนินจาระดับไคโอนินไม่สามารถเข้าไปได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วทําไมเขาถึงเข้าไปได้ล่ะ?" ฮายาเตะถามด้วยความสงสัย

ทันทีที่คำถามนั้นดังขึ้น นินจาโคโนฮะตอนนี้เริ่มแสดงท่าทีเปลี่ยนไปทันที

อินุโฮะมองไปที่ฮายาเตะอย่างเย็นชาและพูดว่า "ฮายาเตะ บางครั้งนายก็เข้าใจระดับของนายบ้าง ถ้าคนอย่างชินหยูเป็นไคโอนินจริงๆ นายก็คงเป็นแค่เด็กอมมือเท่านั้น"

"ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะนายเป็นนินจาของโคโนฮะและเป็นลูกของ เก็คโค โยรุ พวกเราจะไม่มีวันปล่อยให้คนอย่างนายเข้ามาเด็ดขาด"

"ฮายาเตะ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันควรจะอยู่เงียบๆมากกว่าโวยวายแบบนี้นะ"

ฮายาเตะถึงกับตะลึง

เพราะการสนับสนุนของเก็คโค โยรุ และวิชาดาบลับของเขาที่ผ่านมานั้น

เขาได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะมาโดยตลอดและไม่เคยมีใครที่ทำแบบนี้กับเขาเลย